tag:blogger.com,1999:blog-206150762024-03-07T16:03:42.192-08:00duke uncensoredIf I'd written all the truth I knew for the past ten years, about 600 people - including me - would be rotting in prison cells from Rio to Seattle today. Absolute truth is a very rare and dangerous commodity in the context of professional journalism.
Dr Raoul Dukezappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.comBlogger256125tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-61166654156070140512015-07-03T06:19:00.000-07:002015-07-03T06:19:18.859-07:00!!Basta Ya!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Κατ’αρχήν να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.Δεν έχω καταθέσεις στο εξωτερικό. Μόνο 210 ευρώ “στο στρώμα” και άλλα 500 στην τράπεζα. Πέρνω 600 ευρώ τον μήνα. Ευτυχώς όμως δεν έχω να πληρώσω ενοίκιο γιατί ακόμα μένω στην οικογενειακή οικία. Οδηγώ ένα χιλιάρι αυτοκίνητο το οποίο μου αγόρασαν πρίν από 6 χρόνια, γιατί η απόσταση των 5 χιλιομέτρων από το σπίτι μου, ως τον κοντινότερο σταθμό του μετρό-προαστιακού, δεν καλύπτεται καθόλου, μα καθόλου από συγκοινωνίες, και πρέπει κάπως να πάω στην δουλειά μου. Εργάζομαι ως μεταφραστής σε δικηγορική εταιρία, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να δουλεύω νύχτες, Σάββατα και Κυριακές, όταν υπάρχουν deadlines για την δουλειά μου. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Τα τελευταία πέντε χρόνια, εν μέσω άγριας λιτότητας, έχω δει τον μισθό μου να κουτσουρεύεται. Έχω δει τους φίλους και φίλες να μένουν χωρίς δουλειά. Έχω δει φίλους και φίλες μου να φεύγουν, χωρίς την προοπτική της επιστροφής, γιατί δεν έβρισκαν δουλειά εδώ. Έχω δει φίλους να παλεύουν με το άγχος και την κατάθλιψη. Έχω δει φίλους και φίλες να τσακίζουν το μυαλό τους για 400 ευρώ σε βάρδιες σε call centre.Έχω δει τους άστεγους της πόλης μου να τετραπλασιάζονται. Έχω δει οικογένειες ανέργων, που δεν βρίσκουν δουλειά και παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με την κουτσουρεμένη σύνταξη του παπού ή της γιαγιάς. Έχω δει κόσμο να τρέχει αλλόφρων σε κοινωνικά ιατρεία, γιατί δεν μπορεί να καλύψει την φαρμακευτική αγωγή κάποιου αγαπημένου προσώπου, που πάσχει από σοβαρή και θανατηφόρα ασθένεια. Και την ίδια στιγμή, τον ανεκδιήγητο τότε υπουργό Υγείας να λέει ότι τα φάρμακα για τον καρκίνο πριν το τρίτο στάδιο δεν πρέπει να καλύπτονται από το κράτος, μιας και ο ασθενής δεν κινδυνεύει. Και τον διάδοχο του να διαπομπεύει άρρωστες γυναίκες για να πάρει λίγα ψυχαλάκια. Έχω δει τους θεσμούς να μου φορτώνουν μια κυβέρνηση χωρίς να την έχει ψηφίσει κανείς (βλέπε Παπαδήμο), και να προσπαθούν να ρήξουν μια άλλη κυβέρνηση, την οποία ψήφισε ο ελληνικός λαός. Έχω δει τον ένα από αυτούς τους καλούς Ευρωπαίους του ΝΑΙ, να αφήνει τις τράπεζες να πετάνε οικογένειες στο δρόμο (90 τη μέρα, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία) και να μοιράζει “νόμους φήμωτρα”. Έχω δει φίλους μου να συλλαμβάνονται στις έξι το πρωί από την αστυνομία της χώρας τους (όπου η κυβέρνηση πάλι είναι του ΝΑΙ) γιατί πρωταγωνιστούσαν σε καμπάνια ενάντια στον φόρο του νερού. Έχω δει φίλου και συντρόφους μου να δέρνονται και να ψεκάζονται σαν κατσαρίδες, είτε στο κέντρο της Αθήνας, είτε στην Χαλκιδική, γιατί διαδήλωναν ενάντια στα συμφέροντα των λίγων (που ψηφίζουν ναι). Έχω δει τις ουρές στα συσσίτια, τον κόσμο να τρώει από τα σκουπίδια, και από την άλλη βλέπω τους τραπεζίτες, τις ομιλούσες κεφαλές των ΜΜΕ, και τους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται (ναι αυτούς που μου λένε να ψηφίσω ΝΑΙ) να κυκλοφορούν με λιμουζίνες και να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Αυτούς που μας λένε ότι αν ψηφίσουμε όλοι θα πεινάσουμε. Έχω δει τους “σοβαρούς” Χρυσαυγήτες (αυτούς που πλευρίζουν όσοι ζητάνε το “ΝΑΙ”, αυτούς που πριν το γυρίσουν στο ΟΧΙ μας έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί χωρίς το ευρώ), να δέρνουν, να σκοτώνουν και να εξανδραποδίζουν χωρίς να τιμωρούνται, με τους ανθρώπους του “ΝΑΙ” να κάνουν τα στραβά μάτια, ή να τους χρησιμοποιούν για να κράξουν την αριστερά και τους α/α.Έχω δει αυτούς που μας λένε ότι πρέπει να ζούμε λιτά, να γίνονται όλο και πιο καλοζωισμένοι, και να επιμένουν να ζούμε, οι υπόλοιποι, με ψίχουλα, “για να σωθεί η χώρα”</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Και μου έρχονται, πλέον, με, περίσσιο θράσσος, μα μου ζητήσουν να τους εμπιστευτώ, να ψηφίσω το δόγμα τους, για να σωθώ.Ε ΟΧΙ.</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-64679519752830825812015-06-22T07:48:00.002-07:002015-06-22T07:48:37.982-07:00Του Καίσαρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Πάει ένας χρόνος, σχεδόν, από εκείνη την ημέρα που @Contrabbando ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνο το μεγάλο ταξίδι, από το οποίο κανείς δεν γυρνά.Βλέπετε ο πούστης ο καρκίνος δεν χαρίζεται.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Πολλοί μίλησαν, όταν μας άφησε. Άλλοι δεν χαρίστηκαν στις φιλοφρονήσεις, άλλοι ήταν λιτοί και περιεκτικοί. Επιτρέψτε μου να μπω στην δεύτερη κατηγορία.. Δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια. Μόνο να διηγηθώ ένα περιστατικό.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Θα ‘τανε δε θα’τανε ένα απόγευμα του Γενάρη ή του Φλεβάρη του ’11. Ίσως να ήταν Τρίτη, ίσως να ήταν και Τετάρτη. Ο κόσμος, όπως και εμείς, ήταν αφημένος στην παραζάλη του μεγάλου σηκωμού των Αιγυπτίων. Το ίδιο και ο Καίσαρας. Για τον Καίσαρα, τον φύσει και θέσει Αλεξανδρινό του Radiobubble, ο Μουμπάρακ, όπως και οι πάσης φύσεως τύρρανοι, διεφθαρμένοι και αδικούντες, αποτελούσαν αυτό που αποκαλούσε “ασχήμια”. Και όταν κάποιος σηκωνόταν ενάντια σε αυτήν την ασχήμια, ο Καίσαρας βρισκόταν, έστω και όσο του επέτρεπε η κατάσταση του, στο πλευρό του. Και εκείνη την στιγμή, αυτοί ήταν οι συμπατριώτες του, συμπατριώτες που ήξερε από τις διηγήσεις του πατέρα του.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Τον ακούγαμε λοιπόν τον Καίσαρα, στην καθιερωμένη εκπομπή του. Αυτός, κλεσμένος στο περίφημο παταράκι της Ιπποκράτους, εκείνη την ημέρα, τις ημέρες του μεγάλου σηκωμού.Τελείωνε τα καθέκαστα, σχολιάζωντας την εληνική επικαιρότητα, όταν, ξαφνικά, περίπου είκοσι λεπτά πριν κλείσει την εκπομπή, ξεκίνησε ένα, μάλλον ασυνήθιστο, για ραδιοφωνο λογίδριο. Μια πρόζα σχεδόν επική.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">“Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στην Αίγυπτο, στην Ταχρίρ......... ακούστε....άκου πατέρα......σήκω και άκου την Ουμ Κούλσουμ.....άκου τους συμπατριώτες σου πατέρα......άκου τους Αιγύπτιους που τόσο αγαπούσες..άκου την ομορφιά......”</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Και έβαλε ένα από εκείνα τα εικοσάλεπτα τραγούδια που ηχογραφούσε η μεγάλη κυρία του Αραβικού τραγουδιού, η κόρη του ιερέα από την Μανσούρα που αγαπήθηκε περισσότερο και από τον Νάσσερ. Και ξαφνικά κάπου ανάμεσα στα τσαλίμια της φωνής και τις μεσανατολίτικες μελωδίες κάτι ένιωσα. Δεν ξέρω πόσοι, από όσους ήταν στο καφέ της Ιπποκράτους εκείνη την στιγμή. Αλλά εγώ το ένιωσα. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έριχνε καρεκλοπόδαρα, ένιωσα την κάψα των δρόμων του Καϊρου. Και είχα την αίσθηση, ότι από το απέναντι πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους, βρίσκονταν οι μάζες των διαδηλωτών της Ταχρίρ και με καλούσαν να ενωθώ μαζί τους.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αυτός ήταν ο Καίσαρας. Ένας πολεμιστής του φωτός. Ένας άνθρωπος προσπαθούσε να ενώσει ανθρώπους, σε όσα μήκη και πλάτη της γης μπορούσε, στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο..</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-22353736867890897512014-06-23T03:11:00.000-07:002014-06-23T03:11:33.844-07:00Τελευταίος Ασπασμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Πως να χωρέσουν τέσσερα χρόνια σε ένα κείμενο; Μόνο τέσσερα; Ας πούμε έξι. Μια ολόκληρη ζωή, από εκείνο τον Νοέμβρη του 08, που πρωτοάκουσα Radiobubble. Για την ακρίβεια, ή ήταν μια από τις εκπομπές των Contrabbando, ή εκείνη η εκπομπή (live αναμετάδωση) των εκλογών στις ΗΠΑ (ναι εκείνων που πρωτοκέρδισε ο Ομπάμα). Ξεκίνησα ως απλός ακροατής, αλλά στην πορεία συνέχισα ως κάτι άλλο. Η αλήθεια ήταν ότι, τότε, το Radiobubble άνοιξε πόρτες στο μυαλό μου. Μέσω μιας εκπομπής του, βρέθηκα μπλεγμένος με ένα από τα πρώτα free press που κυκλοφόρησαν στη χώρα, το περίφημο “Καλειδοσκόπειο”, μαι σχέση που κρατάει ακόμα. Πριν από τέσσερα χρόνια, απαντώντας στην ανάγκη της κοινώτητας των φίλων του ραδιοσταθμού για ένα μέρος στο οποίο θα βρισκόταν η κοινότητα και θα τα έλεγε δια ζώσης. Μέσα στο στούντιο-καφέ της κοινότητας παίχτηκαν τα πάντα. Η, μάλλον, λίγο από τα πάντα. ΄Ερωτες, μικροί και μεγάλοι, διαφωνίες, φιλίες, συνεργασίες, εκπομπές, συναυλίες, γέλια, κλάμματα, χυλόπιτες, δράματα και περιπέτειες. Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, η κοινότητα του @radiobubble λέει αντίο στο φιλόξενο σπίτι της Ιπποκράτους 146, και ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες, σε νέα σπίτια, ίσως και με νέους φίλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το Σάββατο θα πάω για έναν τελευταίο ασπασμό στο καφενεδάκι της Ιπποκράτους, που ήταν το στέκι μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/IGI_1L7iQNA/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/IGI_1L7iQNA&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/IGI_1L7iQNA&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br /></div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-86674405788813051462014-04-09T14:25:00.001-07:002014-04-09T14:28:39.466-07:00Οι παραπόταμοι της πολιτικής (Ποστ Νιοστής Ανάγνωσης). <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GzMTy_bWbXGWkpsY3-enS1BMpljJ-Z5YmVTJwiGa9VPIRn1eCI092Be7fn9o6vHmdlm5hdGB_MlwVk2LAWnh7lGHxp2Nfu3gVn5p8pLKBP5P_Jg9X-OblZgwcCDu7BUHnrhYmQ/s1600/images-1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GzMTy_bWbXGWkpsY3-enS1BMpljJ-Z5YmVTJwiGa9VPIRn1eCI092Be7fn9o6vHmdlm5hdGB_MlwVk2LAWnh7lGHxp2Nfu3gVn5p8pLKBP5P_Jg9X-OblZgwcCDu7BUHnrhYmQ/s1600/images-1.jpeg" /></a></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Μετά τους 58 και την Ελιά νόμιζα ότι οι φορείς των πολιτικών ιδεών που μας έφεραν τον Σημιτικό “εκσυγχρονισμό” απλά θα παρέδιδαν το πνεύμα. Όμως απεδείχθην γελασμένος οικτρά. Ο ένας λόγος είναι ότι οι Σημιτικές εφεδρείες ήταν περισσότερες από ότι νόμιζα.Ο άλλος λόγος είναι εξ’ίσου απλός. Όπως και να το κάνουμε, τα στελέχη του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ παλεύουν για να κρατηθούν εν τη πολιτική ζωή, και να δίνουν ανάσες σε όποια κυβέρνηση κάνει τα χατήρια των σπόνσορων τους, έστω και δια νουντσίου. Γιατί, καλώς ή κακώς, αυτό το πράγμα είναι ο Σταύρος Θεοδοράκης. Ένας νούντσιος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Εξ ίσου φοβερή είναι η ικανότητα του στελεχειακού δυναμικού αυτών των σχηματισμών να βρίσκουν αποπολιτικοποιημένα ονόματα για τους σχηματισμούς που φτιάχνουν. Άλλωστε από τους 58 στην Ελιά και μετά στο Ποτάμι, ένας Άντονυ Γκίντενς δρόμος είναι. Και ο τρίτος δρόμος γίνεται τρίτος πόλος, και οικονομία της αγοράς υποστηρίζουμε, και λάιτ αριστερές ιδέες έχουμε, και λίγο κοινωνικό κράτος από ‘δω και από ‘κει (ίσα να φαίνεται όμως, μην δυσαρεστήσουμε τους επενδυτές) θέλουμε. Και τι θέλουν εκείνες οι ρημάδες οι ιδεολογίες τώρα, είμαστε στο 2014 και οι ιδεολογίες τελείωσαν το ’89, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνον τον Φουκουγιάμα να μιλά για το τέλος της ιστορίας. Αυτά λένε, αυτά υποστηρίζουν. Μια “απολιτίκ” πολιτική , πέρα από ιδεολογικές αγγυλώσεις, λένε. Στην πραγματικότητα όμως οι πολιτικές τους απόψεις μάλλον είναι διαφορετικές. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το Ποτάμι, για παράδειγμα, που όλο και περισσότερο παρουσιάζεται σαν ένα νέο και ανεξάρτητο κόμμα είναι κλασσική περίπτωση τέτοιου σχηματισμού. Βασικά κάθε άλλο παρά νέο είναι. Περισσότερο θυμίζει ένα Σημιτικό ΠΑΣΟΚ χωρίς τα στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Και οι υποστηρικτές του, τουλάχιστον τα ΜΜΕ που τον υποστιρίζουν πιο φανατικά, είναι το πάλαι ποτέ στήριγμα του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ που ελέγχονται από τον ΔΟΛ. Και μια άλλη σύνδεση με την εποχή Σημίτη. Ο Θεωδοράκης ήταν αρχισυντάκτης του “ΚΛΙΚ”. Ναι, του κλικ, του επαναστάτη του lifestyle Νίκου Κωστόπουλου. Ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δια των πνευματικών και πολιτικών ταγών της δεκαετίας του ’90. Πιο καλός χρίστης της νεοφιλελεύθερης Newspeak πεθαίνεις.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το καλό με όλη αυτή την ιστορία είναι ότι κάπιοι σοβαροί άνθρωποι όπως ο Χάγκεν Φλάισερ την κατάλαβαν από την αρχή την δουλειά και αποστασιοποιήθηκαν από την αρχή του όλου εγχειρήματος. Εκτός και εάν οι κακές γλώσσες που θέλουν την ανακοίνωση των ονομάτων τους ως μελών του “Ποταμιού” να γίνεται εν αγνοία τους, βγουν αληθείς, οπότε το πράγμα αλλάζει άρδην. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αργότερα, κατά τη διάρκεια των περιοδειών του “Ποταμιού”, φάνηκαν και άλλα πράγματα. Κατ’ αρχήν η λογική του “συζητούμε το πρόβλημα χωρίς να επιρεαζόμαστε από ιδεολογίες η πολιτικά προγράμματα”. Αν μη τι άλλο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως έλλειψη πολιτικού προγράμματος, αν όχι ως ύπαρξη μιας κρυφής πολιτικής ατζέντας. Γιατί ακόμα και για να ακολουθήσεις μια πολιτική τύπου “βλέπωντας και κάνοντας”, αυτή για να πετύχει πρέπει να έχει στόχους. Εκτός και αν ο στόχος είναι να αποσπάς συνέναιση, οπότε πάμε στο σενάριο της κρυφής ατζέντας. Όμως το Ποτάμι έδειξε και μια άλλη αδυναμία. Την ανυπαρξία πολιτικών απόψεων, αλλά και μιας σταθερής ιδεολογίας που θα το οδηγήσει στην ανάπτυξη επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων απέναντι σε οποιονδήποτε αντίλογο. Απέναντι στις ερωτήσεις μελών του κοινού, ο Θεοδωράκης απαντούσε με ένα στάνταρ τροπάριο, το οποίο ήταν τόσο κενό νοήματος, όσο και ο έντεχνος πολιτικός λόγος, επί παραδείγματι, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και όταν οι ερωτήσεις παραγίνονταν πιεστικές, άρχιζε ένα δεύτερο τροπάριο. Το “είστε τραμπούκοι που έστειλε ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αυτά δείχνουν και κάτι άλλο. Ότι ο Θεοδωράκης είνώ εκφράζει άποψη επί των πάντων, με έναν λόγο που θυμίζει τον Θάνο Τζήμερο, στην πραγματικότητα είναι ενδεής ουσιαστικών προτάσεων και επιχειρημάτων. Δηλαδή, τουλάχιστον κατά την Παγκάλεια ρητορική, είναι ένας “κύριος τίποτα”.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Και στην ουσία αυτό καλείται να ψηφίσει όποιος σκέφτεται να ψηφίσει το Ποτάμι. Ένα πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη, χωρίς τα στελέχη του, αλλά με μεγάλες δόσεις από τίποτα, πασπαλισμένο με αντιφατικές διακυρήξεις περί ανθρώπινης πολιτικής και κοινής λογικής. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Μας φταίει το παρελθόν μας, και για να φτιάξουμε τα λάθη που έγιναν τότε, μας λένε ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τους προταγωνιστές του.....</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-12120496824126525712014-01-23T17:02:00.000-08:002014-01-23T17:03:09.175-08:00Για τα παιδιά που χάθηκαν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σε στιγμές τέτοιας οργής και τέτοιας οδύνης το μόνο που έχεις να προσφέρεις είναι συμπαράσταση και κατανόηση για τους ανθρώπους που έφυγαν από μια χώρα σε πόλεμο για να ζήσουν, και είδαν τους αγαπημένους τους να χάνονται στα χέρια των δυνάμεων ασφαλείας της, εν καιρώ ειρήνης Ελλάδας.<br />
<br />
Και οργή για τους υπαίτιους.<br />
<br />
<br />
Αφιερωμένο σε αυτούς που επέζησαν και σε εμάς που ξαχάσαμε τι σημαίνει το να εγκαταλείπεις το σπίτι σου για να μην πεθάνεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/rNnhtxe_C84/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/rNnhtxe_C84&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/rNnhtxe_C84&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br /></div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-8531203800592374082013-12-30T11:25:00.001-08:002014-01-02T05:01:00.090-08:00Τέλος Εποχής (;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXsRfK_Extqoi5Y1wRsxQl_dITLJtVg12b64WpEVmVJIgpMc8lmBfytwVXlykP6Cuz9wG3TujRzAKwnbHc5-vDPvW8-HBfwL6c4t7WtU6kjJRRhyZ6iZtVJIFdSwfJNvCYzWEozg/s1600/images.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXsRfK_Extqoi5Y1wRsxQl_dITLJtVg12b64WpEVmVJIgpMc8lmBfytwVXlykP6Cuz9wG3TujRzAKwnbHc5-vDPvW8-HBfwL6c4t7WtU6kjJRRhyZ6iZtVJIFdSwfJNvCYzWEozg/s1600/images.jpeg" /></a></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> τέλος του 2013 σήμανε πολλά. Αλλά κυρίως σήμανε το τέλος μίας εποχής για το διαδικτυακό ραδιόφωνο. Και αυτό γιατί το 2013 ένα από τα αγαπημένα μου ραδιοφωνικά ντουέτα έκανε την τελευταία του εκπομπή. Και πολλών από εμάς στον κόσμο του διαδικτύου.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Η πρώτη τους ραδιοφωνική απόπειρα έγινε από ένα στούντιο στο Βύρωνα, κάπου γύρω στα 1996. Ήταν ένας πιλότος, δηλαδή μια δοκιμαστική εκπομπή που θα πήγαινε για αξιολόγιση στους ραδιοσταθμούς της εποχής. Μόνο που εκπομπή ξεκίνησε το....2007, όχι στην μπάντα των fm, ούτε στα μεσαία, αλλά στην ραδιοφωνική μπάντα του διαδικτύου. Και ξεκίνησε, ή μάλλον ξεκίναγε κάπως έτσι.</span></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/ig0vtALx0uY?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Για τα επόμενα χρόνια, ο Τοσκαλούσα (επ. χαμένο πλοίο) και, κυρίως ο Καίσαρας Εμμανουήλ (επ. χαμένος ποιητής), χρησιμοποίησαν την συχνότητα του radiobubble για να υποδηθούν τους ακόλουθους ρόλους:</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του καφετζή στην ΓΑΔΑ (wannabe)</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του κονφερανσιέ σε γαμήλιες δεξιόσεις όπου εμφανίζονταν απρόσκλητοι</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του PR για εταιρίες ενοικίασης ελικοπτέρων (για αποδράσεις παντός είδους)</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του νοσταλγού του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του πολεμικού ανταποκριτή από το Άγιο Όρος</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του ξεναγού στις καλύτερες μπάρες της Αθήνας (δις)</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του οπαδού του Κώστα Χατζή και του Δάκη</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του Λάτρη της Ρίτας Σακελαρίου (με τη βοήθεια του Dealsend)</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Του Στέφανου Μάνου </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Και πολλών άλλων τύπων και προσόπων της επικαιρότητας. Ήταν η πιο ελευθερόστομη και πρωτοπόρα εκπομπή του ελληνικού ραδιοφώνου. Κάθε εκπομπή τους ήταν ικανή να γεμίσει τον ακροατή με αυτό το περίεργο αίσθημα, που πότε σε κάνει να γελάσεις, πότε να συγκινηθεί, και πότε να τα πάρει, κυριολεκτικά, στο κρανίο. Γιατί αυτοί ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι με ευαισθησίες, αστείρευτο χιούμορ και πολιτική κουλτούρα. Ναι, οι Contrabbando προέβαλλαν έναν πολιτικό πολιτισμό, τελείως διαφορετικό από αυτόν που προωθούν διάφορα βοσκόπουλα που φωνάζουν “βία”. Στην πραγματικότητα μια εκπομπή αυτών των δύο θα έκανε οιονδήποτε καθωσπρέπει νεοφιλελεύθερο να φύγει τρέχοντας και ουρλιάζωντας από τον τρόμο. Στο πρώτο τους πάρτυ, εκεί στου Γκοντού, είχε γίνει της τρελής. Άπειροι φίλοι του ντουέτου, και άπειρα γέλια. Με θυμάμαι να έχουν αναλάβει τον ρόλο του κονφερανσιέ, να μοιράζουν τα απίστευτα δώρα (προσφορά sex shop παρακαλώ), και εμένα να γυρίζω στην μονάδα (εκεί στον Βοτανικό) με ένα χανγκόβερ που ήταν λες και είχε βγει από την κόλαση. Και τα επόμενα πάρτυ τους, στον χώρο της ραδιόφουσκας, είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και όλο αυτό κράτησε για αρκετά χρόνια, με αρκετές τελευταίες εκπομπές.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigawjdME0FIBctT3tuXSBf0rFHNQZNaXEi-urmlUnqeWCZpXkip4DARKn5Rr46c4PPH2ru2OlMCLLvT1ROkxLIK_Bj0r277hpSUv4yA_mc7xjD48fGSqWOIEHWpwJNqRlYcQRytQ/s1600/images-1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigawjdME0FIBctT3tuXSBf0rFHNQZNaXEi-urmlUnqeWCZpXkip4DARKn5Rr46c4PPH2ru2OlMCLLvT1ROkxLIK_Bj0r277hpSUv4yA_mc7xjD48fGSqWOIEHWpwJNqRlYcQRytQ/s1600/images-1.jpeg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Όμως σε αυτήν κάτι είχε αλλάξει. Θες ο φόρτος εργασίας του ενός, θές η επικείμενη μετανάστευση του άλλου για Θεσσαλονίκη,αυτή η τελευταία εκπομπή φαίνεται πως είναι πραγματικά η τελευταία, δεν είναι σαν τις τελευταίες συναυλίες των Πυξ Λαξ , λ.χ.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Ας είναι.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Θα μου λείψουν</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Οι μπαγάσες</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span id="goog_1965359018"></span><span id="goog_1965359019"></span><br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/6hxAptSWWqM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-18114102977445755232013-12-19T14:17:00.000-08:002013-12-19T14:17:09.575-08:00Έχει ο καιρός γυρίσματα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είχα αποροφηθεί τόσο καιρό από τους "58", τις κινήσεις και παρακινήσεις στο ΠΑΣΟΚ, την Νέα Κεντροαριστερά, το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που δεν πρόσεξα ένα μικρό και απλό πράγμα. Ότι δεν είμαστε οι μόνοι που ανακυκλώνουν πολιτικά σόγια. Το έχουμε μετατρέψει σε trend. Μας ακολούθησαν οι Αμερικάνοι με τους δύο Γεωργίους Θάμνους, τους Κένεντυ, τον Μπιλ και την Μπίλλαρι (όσοι βλέπατε Μήτσους θα καταλάβατε). Προσφάτως μας ακολούθησαν και οι Κυπρίοι. Εκτός από την καριέρα του γιού του Σπυρου Κυπριανού, της κόρης του Κληρίδη και της οικογένειας Κενεβέζου (που συνδέεται πολιτικά με τον Τάσσο Παπαδόπουλο), προσφάτος ένα ακόμη άξιο τέκνο της Κυπριακή πολιτικής σκηνής μονοπώλησε τα γεγονότα στο νησί.<br />
<br />
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος κληρονόμησε επιτέλους την θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Έγινε πρόεδρος του ΔΗΚΟ.<br />
<br />
<br />
Ο Νικολάκοις πρόεδρος. Ζήσαμε για να το δούμε και αυτό….</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-8616163231969222692013-12-18T02:37:00.000-08:002013-12-19T14:22:42.383-08:00Του Αδώνιδος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi_-ltXLPuMp5OP6TOZTOcoxD855ppGMPca8Xq6aOT-E3x3Su5a1hjSl_K_OKxiSqeGjIJKDXI6beKaGEWhi4QvI09gorgAPPeZmQgQN5cAYLqxJgS5fTOcWmxTewItm9G_Oe38Q/s1600/%CE%91%CE%94%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%A3-%CE%93%CE%95%CE%A9%CE%A1%CE%93%CE%99%CE%91%CE%94%CE%97%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi_-ltXLPuMp5OP6TOZTOcoxD855ppGMPca8Xq6aOT-E3x3Su5a1hjSl_K_OKxiSqeGjIJKDXI6beKaGEWhi4QvI09gorgAPPeZmQgQN5cAYLqxJgS5fTOcWmxTewItm9G_Oe38Q/s320/%CE%91%CE%94%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%A3-%CE%93%CE%95%CE%A9%CE%A1%CE%93%CE%99%CE%91%CE%94%CE%97%CE%A3.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μάυρη ζωή </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Μαύρη ζωή που κάνουμε</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Εμείς οι μαύροι τηλεβιβλιοπώλες</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Εμείς οι μαύροι τηλεβιβλιοπώλες</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Όλη τη μέρα περικοπές </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Το βράδυ στα κανάλια</div>
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-7427374942098228132013-12-13T03:16:00.002-08:002013-12-13T05:48:18.370-08:00O πενηνταοχτάρης (είναι ο νέος της εποχής)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtZI8yWYAFT6RJcc_D14sJKqp1_m_xOJ8r_-vp_hLpwmpDJfb5pVVoASRX_vOS1CwMGnmNSEnyBbFB33yIlXdJihpMfieXngHR0bvnlCqgV5NJ8Nto8vcYpk-cyi_AVml47ErpLA/s1600/935981_10153322960885237_476807641_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtZI8yWYAFT6RJcc_D14sJKqp1_m_xOJ8r_-vp_hLpwmpDJfb5pVVoASRX_vOS1CwMGnmNSEnyBbFB33yIlXdJihpMfieXngHR0bvnlCqgV5NJ8Nto8vcYpk-cyi_AVml47ErpLA/s320/935981_10153322960885237_476807641_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Μπορώ να πω ότι την περασμένη εβδομάδα, εμείς οι του τουίτερ το διασκεδάσαμε δεόντως. Γενικά κάθε κίνηση των “58” για την κεντροαριστερά μας διασκεδάζει. Τουλάχιστον εμάς στο αριστερίζον τουίτερ. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Όπως η απορία που έχουμε όσον αφορά την απουσία προσωπικοτήτων όπως ο Κίμων Κουλούρης, ο Χρίστος Παπουτσής και ο Μαντέλης από ένα τέτοιο τιτανοτεράστιο εγχείρημα, όπως το να γεμίσεις το “Ακροπόλ” με μεσήλικες που ψάχνουν να βρουν ένα πολιτικό κλαδί από το οποίο να πιαστούν.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το ακόμα πιο διασκεδαστικό όμως, είναι το πως αντέδρασαν κάποια από τα μεγάλα ΜΜΕ του τόπου. Γιατί η συγκέντρωση στελεχών δύο κομμάτων τα οποία ζουν τον αργό δημοσκοπικό θάνατο τους, σε οποιαδήποτε κανονική χώρα θα περιοριζόταν σε κάποιο μονόστηλο στο εσωτερικό της εφημερίδας, και δεν θα χαιρετιζόταν ως κομβικό πολιτικό γεγονός από το πρωτοσέλιδο. Επίσης κανείς από εμάς δεν κατάλαβε πως ένας σχηματισμός που αποτελείται από ένα πολιτικό προσοπικό γηρασμένο και φθαρμένο, το οποίο συνοψίζει όλα τα κακά της εποχής της Ισχυρής Ελλάδας θα φέρει την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, πως θα γίνουν φορείς του καινούριου που θα ισοπεδόσει το παλιό (του οποίου και είναι εκπρόσωποι).</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Γιατί όπως και να το κάνουμε, το πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει την πρωτοβουλία (ένας πρώην πρωθυπουργός, μια ντουζίνα πρώην υπουργοί, κάπιοι που υπήρξαν διανοούμενοι και ο Μπίστης) δεν είναι χαρτόκουτα και πλαστικά μπουκάλια που θα ανακυκλωθούν και αίφνης θα γίνουν κάτι καινούριο, αμόλυντο και χρήσιμο για την κοινωνία. Εκτός και εάν οι εγκέφαλοι εκεί στον ΔΟΛ ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε, δηλαδή.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα αποτελείται από αριβίστες, πολιτικά παχύδερμα, ψεκασμένους, απατεωνίσκους και ανθρώπους που υπηρετούν συμφέροντα το ξέρουμε, και χωρίς την βοήθεια των συγκεκρυμένων ΜΜΕ. Το αξιοπερίεργο στην όλη ιστορία, είναι το γεγονός ότι τα συγκεκρυμένα ΜΜΕ δείχνουν το συγκεκρυμένο κομμάτι του πολιτικού σκηνικού ως κούρα δια πάσαν νόσο και μαλακία από την οποία πάσχει η χώρα. Και δεν εννοώ μόνο τους πενηνταοχτώ, αλλά και τους διάφορους τιτανοτεράστιους τηλεοπτικής κοπής υπουργούς της τρέχουσας κυβέρνησης που όταν δεν προκαλούν την καταστροφή της χώρας, τριγυρνούν στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα (ή το αντίστροφο;).</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Δυστυχώς ούτε οι πενηνταοχτώ δεν θα κουράρουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, ούτε τα ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν. Τόσο οι 58 όσο και τα ΜΜΕ που τους υποστιρίζουν είναι ένα κομμάτι της νόσου, που μας έχει παρουσιαστεί, περίτεχνα και με πολλά μπιχλιμπίδια και φρου-φρου, ως θεραπεία. Περαστικά μας.</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-14944351962033908622013-10-30T05:36:00.001-07:002013-10-30T05:36:57.178-07:00Goodnight Ladies<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/CrRVaYF-O4U?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Μερικές φορές, υπάρχουν απώλειες πολύ μακρυνές, που σε οδηγούν σε μια μορφή αναδρομής των χρόνων που πέρασαν. Μια τέτοια ήταν αυτή της Δευτέρας. Γιατί, με μια μπανάνα και έναν Transformer στα αυτιά, καταδυόμουν επί πολλά χρόνια, τόσο στους δικούς μου υπαρξιακούς βούρκους, όσο και στις δύσολες γειτονιές των πόλεων που έμενα. Ο Lou Reed αποτελούσε έναν από τους λογοτεχνικούς και μουσικούς μου ήρωες καθ’όλη την ύστερη εφηβεία μου και τον καιρό που ήμουν εικοσάρης, με μια ιδιαίτερη θέση στο πάνθεον των ηρώων στους οποίους κατέφευγα για να αντιμετωπίσω την απώλεια και τις δυσκολίες, κάπου εκεί κοντά δίπλα στον Nick Cave, την Patti Smith, τις Τρύπες και τον Neil Young. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/4nZ6L7iDMN0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αλλά ακόμα και όταν δεν πέρναγες δύσκολες φάσεις, ο Λου είχε αυτό το πράγμα που μπορούσε πάντα να σε γοητεύσει. Μια γραφή που παρέπεε ανάμεσα στο μονόστηλο μιας εφημερίδας και τον Κέρουακ, με ολίγη από Μαρκήσιο φον Μαζόχ (βλέπε Veuns In Furs). Και μια μουσική γραφή πάντα αξεπέραστη. Ότι και να άγγιζε, είτε αυτό ήταν βρώμικο ροκ εντ ρόλ, είτε τζαζ στην πιο χαλαρή της μορφή, είτε λευκός θόρυβος (βλέπε Metal Machine Music), είτε μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, είτε μπλιμπλικοείδή, το μετέτρεπε σε ένα έργο άγριας ομορφιάς. Ακόμα και όταν στον τελευταίο δίσκο του έπαιξε μέταλ, το έκανε με απαράμηλλο στυλ, και προσέθεσε ακόμα ένα διαμαντάκι στην συλλογή του.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Τον ανακάλυψε, τον ανακάλυψε ο Andy Warhol, ο οποίος και τον υποστήρηξε στα πρώτα του βήματα, αλλά στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του, εκεί μετά τους Velvet Underground, τον προστάτευσε και τον συμβούλεψε ο Bowie, πράγματα που δεν ξέχασε ποτέ. Για αυτό τον λόγο έφτιαξε και εκείνο το μνημειώδες “Songs for Drella” , παρέα με τον John Cale, αυτόν τον παραγνωρισμένο (πάτωσε σε πωλήσεις, περιέργως πως) φόρο τιμής στον μεγάλο εικαστικό. Αλλά, μην ξεχνώντας ότι χωρίς την βοήθεια των άλλων, πολλοί ταλαντούχοι δεν μπορούν να διακρηθούν, έκανε τον μέντορα και σε πολλούς άλλους νέους μουσικούς, με αποκορύφωμα τον Anthony Hegarty (Anthony and the Johnsons), οι οπίοι θα ήταν τελείως άσημοι αν ο θείος Λου δεν έβαζε το χεράκι του.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://img.youtube.com/vi/FH2EgYq_NCY/0.jpg"><param name="movie" value="http://youtube.googleapis.com/v/FH2EgYq_NCY&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://youtube.googleapis.com/v/FH2EgYq_NCY&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Στα εβδομηντακάτι του, επιβιβάστηκε στον Δορυφόρο της Αγάπης, και πήγε να συναντήσει εκείνο το Νεοϋορκέζικο σύμπαν που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, με τους ναρκομανείς, τις αρσενικές και θυλικές πόρνες, τον Warhol, τις ντεμπουτάντ, τα βαποράκια, τους απόκληρους, τους ηδονιστές κοσμικούς, τον Poe, τους νταβατζήδες, τις ανούσιες τηέφωνικές συζητήσεις και τους γεμάτους όνειρα νεοφερμένους επαρχιώτες. Δεν μας άδησε μόνους, αλλά μας άφησε με μια τεράστια μουσική και λογοτεχνική κληρονομιά.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αντίο Λου</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica;"><span style="font-size: 12px; letter-spacing: 0px;">Καληνύχτα Κυρίες</span><span style="font-size: 12px;">…</span><span style="font-size: 12px; letter-spacing: 0px;">.</span></span><br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/m4ULAtm5PpY?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-47631359276874894812013-10-23T09:06:00.002-07:002013-10-23T09:06:36.850-07:00Για ένα ριάλιτι αδειανό, για μια Μαρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Πέρασα όλο το βράδυ ψάχνωντας πράγματα αριστερά δεξιά για να γράψω για αυτή την ιστορία. Μια μικρή, από την Βουλγαρία, η οποία βρέθηκε/πωλήθηκε/δεν έχω ιδέα τι σε μια οικογένεια Ρομά, η οποία την εκμεταλεύτηκε για να βγάλει κάποια λεφτά από επιδόματα και, πιθανόν από τα φανάρια. Βλέπωντας και ψάχνωντας πράγματα, λοιπόν, έπεσα πάνω σε αυτό. Κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90, είχε γυριστεί μια ταινία, όπου υπήρχε μια ερωτική σκηνή, στην οποία συμμετείχε (κάπως) ένα βρέφος. Η ταινία, και τα γυρίσματά της, προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα, και σχολιάστηκαν σε πάμπολλα τηλεοπτίκά πάνελ της εποχής. Και εδώ βρήκα , χάρη σε έναν φίλο που το θυμήθηκε, αυτό το βίντεο από ένα talk show της εποχής. Παρουσιαστής, ο γνωστός μας Πάνος Παναγιωτόπουλος. Βέβαια εδώ απέχει παρασάγγας από την εικόνα στην οποία τον έχουμε συνηθήσει, αυτήν του άβαταρ της ΝΔ.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="color: #021eaa; font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/9yij2pLgIXQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Προσέξτε τις λεκτικές μπούφλες που σερβίρει ο Ραφαηλίδης στον Σαββόπουλο. Μπορεί να του την λέει βιτριολικά, να τον κράζει πατόκορφα, ο τρόπος που το λέει δεν έχει καμία σχέση με τα πάνελ της σημερινής τηλεόρασης. Ακόμα και ο Δοξιάδης, ο οποίος εξίσταται και σηκώνει τον τόνο της φωνής του, το κάνει μέσα στα όρια του πολιτικού πολιτισμού, χωρίς να διακόπτει το σύμπαν. Και η λεκτική μονομαχία Σαββόπουλου-Ραφαηλίδη, γίνεται πολιτισμένα. Ο καθένας αφήνει τον άλλο να ολοκληρώσει τα όσα λέει πριν απαντήσει. Πείτε μου ένα talk show, ένα οτιδήποτε με πάνελ στην τωρινή Ιδιωτική Τηλεόραση όπου οι πάντες δεν αλλαλάζουν σαν τους βάρβαρους, ιδίως όταν πρόκειται να επιτεθούν στην μειοψηφούσα (στο πάνελ) άποψη. Μόνο και μόνο η στάση της Σώτης Τριανταφύλλου σε εκείνο το πάνελ με τον Κατρούγκαλο νομίζω ότι λέει πολλά για τα μηντιακά έθιμα μετά τον Αυριανισμό και τον Εκσυγχρονισμό (με τους ιδιώτες μηντιάρχες).</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="color: #021eaa; font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/qfHA0mlNivo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Κάπου εδώ παρεμβαίνει η τότε Υπουργός Πολιτισμού. Και αναρωτιέμαι. Από πότε είχαμε έναν σοβαρό άνθρωπο στο ΥΠΠΟΤ; Και ποιος ήταν. Σίγουρα δεν ήταν αυτός που κατά τη θητεία του κάηκε μέρος της Αρχαίας Ολυμπίας επειδή δεν λειτουργούσε το πανάκρυβο σύστημα πυρόσβεσης του χώρου. Ούτε ο άλλος που είχε τον Ζαχόπουλο σε θέση κλειδί. Ούτε εκείνος που γέμησε το ΥΠΠΟΤ με ημέτερους από την Μεσσηνία. Ούτε ο άλλος που επί των ημερών του έγινε ληστεία σε μουσείο γιατί υπήρχαν ελλειπή μέτρα ασφαλείας. Ουτε καν ο καινούριος, που φαίνεται να δίνει μισό κάρο λεφτά σε μέτριους που απλά υποστηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="color: #021eaa; font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Fug-yOJ8Las?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Οι διαφορές στον χειρισμό είναι χαώδεις. Από την μία, στα οπισθοδρωμικά nineties του εκσυγχρονισμού ο χειρισμός του θέματος γίνεται με μια σχετική ευαισθησία και χωρίς αλλαλαγμούς. Από την άλλη, στα προηγμένα και “φιλελεύθερα” ΜΜΕ του 2013 , ένα παιδί που δεν ξέρουμε καν αν κακοποιήθηκε και πως, πέφτει θύμα της εκμετάλευσης των ΜΜΕ , που το κάνουν θέαμα, για να ξυπνήσουν τα κατώτερα ένστικτα του κοινού τους, για να το μετατρέψουν σε ένα ελατήριο για το μηντιακό λυντσάρισμα μιας μειονότητας που ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, που είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης καταδίωξης της από κάθε λογής δεισυδαίμονες, μικρόνοους και γλοιώδεις μικροαστούς, αλλά και κάθε μορφής αυταρχική κυβέρνηση, από τον καιρό του Βλαντ Ντρακούλ μέχρι τον Σοσιαλδημοκράτη (κατά τα άλλα) Ολάντ.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το πιο αηδιαστικό από όλα, ήταν το γεγονός ότι τα, κατα τα άλλα αντιφασιστικά-αντιρατσιστικά, ΜΜΕ μας σοκαρίστικα από το γεγονός ότι ένα ξανθό παιδάκι ζούσε με μια οικογένεια Ρομά, και όχι το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά, στην Ελλάδα του 2013, ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Και ανάμεσα σε αυτά, υπάρχουν και εκατοντάδες τσιγγανόπουλα. Αλλά φαίνεται ότι ο περίφημος εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ’90 , στην πραγματικότητα ήταν μια οπισθοδρόμιση. Γιατί τα παιδιά του αυριανισμού και εκσυγχρονισμού, είναι όλοι αυτοί, που πουλώντας οπισθοδρομικές απόψεις, και στρέφωντας τους νεόφτωχους απέναντι στους πολύ φτωχούς, βλέπουν τα κασέ και τα νούμερα τους να ανεβαίνουν, και προστατεύουν αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και πλουσιότεροι στην πλάτη όλων μας.Ο Αυριανισμός έβγαλε όλα αυτά τα τέρατα που βιάζουν κάθε έννοια λογικής και αξιοπρέπειας μέσα από τις οθώνες μας, και ο εκσυγχρονισμός τα εξέθρεψε τα τελευταία είκοσι χρόνια. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Ίσως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε το αυτονόητο. Ότι δεν χρειαζόμαστε ΜΜΕ αυτού του είδους. Ότι χρειαζόμαστε δικά μας ΜΜΕ, που να μην βλέπουν την επικαιρότητα και την ενημέρωση μέσα από τους διαστρευλωτικούς φακούς της εξουσίας, αλλά όπως είναι.</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-41971457396681022532013-10-22T20:15:00.001-07:002013-10-22T20:15:33.616-07:00Ποστ μικρόν και ακατάστατον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν δεν έχω κάτι να γράψω, γράφω για τα γκομενικά μου.<br />
Και όταν γράφω για γκομενικά, πρυτανεύει η γκρίνια.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΝΟΜΟΣ</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-89676347900376061532013-10-14T04:56:00.000-07:002013-10-14T04:56:23.408-07:0040 Μέρες <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Πέρασαν σαράντα μέρες και ακόμα δεν έχω συνηθήσει ρε σύντροφε. Ακόμα περιμένω να εμφανιστείς σε μια πορεία και να μου πεις ότι “είναι αγριεμένοι οι μπάτσοι σήμερα”. Και χτες, στα σαράντα σου, περίμενα να βρεθείς ανάμεσα μας, να τραγουδήσουμε παρέα το “Ερωτόκριτο”, ή να βρεθούμε μετά παρέα στην ΕΡΤ, εκεί που είχες αφιερωθεί τις τερλευταίες μέρες σου εδώ. Αλλά και πάλι δεν. Δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις αυτές τις μέρες ρε Αχιλλέα, αλλά μας λείπεις. Μας λείπει η γκρίνια σου, μας λείπει το κράξιμο σου, μας λείπει το μόνιμο άγχος σου για το πως θα “ανοίξουμε τον αγώνα στον κόσμο”, μας λείπει το χιούμορ σου, μας λείπει το “δεν προλαβαίνω, ήρθα για να κάτσω δύο λεπτά και μετά φεύγω (αλλά στην πραγματικότητα θα μείνω ‘κάνα τριώρο)”. Κατά τα άλλα ακόμα παλεύουμε. Ακόμα. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Τελικά, Αχιλλέα, οι σπόροι που έσπερνες αρίστερά-δεξιά φυτρώνουν και μεγαλώνουν σύντροφε. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να πονάμε. Γιατί δεν αντέχουμε να βρισκόμαστε για να θυμόμαστε συντρόφους που χάθηκαν. Αλλά να χαιρόμαστε τους συντρόφους στα καλά τους, όταν πετυχαίνουν νίκες. Να μην χάνουμε ανθρώπους σαν και εσένα, σύντροφε.</span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-83460082782683662202013-10-08T12:11:00.001-07:002013-10-08T12:24:52.518-07:00Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<i><br /></i></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<i><span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></i></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><i>Με αφορμή το ομοφοβικό παραλήρημα γνωστού ταμπλόυντ για την “Ζωη της Αντέλ”.</i></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Σε μία από τις πρώτες σκηνές του “Ταμπούρλου”, του Φόλκερ Σλέντορφ, η μητέρα του νεαρού Όσκαρ μαζί μετην σύζηγο του αρχηγού των προσκόπων διαβάζουν παρέα τα “Καμώματα του Ρασπούτιν”. Οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες των περιπτύξεων του περίφημου, για τις ακολασίες του, Ρώσου μοναχού, τις κάνουν να χαμογελούν πονηρά την στιγμή που ο σχεδόν ενήλικος εγκεφαλικά Όσκαρ διαβάζει τους μεγάλους κλασσικούς. Σημαντική λεπτομέρεια. Η σύζηγος του προσκοπάρχη, θα γίνει πιστή ακόλουθος της ναζιστικής ιδεολογίας, παρέα με τον σύζηγο της.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Η σκηνή αυτή δεν έχει καμία διαφορά από την πραγματικότητα. Οι εκδόσεις που ασχολούνται με την κελειδαρότρυπα, και ιδίως με τις προσωπικές ζωές των κατά τόπους προσωπικοτήτων, εκφράζουν και απευθύνονται στα, πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας. Και ενίοτε στα πιο μισαλλόδοξα. Και αυτό γιατί χρησιμοποιώντας μια υποτιθέμενη ερωτική ελευθερία (για ποιούς;), και παίζοντας το χαρτί της κοινωνικής κριτικής καταφέρνουν να πουλήσουν εκατομμύρια φύλλα, και ταυτόχρονα να προωθήσουν μια κοινωνία ελέγχου δια μέσω της κλειδαρότρυπας, της ηιθικής και της βούλισης των μελών της. Οι πελάτες αυτών των εκδόσεων είναι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, μικροαστοί, που ονειρεύονται να γίνουν μεγαλοαστοί, και άρα να απολαύσουν τις “ελευθερίες” που ευαγγελίζονται αυτές οι εκδόσεις μέσα από τα lifestyle ινδάλματα που προωθούν.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Όλες τις ελευθερίες; Προφανώς και όχι. Γιατί πίσω από την κλειδαρότρυπα βρίσκεται η άλλη πηγή εσοδων από τους μικροαστούς. Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια γαρνιρισμένο με μπόλικο γκλάμουρ και μπόλικες αναπαραστάσεις πραγματικών αρσενικών και πραγματικών θυλικών. Αρσενικών που “έιναι μάγκες και κάνουν κουμάντο” και θυλικών που προορίζονται σαν μέσο τεκνοποίησης ή απόλαυσης από τους ισχυρούς αρσενικούς χωρίς να έχουν ουσιαστική βούληση. Και αυτό γιατί η σεξουαλική ελευθεριότητα έχει ως μόνο σκοπό την επιβίψωση του έθνους, των παραδόσεων του και όλων όσων συνεπάγεται η εθνοκεντρική αντίλυψη του εκάστοτε μικροαστού.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Σε αυτό τον ελεύθερο έρωτα, οτιδήποτε πειράζει την φυλετική μας καθαρότητα είναι κακό, και οτιδήποτε δεν συνδει με τις νόρμες των ετεροφυλοφυλικών σχέσεων, που θα παράξουν την συνέχεια του έθνους, δεν έχει κανένα χώρο. Όπως δεν έχει χώρο ο οιοσδήποτε ασμφισβητεί το έθνος και τις καθεστικυιές αξίες του, όποιος δεν ταιριάζει στην εικόνα του ισχυρού και έξυπνου επιχειρηματία/τραγουδιστή/σταρ που οι εκδότες (στην πλειψηφία τους μεγαλοαστοί τύπου Βαρδηνογιάννη ) θέλουν να πλασάρουν στον μικροαστό για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα γίνει κάτι τέτοιο, και άρα τις πωλήσεις των εντύπων αυτών. Δεν έχει θέση ο διαφορετικός, ο μόνος που έχει θέση είναι μια εννιαία μάζα που σκέφτεται το ίδιο, κάνει το ίδιο, καταναλώνει το ίδιο, κάνει έρωτα σε παρόμοια άτομα.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αντιθέτως, σε αυτά τα έντυπα θέση έχουν το μίσος, ο ρατσισμός, και όσοι τα προωθούν , ιδίως αν είναι φιλικοί προς την αστική τάξη. Σε αυτές τις φυλάδες ξεπλένονται μαχαιροβγάλτες, μισαλόδοξοι, μαφιόζοι, ρατσιστές και άλλα καλά παιδιά του κοινού ποινικού δικαίου, ώς παρεξηγημένοι άνθρωποι με μούσκουλα και ιδανικά, τους οποίους δεν καταλαβαίνει ο υπόλοιπος κόσμος (αφού πάει τις γιαγιάδες στο ΑΤΜ, ε και που μαχαιρώνει κάναν λαθραίο που είναι το κακό;).</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Ο φασισμός ξεπλένεται μέσα από ημίγυμνα κορίτσια της σελίδας 3, στημένα ρεπορτάζ με μπούληδες που περνάνε την γιαγιά απέναντι στην Αχαρνών, κραυγές για την εγκληματικότητα των μεταναστών, οδυρμούς για το Μεταξουργείο (λέμε τώρα) που από “Ελληνικό Σανς Ελιζέ” έγινε μπανλιέ της χειρότερη υποκατηγορίας, εγκυμοσύνες-σχέσεις-χωρισμούς-χλιδόσπιτα διασήμων, θεωρίες των δύο άκρων, κράξιμο των συνδικαλιστών, οδηγίες για το πως να καυλώσεις τον χλιδάτο άντρα/βγάλεις γκόμενα την μοντέλα, πολλή κλειδαρότρυπα (με νουθεσίες που ξεπερνούν τα όρια της κακεντρέχειας), και “προστασία του ήθους της φυλής απέναντι σε ξωθεν επιβουλές” (χέβι μέταλ, λεσβίες, εβραίοι, μετανάστες.... και η λίστα τελειωμό δεν έχει).</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Θυμηθείτε. Πιοι έκαναν την Χρυσή Αυγή lifestyle προϊόν. Οι εκδότες που όλο αυτό τον καιρό έκαναν όλα τα παραπάνω, οι κομιστές των εθνικών μας γαργαλιστικών λεπτομερειών, οι χλιδέμπορες του κίτρινου τύπου. Αυτοί.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Όλοι αυτοί είναι, τελικά, η επιβεβαίωση μιας φράσης. Όπως ο έρωτας περνάει από το στομάχι, ο φασισμός περνάει από την κλειδαρότρυπα.</span></div>
<div>
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-2936005052247046322013-10-03T03:41:00.000-07:002013-10-03T03:41:37.104-07:00Για να μην ξεχάσουμε ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/mcfzGKaoIOM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div>
<br /></div>
Η λήθη είναι ο χειρότερος εχθρός. Τόσο για τους φευγάοτυς, όσο και για τους ευάισθητους, και για τις ιδιοφυίες και για αυτούς που αντιστάθηκαν. Να μην ξεχάσουμε, γιατί έτσι και ξεχάσουμε, δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε πως να ορθώσουμε το ανάστημα μας.</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-15300630761580935962013-10-01T16:11:00.001-07:002013-10-01T16:11:43.499-07:00Γειά στο στόμα σου Νώντα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κανονικά δεν θα άνοιγα το στοματάκι μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά, εν τέλει θα το ανοίξω.<br />
<br />
Εύγε Νώντα, τελικά σε αγαπάμε γιατί αν και έχεις μεγαλώσει (και δεν σε έχουν πάρει τα χρόνια) δεν έχεις αλλάξει καθόλου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/tJ4Joa7wKpA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-20812210138334623622013-09-30T09:40:00.001-07:002013-09-30T09:40:24.501-07:00..... να ένα άκρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Κανονικά θα το έριχνα στους ψόφους, αλλά για μια άλλη φορά η πραγματικότητα και η επικαιρότητα με πρόλαβαν. Μέσα στο Σαββατοκύριακο, ένα μεγάλο μέρος της Χρυσής Αυγής συνελήφθη, πιθανόν για την συμμετοχή του σε 32 εγκλήματα, ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ ξηλώθηκε, πιθανόν γιατί έκανε τα στραβά μάτια στις παρασπονδίες της ΧΑ, και μια σειρά καθεστωτικοί εκδότες άλλαξαν ρότα και βαφτίστηκαν αντιφασίστες, χτησιμοποιώντας κυνικά την δολοφονία του Killahp ως Κολυμβήθρα του Σηλωάμ για τους εαυτούς τους και όλο αυτό το τμήμα των αστών, πολιτικών και μη, που φανερά ή μη ενίσχυαν την ΧΑ, είτε γιατί έτσι ενισχυόταν η θεωρία των δύο άκρων, είτε γιατί θα δυέλυαν την συνδικαλιστική εκπροσώπηση σε διάφορους χώρους, είτε γιατί θα ψήφιζαν ότι συνέφερε τις επιχειρηματικές ελίτ. Άλλωστε η γραμμή της συνεργασίας των τάξεων αποτελεί ένα από τα βασικά αξιώματα του φασισμού.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Όμως μερικές φορές οι στόχοι της αστικής τάξης εκπληρώνονται με τρόπους που μπορεί να μας φαίνονται παράδοξοι, είναι όμως πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ βρέθηκε στην φυλακή για το λεγόμενο “Πραξικόπημα της Μπυραρίας”, λίγο καιρό πριν αποφυλακιστεί πανηγυρικά, και λίγα χρόνια πριν, με την αρωγή των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων. Και λίγο μετά την αποφυλάκιση, υπήρξε μια περίοδος “κυριλοποίησης” των Ναζί, που ολοκληρώθηκε με την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Τί ήταν αυτό; Πολύ απλά ήταν η βίαιη αποκοπή των λούμπεν στοιχείων ( που αποτελούσαν τα τάγματα ασφαλείας, γνωστά και ως SA) κατά τις παραμονές της εκλογικής νίκης των Ναζί στην Γερμανία του Μεσοπολέμου. Η αποκορύφωση ήταν η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, με την δολοφονία των ηγετικών φυσιογνωμιών των SA. Αυτό έγινε γιατί αυτά τα στοιχεία (τα οποία μπορούν να γίνουν ανεξέλεγκτα) αποτελούσαν πλεον ένα περιττό βαρίδι που δυσχαίρενε την άνοδο προς την εξουσία. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Η Φυλάκιση του Μηχαλολιάκου και των λοιπών μελών της ΧΑ, θα αποτελέσει για αυτούς μια ιδανική ευκαιρία, ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Εκτός από την ηρωοποίηση τους σε ένα μεγάλο στρώμα πρώην απολίτικων νοικοπκυραίων και νυν απελπισμένων νεόπτωχων που θα πιστέψουν, ακόμα περισσότερο, τον αντισυστημικό μανδύα της Χρυσής Αυγής, θα υπάρξει και η ευκαιρία για να ξεκινήσει αυτή η μακρά (ή απότομη) περίοδος της στρογγυλοποίησης της εμφάνισης (αλλά όχι των θέσεων) της ΧΑ. Αυτό σημαίνει ότι, ίσως ακόμα και τώρα, πολλά από τα παλαιά στελέχη της ΧΑ θα αρχίσουν να βλέπουν την πόρτα της εξόδου και να αντικαθίστανται από άλλα, νεότερα και πιο μορφωμένα στελέχη, ή μεταγραφές αεροδρομίου από άλλους παραδοσιακούς χώρους της ελληνικής ακροδεξιάς. Ούτως ή άλλως, φαίνεται πως εδώ και καιρό έχει ξεκινήσεις μια προσπάθεια συνενόησης και συνεργασίας με άτομα από αυτό τον χώρο, έστω και για τις δημοτικές εκλογές, κατ’ αρχήν. Όμως είναι σίγουρο ότι σε κάποια στιγμή, αν όχι ήδη, άτομα όπως ο Λαγός, ο Μπαρμπαρούσης, ο Καιάδας, ο Ματθαιόπουλος ίσως και ο Παναγιώταρος, θα αποτελέσουν αυτά τα βαρίδια τα οποία ο Μηχαλολιάκος θα θελήσει να ξηλώσει. Από αυτή την σφαγή θα γλιτώσουν τα στελέχη που έχουν ένα καλύτερο δημόσιο και μορφωτικό προφίλ, άτομα τα οποία βρίσκονται κυρίως στην ομάδα γύρω από τον Μηχαλολιάκο όπως οι Παπάς, Κασιδιάρης, Μισιακας κοκ. Ήδη κάποια κατώτερα στελέχη που δεν πλησιάζουν αυτό το προφίλ (λ.χ. Βλαμάκαης) έχουν αρχίσει να διώχνονται από την οργάνωση. Και από τη στιγμή που θα γίνει αυτό το τελικό ξέπλυμα, οι δρόμοι για την εξουσία θα είναι ανηχτοί. Εκτός και εάν η αριστερά και ο α/α χώρος αλλάξουν στάση και ασχοληθούν επιτέλους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σοβαρά με το πρόβλημα και σταματήσουν να πιστεύουν ότι με μικρομερεμέτια (1-2 πορείες, περιστασιακό ξύλο στους φασίστες, νόμους και θεσμούς) σταματιέται ο φασισμός. Ο δρόμος είναι πολύ πιο δύσκολος και μακρύς, χρειάζεται υπομονή και συστηματική δουλειά, οργάνωση μέχρι αηδίας, επιχειρήματα και αντιπροτάσεις σε αυτά που λέει η ΧΑ. Ας τον διαβούμε, στο χέρι μας είναι.</span></div>
<br /></div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-38416526167434709822013-09-23T15:46:00.003-07:002013-09-23T15:46:49.393-07:00Ενταγμένοι Δημοσιογράφοι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Υπάρχουν λογιών λογιών και φηραμάτων ενταγμένοι δημοσιογράφοι, που κάνουν διαφόρων ειδών ρεπορτάζ, ανάλογα με την ένταξη τους. Υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που εντάσσονται σε υπουργικά γραφεία, στρατιωτικές και αστυνομικές μονάδες. Σπανίως βγαίνουν από τα γραφεία τους και τις συνεντεύξεις τύπου για να κάνουν ρεπορτάζ. Συνήθως αναμασούν συνεντεύξεις και δελτία τύπου, και τις ελάχιστες φορές που κάνουν ρεπορτάζ, είναι τόσο φρακαρισμένο από την αυτολογοκρισία που στο τέλος, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν λέει τίποτα, και στην χειρότερη απλά αναμασά τα όσα θα έλεγε ένα δελτίο τύπου του υπουργείου ή της μονάδας.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που είναι ενταγμένοι σε επιχειρηματικά μπλοκ. Συναγελάζονται με επιχειρηματίες και διευθύνωντες συμβούλους επιχειρήσεων. Θα τους δει κανείς σε μεγάλα γκαλά, σε κλαμπ και σε ακριβά εστιατόρια, να κάνουν παρέα με λογής λογής παράγωντες του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου. Αυτό όταν δεν βρίσκονται στο newsroom ή τα γραφεία μιας εφημερίδας ή ένός καναλιού, με το hands-free κολημένο σοτ αυτί, και κάποιον να τους δίνει εντολές (από την άλλη πλευρά της γραμμής) για το τι θα γράψουν, τι θα πουν, και με ποια σειρά θα χειριστεί το μέσο στο οποίο εργάζονται τις διάφορες ειδήσεις. Συνήθως κάνουν ότι κάνει και το πρώτο φήραμα, αλλά επίσης πολλές φορές αναλαμβάνουν τον ρόλο του σχολιαστή, και καμιά φορά η δουλειά συμπεριλαμβάνει και μια αγιογραφία του επιχειρηματία σοτν οποίο έχουν ενσωματωθεί, ή των ευνοούμενων του, ή στην διαφήμιση της κοσμικής ζωής (και των αγαθοεργιών) της κας του επιχειρηματία. Αυτοί βρίσκονται στο λεγόμενο payroll. Πένες επί πληρωμή στην υπηρεσία της υγειούς επιχειρηματικότητας. Λέμε τώρα.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Εκτός όμως από αυτά το πολύχρωμα ωδικα πτηνά υπάρχει και ο άλλος τύπος του ενταγμένου δημοσιογράφου. Μιλάμε για τον δημοσιογράφο που έχει θέσει την δουλειά του στην υπηρεσία του λάού , της κοινωνίας. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Το περασμένο καλοκαίρι, στο κάμπινγκ της YRE, κατά τη διάρκεια μιας συζήτισης για την δημοσιογραφία, με θυμάμαι να περιγράφω πως μια ομάδα από τρελούς μπήκαμε στην κατειλημένη Ερτ οπλισμένοι ως τα μπούνια, για να θέσουμε εαυτούς στην υπηρεσία του αγώνα. Είχαμε φωτογραφικές μηχανές, κινητά, κάμερες, ένα μπουμ, δύο μικρόφωνα, ένα μόντεμ της πλάκας και δύο-τρία προσωπικά λάπτοπ. Αυτά ήταν τα φοβερά και τρομερά όπλα μας. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Δεν ήταν η πρώτη φορά που μπλεκόμουν σε μια τέτοια υπόθεση. Ή πρώτη μου φορά σητν μάχημη δημοσιογραφία του δρόμου και της αντίστασης ήταν εκείνο το καλοκαίρι που η Ζούγκλα του Λακαντόνα κατέβηκε στην Αθήνα και κατέλαβαε το Σύνταγμα. Δούλεψα εκεί με πολλούς άλλους που έκαναν, πολλοι ίσως και για πρώτη φορά, το ίδιο με ‘μένα. Χρησιμοποιούσαν την εμπειρία τους στα ΜΜΕ για να δώσουν φωνή στις πλατείες. Και καταφέραμε το ακατόρθωτο. Ένα καλά στημένο δίκτυο από δημοσιογραφικά συνεργεία, κέντρα εκπμομπής, ραδιοσταθμό, και ένα media centre που έκαναν πραγματικότητα την “αντάρτικη δημοσιογραφία”, μέσα σε μια Αθήνα που ζούσε ένα κίνημα και μια καταστολή χωρίς προηγούμενο. Το κίνημα δυαλήθηκε, αλλά γρήγορα φτιάξαμε τα δικά μας μέσα και συνεχίσαμε. Φτιάξαμε μια νέα καθημερινότητα για τους εαυτούς μας. Το πρωί δουλειά και το απόγευμα στη κυνήγι της είδησης σχετικά με τα κινήματα. Ή και το αντίστροφο, αναλογα με το ωράριο των “κανονικών” δουλειών μας. Γιατί λίγοι από εμάς ζούμε από τα ρεπορτάζ για το κίνημα. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Σε κάθε διαδήλωση ή κατάληψη είμαστε από τους πρώτους στόχους. Κυρίως από τις αντιδιαδηλωτικές ομάδες της αστυνομίας, και κατά δεύτερο λόγο από αστυνομικούς της ασφάλειας ή ακροδεξιούς. Έχουν υπάρξει βέβαια και φορές όπου θερμόαιμοι διαδηλωτές έχουν κινηθεί εναντίον μας, αλλά συνήθως έχουν να κάνουν με την χαζομάρα ή τον βρασμό ψυχής των εν λόγω ατόμων, και ήταν ελάχιστες. Αντιθέτως, οι επιθέσεις από ασφαλίτες, αστυνομικούς των ΜΑΤ και φασίστες έχουν υπάρξει οργανωμένες, και με συγκεκρυμένο σκοπό. Το να μας σταματήσουν από το να κάνουμε το επάγγελμά μας, και να συνετίσουν τους υπόλοιπους. Οι επαγγελματίες του χώρου, είναι συνήθως κάπως καλύτερα προστατευμένοι, είτε από τις επαγγελματικές τους ενώσεις, ή από τα μέσα στα οποία δουλεύουν, αλλά εμείς , οι πολίτες δημοσιογράφοι, όταν τα πράγματα σκληραίνουν είμαστε ουσιαστικά ακάλυπτοι και χωρίας ασφάλεια καμία. Αυτή είναι η ζωή μας, γιατί προσπαθούμε να δούμε την αλήθεια ζώντας στην κοινωνία, όχι από την ασφάλεια ενός γραφείου ή των γραμμών της Αστυνομίας. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Είναι μια ζωή δύσκολη. Στην ουσία ακούες ότι κάτι γίνεται στην πόλη, μαζεύεις τα υλικά σου και πας. Πάντα τίποτα το “επαγγελματικό ή πανάκρυβο”. Και αυτό γιατί, για να πεις την είδηση από την σκοπιά της κοινωνίας, δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από πράγματα που θα βρεις μέσα σε ένα οποιοδήποτε μικροαστικό σπίτι. Είπαμε, λάπτοπ. μόντεμ, κινητό, κάμερα, διάθεση για αγώνα, διάθεση να “αγνοήσεις¨τον κίνδυνο για να πεις τις ειδήσεις που για τα καθεστωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζονται ως “μη γενόμενες”, γιατί δεν συμφέρουν τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Είμαστε οι άντρες και οι γυναίκες που έθεσαν τα ταλέντας τους στην πραγματικά αμαρκάλευτη ενημ’ερωση του λαού. Αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και χρόνια.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Είμαστε οι Μούμια Αμπού Τζαμάλ, οι νεκροί δημοσιογράφοι του Μεξικού, οι Σαβιάνο, οι τραυματισμένοι από τα ΜΑΤ φίλοι και συνάδελφοι. Είμαστε αυτοί που παλεύουν για να πουν τα πράγματα οπως τα αντιλαμβάνονται αυτοί, όπως τα βλέπει η αγωνιζόμενη κοινωνία, και όχι όπως τα βλέπουν οι πιγκουίνοι που αυτοαποκαλούνται έγκριτοι δημοσιογράφοι. </span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Αυτή είναι η παρακαταθήκη που αφήνουμε, αν και ακόμα είμαστε στα σπάργανα.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Για μια δημοσιογραφία στην υπηρεσία του λαού, αν εξαρτήτως εθνότητας, φύλου, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμόυ.</span></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;">Με τις κάμερες πάντα οπλισμένες.......</span></div>
<div>
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-88919537618897516612013-09-16T09:43:00.001-07:002013-09-16T09:48:47.521-07:00Manifesto 2013<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<i>Εάν ένα τραγούδι έχει διάρκεια στον χρόνο
τότε αυτό είναι ένα καλό τραγούδι</i><br />
Βίκτορ Χάρα<br />
<br />
Γεια σου σύντροφε τραγουδοποιέ. Δεν με ξέρεις. Δεν με γνώρισες ποτέ. Στην πραγματικότητα, γεννήθηκα εννιά χρόνια αφού σήγησε η φωνή σου, κάπου δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα από την πατρίδα σου. Κι όμως, αν και δεν είμαι Νοτιοαμερικάνος, αλλά Νοτιοευρωπαίος, δεν ζω στην Χιλή του 1973 αλλά στην Ελλάδα του 2013, νομίζω ότι έχουμε πολλά κοινά. Το ίδιο και οι χώρες μας. Βασικά, εδώ στην Ελλάδα εφαρμόζουν όλα αυτά που έκαναν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην Χιλή οι δολοφόνοι σου. Δέρνουν τον κόσμο, διαπομπεύουν άρρωστους και αδύναμους ανθρώπους για να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και πανικού όταν το χρειάζονται, αφήνουν τους φασίστες να αλωνίζουν και να χτυπούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους και, τώρα τελευταία, εργαζόμενους που δεν κάνουν τα χατήρια των εργοδοτών. Με πρόσχημα το εξωτερικό χρέος, ξεπουλούν τον πλούτο του λαού και κλέβουν τα λεφτά και τις περιουσίες των ανθρώπων, τον μόχθο τους, για να σώσουν, λένε, τις τράπεζες και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και άσχετα με το τι πιστεύω για το έθνος και την εθνική αξιοπρέπεια (πιστεύω πως το έθνος είναι κάτι φτιαχτό και ίσως θα πρέπει να τελειώνουμε μαζί του), δεν μπορώ να καταλάβω τι ονομάζουν αξιοπρέπεια. Τους ανθρώπους που τρώνε από τα σκοπυπίδια; Τις γυναίκες που εκδίδονται για να βάλουν μια μπουκιά φαί στο τραπέζι της οικογένειας τους; Τους ανθρώπους που μένουν χωρίς δουλειά στα 45 και στα 50 γιατί “είναι πολύ γέροι και κοστίζουν πολύ¨; Τους νέους ανθρώπους που αναγκάζονται να φύγουν γιατί εδώ δεν υπάρχει δουλειά; Τους ηλικιωμένους που πρέπει να επιλέξουν εάν θα δώσουν λεφτά για το νοίκι, τα φάρμακα ή το καθημερινό τους φαϊ για να επιβιώσουν (και τι να προτοξοδεύσεις με 300 ευρώ σύνταξη); Τους μετανάστες που βάλαμε σε κλουβιά σαν και αυτά που οι στρατιωτικοί έβαζαν τους συμπατριώτες σου; Τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους για να σώσουν τις τράπεζες;<br />
<br />
Δεν ξέρω τι θα ένιωθες αν τα διάβαζες όλα αυτά σύντροφε τραγουδοποιέ. Εγώ όμως νιώθω οργή. Μια οργή που νιώθουν και πολλοί άλλοι εδώ. Οργή για όλα όσοα συμβαίνουν. Οργή γιατί επειδή κάπιοι πολύ πλούσιοι ζούσαν στην πολιτέλεια σε βάρος όλων των υπολοίπων, τώρα μας έχουν καθίσει στο σβέρκο και μας λένε να ζούμε πιο λιτά, για να επιβιώσει η χώρα, και την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ζουν μέσα στην προκλητική χλιδή, ξοδεύωντας τρομακτικά ποσά για να “αναδειχτούν” και να φανούν στις σελίδες των φυλλάδων του κουτσομπολιού. Για να επιβιώσει αυτός ο χλιδάτος συρφετός που σε όλη τη δεκαετία του ’90 νάρκωνε πολύ κόσμο με το όνειρο της χλιδής και των 15 λεπτών δημοσιότητας.
Παρασύρθηκα σύντροφε τραγουδοποιέ.<br />
<br />
Παρασύρθηκα από την τσαντίλα μου και σου έγραψα την παραπάνω παράγραφο. Ίσως γιατί είμαι από διαφορετική πάστα. Ακόμα ηχούν τα τραγούδια σου στα αυτιά μου, ακόμα με εμπνέουν οι μεγάλοι επαναστάτες του παρελθόντος, άνθρωποι σαν και ‘σένα σύντροφε τραγουδοποιέ, θεατρικέ συγγραφέα, δάσκαλε. Και για αυτό γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Γιατί υπήρξες μεγάλη έμπνευση για πολύ κόσμο. Γιατί αυτά τα σπασμένα δάχτυλα ακόμα μπορούν να παίξουν την κιθάρα με την απαραίτητη δεξιοτεχνία, για να ακουστούν οι ύμνοι του αγώνα, της επανάστασης και της αλλαγής. Γιατί, σύντροφε τραγουδοποιέ, θέλω και εγώ να παλέψω ενάντια σε αυτά που πάλεψες και εσύ. Γιατί, σύντροφε θεατρικέ συγγραφέα, για ‘μένα η αξιοπρέπεια δεν είναι ένα κενό γράμμα. Γιατί, σύντροφε δάσκαλε, εάν δεν παλέψουμε για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, το μόνο που μας μένει είναι η βαρβαρότητα.
Πολύ σε κούρασα, σύντροφε τραγουδοποιέ. Αντίο σου, και έυχομαι του χρόνου, το γράμμα μου να έχει να σου πει για κατορθώματα και όχι για ότι με οργίζει.
</div>
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-37004301084403786352012-09-28T07:17:00.002-07:002012-09-28T07:17:33.329-07:00Μια μαρτυρία από τις 26/9Κατεβαίνωντας προς το Μουσείο, είχα ήδη προσέξει δύο παράξενα πράγματα. Κατ’ αρχήν πέντε ολόλευκες “αύρες” νοικιασμένες από το Ισραήλ, που είχαν παρκάρει στην Ηρώδου του Αττικού. Δεύτερον, το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκόψει την κυκλοφορία στην Σόλωνος από το ύψος της διασταύρωσης με την οδό Κανάρη, πράγμα το οποίο γινόταν για πρώτη φορά σε πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε αστυνομικός ούτε για δείγμα σε όλη την διαδρομή μέχρι το Μουσείο, όπου θα συναντιόμουν με το μπλοκ. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Νίκο, στα στενά των Εξαρχείων, του Κωλονακίου και στην Αλεξάνδρας και πολλούς κάθετους δρόμους, υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί με πολιτικά ή της ομάδας ΔΙΑΣ που έλεγχαν τα στοιχεία και τις τσάντες περαστικών.
Φτάνωντας στο Μουσείο η εικόνα έμοιαζε απογοητευτική. Λίγος κόσμος στον δρόμο και τις γύρω σκιές, μια εικόνα που έδειχνε μεγάλύτερη κινητοποίηση της αστυνομίας από αυτήν της ΓΣΕΕ. Ευτυχώς με το που άρχησαν οι λόγοι της ΓΣΕΕ η εικόνα φάνηκε να αλλάζει. Ενώ η κινητοποίηση έμοιαζε να είναι πολύ μικρή, τελικά ο κόσμος που πύκνωνε πάνω στην Πατησίων έδειχνε μια ελαφρώς καλύτερη εικόνα. Ξαφνικά, οι λόγοι από την εξέδρα σταμάτησαν, και ένα μεγάφωνο μας ενημέρωσε ότι η κεφαλή της πορείας (ΓΣΕΕ-Συνδικάτα) θα ξεκίναγε από την Ιουλιανού, κατέβει μέσω 3ης Σετεμβρίου και Ομόνοιας στην γωνία Πανεπιστημίου και Αιόλου και μετά να οδηγήσει την πορεία στο Σύνταγμα.
Έπρεπε λοιπόν να περιμένουμε. Εγώ ήμουν στο πανό, και περιμένωντας έκανα τις κλασσικές χαιρετούρες με φίλους από την Οργάνωση και από το Σύνταγμα, με τους οποίους συναντιέμαι σε κάθε πορεία. Μπροστά μας στεκόταν το μπλοκ της τοπικής του ΣΥΡΙΖΑ Παιανίας, που αποτελείτο κυρίως από μεσόκοπες κυρίες , αλλά και κάνα δύο νεαρούς. Μας ζήτησαν να κρατήσουμε και το δικό τους πανό (μια λινάτσα στην ουσία) κάτω από το δικό μας. Δεχόμαστε και αρχίζουν τα αστειάκια περί καπελώματος. Μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίζονται και άλλα μπλοκ από τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία παρασέρνουν και τις κυρίες , μαζί με το πανό τους, σε κάποιο σημείο αρκετά πιο μπροστά από εμάς. Έτσι μένουμε πίσω από ένα άλλο μπλοκ. Το μπλοκ των αναρχικών, το οποίο είναι αρκετά μαζικό, έχει την ουρά του στα 200 μέτρα από εμάς, σχεδόν ακριβώς στην είσοδο του Μουσείου. Περασε ακόμα ένα τέταρτο. Ο ντουντουκέρης του μπροστινού μπλοκ άρχισε να γίνεται ανυπόμονος, και πήρε μπρος, περισσότερο για να σπάσει την μονοτονία του περίμενε παρά για οτιδήποτε άλλο. Ο δικός μας παρέμενε ψύχραιμος και τηρούσε στάση αναμονής. Ξαφνικά κάποιος τον πήρε τηλέφωνο.
“Σύντροφοι περιμέναμε τόση ώρα, αλλά περιμέναμε για καλό λόγο. Η κεφαλή της πορείας έχει φτάσει στο Σύνταγμα αλλά υπάρχει τόσος κόσμος από πίσω που η Σταδίου έχει φρακάρει. Συγκροτούμε το μπλοκ , μπάινουμε ανάμεσα στα δύο πανό και ξεκινάμε”, μας ειπε. Ζητωκραυγές. Συνθήματα “Εμπρός Λαε..” και τα λοιπά. Σηκώσαμε το μπροστινό πανώ και ξεκινήσαμε για το Σύνταγμα. Φτάσαμε στην Αιόλου χωρίς κανένα πρόβλημα, και με το που στρίψαμε στην Σταδίου, άφησα το πανό στα χέρια κάποιου άλλου συντρόφου, για να πάρω σημαία στο χέρι και να αρχίσω να καταγράφω. Χαλαρά συνθήματα, γέλια, συζητήσεις, εικασίες για την στάση του ΚΚΕ, και του ΠΑΜΕ, κράξιμο ανελέητο για την ΠΑΣΚΕ και την υπόλοιπη ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Οι πρώτοι κρότοι από τα δακρυγόνα τις μολότωφ και τις χειροβομβίδες έφτασαν στα αυτιά μας μόλις περάσαμε την Κλαυθμώνος. Το μπλοκ, όπως και τα μπροστινά ακινητοποιήθηκε. Και ο χύμα κόσμος που οπισθοχωρούσε παγίωσε την εικόνα ενός Συντάγματος απροσπέλαστου από τα χημικά και τις συγκρούσεις, τουλάχιστο προσωρινά. Για το τι γινόταν στο ίδιο το Σύνταγμα οι πληροφορίες που έφταναν από τα μπλοκ πιο μπροστά και τον κόσμο που οπισθοχωρούσε ήταν συγκεχυμένες. Αλλά από τα όσα άκουσα έβγαινε το εξής συμπέρασμα. Καθώς το μπλοκ των αναρχικών έφτανε στο ύψος του Κινγκ Τζορτζ, είδαν επί της Βασιλέως Γεωργίου, έξω από τα ξενοδοχεία, πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ και των ΥΜΕΤ. Σχεδόν αμέσως μια ομάδα περίπου 30-50 ατόμων επιτέθηκε στις διμοιρίες με αποτέλεσμα τα ΜΑΤ να επιτεθούν με χημικά στο κυρίως σώμα του μπλοκ. Εν τω μεταξύ το μπλοκ των φοιτητών του πολυτεχνίου, που ήταν λίγο πιο μπροστά, επιχειρούσε να περάσει μέσα από το Σύνταγμα, μόνο και μόνο για να βρεθεί μπροστά σε ένα τείχος από δακρυγόνα και να αναγκαστεί σε συγκροτημένη υποχώρηση. Το ίδιο έκαναν και τα μπλοκ των συν ελεύσεων γειτονιών. Όταν οι ρήψεις σταμάτησαν προς στιγμήν, μόνο τότε κατάφεραν να ανέβουν στην Αμαλίας μέσα από την πλατεία.
Εν τω μεταξύ εμείς και τα υπόλοιπα μπλοκ ετοιμαζόμασταν να αντιμετοπίσουμε την κατάσταση. Κάναμε πλευρικές αλυσίδες με τις σημαίες μας, αλλά και για πρώτη φορά, λόγω του κινδύνου, κάθετες αλυσίδες μέσα στο μπλοκ. Ένας άρχισε να μοιράζει μάσκες, σαν και αυτές που έχουν οι μπογιατζήδες, για να μην έχουμε πρόβλημα με τα δακρυγόνα. Η ντουντούκα έδινε οδηγίες για το πως θα αποφύγουμε τα δακρυγόνα, και το πως θα οργανωθεί το μπλοκ. Σε λίγο οι κρότοι μεταφέρθηκαν προς την Πανεπιστημίου. Ήταν φανερό ότι τα ΜΑΤ είχαν σπάσει την πορεία σε κομμάτια και έσπρωχναν με την βια τα πρώτα μπλοκ προς τα Προπύλαια. Το Σύνταγμα ήταν ακόμα απροσπέλαστο και γίνονταν συγκρούσεις και στην Αμαλίας. Από τους κάθετους δρόμους βλέπαμε μπλοκ να κατεβάινουν με βήμα ταχύ την Πανεπιστημίου, ακολουθούμενα απο “χακί” διμοιρίες των ΜΑΤ. Φτάσαμε στην Βουκουρεστίου, όπου είδαμε μια διμοιρία να κατεβαίνει με βήμα ταχύ προς το μέρος μας. Κανείς από αυτούς δεν ήταν πάνω από 1,60 με τα χέρια στην ανάταση.. Τελικά έστρηψαν δεξιά πάνω στο πεζοδρόμιο και τρέχουν προς την Κοραή. Το σύνθημα “Εξω απ’την πορεία η αστυνομία” δονησε το μπλοκ.
“Παραλίγο να μας την πέσει ένα τάγμα κοντών”, παρατηησε ένας τύπος δίπλα μου, ο οποίος είχε την εμφάνιση του σούπερ-χιπστερά. Γελια. Το άγχος για τα επόμενα λεπτά έσπασε, και ξεκινήσαμε για Σύνταγμα. Η ποσότητα τον χημικών που είχε πέσει στο Σύνταγμα πρέπει να ήταν μεγάλη, γιατί με το που φτάσαμε στο ύψος της Καραγιώργη Σερβίας τα μάτια μου άρχησαν να καίνε και άρχησε και εκείνος ο καταραμένος βήχας που με πιάνει τα τελευταία χρόνια όποτε εισπνέω χημικά. Βεβαίως εγώ είχα μια απλή μάσκα, σαν τους περισσότερους, και όχι κάτι παραπάνω. Η οι πιο μάχημοι είναι η φίλη μου η Ηλέκτρα, που δεν πολυκαταλαβαίνει από σωματικές ταλαιπωρίες, και ο σύντροφος Α., ένας οδηγός λεωφορείου που κατεβαίνει σε διαδηλώσεις από την εποχή της μεγάλης απεργίας του 1992. Και οι δύο ήταν οι μόνοι που δεν καλύπταν κάπως στόμα και μάτια. Κοιτάζωντας κοιτάζωντας προς την την απέναντι αλυσίδα είδα έναν νεαρότερο σύντροφο, το Μιχάλη, να φοράει μια σχεδόν διαστημική μάσκα, σαν αυτές που φορούν οι διασώστες της πυροσβεστικής πριν μπουν σε φλεγόμενο κτίριο για να κάνουν απεγκλωβισμό. Έξω από το Κινγκ Τζωρτζ είδαμε ένα στρατό από αστυνομικούς των ΜΑΤ (τουλάχιστον 10 σειρές σε στοίχιση ανά 20 άτομα φαίνονταν, αλλά πρέπει να υπήρχαν και άλλοι κρυμμένοι). Εν τω μεταξύ ακούγονταν κρότοι που φαινόταν να προέρχονται από την Αμαλίας και το τέρα της Φιλλελλήνων.
Μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα φαίνονταν σημάδια από τα πολλά δακρυγόνα, αλλά και το περίπτερο κάποιου event που συνδιοργάνωνε ο δήμος, το οποίο είχε πάρει φωτιά. Το σκηνικό συμπλήρωναν κομμάτια από σπασμένα μάρμαρα και λεκέδες από malox στην συμβολή Όθωνος και Φιλελλήνων.. Στρίψαμε αριστερά ένα δρόμο πριν την Ρώσικη Εκκλησία (δίπλα στην οποία είχε στηθεί το θρυλικό Media Centre του Συντάγματος, στις τρεις μεγάλες ημερομηνίες του κινήματος, δηλαδή 15, 28 και 29 Ιουνίου του 2011), και σταθήκαμε. Στην Αμαλίας πρέπει ακόμα να γινοταν ο κακός χαμός, γιατί ακόμα ακούγαμε κρότους. Και τα νεύρα από τα δακρυγόνα είχαν φουντώσει, οπότε τα συνθήματα, καυστικά για την αστυνομία, τους φασίστες και την κυβέρνηση, έδιναν και έπερναν. Πριν τα δακρυγόνα το μπλοκ ήταν χαλαρό, και ήταν σαν να κρατούσε δυνάμεις για να φωνάξει μπροστά από την Βουλή, αλλά τώρα, σε πείσμα των κλεισμένων λαρυγγιών από τα δακρυγόνα, και του τσουξίματος στα μάτια, ο παλμός και η ένταση είχαν ανέβει κατακόρυφα. Ένας μεγαλύτερος και πιο έμπειρος διαδηλωτής από το μπλοκ στεκόταν μπροστά από τους λεκέδες από την σκόνη των χημικών, για να επισημαίνει το σημείο και να μην το πατάμε εμείς, και αν αποφεύγουμε παιρεταίρω προβλήματα. Ο ντουντουκέρης είχε πια αναλάβει τον ρόλο του καθυσιχαστή για τους φοβισμένους (που είμαστε αρκετοί) και του εμψυχωτή-δυναμιτιστή-διοργανωτή για όλους όσους είχαν πάρει φόρα από τα νεύρα τους.
Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την Αμαλίας , αλλά και πάλι σταματήσαμε στο ύψος του πάντα φιλόξενου ξενοδοχείου “Αμαλία”, η είσοδος του οποίου ήταν γεμάτη κόσμο που προσπαθούσε να αποφύγει τα χημικά. Το προσωπικό του “Αμαλία” , από εκείνες τις εφιαλτικές σχεδόν μερές του Συντάγματος και μετά, έκανε τον χώρο του Ξενοδοχείου ασφαλές καταφύγιο για όσους διαδηλωτές δεν άντεχαν τα χημικά της αστυνομίας. Το ίδιο έκαναν οι άνθρωποι και σήμερα. Γεια στα χέρια τους, πολλύς κόσμος που έμεινε εκεί έχει να τους θυμάται για πολύ καιρό ακόμη.
Πλέον η μάχη είχε μεταφερθεί στην Πανεπιστημίου ολοκληρωτικά. Συνεχίσαμε να κινούμαστε στην προηγούμενη διάταξη επί της Αμαλίας. Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Τώρα είχα μα καλύτερη εικόνα της κατάστασης. Κοιταζωντας αριστερά προς την πλατεία, είδα την γνωστή ομάδα του “Κοινωνικού Ιατρείου του Συντάγματος” σκυμένη πάνω από κα΄ποιους ξαπλωμένους ανθρώπους. Υπήρχαν, δηλαδή, άτομα που είχαν τραυματιστεί σοβαρά. Όπως κάθε φορά, τα πάλε ποτέ “ακούνητα στρατιωτάκια” του Πολύδωρα, του Παπουτσή και τώρα του Δένδια, είχαν δείξει τον γνωστό τους ζήλο και είχαν δείρει ανελέητα άνδρες και γυναίκες. Χωρίς, μάλιστα, να το γνρίζω εκείνη την στιγμή, μια φίλη είχε τραυματιστεί ελαφρά στο πόδι από δακρυγόνο. Η οργή και η ένταση στον κόσμο του μπλοκ, ίδια και απαράλαχτη, παρά τον πολλαπλασιαζόμενο πόνο. Τα μάτια μου έτσουζαν, αλλά άντεχα ακόμη, υπήρχαν όμως άλλοι που χρειάζονταν το Maalox πολύ περισσότερο από εμένα μέσα στο μπλοκ , αλλά και στα διπλανά. Η Ηλέκτρα, από πίσω, ήταν λες και δεν είχε καταλάβει με τίποτα. Τι να πω για αυτήν την κοπέλα, ένα πλάσμα που έφτανε δεν έφτανε το ένα και εξήντα με τα χέρι στην ανάταση, αλλά στην πορεία πουυ μας έτυχε η Marfin, όταν στο μπλοκ μας είχαν πέσει δακρυγόνα και ΔΙΑΣ μαζί, και αυτή είχε πάρει από το χεράκι εμένα, κοτζάμ μαντράχαλο δύο μέτρα που δεν έβλεπε την τύφλα του από τα χημικά και με είχε οδηγήσει σε ασφαλές σημείο. Τα συνθήματα έδιναν και έπερναν, ξεκινώντας από το σκωπτικό “ όταν όλη η χώρα είναι σ’απεργία, η μόνη που δουλεύει είν’ η αστυνομία”, μέχρι το αφριτικό “ΜΑΤ τιβί, Χρυσή Αυγή , όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί “, και τα συνθηματα για την τροϊκα εσωτερικού.
Στην Πανεπιστημίου τα πράγματα ηρεμησαν αισθητά και η περιφρούρηση χαλάρωσε. Λίγο μετά τα Προπύλαια μαζέψαμε πανό και σημαίες. Εγώ με τον Μχάλη και την κοπέλα του συνεχίσαμε προς Ομόνοια, για να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Στο ύψος όμως της Εμμανουήλ Μπενάκη, βρήκαμε καμιά σαρανταριά ανθρώπους στημένους στα αριστερά μας, κυρίως μεσήλικες, να βρίζουν μια διμοιρία. “Πέφτει το κλασσικό κράξιμο τώρα “ μας είπε ο Αχιλλέας, ένας ξανθός με αραιά μαλλιά και μια κάμερ αστο χέρι. Εγώ δεν μπήκαν καν στο νόημα. “Μόλις έδεσαν 20 παιδία που δεν έκαναν τίποτα, κάποια από αυτά τα έδειραν κιόλας. Πριν απο λίγο τα πήρε μια κλούβα.” μας πληροφόρησε μια μαυριδερή πενιντάρα, με μια ελιά δίπλα στην μύτη. Ο κόσμος συνέχισε να βρίζει για λίγο, όμως όλοι είδαν ότι ήταν πλεον μάταιο και άρχησαν να σπάνε. Συνεχήσαμε λοιπόν και ‘μεις τον δρόμο μας για την Ομόνοια. Όμως, ενώ φτάναμε στην Αόλου, ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά μας μια διμοιρία που κυνήγαγε κόσμο, ερχόμενη από Ομόνοια. Ξεκινήσαμε και εμείς να γυρνάμε προς Προπύλαια για να βρόύμε άλλη διαδρομή, αλλά η διμοιρία της Μπενάκη βγήκε και αυτή στην την Πανεπιστημίου, και άρχησε να τρέχει προς το μέρος μας. Τότε το περπάτημα έγινε τρεχάλα, και χωθήκαμε σε ένα στενό στα αριστερά μας, προς Εξάρχεια. Κάπιοι από το γκρουπ που κυνηγιόταν μπήκαν σε μια στοά, και οι υπόλοιποι μπήκαμε συνεχίσαμε προς Θεμιστοκλέους. Τελικά η στοά μάλλον απεδείχθη φάκα, αφού τα ΜΑΤ επαψαν να ασχολούνται με εμάς και μάλλον εγκλόβησαν όσους μπήκαν εκεί. Μόλις χαλάρωσε το πράγμα, ο Μιχάλης αναρωτήθηκε γιατί δεν αμυνόμασταν ενεργητικά. Αλλά λίγο με την στάση της ΕΛΑΣ, λίγο με την συλλογική σας τσαντίλα, άντε να του εξηγήσεις ότι αν δεν υπάρχουν συσχετισμοί και οργανωμένο σχέδιο, κάθε σύγκρουση με ένοπλα τμήματα τύπου, λ.χ. ΜΑΤ είναι μάταιη, και ότι προτιμότερο το να διαφύγεις σώος εσύ και οι γύρω σου, για να παλέψεις μια μέρα ακόμη. Το δυαλήσαμε στην Ακαδημίας και συνεχισα προς Εξάρχεια/
Πήγα στον Μαύρο Γάτο για μια πορτοακαλάδα, και για να ηρεμήσω και να μαζέψω τις σκέψεις μου. Είχα να γράψω ένα άρθρο για το site. Μετά από ώρα, και πάνω που τελείωνα το άρθρο,έμαθα για την επίθεση της ΕΛΑΣ στην προσυγκέντρωση της Λ.Σ. Ζωγράφου, το ξύλο που εφαγαν μαθητές δάσκαλοι και φοιτητές εκεί, και τις προσαγωγές, πριν καν ξεκινήσουν να κατεβαίνουν για την πορεία.
Τελείωσα το άρθρο με ένα προαίσθημα. Ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.
zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-4851969938494831612012-04-20T00:27:00.000-07:002012-04-20T00:28:17.172-07:00Κάποτε στην έρημοΟι διαγραμμίσεις εξαφανίζονταν από την όψη μου. Χάνονταν στον ορίζοντα που έδειχνε ο καθρεύτης μου. Το ίδιο και ότι αμάξι βρισκόταν στο διάβα μου. Πήγαινα ολοταχώς προς το Σικάγο. Το Λος Άντζελες με είχε πεθάνει. Η σκηνή στην πόλη ήταν σκέτη νέκρα και ξαφνικά είχα μείνει χωρίς μπάντα και δουλειά. Έπρεπε να πάω στο Σικάγο να τσεκάρω τα μπλουζ εκεί. Αν δεν κόλαγε η φάση θα πήγαινα να ‘δω τι έτρεχε στην Νέα Ορλεάνη, ή στο Μέμφις,ή θα γύρναγα προς Σαν Φρανσίσκο, ξέρω ‘γω ντάξει. Ανέβαινα τα απομεινάρια του ’66, του δρόμου που ανεβοκατέβαιναν οι μπήτνικ, και τον οποίο τραγούδαγε εκείνος ο μεγάλος jazzman το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι.<br /> Είχα λοιπόν περάσει το Μπέρμπανκ, είχα γεμίσει σε ένα βενζινάδικο εκεί κοντά. Τα βλαχάκια του μαγαζιού από με κοίταζαν περιέργα. Από την μία έβλεπαν την Λουσίλ, αραγμένη στο πίσω κάθισμα μέσα στην θήκη της, και από την άλλη περιεργάζονταν την κάντιλακ μου. Κοίταζαν λέγοντας ότι δεν θα μπορέσω να περάσω την Μοχάβε με αυτό το σαράβαλο. Τι νόμιζαν οι χάνοι; Ότι ήμουν μια ακόμη έκδοση του Τομ Τζόουτ; Δεν είμαι ούτε κάν από την Οκλαχόμα, γένημα θρέμα από το Τζέρζυ είμαι. Και η Ελ Ντοράντο του 55, το αμάξια που οδηγούσε ο Βασιλιάς (Ο Έλβις ντε, δεν είμαι και κάνας βασιλόφρων, σοσιαλιστής άνθρωπος), το ύμνησαν οι Clash και ο Eddie Cochran; Άσε που του έχω κάνει συντήρηση γερή, κούκλα το έχω κάνει το αμάξι. <br />Τέλος πάντων, που ήμασταν, ά, ναι. Η ζέστη που λες, η ζέστη της Μοχάβε και της Κοιλάδας του Θανάτου, βάραγε κόκκινο. Εγώ είχα πατήσει τα εκατό και ανέβαινα τον εξηνταέξι, ή τέλος πάντων ότι είχε μείνει από αυτόν, σε γενικές γραμμές. Είχα και τα παράθυρα τέντα, και το παγωμένο νερό έκανε δουλειά. Ο ήλιος δεν είχε φτάσει στο ψηλότερο σημείο του αλλά έβαινε προς τα εκεί και αυτός με μια μεγάλη ταχύτητα.<br />Καταπίναμε λοιπόν τα χιλιόμετρα με βορβορώδη ταχύτητα. Καθώς λοιπόν είχα καλύψει μια γερή απόσταση και ο καυτός ήλιος της Νεβάδα δε συγχωρεί, είπα να αράξω κάπου. Βρήκα ένα μικρό μπαρ, ένα truck-stop για να παρκάρω και να βγάλω το μεσημέρι. Μέσα είχε ένα τζουκ μπόξ με μουσικές. Johny Cash, Blind Lemon Jefferson, Buddy Guy, Wipers, Seeds, ? And the Mysterians, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Stooges, Stevie Ray Vaughan, Springsteen…. Ξέρεις παλιά καλή αμερικάνικη μπίχλα. Έβαλα και ‘γω ένα εικοσπενταράκι, έβαλα τον Lee Hazelwood και την Nancy Sinatra να ασελγήσουν ο ένας πάνω στον άλλο, πήρα μια μπύρα και άναψα στριφτό τσιγαράκι σέρτικο.<br />Κάπου εκεί, και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στο Reno και την Έρημο της Ντάγκλα Μακάν γωνία, την είδα να κουνιέται. Είχε μπει με έναν ψώφιο που περνιόταν για μηχανόβιος, αλλά φαίνεται ότι το κομμάτι της άρεσε περισσότερο από τον μάγκα. Κάθησα και χάζευα τον άγριο και λάγνο χωρό της. Με το που την είδα να χορεύει ήθελα αυτομάτως να την πηδήξω. <br />Όταν όμως έβαλε εκείνο το λάγνο μπλουζ με τον Tom Waits, και γύρισε κοιτάζοντας με υπαινικτικά, κατάλαβα ότι ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της. Περίεργο ζώο ο έρωτας, πολλές φορές βαράει στο γάμο του καραγκιόζη, αλλά δεν βαριέσαι όταν θέλει να πετύχει, σε βαρά στο δόξα πατρύ.<br />Ο τύπος λες και σκιάχτηκε. Την τράβηξε κοντά του. Ένιωσε να απειλείται ο αντρισμός του. Αυτή τον κοίταξε με το γνωστό βλέμμα, το «ότι γουστάρω κάνω». Εγώ απλά παρακολουθούσα την φάση. Ντάξει είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα αλλά δεν είχα ιδέα αν θα την ξαναέβλεπα. Βγήκαν φωνάζωντας ο ένας στον άλλο. Εγώ απλά επέλεξα το επόμενο κομμάτι και έμεινα να την σκέφτομαι. <br />Ξαναέβαλα μπρος λίγο πριν αρχίσει το σούρουπο. Ξεκίνησα να οδηγώ τα χιλιόμετρα που μου έμεναν μέχρι το Φλάγκσταφφ, την πρώτη πόλη μετά την έρημο. Η ζέστη είχε αρχίσει να πέφτει τώρα. Το ακραίο κλίμα της ερήμου έκανε τη δουλειά του. Είχε πιάσει δροσιά και σε λίγο θα πιάναμε πολικές θερμοκρασίες. Έπρεπε να βρω κατάλλυμα να την πέσω για να ξαναφύγω το χάραμα. Κάπου λοιπόν στην μέση του πουθενά βρήκα ένα μικρό συγκρότημα από κτίρια. Μοτέλ με μπαρ μέσα. Βρήκα την ρεσεψιονίστ, μια τύπισσα που ήταν λες και είχε βγει από ταινία του Ταραντίνο. Με έβαλε σε ένα μικρό δώμα, και κατέβηκα για φαϊ στο μπαρ.<br />Το T-Bone ήταν λάστιχο, οι πατάτες κρύες. Ε ότι πληρώνεις πέρνεις. Πήγα στη μπάρα και πήρα ένα μπέρμπον. Ξεκίνησα να το σιγοπίνω όταν μια γνώριμη φιγούρα κάθισε δίπλα μου. Κόλησε λίγο το μυαλό μου. Κάτι μου έλεγε εκείνο το τζάκετ που μύριζε κάτουρο και μηχανέλαιο, αλλά δεν βαριέσαι, όλα τα μηχανοβιακά τζάκετ το ίδιο μυρίζουν. Τέτοια λετσαρία..... Είδα λίγο το σχέδιο και κατάλαβα.<br />«Σε είδα σε ένα μπαρ, λίγα χιλιόμετρα από ‘δω , ήσουν με τη γκόμενα που χόρευε εκείνον τον Waits».<br />«Ποια την ξανθιά με την οποία μπήκα σε εκείνο το αχούρι έξω από το Reno; Άστην αυτή είναι παλιά ιστορία. Την άφησα πριν λίγα χιλιόμετρα. Δεν με πήγαινε η καριόλα και την παράτησα. Τώρα ξες, αν δεν βρει ρόδα να φύγει, θα είναι ή η έρημος ή τα τσακάλια που θα την φάνε. Και τώρα έχει αρχίσει και το γερό κρύο οπότε. Ξες όποια δεν αρπάξει έναν γερό κρύο απο τον Τζο, μένει να ξεπαγιάσει»<br />«Ναι ναι» σκεφτόμεουν εγώ, « Αλλά αν ήμουν γκόμενα θα προτιμούσα να ξεπαγιάζω στα χιόνια της Αλάσκας παρά να πηδηχτώ με έναν αρχιμαλάκα σαν του λόγου σου, Κύριος». <br />Με έπιασαν λοιπόν οι σκέψεις. Άναψα λοιπόν τη μηχανή της Caddy μου και είδα το καντράν. Η βενζίνη έφτανε για να κάνω μια παράκαμψη 100-200 χιλιομέτρων και να ψάξω την τύπισσα πριν ξεπαγιάσει για τα καλά. Μπήκα λοιπόν και ξεκίνησα να πέρνω τον δρόμο για το Reno. Είχα ανάψει και τους προβολείς. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη βρω. Δεν έπαιζε . Υπολόγιζα ότι θα είχαν κάνει κάπου είκοσι μίλια από το μαγαζί όταν την παράτησε, δεν παίζει να της έκανε τέτοια κίνηση μέσα στον κόσμο, δεν ήταν ο τύπος. Και το μαγαζί ήταν περίπου δέκα μίλια από το Reno, οπότε κάπου εκεί ήταν η ακτίνα που έπρεπε να ψάξω. Και έλεγα απο μέσα μου «Ρε έχει γούστο.....» <br />Και από την άλλη είχα και το σωστό soundtrack. Με πέταγε ο dj από τον Frankie Valli που παρακάλαγε, μέχρι τον DJ Shadow που έχει προσπαθήσει, και από τους Golden Earing και το Radar Love, στις α-λα Zeppelin μελωδίες των Soundgarden, με ολίγη βέβαια από Mark Lanegan εδώ και ‘κει, και βέβαια κορωνήδα τους Who, να παραδέχονται ότι ρώτησαν μέχρι και τον Timothy Leary αλλά αυτό που έψαχναν ακόμα δεν το έχουν βρει.<br />Και ‘κει πάνω που ο Dylan είχε ξεκίνήσει να λέει το Lay Lady Lay, την είδα να στέκεται από την άλλη πλευρά του δρόμου. Σημαδιακό ε; Λες και ο Coelho συνωμοτούσε για να ξαναβρεθούμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Τράβηξα χειρόφρενο, έκανα αναστροφή και άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και σταμάτησα ακρυβώς δίπλα της. <br />«Που πας;» ρώτησα<br />«Πουθενά συγκεκριμένα»<br />«Στο δρόμο μου είσαι, μπέκα μέσα»<br />Μπήκε και είπε ότι έχει να με ρωτήσει κάποια πράγματα.<br />«Που πας πραγματικά;»<br />«Σικάγο, να βρω μπάντα και δουλειά. Άμα θες έρχεσαι όλο τον δρόμο. Δεν νομίζω να έχεις και ‘συ κάτι να χάσεις»<br />«Πως με βρήκες;»<br />«Μεγάλη ιστορία, άμα θες όμως θα στην ‘πω στο δωμάτιο. Μην σε νοιάζει το νοίκι, έχω κανονίσει. Θα κοιμηθώ στο πάτωμα, εσύ στο κρεβάτι.»<br />«Όκει τα υπόλοιπα θα τα πούμε στο δωμάτιο»<br />Φτάσαμε, άραξε στο κρεβάτι, άκουσε πως είχα βρει κατά τύχη τον μαλάκα και μου τα είχε ξεφουρνήσει.<br />«Και γιατί ήρθες όλο τον δρόμο; Αξίζω τέτοια ταλαιπορία;»<br />«Κοίτα, το ένα πράγμα είναι ότι ο άλλος σου φέρθηκε σκάρτα και ότι το να ξεπαγιάζεις επειδή δεν του έκατσες δεν το χωνεύω. Το άλλο είναι ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει αν θα μου κάτσεις, θα κάνουμε σχέση, θα γίνουμε φίλοι και μόνο, ή θα τραβήξουμε ο καθένας τον δρόμο μας. Απλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι μια τόσο γοητευτική γυναίκα θα έπρεπε να μένει μόνη νύχτα στην έρημο, στο έλεος του οποιουδήποτε. Και επιπλέον, επειδή μου άρεσες, είπα να γνωριστούμε κομματάκι καλύτερα, οπότε....»<br />Δεν έγινε τίποτα εκείνο το βράδυ, μόνο το περάσαμε σιγοκουβεντιάζοντας. Το επόμενο πρωί μου μόστραρε το σαξόφωνο που είχε στο σάκο της, και μου είπε ότι και αυτή έψαχνε για μπάντα. Τα βρήκαμε στις μουσικές, και συνεχίσαμε τον δρόμο για το Σικάγο. Μέχρι να φτάσουμε στο Σικάγο τα ‘χαμε φτιάξει και είχαμε συμφωνήσει το ταξίδι να γίνει κοινό. Και μέχρι τώρα κανείς από μας δεν έχει αθετήσει αυτή την υπόσχεση, και ακόμα τριγυρνάμε από ‘δω και από ‘κει. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο μεγάλος τροβαδούρος «this land was made for you and me»zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-68462804191573348912012-04-05T05:08:00.000-07:002012-04-05T05:09:25.878-07:00DriveΔεν ήθελε πολλή προσπάθεια. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε ο Ζωρζ όταν έφτανε στην Αθήνα. Έλα όμως που η οικογενειακή επιχείρηση, είναι ένα πράγμα επικίνδυνο, και κουραστικό. Πόσο μάλλον το να την διευθύνεις ενώ παράλληλα σπουδάζεις. Έστω και κατά το ύμησυ. <br />Δέκα διαφορετικά καταστήματα είχαν υπό την διεύθυνση τους τα αδέρφια. Οχτώ στην Αθήνα, ένα στη Βοιωτία και ένα στη Χαλκίδα. Το κέντρο της επιχείρησης ήταν η Θεσσαλονίκη και αυτό το ήλεγχε ο πατέρας. Αλλά την Αθήνα την είχαν τα αδέρφια. Οπότε έπρεπε εναλλάξ, να κάνουν βάρδιες στα νέα μαγαζιά ή νυχτερινά δρομολόγια. Δύο βράδυα δρομολόγια και τρία βράδυα βάρδιες, και τα άλλα δύο stand-by μήν γίνει καμία στραβή. Όπου στραβή σήμαινε συνήθως ένα από τα εξής πράγματα: έφοδος της αστυνομίας στο μαγαζί, ληστεία, ντου από μαφία ή αντίπαλους, ατύχημα στο μαγαζί. <br />Δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά τα φρουτάκια. Και δουλειά της νύχτας. Συνήθως η βάρδυα του οδηγού είχε τα εξής. Διακόσια τόσα χιλιόμετρα, minimum, πίσω από το τιμόνι, νύχτα, δουλειές και, τώρα τελευταία, το μυαλό στον μικρό που δούλευε στο μαγαζί στην Σοφοκλέους, γιατί όλο και κάτι μπορεί να πάθαινε. Και μερκές φορές όλα να γίνουν πριν να πάει η ώρα έξι, για να προλάβει να φορτώσει κάνα χαλασμένο μηχάνημα στο πρώτο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη. <br />Τα τηλέφωνα άρχισαν κατά τις εννιά, πιο νωρίς από ότι συνήθως. Επείγουσες καταστάσεις. Τα Άσπρα Σπίτια ήθελαν ρευστό, και να φορτώσει ένα χαλασμένο μηχάνημα, η Χαλκίδα ήθελε αντικατάσταση σε ένα καλώδιο για ένα μηχάνημα, και οι υπόλοιποι θα έπερναν τηλέφωνα αναλόγως. Η Χαλκίδα δεν είχε πρόβλημα ρευστού ακόμη, ούτε και ανάληψη όμως. Οπότε πρώτος σταθμός τα Άσπρα Σπίτια και μετά Χαλκίδα.<br />179 χιλιόμετρα χώριζαν τα Άσπρα Σπίτια από το σπίτι. Πήγε στη γυναίκα του και της είπε πως έχει η κατάσταση. Έπρεπε να φύγει αμέσως για να προλάβουν να κάνουν δουλειά τα μαγαζιά της επαρχίας.<br />«Πόσα θέλουν τα μαγαζιά;» τον ρώτησε<br />« Ενάμησι για την ώρα.»<br />«Καλά σου δίνω τρία για όλα τα έξοδα»<br />Πήγε στην πλαστική θήκη και με προσωχή του έδωσε δύο πεντακοσάευρα, πέντε διακοσάευρα, πέντε εκατοντάευρα, και δέκα πενηντάευρα. Πήρε και ένα τροφοδοτικό και πήγε για την πόρτα.<br />«Να φανταστώ ότι θα κάνω εγώ το τηλεφωνικό κέντρο για τα μαγαζιά, έτσι;»<br />«Ναι»<br />«Να πέρνω και τον Γιαννάκη, να βλέπω αν είναι καλά;» <br />«Αν θες, έχε και ‘συ το νου σου, αλλά ότι και να γίνει μην πας κατά ‘κει» της είπε «θα του τηλεφωνώ και εγώ, και ότι γίνει θα πάω εγώ εκεί...είναι περίεργη η περιοχή, ξέρεις»<br />Βγήκε και μπήκε στην Μερσεντές, για να κινήσει για Βοιωτία.<br />Η Αττική οδός είχε λίγη κίνηση αλλά η Εθνική ήταν σχεδόν άδεια. Έκανε αριστερά στο Κάστρο, πέρασε τον Ορχομενό, πέρασε την Λιβαδειά και κίνησε για την παλιά τουριστική κωμόπολη. Πέρασε τα πρώτα σπίτια, μπήκε στο κλίμα της παρακμής της μικρής πόλης. Κάποτε εδώ μαζεύονταν παραθεριστές και μηχανικοί για τις φάμπρικες της περιοχής, τώρα συνταξιούχοι, κάνας εργάτης για ότι έμεινε από τη βιομηχανία, κάνας καμένος τουρίστας που τον ξέβρασε το κύμα. Αλλά τουλάχιστον εκεί τα είχαν καλά με τους μπάτσους και μπορούσε να γίνει δουλειά. Έδωσε τα λεφτά, πήρε τον υπολογιστή, έφτιαξε πρόχειρα ένα φραπέ για το δρόμο και κίνησε για Χαλκίδα. Έφτασε στην πόλη κατά τις έντεκα, και είδε το μαγαζί γεμάτο. ΄Αλλαξε γρήγορα το τροφοδοτικό, πάτησε εκκίνηση στο μηχάνημα και ήταν έτοιμος για αναχώρηση. Πήρε τηλέφωνο τον μικρό. Όλα καλά για την ώρα. Του είπε ο μικρός να έρθει το αργότερα για να εισπράξει. Φαινόταν ότι η μέρα θα πήγαινε εξαιρετικά. Πριν φύγει ένιωσε ένα χέρι να τον αγγίζει στο όμο. Ήταν ο υπάλληλος. «Εισπράξεις», του είπε «πριν από λίγο πέρασε ένα κορόιδο και έπαιξε τα κέρατα του. Βγάλαμε ενάμησι σε μία ώρα!» έλεγε ενώ χίλια πεντακόσια ευρώ εμφανίζονταν στο χέρι του.<br />Την στιγμή ακριβώς που πήγαινε να ανοίξει την πόρτα και να βγει ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. <br />«Σου δίνω αναφορά, είπε η σύζηγος. Πήγαινε να πάρεις ρευστό από Σοφοκλέους, Φιλαδέλφεια, Ραφήνα, Καισαριανή, Χαλάνδρι και να δώσεις από ένα από Αγία Παρασκευή, Ψυχικό και Κηφισιά.» είπε η γυναίκα. <br />«Καλά πάω να παραλάβω»<br />Πήρε τον Γιαννάκη και είδε ότι είναι καλά. Έφυγε για Κηφισιά. Πάρκαρε την μαύρη Μερσεντές απ’ έξω, μπήκε, έδωσε τα λεφτά και έφυγε για Ψυχικό. Στο Ψυχικό παίχτηκε πάλι το ίδιο σενάριο και αναχώρησε για Φιλαδέλφεια. Πήρε χίλια και έφυγε, για Σοφοκλέους. <br />Στη Σοφοκλέους όλα φαίνονταν ύσηχα. Μόνο ένα Skoda Octavia RS τελευταίας γενιάς, μαύρο με φημέ τζάμια, έμοιαζε παράταιρο. Του κίνησε υποψίες. Κοντοστάθηκε στην είσοδο, γύρισε και είδε μία φιγούρα απ’ αυτές που βλέπεις στα πέριξ της Ομόνοιας, να ζηγώνει στο παράθυρο του οδηγού. Η φιγούρα έσκυψε, κάτι είπε και μετά έφυγε. <br />«Λες να είναι μπάτσοι;» σκέφτηκε<br />Μπήκε μέσα, πήρε δύο πεντακοσάευρακαι ρώτησε τον μικρό.<br />«Ρε Γιάννη, δε μου λές, έχεις δει αυτό το Skoda;»<br />«Ποιό;»<br />«Το μαύρο που είναι παρκαρισμένο απ’έξω, με τα φημέ τζάμια» είπε ανοίγωντας ελαφρά την πόρτα για να δει ο μικρός.<br />«Πρώτη φορά το βλέπω»<br />«Καλά πρόσεχε γιατί μπορεί να είναι και τίποτα τσαίοι»<br />Έφυγε για Καισαριανή. Τα πράγματα εκεί ήταν ύσηχα. Οι υπήρχε πελατεία και έφυγε με δύο χιλιάρικα. Σειρά είχε η Αγία Παρασκευή. Πήγε τρέχωντας, έδωσε χίλια. Στο δρόμο σκεφτόταν. Αν γίνει καμία μαλακία στη Σοφοκλέους και ΄φανε τον μικρό. Μήπως θα έπρεπε, έστω και οι δυό τους, μόλις πάρουν το πτυχίο να τα βροντήξουν από την επιχείρηση, και να ανοίξουν κάτι άλλο; Μήπως τα πολλά και γρήγορα λεφτά του τζόγου έπρεπε να μετατραπούν στα πιο λίγα και πιο «σίγουρα» λεφτά μιας νόμιμης επιχείρησης; Εντάξει εκεί θα στερηθούμε τη γκλαμουριά, αλλά δεν θα ζούμε οικογενειακός με τον φόβο της βόμβας, του πιστολέρο......<br />Το μαγαζί του Χαλανδρίου που ήταν το επόμενο βόλευε πολύ άνετα. Ήταν μόλις ένα στενό πάνω από την Δουκίσης Πλακεντίας, πράγμα που σήμαινε ότι, ουσιαστικά θα έβγαινε και θα ξανάμπαινε στην Αττική Οδό σε χρόνο dt. Βγήκε στην Δουκίσσης και πάρκαρε έξω από το μαγαζί. Πήρε κάπου εφτά κατοστάρικα και ετοιμάστηκε να φύγει για Ραφήνα. Ήταν δύο η ώρα και υπολόγιζε να είναι σπίτι στις τέσσερις για να προλάβει ένα διωράκι στην αγκαλιά της γυναίκας πριν φύγει αυτός για τα ΚΤΕΛ, και αυτή για τη δουλειά.<br />Νέο τηλέφωνο αυτή την φορά.<br />«Που πηγαίνεις;»<br />« Πάω Ραφήνα πατέρα»<br />«Αλλαγή σχεδίων. Πρώτα θα πας να βρεις εκείνο τον Σαλαγιάννη στο γνωστό σημείο. Θέλει αύξηση. Κοφ’τον στα δυόμησι, δεν θέλω να γίνει απαιτητικό το σκουλίκι.»<br />«Τι ώρα να’μαι εκεί;»<br /><br />«Δυόμησι. Θα είναι μόνος. Θα είναι και ο Σταμάτης στα πενήντα μέτρα και θα κοιτάει, μην γίνει καμιά στραβή στο ντηλ. Θυμίσου, δεν βγαίνεις από τ’αμάξι ότι και να γίνει. Άμα πάρεις γραμμή φωτογράφο ή όπλο πάτα γκάζι και φύγε..»<br />«Ναι ναι τα ξέρω.»<br />Έκλεισε το τηλέφωνο και θυμήθηκε εκείνο το γνωμικό, το «Δουλειά δεν είχε ο διάολος». Αυτό του έλειπε. Να κάνει διαπραγματεύσεις με έναν πουλημένο μπάτσο, μέσα στη νύχτα, σε μια στάση λεωφορείου κάπου στη Νέα Μάκρη. Και αυτό μαζί με την έγνοια για τον μικρό και όλα τα άλλα στραβά της δουλειάς. Τουλάχιστον θα πήγαινε από την Πεντέλη και θα προλάβαινε να πατήσει μια γκαζιά και κάνα πατηλίκι να ηρεμήσει. Ντάξει δεν ήταν η αγκαλιά της γυναίκας, αλλά ήταν και αυτό κάτι.<br />Ξεκίνησε να ανηφορίζει με φόρα τον δρόμο της Πεντέλης, πέρασε το χωριό, και κάπου εκεί, στα περνώντας τα πλατώματα, θυμήθηκε τα ύσηχα βράδυα, που μέτραγε τα άστρα αγκαλια με αυτήν και σχεδίαζαν το μέλλον. Αυτή η γυναίκα είχε ένα και μοναδικό χάρισμα. Μέσα σε όλο το χάος της δουλειάς, κάνωντας του την τηλεφωνήτρια ακόμα και στις ώρες του πανικού, τον κράταγες προσγειωμένο και ψύχραιμο. Τον ηρεμούσε όταν έπρεπε, και τον τσίταρε όταν έπρεπε. Και αυτό παραήταν μεγάλο χάριασμα για να το παραβλέψει. Και δεν ήθελε να την χάσει για χάρη κανενός βρώμικου μπάτσου, αντιπάλου ή μαφιόζου γονιού. <br />Κάπως έτσι πέρναγαν οι στροφές, κάπως έτσι χάνονταν οι διαγραμίσεις και τα φώτα των λιγων αυτοκινήτων που υπήρχαν στον φιδωτό δρόμο από τον καθρέφτη του. Έφτασε δεκαπέντε λεπτά πιο νωρίς από την ώρα του ραντεβού και τηλεφώνησε στην γυναίκα για να της πει τα καθέκαστα. Αυτή του είπε να μην ανυσηχεί, και ότι θα προσέχει και αυτή για τον Γιαννάκη.<br />Πέρασε το τέταρτο, πέρασαν και άλλα πέντε λεπτά και εμφανίστηκε μια κόκκινη Giulietta. Άναβόσβησε δυο φορές τους προβολείς, τον πέρασε και πάρκαρε μπροστά του. Με το που έγινε αυτό, αναβόσβησε και αυτός δύο φορές τους προβολείς. Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας πενηντάρης. Πλησίασε το παράθυρο, και έκανε διακριτό το κοντοκουρεμένο κεφάλι του. Τα μαλλιά του είχαν φορτωθεί μια ποσότητα μπριγιαντίνης που θα αν πλησίαζε σπίρτο η έκρηξη θα κατέστρεφε οικοδομικό τετράγωνο. Ή έτσι σκεφτόταν ο Ζωρζ. Άνοιξε το παράθυρο και ο μπάτσος πλησίασε το κεφάλι του<br />«Τέσσερα» του είπε<br />«Ξέρεις ότι και να τα είχα δε θα σ’τα ‘δινα ενάμησι»<br />«Τριάμησι, έχω γυναίκα και παιδί»<br />«Δύο, έχω γυναίκα, τρία αδέρφια και δεν ξέρω πόσους άλλους που ταϊζω εδώ»<br />«Τρία και τέλος»<br />«Έλα τώρα με σφάζεις και το ξέρεις.Κάνε ένα σκόντο δικέ μου. Δύο διακόσια»<br />«Δύο εφτακόσια πενήντα»<br />«Δυόμησι χήνες και τέρμα. Τόσα έχω τόσα δίνω. Γκέγκε; Αν θες έξτρα παραδάκι υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές για πάρτη μου. Ουρά μου κάνουν πουλημένοι μπάσκινες για λιγότερα από σένα.»<br />«Ε ντάξει δεν χρειαζόταν και το κύρηγμα, δυόμησι.Ντηλ. Να ξέρεις όμως. Είστε σκληρά καρύδια και κάποιος θα σας σπάσει μια μέρα. Τώρα πέσε το παραδάκι»<br />Έδωσε τα δυόμησι και έφυγε για Ραφήνα. Πήρε εκεί ενάμησι, και έκανε ξανά τηλέφωνο στον μικρό. Δεν απάνταγε. <br />«Γαμώτο, κάτι θα έγινε. Ο μπάσκινας με προειδοποιούσε.» σκέφτηκε και ξεκίνησε για Σοφοκλέους.. <br />Στα φανάρια του περιφερειακού, τον πήρε ο μικρός.<br />«Πού ήσουν. Με κοψοχώλιασες» <br />«Βγήκα να παραλάβω τα αναψυκτικά. Να σου πω κάτι γίνεται εκεί. Γυρνώντας είδα ότι ο μάγκας στο Octavia είχε ανοίξει το πορτ μπαγκάζ και είχε μέσα ένα πιστόλι και ένα καλάσνικοφ. Τι κάνω»<br />«Μπες στο μαγαζί και κρύψου»<br />Πήρε τον πατέρα και του είπε ότι φαίνεται να ετοιμάζεται πέσιμο και να βάλει λυτούς και δεμένους να βρουν τι γίνεται. Με το που βγήκε στα διώδια πάτησε γκάζι, και δεν το άφησε πριν φτάσει στην Πανεπιστημίου. Σταμάτησε όπως όπως δίπλα στο Octavia είδε το πορτ παγκάζ ανοιχτό, και είδε ένα Καλάσνικοφ να αλλάζει χέρια. Ο τύπος που το πήρε μπήκε σε ένα άλλο αμάξι και έφυγε. Γιαννάκης και μαγαζί ήταν άθικτοι. Μάλλον ήταν λάθος συναγερμός, και τη γλίτωσαν υπερβολικά φτηνά. Πήρε και τον πατέρα του να βεβαιωθεί. Δεν έτρεχε τίποτα. Το είπε και στον πατέρα του και στον μικρό. <br />«Παίρνω πτυχείο, μαζεύω κεφάλαιο και κάνω δική μου δουλειά. Νόμιμη. Και πέρνω στην δουλειά και τον Γιαννάκη. Δεν αντέχω άλλο παρανομία. Θέλω ασφάλεια και οικογένεια. Μην πεις τίποτα, Το αποφάσισα, δεν μπορείς να με σταματήσεις ή να με μεταπείσεις. Σου στέλνω το μηχάνημα με το ΚΤΕΛ. Γεια»<br />Πήγε Κηφισσό, άφησε το μηχάνημα, και ξεκίνησε για το σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή του είχε κολήσει η γνωστή μπαλάντα από τη δεκαετία του ’80 και μουρμούριζε τους στίχους.<br />«Who’s going to drive you home tonight»zappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-22704638134690117502011-10-06T08:19:00.000-07:002011-10-06T08:22:00.372-07:00Open letter to the Jarrow MarchersDear Comrades, <br />My most sincere congratulations on your heroic march. Taking the trip from Jarrow to London, under weather conditions that are deemed unthinkably hard in my country, is an achievement itself. <br />I come from a country where youth unemployment is reaching a soaring 45% on the population. Furthermore, a recent statistic showed that about one out of four greeks lives under the official poverty line. And, on top of all these, the government is imposing a new series of taxes on the back of the greek working class, taxes that can be compared only to Margaret Thatcher’s poll tax. For these reasons, can understand the reasoning behind your effort to recreate the Jarrow march.<br />In my eyes, and in the eyes of all greek comrades, you are the true successors of the strikers of 1926, the hunger marchers of the thirties, the Jarrow crusaders, the striking miners of the seventies and the eighties, the people who fought against the poll tax and managed to topple Thatcher.<br />Unfortunately, due to my own unemployment, and the struggles peaking again back home, I cannot join you in this marvellous job that you are doing up there. I can only urge you to keep up the good fight and show the world what the magnificent Worker’s Movement of the UK can achieve when it enters a struggle. <br />Keep up the good fight. The whole world is following you. Don’t let it down.<br />Yours truly, <br />A proud member of the cwi from Greecezappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-89991895200418273252011-09-16T12:41:00.001-07:002011-09-16T12:41:49.734-07:00ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΑΡΑΓΩΝΗ σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη δεν ήταν κάτι τοσ οποίο με αιφνιδίασε. Αντιθέτως, ήταν κάτι το οποίο αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή. Το ερώτημα όμως είναι το εάν ο Ψωμιάδης αυτή τη φορά θα πάει στην φυλακή ή θα κάνει χρήση των γνωστών τερτιπιών του παρελθόντως για να την βγάλει καθαρή.<br /><br /> Άλλωστε δεν έιναι και κανένας γραφικός. Φαίνεται ότι ο ίδιος, ή οι άνθρωποι στων οποίων τη διάθεση είναι, έχει πολιτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη. <br /><br />Η διαδορμή του Ψωμιάδη, και ο τρόπος λειτουργίας του φέρουν αρκετές συγγένειες με τον την Καμόρα και την Κόζα Νόστρα. Και οι μεν και ο δε είναι εγνωσμένων συντηριτικών καταβολών και με γνωστές διασυνδέσεις με κομμάτια της κρατικής μηχανής. Πίσω στα χρόνια του μολυβιού, η Κόζα Νόστρα έιχε σαφή δράση ενάντια στην Ιταλική αριστερά. Μέλη της ήταν κομμάτι της Ιταλικής Γκλάντιο, μιας μασονικής στοάς με το όνομα P-2. Επίσης την εποχή που ακόμα αγνοείτο η τύχη του Aldo Moro, μέλη της μαφίας απειλούσαν τη ζωή αριστερών αγωνιστών, ενώ έγκλειστα μέλη της είχαν την εντολή της δολοφονίας των έγκλειστων ηγετών των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ανάλογη πορεία ακολουθεί και ο ΨωμιάδΗΣ. Μπορεί να μην ήταν ο ρασοφόρος βασανιστής της ΕΣΑ, η σχέση του όμως με την εν λόγω υπηρεσία έγινε εμφανής όταν εμφανίστηκε στηις δίκες των βασανιστών ως «σωματοφύλακας» γνωστών βασανιστών, τραμπουκίζωντας και απειλώντας μάρτυρες κατηγορίας. Επίσης η οικογένεια του διατηρούσε καλές σχέσεις με τον κύκλο του τότε αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, και γνωστά μέλη της ΕΣΑ. Όπως, λοιπόν , η Κόζα Νόστρα και η Καμόρα χρησιμοποιώντας φασιστικούς κύκλους και Χριστιανοδημοκράτες, κατάφεραν να διατηρήσουν την παντοφδυναμία τους, έτσι και ο Ψωμιάδης κατάφερε να μένει στον αφρό και όχι στην φυλακή χάρη στις σχέσεις του με τα «σταγονίδια» της επταετίας και τις σχέσεις του με πολιτικούς του συντηριτικού χώρου και την Ιεραρχία ( που είχε φύγει από τα χέρια του Παπαδοπουλικού Ιερώνυμου, για να καταλήξει μέσω του Ιωαννιδικού Σεραφείμ, στον «μαθητή»του Πειραιώς Καλλίνικου (άλλου Παπαδοπουλικού) Χριστόδουλο, κλπ), παρά το γεγονός ότι είχε αποδειχτεί η συμμετοχή του σε πολλούς εκβιασμούς, απάτες, αλλά και εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα της ΙΝΤΕΡΠΟΛ για λαθρεμπόριο. <br /><br />Αλλά και όπου δεν χρειαζόταν το κράτος η οι ημέτεροι της παρατάξεως, εκεί έμπαινε ο αθλητισμός. Πάλι ο Ψωμιάδης χρησιμοποιούσε μια τακτική δανεισμένη από την ιταλική μαφία. Χρησιμοποιούσε αθλητικούς συλλόγους, κέντρα, επιχειρήσεις για να ξεπλύνει το χρήμα. Η χρήση όμως των συλλόγων αποσκοπούσε και στην χρήση ενός ιδιοτικού στρατού. Και αυτός ήταν ο σύλλογοι των οργανωμένων οπαδών. Και βέβαια, ενώ ήταν ιδιοκτίτης, αυτό ποτέ δεν φαινόταν στα χαρτιά. Την ιδιοκτησία είχαν μέλη της οικογένειας στα οποία έλεγε τι να κάνουν. Ποιος, ας πούμε, ξεχνάει, την αλίστου μνήμης μεταβίβαση της ιδιοκτησίας της μπασκετικής ΑΕΚ στον 19 χρονο, τότε, υιό Ψωμιάδη;<br /><br />Βέβαια ο Ψωμιάδης δεν ήταν ο μόνος που χρησιμοποιούσε αχυρανθρώπους. Θυμάστε τον Αχιλέα Μπέο που είχε τοποθετήσει στο τιμόνι του Πανιωνίου τον Λε-Πα όταν εκείνος τραγουδούσε στε κέντρα του Μπέου; Ήταν ομως ο πρώτος που το έκανε τόσο καραμπινάτα. <br /><br />Ο Ψωμιάδης δεν είναι μια ειδική και γραφική περίπτωση ανθρώπου. Είναι το σύμπτωμα ενος πολιτικοοικονομικού συστήματος που , στν καλύτερη των περιπτώσεων, νοσεί. Εάν θέλουμε να ξεφορτωθούμε τέτοιες περιπτώσεις ατόμων, καιρός είναι να δούμε και το παρόν σύστημα, που τους εκτρέφει και τους υποθάλπτει, και να το αλλάξουμε εκ βάθρωνzappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20615076.post-86459723799874691042011-07-19T07:18:00.001-07:002011-07-19T07:18:46.320-07:00Για την κατάληψη του Dignite-Al KaramaΑνακοίνωση εξέδωσε η πρωτοβουλία "Ένα Καράβι για τη Γάζα" μετά τα σημερινά γεγονότα και την κατάληψη πλοίου από ισραηλινούς κομάντος. Καλείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στις 7 στο Σύνταγμα.<br />Στην ανακοίνωση αναφέρονται: "Νωρίς σήμερα το πρωί το υπό γαλλική σημαία σκάφος “Dignité/Al Karama” με 16 επιβαίνοντες -μεταξύ των οποίων και ο συντονιστής της ελληνικής Πρωτοβουλίας Βαγγέλης Πισσίας- που εκπροσωπούν την διεθνή αποστολή “Freedom Flotilla II – Stay Human” ξεκίνησε από το ύψος του Πορτ Σάιντ της Αιγύπου με κατεύθυνση τη Λωρίδα της Γάζας. Το σκάφος έδωσε το τελευταίο του στίγμα στα διεθνή ύδατα, σε μια απόσταση περίπου 50 μίλια από τις ακτές της Γάζας, και από τις 11 πμ περίπου και ενώ οι<br />τελευταίες πληροφορίες από τους επιβαίνοντες έκαναν λόγο για 4 ισραηλινά πολεμικά πλοία που το είχαν ήδη περικυκλώσει, κάθε επικοινωνία μαζί του έχει διακοπεί. Πριν από λίγο, επιβεβαιωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι το σκάφος κατελήφθη. <br />Το Ισραήλ, για μια ακόμα φορά, εμφανίζεται στον ρόλο του σερίφη της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η περιφρόνηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, η επιστράτευση κάθε έκνομου ή νομιμοφανούς μέσου για να πετύχει τους στόχους του, για να αποτρέψει κάθε<br />προσπάθεια έκφρασης έμπρακτης διεθνούς αλληλεγγύης στην Παλαιαστίνη, είναι μια πάγια, γνωστή τακτική του. Η ελληνική κυβέρνηση, με την “βασιλικότερη του βασιλέως” στάση της, αφού ξεπέρασε κάθε φιλοϊσραηλινή προσδοκία, δέχτηκε ανερυθρίαστα τα συγχαρητήρια της ισραηλινής και -προχτές- της αμερικανικής κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που ο Έλληνας Πρόεδρος -για πρώτη φορά Έλληνας πολιτικός- αποδοκιμαζόταν έντονα από όλους τους Παλαιστίνιους στη Ραμάλα.<br />Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση, όχι βέβαια να καταδικάσει την παράνομη ενέργεια των φίλων της του Τελ Αβίβ που για ακόμα μια φορά παρενέβησαν στρατιωτικά, πέρα από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, κατά άοπλων πολιτών στα διεθνή ύδατα της ΝΑ Μεσογείου, αλλά να πράξει τουλάχιστον το ελάχιστο και στοιχειωδώς αυτονόητο: να παρέμβει άμεσα για να προστατέψει -ως κατά το Σύνταγμα οφείλει- την ζωή και την ακεραιότητα όλων των επιβαινόντων και -πρωτίστως- του Έλληνα επιβαίνοντα Βαγγέλη Πισσία.<br />Την απάντηση στην νέα ισραηλινή προκλητική ενέργεια θα την δώσει η ελληνική κοινωνία, αυτή -που σε αντίθεση με την κυβέρνησή της- στέκεται σταθερά και διαχρονικά αλληλέγγυα στην παλαιστιναική υπόθεση και στον παλαιστινιακό λαό. Καλούμε σήμερα Τρίτη στις 19:00 σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμαzappahttp://www.blogger.com/profile/15186573312785222688noreply@blogger.com0