ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Η μποτίλια του ουίσκι πήγαινε διαρκώς από χέρι σε χέρι στην προβλήτα της Περιοχής Πυρομαχικών. Ήταν βραδάκι, γύρω στις δέκα, και είτε μόλις είχαμε γυρίσει από βάρδιες, είτε ετοιμαζόμαστε για να πάμε στις επόμενες σκοπιές. Όμως αυτό δεν εμπόδισε την παρέα να παραβρεθεί στο τελετουργικό, με διαφορετικές συνθέσεις αναλόγως την ώρα. Τώρα είμαστε μαζεμένοι σχεδόν όλοι, και περιμέναμε το Μπατσοπαίδι και τον Dertaroth να τελειώσουν το 8-12 για να κάτσουν και αυτοί για λίγο στο πάρτυ μας, μέχρι να φύγω για το 2-8 μου. Ήταν ακόμη ο καιρός που περιμέναμε να μάθουμε που θα πάμε μετά τη Σαλαμίνα, και μας έτρωγαν η αγωνία και η περιέργεια μαζί. Άλλοι ήθελαν να μείνουν, άλλοι να φύγουν και να αφήσουν μαύρη πέτρα από την υπηρεσία. Και ανάμεσα σε όλους ήμουν εγώ. Να γιορτάζω τα γενέθλια στη βάρδια. Σκατά. Αλλά τι μπορούσα να κάνω;

Ομολογουμένως στην προβλήτα είχε αράξει ένα καλό team. H αφρόκρεμα της τοιχαρχίας, οι τρελοί του χωριού. Εγώ, ο παλιός ο Ζαφειρό, ο Σαλί Μπερίσα. Ο Πανικός , ο Καρακατσάν-Αλαμάν ο Δημητράκης, ο Driver ο Chuck, και ο Καπετάνιος. Όλοι άνθρωποι με μια ιστορία από πίσω τους. Σπουδές, δουλειές, προσωπική ζωή. Και όλοι να καιγόμαστε στα πυρομαχικά για χάριν της μαμάς πατρίδας. O Ζαφειρό ήταν ο πιο ήρεμος απο όλους μας. Περίμενε την άδεια απολύσεως και ήξερε ότι θα έφευγε στην ώρα του από την μάταια τούτη υπηρεσία. Όλοι οι υπόλοιποι ήμαστε στην προσδοκία. Την ένταση την έκοβες, κυριολεκτικά με το μαχαίρι. Τριγύρω, στην ερημιά που είναι η περιοχή μετά τις 4 το απόγευμα δεν κουνιώταν φύλο. Η μόνη σχετική φασαρία προερχόταν από εμάς, που μοιραζόμασταν αστεία, προσωπικές ιστορίες και ανησυχίες. Και παράπονα. Κάποια στιγμή η συζήτηση ήρθε και στσ του Ναυτικού. Στα της μονάδας. Ο Chuck μας έλεγε πως κάπιοι αξιωματικοί προσπαθούσαν να βάλουν τους οδηγούς να έχουν ίδιες βάρδιες με μας. Λες και δεν τους έφτανε που οι οδηγοί στη βάρδια τους ουσιαστικά δεν κοιμούνται, και στις εξόδου τους είναι μονίμως stand by για εξωτερικά δρομολόγια. Κάποιος άλλος είπε για τις ανούσιες αγγαρίες που κάνουμε. Ο Καρακατσάν κάτι είπε ότι τουλάχιστον η μεταφορά μιας παλέτας απο τη μια αποθήκη στην άλλη και πίσω γεμίζει κάπως τον χρόνο που πρέπει ούτως ή άλλως να περάσουμε μέσα στη μονάδα. Στην οποία πρέπει να βρισκόμαστε για κάποιο στάνταρ χρονικό διάστημα, και κάνοντας κάποιες βάρδιες την εβδομάδα, είτε μας χρειάζονται πραγματικά είτε όχι. Ο Πανικός είπε κάτι για διαμόρφωση χαρακτήρων, που όμως, όπως όλοι είδαμε, δεν γλίνεται στη θητεία. Αντιθέτως ουσιαστικά εδώ αντί να μάθουμε να λειτουργούμε σαν ομάδα και να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, μαθαίνουμε το “ο καθένας για την πάρτη του”. Όλα όσα μας έλεγαν μάλλον ήταν πίπες, από τη στιγμή που το βίσμα περνά ζωή και κότα και όλοι οι άλλοι μένουν με τον μουτζούρη. Ζωή και αυτή. Άλλοι έμειναν στο ότι ουσιαστικά δυσκολεύονταν να κανονίσουν την ζωή τους έξω, γιατί πολύ απλά δεν ήξεραν πότε η διοίκηση θα έφερνε τ;α πάνω κάτω με τις εξόδους μας. Ένας αξιωματικός να ορίζει το πότε θα δεις οικογένια, σχέση φίλους, ανάλογα με τις καύλες του και το πόσο κόσμο έχει για σκοπιές στη μονάδα.
Κάπου εδώ εμφανίζεται, σχεδόν από το πουθενά ένα στριφτό. Και αυτό, τζούρα με τζούρα αρχίζει να πηγαινοέρχεται από χέρι σε χέρι. Και εμφανίζεται και δεύτερο και τρίτο. Αρχίζουμε να φτιαχνόμαστε. Ο Παπ , ο οποίος γενικά δεν πίνει, αρχίζει να χάνει την οπτική επαφή με το περιβάλλον.
“Μαλάκες, δεν βλέπω την τύφλα μου” λέει. Παρ’όλα αυτά παραμένει. Γέλια .Ξαφνικά έχουμε γίνει μια χαμογελαστή παρέα.Η αλλαγή της διάθεσης είναι θεαματική Τα αστειάκια και οι άναρθρες κραυγές (δείγμα του κάψίματος μας), δίνουν και πέρνουν. Κάπου ανάμεσα στα “πυρκ” τα “κάρκαλ” και τα αστεία πετάχτηκε ένας αξιωματικός. Μας σημάδεψε με έναν φακό στα μάτια. Λες να ψυλιάστηκε τίποτα. Έφυγε χωρίς να πει λέξη, πράγμα που μπορεί να σημαίνει μια σειρά πράγματα. Μάλλον όμως δεν είχε αποδείξεις για οτιδήποτε μεμπτό. Μετά το αναμενόμενο μούδιασμα, επιστρέψαμε στις δραστηριότητες της βραδυάς. Διασκέδαση και πάλι διασκέδαση.
Σε κάποια φάση ο Chuck έφυγε , πήγε να φέρει τους άλλους. Μέσα σε πέντε λεπτά Μπατσοπαίδι και Dertaroth κατέβαιναν από το τζιπ φωνάζωντας μου “χρονια πολλά”. Γαμώτο γίνομαι 27 και δεν έχω ζήσει ακόμη τη μεγάλη περιπέτεια, δεν είχα την κινηματογραφική εφηβεία, ούτε τα τρελά τρελά φοιτητικά χρόνια που υπόσχονταν τα ΑΕΙ στην Ελλάδα. Και είμαι εδώ, στη Σαλαμίνα, να φυλάω αποθήκες από αόρατους εχθρούς.
Κοίταξα τον Dertaroth στα μάτια. Μου φάνηκε πιο σκοτεινός από ότι συνήθως, η διάθεση του ήταν χάλια.

Πόναγε.

Τον ρωτησα τι έχει και μου είπε πως δεν έχει τίποτα, απλά είναι λίγο θυμωμένος που πάλι έχει βραδυνή σκοπιά. Τον πιέσαμε κάμποσο παραπάνω μέχρι να μας πει ότι ένιωθε κάποιον πόνο στα αρχίδια, ο οποίος ξεκίνησε το μεσημέρι. Μάλλον είχε κοίλη, και μάλλον λόγω της φορτηγίδας που τραβήξαμε μόνοι μας το μεσημέρι. Ο παλιός του είπε να κινηθεί δικαστικώς, εάν όντως έχει πάθει ζημιά. Εγώ όμως τον είδα διστακτικό, όσον αφορά αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά έτσι είναι ο Dertaroth. Μπορεί να γίνει χαλί να τον πατήσουν χωρίς λόγο….
“Παλιομαλάκες, σκατά στον τάφο τους”, είπε ο Μπερίσα “ έτσι και γίνει τίποτα θα δούμε πιοι είναι όντως οι μάγκες εδώ μέσα. Πάντως όχι όσοι πουλάνε καραβανιλίκι και όχι τα βύσματα. Να μου το θυμηθείτε.”

Το μπουκάλι ξαναέκανε μια γύρα. Και κάπου εκεί ενώ γέμιζα το ποτήρι μου ξανά με το ποτό τα είδα όλα πεντακάθαρα. Μέσα από το κατάμαυρο υγρό είδα την στρατιωτική μου ζωή. Πως πραγματικά είναι. Μια κοροΪδία. Όπως έλεγε και ο καπετάνιος, που σαν ναυτικός κάτι ξέρει παραπάνω, μας διοικούν κουραμπιέδες. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι να κάνουν με εμάς. Είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, άνθρωποι που περνούν ένα διάστημα της ζωής τους φορώντας μια στολή και υπακούηηωντας σε εντολές, χωρίς να ξέρουν το γιατί, απλά γιατί κάποιος ρους έδωσε την εντολή. Και δεν κάνουμε και τίποτα το ουσιαστικό, δεν προσφέρουμε στην κοινωνία, οπότε όλη αυτή η κατάσταση μας φαίνεται σχεδόν σαν φυλακή. Αλλά είδα και τους ανθρώπους γύρω μου. Ο ένας παράξενος, ο άλλος γκρινιάρης, ο άλλος να μην πέρνει στα σοβαρά σχεδόν τίποτα, ο άλλος λίγο τρελός, ο ύσηχος που σιγά σιγά έγινε πιο κάφρος από ολους μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους περνάω αυτό το ανούσιο χρόνο, με τους οποίους δέθηκα. Αυτοί που θα μου σταθούν στη δυσκολία και θα με κράξουν στο λάθος, που θα χαρούν με τη χαρά μου. Είναι οι φίλοι μου και δεν τους αλλάζω με τίποτα.