Estava una vez

Στον Νίκο Ξυλούρη, τον Τσε, τον Ντύλαν, τους Rage Against The MaCHINE, τον William S Burroughs, τον Hunter S Thompson, τον Jack Kerouac, την Simone de Bouvoir, την Τζοαν Μπαεζ, καιόλους τους επαναστάτες που στοιχείωσαν τα όνειρα μας



Χωρίς Λόγο. Χωρίς Αιτία. Απλά γιατί ……Έτσι.
Προσπαθούσε να αναλογιστεί την παράνοια της στιγμής. Είχε εμπλακεί σε μια πολύ δυναμική φιλοσοφική συζήτηση. Και ήξερε ότι ήταν χαμένος από χέρι. Γιατί ο συνομιλιτής στου χρησιμοποιούσε άριστα την διαλεκτική του ροπάλου. Και όταν ο κραδαίνων το ρόπαλο θέλει, αναγκαστικά όλοι οι άλλοι πείθονται, να πράξουν σύμφωνα με τις επιταγές του, είτε το θέλουν είτε όχι. Αυτός λοιπόν ο τύπος, κατάφερε να πείσει τον νεαρό Νιαζί να πέσει με τα μούτρα στο οδόστρωμα. Το καθεστώς δεν σηκώνε πολλά πολλά, και ο νεαρός μας την είχε βαμένη από κούπες.

Όλα είχαν ξεκινήσει μερικούς μήνες πριν. Στις όχθες του Ρήνου, στη Φρανκφούρτη. Ο νεαρός Νιαζί, που πίσω στην πατρίδα του τον έλεγαν προδότη, συνάντησε εκεί τον νεαρό Γιάννη, που πίσω στην πατρίδα του αναρχοκουμούνι τον ανέβασαν , αναρχοκουμούνι τον κατέβαζαν. Οι δύο τους τα βρήκαν με τη μια. Μερικές μέρες μετά εκείνη την επεισοδιακή βραδυά, όπου τρέχανε και οι δύο να κρυφτούν από τη Γερμανική Αστυνομία (μιας και βρίσκονταν σε ένα παράνομο μπλόκο κατά της μεταφοράς αποβλήτων προς το εξωτερικό), αποφάσισαν να συγκατοικήσουν. Ο Νιαζί εκτίμησε κατευθείαν την ικανότητα του Γιάννη να εκλογικεύει ότι πληροφορίες του έδιναν, και να συνθέτει το δικό του μανιφέστο ενάντια σε ότι έβρισκε άδικο. Ο Γιάννης λάτρεψε τον ενθουσιασμό και τη μεθοδικότητα του νεαρού Τούρκου, που ήταν σμιλευμένος μετά από σχεδόν πέντε χρόνια (από τότε που ήταν 16 χρονών) ζωής στις παρυφές της τρομοκρατίας. Στον σχεδόν εικοσιπεντάρη (ποια ) Γιάννη, αυτός ο φλογερός Μαρξιστής , έμοιαζε σαν μια παλαιότερη εικόνα του εαυτού του, πίσω στις φλογερές ημέρες του ΄98 Πίσω, στην εποχή που ο Γιάννης έκανε την μεγάλη επαναστασή του (ώντας μαθητής), ενάντια σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο ο ίδιος θεωρούσε σαθρό, βρώμικο και καταπιεστικό. Για τον Νιαζί ο Γιάννης ήταν κάτι σαν δάσκαλος, μάλιστα τον φώναζε χαϊδευτικά «μεγάλο θεωρητικό». Και ενώ για τον Γιάννη η Φρανκφούρτη ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να διευρύνει τους οριζοντές του, και να ξαναχτίσει τον κόσμο από τις στάχτες που θα αφήσουν τα αποκαΐδια της επανάστασης, για τον Νιαζί η Φρανκφούρτη ήταν μια αναγκαιότητα. Οι διώξεις, οι απειλές, ο δημόσιος διασυρμός, και ο φόβος μην πάθει τίποτα η οικογενειά του, σε σινδυασμό με την φτώχεια στην οποία έβλεπε τον λαό του να βυθίζεται μέρα με τη μέρα, ώθησαν τον νεαρό σε αυτή την ιδιότυπη προσφυγιά. Το πάθος όμως για την αλλαγή παρέμενε άσβεστο μέσα του.

Κάπου μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες, μπήκε στην κοινή ζωή τους και η Μαρία Λουίζα Μάρκες Αγιάλα. Αυτή η μικρόσωμη Χιλιανή, γεμάτη το μπρίο, την ζεστασιά και το πάθος που έχουν μέσα τους οι Λατινοαμερικάνες κατάφερε να τρελάνει τον νεαρό μας. Ο έρωτας φούντωνε μέρα με τη μέρα, είτε μέσα από τις ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις στις μπυραρίες και στη φοιτητική λέσχη, είτε στις πανκ συναυλίες, ακόμα και σε στιγμές αστείρευτης και κατανικτικής μελέτης βιβλίων (μετα άφθονου φτηνού Αλσατικού κρασιού) , και κινηματογραφικές προβολες….. Από κοντά και ο Γιάννης, να δίνει συμβουλές στον άπειρο , σε σχέση με ζητήματα καρδιάς νεανία. Αλλά μαζί με τον αμοιβαίο έρωτα, η επαναστατική ζωντάνια του Νιαζί φούντωνε. Και η Μαρία Λουίζα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τον βοηθά να την διοχετεύσει παντού.. Ως εξώριστη Χιλιανή, και ταυτόχρονα τραγουδίστρια, είχε αποκτήσει διάφορες άκρες στον ευρωπαϊκό τύπο, συμπεριλαμβανομένης και μιας εφημερίδας που εξέδιδαν Τούρκοι εξώριστοι, αλλά και μιας Τουρκικής εφημερίδας , που ήταν κοντά στην αριστερά. Ο Νιαζί έγραφε ανελλειπώς, είτε στέλνωντας γράμματα στις εφημερίδες, είτε με την στήλη του στην εφημερίδα των εξωρίστων, ονόματι «εγώ ο προδότης».
Βλέποντας αυτά ο Γιάννης δεν ήθελε να χάσει καθόλου από τη δράση. Μετέφραζε μανιωδώς τα άρθρα του Νιαζί στα Ελληνικά, έκανε σχεδόν όλες τις διορθώσεις (γραμματικά και συντακτικά), και πέταγε που και που συμβουλές για το πώς θα έπρεπε να γραφτεί το τάδε και το δείνα. Και η αρθρογραφία του σε πολιτικά περιοδικά πολλαπλασιάστηκε, όπως και οι προκυρίξεις που έγραφε. Ο Γιάννης ζούσε μια δεύτερη….εφηβεία. Για την Μαρία Λουίζα και οι δύο ήταν σχεδον σαν…μικρά παιδιά. Ενθουσιασμός για κάθε νεα ιδέα στο……έπακρο, απίστευτο μεράκι για ότι έκαναν….σαν….τους γονείς της, οι οποίοι πέρασαν 20 χρόνια στην Ισπανία και τη Γαλλία, διωγμένοι από το καθεστώς του Πινοσέτ. Ήταν οργανωμένοι στο MIR, και η ελευθερία σε συνδυασμό με την κοινωνική δικαιωσύνη….είχαν μεγάλο μέρος στη ζωή τους. Και ενώ η σχέση με τον Γιάννη ήταν καθαρά φιλική, με τον Νιαζί ήταν….κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες, οι τρεις τους είχαν στήσει έναν μικρό διεθνή πυρήνα επαναστατών. Ήταν η ομάδα των «ανταρτών συνειδήσεων», μια πολυεθνική παρέα, με σκοπό να αφυπνίσει τον κόσμο. Με σκοπό την οδό προς την πλήρη ελευθερία, την έλλειψη ισχυρών και ανίσχυρων σε όλη τη γη, μια δημοκρατία όπου οι αποφάσεις πέρνονται «από τα κάτω».

Ένα απόγευμα γύρισε στο σπίτι αγχωμένος.«Κάτι κινείται πίσω στην πατρίδα, ο λαός μου με χρειάζεται», είπε, ανεμίζοντας μπροστά στους άλλους ένα πρωτοσέλιδο (της Χουριέτ), που έγραφε με μεγάλα γράμματα: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ(;).

« Η κατάσταση», εξήγησε,«έχει αγριέψει….ο αγώνας πρέπει να ενταθεί όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, και ο κόσμος έχει αρχίσει να εκφράζεται κατά της κυβέρνησης και του ΣΕΑ, αλλά ο στρατός αναμένεται να αναλάβει δράση. Ήδη το ΣΕΑ πιέζει για τον εγκλεισμο μειωνοτήτων και αριστερών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με χρειάζονται….»
Στην αρχή και οι δύο προσπάθησαν να τον πείσουν να μην πάει, μετά τον ικέτευαν να τους αφήσει να πάνε μαζί του, να τον βοηθήσουν.

«Όχι, είναι πολύ επικίνδυνο, πρέπει να αγωνιστώ μόνος, δεν θέλω νασας πάρω στο λαιμό μου».
Και έτσι βρέθηκε στην Πόλη, οργανώνοντας τη δικιά του ομάδα. Τύπωνε φυλλάδια στις γλώσσες όλων των φιλών που ζουν στην Τουρκία. Τούρκικα, Κούρδικα, Αρμένικα, Ελληνικά. «Κανείς δεν πρέπει να μείνει αποκλεισμένος από την ενημέρωση», έλεγε, «γιατί πάντα πρέπει να χτυπάμε μαζί, ποτέ χωριστά. Και επιπλέον αυτά μας αφορούν όλους, είτε είναι για θέματα μειωνοτήτων, είτε για τα οικονομικά, είτε για οτιδήποτε».Εκείνη την ημέρα, βγήκε ο αρχηγός του ΣΕΑ και απείλησε με στρατιωτικό νόμο. «Αυτή την χώρα δεν μπορούν να την οδηγούν στην αναταραχή και την διάλυση οι απεργοί (διάφοροι κλάδοι είχαν κατεβεί σε απεργεία διαρκείας, μέσα σε εκείνους τους μήνες), οι αντάρτες, και οι αναρχικοί. Εάν μέχρι αύριο δεν έχει σταματήσει αυτός ο χαμός θα επιβάλουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η πορεία ξεκίνησε αυθόρμητα από το Βαγιαζίτ, με σκοπό να φτάσει στην Πλατεία Ταξίμ. Στην αρχή ήταν δεν ήταν πενήντα νοματαίοι. Αλλά όσο προχωρούσαν, άνθρωποι από το πλήθος, έμπαιναν στις τάξεις της πορείας και βάδιζαν μαζί. Οι Γκρίζοι Λύκοι ήταν άφαντοι, προφανώς κάπου ήταν μαζεμένοι και επικροτούσαν τον Στρατηγό. Και αυτός, πάντα μπροστά, με την ντουντούκα στο χέρι, να δίνει τον παλμό. Μέχρι να φτάσουν στη γέφυρα Ινονού είχαν γίνει πέντε χιλιάδες, , μέχρι να την περάσουν είχαν διπλασιαστεί. Όσοι περαστικοί δεν έμπαιναν στην πορεία απλά παρακολουθούσαν σαστισμένοι αυτό το αγριεμένο ασκέρι που πήγαινε να βάλει τον στρατηγό στη θέση του, και οι λίγο ποιο τους θαραλέοι τους χειροκροτούσαν. Μόλις έφτασαν στην έξοδο της γέφυρας οι νοικοκυρές από τα μπαλκόνια τους προυπαντούσαν με ζητωκραυγές από τα μπαλκόνια τους. Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, και ο Νιαζί το ένιωθε. Το μπουλούκι, και αυτός έπερναν δύναμη, η κουραση φαινόταν μηδαμινή, και ο παλμός ανέβαινε.

Τους περίμεναν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Στρατιώτες με εξάρτηση αντιδιαδηλωτών, αστυνομικοί, αύρες, φασίστες και αστυνομικά σκυλιά. Χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση έγινε η επίθεση. Ένας μικρός στρατός οπλισμένος ως τα δόντια, ενάντια σε μια ομάδα άοπλων διαδηλωτών. Και ο πρώτος που χτυπήθηκε ήταν ο Νιαζί. Δεκαπέντε χτυπήματα στο κεφάλι. Και μετά η φωνή του χωροφύλακα να ουρλιάζει διαταγές. Και μετά ένας κρότος. Και μετά σκοτάδι.

Στην Φρανκφούρτη έμαθαν μόνο για το φονικό.45 νεκροί, 450 τραυμάτίες, 1500 συλήψεις. Και από τον Νιαζί τίποτα. Από εκεί που μιλούσαν κάθε μέρα, ξαφνικά έπεσε σιγή ασυρμάτου.

Ξύπνησε μέσα σε ένα υπόγειο.Απόλυτο σκοτάδι, η μυρωδιά από κάτουρα , σκατά και αίμα να κυριαρχεί, και ένας πόνος να του σκίζει τα σωθηκά. Ξαφνικά, ένας προβολέας…τον τυφλώνει. «Μίλα» φωνάζει μια φωνή «μίλα παλιόσκυλο τρομοκράτη μη σε λιανίσω. Θα ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ ΣΑΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΑΛΑΚΗΣΤΙΡΙ ΜΙΛΑ. ΜΙΛΑ ΡΕ! ΞΕΡΝΑ ΤΑ ΟΛΑ. ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΥΡΗΞΑΝ; ΠΑΛΙΟΣΚΥΛΟ…..ΛΕΓΕ, ΠΙΟΙ ΣΟΥ ΔΩΣΑΝΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΚΟΥΜΟΥΝΙ. ΛΕΓΕ! ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΟΧΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ; ΜΙΛΑ ΡΕ! ΜΑΛΛΟΝ ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΜΑΡΕΣΕΙΣ ΠΑΛΙΟΜΑΖΟΧΑ!». Και μετά η αγριοφωνάρα από το υπερπέραν έδινε μια κοφτή διαταγή, και τα χτυπήματα έρχονταν από παντού. Ηλεκτροσοκ, καμένα αντικείμενα ,μαστίγια, καλάμια, φάλαγγα….Τρεις μέρες και τρεις νύχτες….παρέα με τον πόνο, τα χτυπήματα, και τις εφιαλτικές φωνές των συντρόφων του από τα άλλα κολαστήρια, που πέρναγαν τα ίδια και ίσως και χειρότερα.

Μετά από τρεις μέρες αγωνίας , έφτασαν νέα στη Φρανκφούρτη. Το email από τον χρήστη με το κωδικό όνομα «Μπαρίς» δεν έλεγε και πολλά. Διεύθυνση συνάντισης ημερομηνια (και ώρα), κάπου στην Αθήνα. Το επισυναπτώμενο βίντεο έλεγε όμως πολλά. Ένας μπάτσος βάραγε αλύπιτα έναν νέο που κρατούσε μια ντουντούκα στο χέρι. Όταν ο νέος έπεσε αναίσθητος, του φόρεσαν χειροπέδες, και του έβαλαν στο μπουφάν ένα περίστροφο και δύο χειροβομβίδες. Κατευθείαν πτήση (απογευματινή) για Αθήνα. Το Ισπανικό διαβατήριο ανα χείρας για τη Μαρία Λουίζα (γενημένη στην Βαρκελώνη), και βουρ για τον τηλεφωνικο θάλαμο στην πλατεία Συντάγματος. Από εκεί, ακολούθησαν τις οδηγίες, και βρέθηκαν σε έναν άλλο τηλεφωνικό θάλαμο στην Πλατεία Εξαρχείων. Και από κει στην Χαριλάου Τρικούπη, όπου τους παρέλαβε ένα ταξί . Το ταξί μπήκε στην Αλεξάνδρας, έκανε αναστροφή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, και τους πήγε στο Πολυτεχνείο. Από κει μπήκαν σε ένα κόκκινο Φολκσβαγκεν το οποίο άρχισε να κόβει βόλτες στην Αθήνα….

Ο οδηγός φορούσε κοκούλα , και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τα χαρακτηριστικά του. Μετά απο μισή ώρα διαδρομής, έβαλε μια κασέτα να παίξει στο ραδιόφωνο.Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε να μιλάει.
"Γεια σας. Ειμαι η Baris.Με συγχωρείτε που δεν μπόρεσα να έθω στην Αθήνα η ίδια, αλλά δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να ταξιδέψω εκτός Τουρκίας λόγω της παρούσας κατάστασης.Έτσι σας έστειλα την κασέτα μέσω κάποιου έμπειστου συντρόφου από την οργάνωση μας, ο οποίος βρίσκεται μαζί σας. Μόλις τελειώσει η κασέτα αυτή, ο συντροφος θα σας δώσει μια τσάντα . Ανοίχτε την, σε περίπτωση που θα αποφασίσετε να συνεχίσετε την προσπαθειά σας".

Ο οδηγός τους άφησε στο Πάρκο Ελευθερίας και τους έδωσε μια μικρή δερμάτινη τσάντα. Αφού απομακρύνθηκε λίγο, πήγαν πίσω από το άγαλμα του Τρούμαν και την άνοιξαν. Μέσα στην τσάντα ήταν δύο εισητήρια μετ' επιστροφής για Κωσταντινούπολη (ανοιχτές ημερομηνίες), και δύο πλαστά διαβατήρια , και ένα γουόκμαν.Μοιράστηκαν τα ακουστηκά και πα΄τησαν το play.

Η φωνή επανήλθε
"Βλέπω ότι αποφασίσατε να συνεχίσετε. Λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής. Το καθεστώς θέλει να δικάσει τον Νιαζί, μέσα στις επόμενες δέκα ημέρες. Βρίσκεται στα κρατητήρια της ασφάλειας, και κατα πάσα πιθανότητα θα τον πιέζουν να μιλήσει. Εξ' ου και τα διαβατήρια. Θα είστε ο κύριος και η κυρία Τσίμμερ, από το Μόναχο, και έρχεστε στην Τουρκία για αναψυχή, αλλά και επαφές με ντόπιους επιχειρηματίες, γιατί σκέφτεστε να επενδύσετε σε Τουρκικες επιχειρήσεις ρούχων. Μόνο για λόγους ασφαλείας, μιας και δεν νομίζω να έχει μιλήσει μέχρι να φτάσετε στο σημείο συνάντισης.Προλαβαίνετε την πτήση των εννιάμησι με χαρακτηριστική άνεση. Εάν δεν την προλάβετε θα ειδοποιηθώ, μην σας νοιάζει αυτό.Μόλις φτάσετε στο αεροδρόμιο πάρτε το τραμ και κατεβείτε στην αποβάθρα Ινονού. Εκεί θα σας περιμένει κάποιος δικός μου. Το σύνθημα είναι " Σεπουλβέδα" και το παρασύνθημα "Rainbow Warior".


Οι φωνές απομακρύνθηκαν. Ο πόνος ήταν ακόμη εκεί. Και ο φόβος....και η τρέλα. Αλλά έπρεπε να παλέψει παραυτα.Δεν έπρεπε να πει τίποτα. Ακόμα και τώρα που ήταν δεμένος απ'τους αγκώνες έδώ και ώρες. Ακουστηκε ένα κρακ....εξαρθρώθηκαν τα χέρια του. Μετά ξανά το απόλυτο τίποτα.

Η πτήση με το atr72 της ολυμπιακής ήταν λες και είχε βγει από την κόλαση. Το ιδιο και η διαδρομή μέχρι το Ινονού. Όλα πήγαν καλά απο κει και πέρα. Η γνωριμία με την Μπαρίς, σε ένα διαμέρισμα στο πέρα, τος έλησε τις όποιες απορίες για την καταστασή της. Καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι από τα 14 της, λόγω ατυχήματος, μπορούσε να περνάει απαρατήριτη , ακόμα και στις διαδηλώσεις, και να περνά λαθραία πράγματα εκμεταλευόμενη την καταστασή της. Και όλα αυτά στην υπηρεσία της επανάστασης. Βέβαια τώρα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, γιατί μετά τη διαδήλωση, εάν και δεν εφαρμόστηκε ο στρατιωτικός νόμος, οι έλεγχοι εντάθηκαν πολύ.Επίσης ήταν διάνοια στους υπολογιστές, και σε ότι έχει σχέση με κινηματογράφιση-ηχογραφιση, για αυτο και πάντα στο καροτσάκι είχε κρυμένη μια κάμερα.

Το μόνο που της έλειπε ήταν ένα καλό σχέδιο προπαγάνδα είχε αρχίσει, και κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να βοηθήσει έναν τρομοκράτη.

"'Έχω μια ιδέα", πρότεινε η Μαρία Λουίζα "γιατί δεν παρεμβαίνουμε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων όλων των σταθμών να δείξουμε τι έγινε;"
"Εννοείς παρεμβολές; Και το βίντεο; Θα χρειαστούμε μια πολύ ισχυρή κεραία , ή έστω μια ασύρματη σύνδεση με την κεραία. Έχει κάτι τέτοιες στην πόλη, αλλά για να συνδεθώ θα χρειαστεί πολλή ώρα και ίσως μας εντοπίσουν πριν καν συνδεθούμε."
"Γιατί δεν την κάνουμε από ένα κινητό στούντιο; Ένα κλεμμένο φορτηγάκι ή κάτι τέτοιο;" Πετάγεται ο Γιάννης...
" Καλή ιδέα....ξέρω ένα φορτηγάκι με σύνδεση που ανήκει σε μικρό τηλεοπτικό σταθμό. Το βάφετε, το κλέβουμε βέβαια, και να το κινητό μας μέσο....από αυτό θα φτιάξω την σύνδεση, και μπαμ, αύριο στις οχτώ προβάλλουμε, και ελπίζουμε να γίνει η Άλωση της Βαστίλης"
" Ωραία εμείς θα κατευθύνουμε τους υπόλοιπους προς την ασφάλεια πριν γίνει η μετάδοση. Άμα μαζευτεί πολύς κόσμος ξεκινάμε το ντου" λέει ο Γιάννης.

Το επόμενο πρωί, το φορτηγάκι, ένα μαύρο Ford Transit με δορυφορική κεραία ,ήταν έτοιμο, στα χέρια τους. Με έναν σύντροφο να το οδηγεί γύρω γύρω στην πόλη, και την Μπαρίς πίσω να ρυθμίζει την κεραία για να γίνει η σύνδεση. Οι άλλοι την έπεσαν για να είναι φρέσκοι γύρω στις έξι, που θα ξεκίναγε η παρακολούθηση του κτιρίου της ασφάλειας .
Κατά τις έξι ήταν στο πεζοδρόμιο απέναντι από το κτίριο της ασφάλειας . Όλα ύσiχα. Κανείς δεν βρισκόταν κοντά στο κτίριο.

ΚΛΙΚ! ΣΥΝΔΕΣΗ ΕΠΙΤΥΧΗΣ!

Τον είχαν βγάλει από τα σχοινιά. Το αιμά του, τα ούρα του, ο ιδρώτας, τα ρούχα και το σώμα του είχαν γίνει ένα. Ο πόνος ήταν ακόμη εκεί.
"Υπόγραψε ρε!"
Μπροστά του μια δήλωση καταδίκης του κινήματος
"Ποτέ"!

Οχτώ η ώρα.

ΕΝΑΡΞΗ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΣΗΜΑΤΟΣ

Με το βίντεο να εκπέμπει η Μπαρίς, καθισμένη μπροστά στην οθώνη του τερματικού της, ξεκινά να μιλά. Τα λόγια της μαζί με το βίντεο διασχίζουν την πόλη
«Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται φυλακισμένοι στο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας, γιατί νοιάζονται και αγωνίζονται για τον λαό μας. Ήρθε η ώρα να δείξουμε στο καθεστώς ότι δεν πάει άλλο. Ελάτε όλοι στην Γενική Ασφάλεια να τσακίσουμε τους πραιτοριανούς της δικτατορίας.»

Ο πόνος επανερχόταν σταδιακά και βασανιστικά. Τα αποτελέσματα της ένεσης, σε συνδυασμό με τα αλεπάληλα χτυπήματα με τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ούρλιαζε. Φωνές, να ακούγονται σταδιακά από τον δρόμο.

Το πεζοδρόμιο απέναντι από την Γενική Ασφάλεια είχε αρχίσει να γεμίζει. Μετά από λίγο δεν χωρούσε ο κόσμος στο πεζοδρόμιο, και για αυτό άρχισε μια μικρή κατάληψη του οδοστρώματος. Φωνές ακούγονται από μακρυά. Είναι δυο μπλοκ οπλισμένων διαδηλωτών που φτάνουν από το Φανάρι και το Πέρα, και ένα μπλοκ διαδηλωτών από τις παραγκουπόλεις, το οποίο έχει ανακόψει μια φάλαγγα στρατιωτών και μπάτσων. Δακρυγόνα σκάνε και πλαστικές σφαίρες σφυρίζουν από παντόυ. Τα μπλοκ από το Φανάρι και το Πέρα έχουν εισχωρίσει στις γραμμές των διαδηλωτών. Οι Γκρίζοι Λύκοι δεν έχουν τολμήσει να βγουν από τα λιμέρια τους.Η ώρα της επίθεσης έχει σημάνει. Ο Γιάννης και η Μαρία Λουίζα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Επιτίθενται κατά των φρουρών. Τους αφοπλίζουν και ανοίγουν την Πύλη. Ένα ποτάμι οργισμένων ανθρώπων μπήκε μέσα στο κτίριο και διέλυσε ότι βρήκε μπροστά του.

Η φασαρία δυναμώνει. Ακούγονται εκρήξης παντού. Οι βασανιστές στέκονται κάτωχροι, μην ξέροντας τι να κάνουν. Όταν μπαίνουν οι πρώτοι απελευθερωτές στην αίθουσα, το βάζουν στα πόδια. Κάπιοι τον παίρνουν στους ώμους τους. Είναι ο Γιάννης με την μικρή. Ήρθαν από τη Γερμανία για να τον σώσουν. Χαρά τον πλημμυρίζει. Γρήγορα τον χώνουν σε ένα αυτοκίνητο, και βουρ για τα σύνορα.

Η εξέγερση κράτησε μόλις λίγα εικοσιτετράωρα, πριν κατασταλεί απόλυτα. Οι ηγέτες της, και οι απελευθερωμένοι από το κολαστήριο της Γενικής Ασφάλειας κατάφυγαν στα βουνά, από όπου άρχισαν αντάρτικο. Για πρώτη φορά άνθρωποι όλων των εθνοτήτων στην Τουρκία παραμέριζαν εθνικές και φυλετικές διαφορές , και μάχονταν μαζί , ενάντια στο καθεστώς. Αρχηγός τους έγινε σταδιακά η Μπαρίς, αφού έδειξε ηγετικές ικανότητες.
Ο Γιάννης γύρισε στην Ελλάδα, και έφτιαξε την ομάδα αντιπληροφόρισης «Τα μαυρα πρόβατα». Ακομα συνεργάζεται με τον Νιαζί, και δημοσιεύει τα άρθρα του.
Η Μαρία Λουίζα γύρισε στην Φρανκφόυρτη, και έκανε ένα προσωπικό δίσκο βασισμένο στις εμπειρίες της.
Ο Νιαζί πήγε σε κέντρο αποκατάστασης και επανένταξης θυμάτων βασανμιστηρίων. Μετα από μερικους μήνες θεραπείας γύρισε στη Φρανκφούρτη και βρήκε την Μαρία Λουίζα. Ακόμη είναι μαζί. Δεν σταμάτησε να δημοσιεύει τα άρθρα του στον τύπο. Που και που κάνει διαλέξεις για το ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Διδάσκει επίσης Τούρκικα στο σχολείο της γειτονιάς.