Του Καίσαρα.

Πάει ένας χρόνος, σχεδόν, από εκείνη την ημέρα που @Contrabbando ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνο το μεγάλο ταξίδι, από το οποίο κανείς δεν γυρνά.Βλέπετε ο πούστης ο καρκίνος δεν χαρίζεται.

Πολλοί μίλησαν, όταν μας άφησε. Άλλοι δεν χαρίστηκαν στις φιλοφρονήσεις, άλλοι ήταν λιτοί και περιεκτικοί. Επιτρέψτε μου να μπω στην δεύτερη κατηγορία.. Δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια. Μόνο να διηγηθώ ένα περιστατικό.

Θα ‘τανε δε θα’τανε ένα απόγευμα του Γενάρη ή του Φλεβάρη του ’11. Ίσως να ήταν Τρίτη, ίσως να ήταν και Τετάρτη. Ο κόσμος, όπως και εμείς, ήταν αφημένος στην παραζάλη του μεγάλου σηκωμού των Αιγυπτίων. Το ίδιο και ο Καίσαρας. Για τον Καίσαρα, τον φύσει και θέσει Αλεξανδρινό του Radiobubble, ο Μουμπάρακ, όπως και οι πάσης φύσεως τύρρανοι, διεφθαρμένοι και αδικούντες, αποτελούσαν αυτό που αποκαλούσε “ασχήμια”. Και όταν κάποιος σηκωνόταν ενάντια σε αυτήν την ασχήμια, ο Καίσαρας βρισκόταν, έστω και όσο του επέτρεπε η κατάσταση του, στο πλευρό του. Και εκείνη την στιγμή, αυτοί ήταν οι συμπατριώτες του, συμπατριώτες που ήξερε από τις διηγήσεις του πατέρα του.

Τον ακούγαμε λοιπόν τον Καίσαρα, στην καθιερωμένη εκπομπή του. Αυτός, κλεσμένος στο περίφημο παταράκι της Ιπποκράτους, εκείνη την ημέρα, τις ημέρες του μεγάλου σηκωμού.Τελείωνε τα καθέκαστα, σχολιάζωντας την εληνική επικαιρότητα, όταν, ξαφνικά, περίπου είκοσι λεπτά πριν κλείσει την εκπομπή, ξεκίνησε ένα, μάλλον ασυνήθιστο, για ραδιοφωνο λογίδριο. Μια πρόζα σχεδόν επική.

“Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στην Αίγυπτο, στην Ταχρίρ......... ακούστε....άκου πατέρα......σήκω και άκου την Ουμ Κούλσουμ.....άκου τους συμπατριώτες σου πατέρα......άκου τους Αιγύπτιους που τόσο αγαπούσες..άκου την ομορφιά......”

Και έβαλε ένα από εκείνα τα εικοσάλεπτα τραγούδια που ηχογραφούσε η μεγάλη κυρία του Αραβικού τραγουδιού, η κόρη του ιερέα από την Μανσούρα που αγαπήθηκε περισσότερο και από τον Νάσσερ. Και ξαφνικά κάπου ανάμεσα στα τσαλίμια της φωνής και τις μεσανατολίτικες μελωδίες κάτι ένιωσα. Δεν ξέρω πόσοι, από όσους ήταν στο καφέ της Ιπποκράτους εκείνη την στιγμή. Αλλά εγώ το ένιωσα. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έριχνε καρεκλοπόδαρα, ένιωσα την κάψα των δρόμων του Καϊρου. Και είχα την αίσθηση, ότι από το απέναντι πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους, βρίσκονταν οι μάζες των διαδηλωτών της Ταχρίρ και με καλούσαν να ενωθώ μαζί τους.

Αυτός ήταν ο Καίσαρας. Ένας πολεμιστής του φωτός. Ένας άνθρωπος προσπαθούσε να ενώσει ανθρώπους, σε όσα μήκη και πλάτη της γης μπορούσε, στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο..