Η κατάντια της παλιάς αριστεράς (και γιατί χρειάζεται η νεα)

Χατζιδακιαμ Θοδωρακιαμ
Ισείς τρώτι κι πίνιτι κι εμενα μι τρωει η αρκούδα μι τρωει η αρκουδααααααα.
Διονύσης Σαββόπουλος

Την στιγμή που αυτό το κείμενο γράφεται, οι νέοι της Γαλλίας ζουν τον δικό τους Μάη (ή μάλλον Μάρτη). Και αυτό γιατί προσπαθούν να διατηρήσουν τα δικαιώματα τους, τόσο στην παιδεία όσο και στην εργασία.. Ο λόγος είναι το νομοσχέδιο που προσπαθεί να βάλει σε ισχύ η κυβέρνηση της Γαλλίας για την εργοδότιση των νέων κάτω των 26 ετών, ο οποίος επιτρέπει στους εργοδότες να απολύουν όσους νέους εργαζόμενους θέλουν χωρίς λόγο. Η παλιά αριστερά, όπως εκφράζεται από τα γνωστά κόμματα της Γαλλίας (Σοσιαδημοκράτες , Κομουνιστές) δεν κάνει απολύτως τίποτα. Όπως και τότε, πίσω στο 1968, που πρόδωσε εξόφθαλμα τους φοιτητές. Όπως και τον περασμένο Οκτώβρη, που γύρισε την πλάτη στους οργισμένους και απελπισμένους κατοίκους των γκέτο. Αντιθέτως η αντίδραση βρίσκεται στα χέρια των νέων και των μικρών (σε δύναμη) αλλά τεραστίων (σε αποίχιση) συνδικάτων που πρόσκεινται στη νέα αριστερά. Η παραδοσιακή έννοια του φοιτητικού-συνδικαλισμού-της-μπουατ-του πάρτυ-και-του-κόμματος, που υπάρχει σε Ελλάδα και Κύπρο στην Γαλλία είναι παντελώς άγνωστη. Και ας διαριγνύουν τα ηματια τους διάφοροι απολογητές (εγχώριοι και μη) απολογητές του νεοφιλελευθερισμού.

Και στην Κύπρο στο πανεπιστήμιο Κύπρου; Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει τόσο επαναστατική κίνηση, όπως η κατάληψη της Σορβώνης, το Τριγωνάκι της Αγλαντζίας και η οδός Λόρκα αποκλείεται να παρουσιάσουν την εικόνα που παρουσιάζει η «Πλατεία των Εθνών», έξω από τη Σορβόνη. Το φοιτητικό κίνημα είναι τελείως ανύπαρκτο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Οι Πολιτικά Ενεργοί φοιτητές του Πανεπιστημίου μας αρκούνται στο να ασχολούνται με το εάν και κατά πόσον πρέπει η Φοιτητική Ένωση να στηρίξει τις επιλογές ενός προέδρου για ένα θέμα που δεν καθορίζει το εάν θα έχει καλύτερη ποιότητα σπουδών το Πανεπιστήμιο, ή το εάν οι απόφοιτοι του θα μπορούν να βρουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη δουλεία μόλις βγουν στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως όταν μπαίνουν στο τραπέζι τέτοια ζητήματα, ή προσπαθούν εναγωνίως να τα αποφύγουν, ή δεν ασχολούνται ποσώς, ή παίρνουν τη θέση που τους διατάζει το κόμμα. Για την αυτονομία του πανεπιστημίου ας πούμε. Γνωρίζουν οι υποστηρικτές της ότι με αυτή το πανεπιστήμιο θα εξαρτάται από τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα ή να πουλάει αποφοίτους (σαν να ήταν πρόβατα στο μαντρί) σε εταιρίες, ή να υποβαθμηστούν «μη κερδοφόρες σχολές» όπως η Σχολή Ανθρωπιστικών επιστημών, ή και τα δύο;

Και καλά αυτό, αλλά κάποιες ομάδες φοιτητών αντιμετοπίζουν τεράστια προβλήματα. Τις βοηθάει κανείς; Να πω μερικά απλά παραδείγματα;

Το πρόβλημα των Ελλαδιτών φοιτητών που σπουδάζουν στην Πολυτεχνική. Έκανε κανείς από αυτούς που κόπτωνται για τους Ελλαδήτες καμία διαδήλωση έξω από την Ελληνική Πρεσβεία, για να αναγνωρίζεται το πτυχίο τους από το ΔΙΚΑΤΣΑ (αντιστοιχο ΚΙΣΑΤΣ)
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει έστω και μια επίσιμη πολιτική για να βοηθούνται οι φοιτητές που έχουν δυσλεξία. Ιδίως αυτό είναι μια τεράστια ντροπή για το πανεπιστήμιο, μιας και δεν δίνει τις ίδιες δυνατότητες ακαδημαϊκής επιτυχίας σε μια μερίδα φοιτητών που απλά έχει μια μαθησιακή δυσκολία ( και εάν δεν την είχε θα έσκιζε, μιας και οι δυσλεξικοί είναι πανέξυπνοι, απλά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν (εύκολα) και κάνουν πολλά σαρδάμ και ορθογραφικά λάθη) (ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ήταν δυσλεξικός). Όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης (στα οποία θεωρεί ότι ανήκει και το Πανεπιστήμιο μας), έχουν ειδικά ψυχολογικά κέντρα βοήθειας, επανδρωμένα με ειδικούς ψυχολόγους, για τους φοιτητές που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες, όπως η δυσλεξία, αλλά εδώ στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, τόσο οι μαθησιακές δυσκολίες, όσο και το θέμα της δημιουργίας ειδικού κέντρου για να βοηθούνται οι φοιτητές που τις έχουν δεν συζητιέται από κανέναν.
Το γεγονός ότι οι φοιτητές αντιμετοπίζονται ως «λεφτάδες». Πως γίνεται αυτό; Κανείς δεν έχει θέσει θεσμικά το θέμα του εργαζόμενου φοιτητή. Του φοιτητή που αδυνατεί να παρακολουθεί τακτικά τις διαλέξεις, επειδή έχει να βγάλει τα υπέρογκα έξοδα της φοίτησης στο πανεπιστήμιο Κύπρου ( Βιβλία, ενοίκιο, καθημερινά έξοδα (τα οποία σε σχέση με σχεδόν όλη την υπόλοιπη Ευρώπη είναι πανάκριβα, μόνο το Παρίσι και το Λονδίνο είναι ποιο ακρυβά από την Λευκωσία, αλλά προσφέρουν ασύγκριτα καλύτερη ποιότητα ζωής)). Και μιλάμε για φοιτητές που κινδυνεύουν (έστω και θεωρητικά) να μείνουν μαθήματα επειδή πρέπει να εργαστούν το πρωί, ή λόγω των υποχρεωτικών παρακολουθήσεων εργάζονται τα βράδια. Μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο που ζητάει από τους φοιτητές του ως υποχρεωτική βιβλιογραφία βιβλία συνολικής αξίας μέχρι και 120-150 λιρών ανα εξάμηνο, την στιγμή μάλιστα που πολλά από αυτά τα βιβλία δεν υπάρχουν στη βιβλιοθίκη. Βέβαια οι παρατάξεις δεν κάνουν τίποτα ούτε και για αυτό. Το θέμα του φοιτητικού βιβλιοπωλείου συζητιέται από την εποχή που ημουν πρωτοετής. Και ακόμα συζητιέται. Όμως δεν βλέπω να γίνεται τίποτα. Ίσα ίσα φαίνεται να έχει μπει στο συρτάρι των παρατάξεων. Και εν τω μεταξύ, για να μην επιβαρύνουν τους φοιτητές οι παρατάξεις…… με πρώτη πρώτη αυτή που εκφράζει την επίσημη αριστέρα στο πανεπιστημίου Κύπρου (!), προπαγανδίζουν κατά της φωτοτύπισης βιβλίων!!! Κώπτονται περισσότερο για τα δικαιώματα των εκδοτικών οίκων παρά για αυτά των φοιτητών. Και ύστερα διατυμπανίζουν ότι είναι αγωνιστές υπέρ των φοιτητικών συμφερόντων (!!!)

Βέβαια μιλάμε για την επίσημη αριστερά. Την αριστερά που πέταξε μερικά αφισάκια για το Ευρωσύνταγμα και Το Αντικομουνιστικό μνημόνιο, και το Ευρω-Φακέλωμα, και μετά θεώρησε ότι έκανε την δουλειά της. Την αριστερά που κατέβασε 25 φοιτητές για το Bolkenstein, για 30 λεπτά «αγωνιστικής παρουσίας», και μετά τους έστειλε για καφέ. Την αριστερά που επέλεξε να συνεργάζεται με τους Αμερικάνους και να διαδηλώνει ταυτόχρονα εναντίων τους. Την αριστερά του ωφτού κλέφτικου. Τα Θοδωράκια …

Οι λίγοι πραγματικά πολιτικά σκεπτόμενοι φοιτητές του πανεπιστημίου Κύπρου δεν έιναι ούτε Χατζηδάκια , ούτε Θοδωράκια. Είναι αυτοί που δεν έχουν παρασυρθεί από τον δολοφονικό, για τον εγκέφαλο μας, διπολισμό. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι τα μέλη της παλιάς τάξης πραγμάτων (παλαιάς αριστεράς συμπεριλαμβανομένης) που έχουν καταντήσει τις γενικές συνελεύσεις της ΦΕΠΑΝ σε « Fame Story» και την ένοια του πραγματικού αγώνα για τα δίκαια του φοιτητή (και του λαού, και της ανθρωπότητας όλης κατ’ επέκτασην ) (και δεν μιλάμε για την παλιά αριστερά και το κατεστημένο στο πανεπιστήμιο μόνο, αλλά παντού) όνειρο απατηλό.

Εάν συνεχίσουμε να τους αφήνουμε τον δρόμο ανοιχτό, και το εργασιακό μας μέλλον, αλλά και το μέλλον μας ως φοιτητές-γονείς-άνθρωποι βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Γιατί μεθυσμένοι από την εξουσία καθώς είναι, μας έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Στην Γαλλία τα καμώματα της παλιάς αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων δεν έχουν απήχηση (και συνήθως ούτε αποτέλεσμα), για τον απλό λόγο ότι στον μέσο γάλλο έχει καλλιεργηθεί η κουλτούρα της αμφισβίτισης, που σφυρηλατήθηκε μέσα από μια σειρά κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, στο επίκεντρο των οποίων βρέθηκε η Γαλλία. Αυτά , όμως τα κοινωνικά κινήματα δεν άγγιξαν ποσώς την νήσο Κύπρο, η οποία έχει επιλέξει τον αυτοαποκλεισμό σε σχέση με τις νέες ιδέες, και μένει προσκωλημένη σε ότι ποιο απαρχαιωμένο και σάπιο υπάρχει.

Βέβαια υπάρχει ελπίδα. Τα τελευταία έτη, τουλάχιστον σε χώρους εκτός πανεπιστημίου, έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται ομάδες ανθρώπων που έχουν σαν όραμα τη δημιουργία της νέας αριστεράς. Μπορεί να μην έχουν λάβει καθόλου δημοσιότητα από τα ΜΜΕ , τα οποία παρουσιάζουν το ΑΚΕΛ σαν την μόνη δύναμη αριστεράς στην Κύπρο, αλλά έχουν παράξει πολύ έργο, τόσο στον ιδεολογικό, όσο και στον αγωνιστικό τομέα, αθόρυβα και χωρίς πολλές πολλές φανφάρες. Είναι καιρός να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας σε αυτές τις ομάδες ακτιβιστών. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε και εμείς μια κουλτούρα αμφισβίτισης. Είναι καιρός να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας, να διδάξουμε στα Χατζηδάκια και τα Θοδωράκια ότι δεν θα τα εισακούσουμε. Ας γίνουμε ανηπάκωοι. Ας πούμε στους κοματοπατέρες, ακόμα και δημιουργώντας δικούς μας φορείς, «Come mothers and fathers, throughout the land, and don't criticize, what you can't understand, your sons and your daughters are beyond your command your old road is rapidly aging please, get out of the new one if you can't lend your hand».

Είναι ανάγκη και υποχρέωση μας να αγωνιστούμε κατά του κατεστημένου, με απεργίες, καταλήψεις , και όλα μας τα μέσα, για να υπερασπιστούμε τα δικαιωματά μας, και να αποκτήσουμε και άλλα δικαιώματα ως άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων και θρησκείας. Γιατί όπως συνεχίζει ο μεγάλος ποιητής «The line it is drawn the curse it is cast, the slow one now will later be fast, as the present now, will later be past,
the order is rapidly fadin'. And the first one now will later be last for the times they are a-changin'.

Cy-clown vs Coca Cola Man

Για χάρη ενός τραινακιού που το μόνο που κάνει είναι διαφήμιση στην κόκα κόλα, και κατανάλοση πετρελαίου, ο δήμος Λευκωσίας διώχνει από την οδό Λύδρας μια από τις λίγες ομάδες που κάνουν κάτι πραγματικά όμορφο…Η εναλλακτική ζωή βρίσκεται υπό διωγμόν στον βωμό του καπιταλισμού και του μάρκετινγκ

Ledra Street’s second standoff (It’s got nothing to do with checkpoints) By Agnieszka Rakoczy
If you live in Nicosia you may have seen a strange, tall bike being ridden around the strets. It belongs to a member of a street circus currently passing through the island and practicing an alternative way of lifeRUMOUR around Nicosia’s old town has it that a bike circus that has, for last couple of months, been adding an internationally arty flavour to the usual boring monotony of Ledra Street has finally lost its battle with the local ‘Coca Cola Train Man’ and been banned from giving juggling performances in the area by the municipality.“The Coca Cola man complained that he could not pass because we were blocking his route during our performances,” said Marie-Lys, 21-year-old violinist of the group. “He was getting angrier and angrier with us and on one occasion didn’t even stop but ran into Piero when he was performing on his bicycle. And then he called the police. We went to the municipality but they didn’t want to give us permission to perform in writing. So we can’t perform there any more.”On a superficial level, it could be said the conflict between the two most colourful attractions of the old town should have never happened as they both cater to needs of the same visitors, children and tourists. But if you dig deeper, the battle between the 12-strong troupe and the train acquires a new meaning. While the little train, sponsored by owners of small, local shops in addition to Cyprus’ representative of the giant concern, is all about attracting new buyers, the wandering acrobats represent a totally different kind of philosophy.“We travel everywhere on bicycles because, apart from the fact that we really enjoy riding bikes and being a circus, we also want to prove that it is possible to have an alternative lifestyle,” explained Canadian Andrea, 24. “You can do it, you know. You can travel from city to city and survive. And the biggest thing is that we don’t support the oil industry and the chaos that cars bring to the world. They ruin cities. Oil stinks and causes wars. It is disgusting in every possible way.”“I think it is a lot about anti-consumerism,” added Marie-Lys. “Who has the money now? It is all with big companies. Democracy is not very strong. By living this way, travelling by bike, living in a squat, recycling everything, getting everything from the garbage, we do what we can to show how to live differently.”At present the core of the group that squats in one of the abandoned buildings close to the old municipal market consists of five Americans, two Canadians, two Italians, two Germans and an Argentinean. Occasionally they are joined for shorter periods of time by friends who come to visit and exchange stories. At the time of this interview there were visitors from Israel, who specialise in Medieval music and a Polish guitarist.Most of the members of the group are excellent musicians, usually able to play more than one instrument. They also juggle, do acrobatics and of course ride bicycles. But having these abilities is not a prerequisite for joining the circus.“Everybody can join us,” says Andrea. “If you can ride a bike and carry your own crap and do some sort of an act you can join. The most important thing is that you somehow contribute to the show. If you are not a musician or you are not a circus performer at least figure out something: make puppets or cut vegetables. Not everybody plays instruments. Jeremy for example is an excellent baker and does a very funny midget. OK, I play clarinet. What else do I do? You should ask what I don’t do. I do juggling and western circus performance. This is a beauty of the project - being able to adapt.”“I started cycling a year and half ago,” joined in Marie-Lys. “At first I used a normal bike and now I go everywhere on a big bike because when I met these people they told me: ‘you are not cool, you need this big bike’. So I learnt how to use a tall bike. It is like getting on a horse. Now I practice circus arts and slowly slowly I am learning. It took me a year to learn how to juggle.”“People just stay however long they want to stay,” said Johnnie from New Orleans, who at 40 is the oldest member of the circus. “In Crete we were a big group of 30 people. And then there were just three of us when we got to Turkey, and then 10, and four and now 12. It is always changing. People learn some stuff and how to perform in the streets and then they go to perform on their own.”Learning and sharing while travelling and performing together is, according to all the members of the troupe, the essence of what this circus project is all about. In the house that they occupy at present they designated the most spacious room as their gym. They covered its floors with old carpets found in garbage, drew funny cartoons on the walls and even brought in an old mirror. This is where they practice.The group was also thinking of expanding this idea of sharing and starting a circus workshop that could be attended by Cypriots wishing to learn more about their alternative lifestyle.“The ultimate goal of the project is that people should come and see how we function and if they really enjoy that lifestyle and can take something from it they should start their own,” explained Andrea. “This is what we really need: people who can take from it. And you don’t only learn artistic aspects of music and circus performance when you are with us but also how to live in a community and share and travel on a bicycle and re-use and recycle everything you find.”But it seems that although the local authorities do not mind their presence in the old town the idea that the circus people could become more involved in the life of local people was received with mixed feelings.“There was this Cypriot who was coming to see us and learn from us and one day when he was leaving the house the police were waiting for him outside,” said Marie-Lys. “They told him: ‘You are a Cypriot. What are you doing? They are foreigners. They will leave. You should find a good job. We can help you’. It had a big impact on him. He went to his place and shaved and he doesn’t come any more. Now we think people are really wealthy here. They all have expensive cars. They don’t need a place like this.”But in spite of this experience the young travellers haven’t completely given up. Next door to their squat one of them, Piero, a 27-year-old Italian, has opened a bicycle workshop where he teaches people how to build tall bikes and repair the old ones.“Here in Nicosia we found many old bikes,” he says. “We asked around for old parts and garbage and now we have about thirty frames and many wheels and other parts. People come and we teach them how to build bikes. Many squatters in Europe have this kind of project. I did it previously in Rome. I built about a thousand bikes for people there.”And in their spare time the group still performs around the old town in small caf?s and clubs. They don’t, however, appear anywhere near Ledra Street. Pity, as this is the place where, according to many, performers like them should be seen regularly. So maybe the municipality should reconsider and find an alternative solution to the “Coca Cola man” crisis?On March 10, at 6pm, the group is planning to do a Critical Mass, a manifestation in the city, to get people to cycle together. They will start from Eleftheria Square. This summer the group is planning to cycle through Russia and Mongolia to China where they will spend next winter. They are just waiting for their visas.

Πίοί όμως είναι οι σαικλόουν;





Cyclown Circus (μέρος Α΄)
Δέσπω Π. pagotamon@yahoo.com
Οι Cyclown Circus είναι ένα περιπλανώμενο τσίρκο δρόμου. Από το Νοέμβριο βρίσκονται στην Κύπρο και ζουν στην κατάληψη Malacasa στη νότια Λευκωσία. Τους Cyclown Circus αποτελούν αυτή τη στιγμή η Ροσίο (από την Αργεντινή), ο Ντέηβιντ (από τη Γερμανία), ο Ραφαέλ (από τις ΗΠΑ), η Μαριλίς (από τον Καναδά),o Σιάντι (από τις ΗΠΑ), ο Πιέρο (από την Ιταλία), ο Tσιάνιν (από τις ΗΠΑ) και ο Σιμόνε (από την Ιταλία).
Πόσο καιρό ταξιδεύει μαζί η συγκεκριμένη ομάδα, τα εννιά άτομα που είσαστε τώρα στην Κύπρο;Τσιάνιν: Όποιος έχει ποδήλατο και αγαπά το τσίρκο μπορεί να έρθει μαζί μας. Η ομάδα μεγαλώνει, μικραίνει, αναλόγως...Θεωρούμε βέβαια ότι η ομάδα δεν έχει φτάσει σε οριακά σημεία, να είμαστε δηλαδή καμιά εικοσαριά άτομα. Τότε, υποχρεωτικά πρέπει να αρνηθούμε. Πρέπει κανείς να βρίσκει τα όριά του. Συνήθως όμως είμαστε σε μια κατάσταση όπου μπορούμε να δεχτούμε νέα μέλη στην ομάδα . Συνήθως επίσης, ο κόσμος δε θέλει τόσο εύκολα να παρατήσει τη δουλειά του και το σπίτι του για να γυρνάει με ένα μάτσο ανθρώπους που δε ξέρει και πολύ καλά!... Οπότε δε συμβαίνει και πολύ συχνά.Μαριλίς: Ο Ντέηβιντ για παράδειγμα, είναι μαζί μας από την Ισταμπούλ. Τον είδαμε να παίζει στο δρόμο και του είπαμε «Αν έχεις ποδήλατο, έλα μαζί μας». Και ήρθε..Πόσα ήταν τα περισσότερα άτομα που είχε ποτέ η ομάδα;Τσιάνιν: Είκοσι τρίαΠού έγινε αυτό;Τσιάνιν: Στο Βερμόντ. Το δεύτερο μεγαλύτερο μέγεθος που είχαμε ποτέ ήταν δεκαεφτά-δεκαοκτώ άτομα στην Ιταλία, μια παλαβή κατάσταση όπου για τρεις εβδομάδες άνθρωποι έρχονταν κι έφευγαν. Μετά ο αριθμός μειώθηκε δραματικά μέσα σε δυο βδομάδες όταν πήγαμε στην Κροατία. Ήταν πολλή ζέστη .....Είχαμε άτομα όλων των ηλικιών. Μια φορά είχαμε ένα κορίτσι από την Αγγλία που ήταν τριών χρονών, είχε έρθει με τον πατέρα της και τη μετέφερε σ’ ένα καροτσάκι με το ποδήλατό του. Ένα άλλο κορίτσι από τη Χιλή, που ήταν οχτώ χρονών, ταξίδευε με το δικό της ποδήλατο για 1000-1500 χιλιόμετρα. Πολλή δουλειά!....Κουβαλούσε μόνο τον υπνόσακο και την κουβέρτα της – ε, της φορτώσαμε και κάτι...Πώς άρχισε το Cyclown Circus;Τσιάνιν: Πριν πέντε χρόνια στην Αμερική ταξιδεύαμε μια ομάδα τσίρκου με καραβάνια. Ξοδεύαμε όλα σχεδόν τα χρήματα μας για βενζίνη, δεν τρώγαμε και πολύ καλά, περνούσαμε ώρες κάτω από τα καραβάνια προσπαθώντας να διορθώσουμε βλάβες μέσα στη ζέστη, ώσπου φτάσαμε το Χειμώνα στο Όστιν του Τέξας. Εκεί πέρα υπάρχει μια πολύ ωραία και ανεπτυγμένη κουλτούρα γύρω από το ποδήλατο και άφθονα ποδήλατα που αφήνουν πίσω τους οι φοιτητές. Έτσι, αποφασίσαμε ότι ίσως να ήταν καλή ιδέα να μεταφέρουμε το τσίρκο σε ποδήλατα αντί για τα καραβάνια. Ήμαστε τρεις εκείνο τον καιρό. Περάσαμε το Χειμώνα στο Τέξας φτιάχνοντας ποδήλατα και στο τέλος κανένα από τα ποδήλατα δε λειτουργούσε κανονικά. Το δικό μου, για παράδειγμα, δεν είχε ταχύτητες, αλλά παρ’ όλ’ αυτά αποφασίσαμε να φύγουμε το Μάη. Διασχίσαμε την έρημο του Τέξας ως το Μεξικό. Ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα να κουβαλούμε όλα μας τα πράγματα πάνω σ΄ ένα ποδήλατο χωρίς ταχύτητες, κάτω από τον καυτερό ήλιο, με αποστάσεις περίπου 1000 χιλιόμετρων ανάμεσα στα σημεία όπου μπορείς να προμηθευτείς νερό.Πες μας κι άλλα για το πώς ήταν ενδιαφέρον αυτό το πείραμα..Τσιάνιν: Ήταν εκπληκτικό να διαπιστώνεις το πώς αποτύχανε σε κάθε του πτυχή, αλλά με κάποιο τρόπο τα καταφέραμε και φτάσαμε στο Μεξικό και πίσω στο Τέξας μέσα σε ένα μήνα. Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Θέλαμε να την επαναλάβουμε, μόνο που αυτή τη φορά θέλαμε τα ποδήλατα μας να είναι κάπως πιο λειτουργικά. Με το τέλος του καλοκαιριού ξαναρχίσαμε από το Βερμόντ και όλα ήταν πολύ πολύ καλύτερα. Μόλις άρχισαν τα κρύα, γυρίσαμε προς το Νότο και λίγους μήνες μετά αφήσαμε την Αμερική και ήρθαμε στην Ευρώπη. Έφυγα μόνος μου από την Αμερική, συνάντησα άλλους ανθρώπους στη διαδρομή ή ήρθαν άλλοι από την Αμερική. Οι άλλοι δύο που ήταν μαζί μου στο Βερμόντ, είναι κι αυτοί στην Ευρώπη: ο ένας είναι στην Ελλάδα.Συναντιέστε κάποτε;Τσιάνιν: Συναντηθήκαμε στην Κρήτη πέρσι. Όλοι θέλουν να κάνουν διαφορετικά πράγματα όμως, ξέρεις. Για παράδειγμα πέρσι θέλαμε να πάμε στην Τουρκία, αλλά ένα από τα άτομα που ήταν μαζί μας ήθελε να μείνει στην Ελλάδα, οπότε έμεινε. Όλοι έχουμε διαφορετική αντίληψη για το τι θέλουμε να κάνουμε, οπότε δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουμε όλοι μαζί, τα ίδια πράγματα και πάντα. Ένα από τα ωραία του να ταξιδεύεις με ποδήλατο, είναι το ότι μπορείς να κινείσαι ανεξάρτητα, δεν εξαρτάσαι από το αυτοκίνητο κανενός.Μαριλίς: Οι περισσότεροι από μας είμαστε κάτι σαν ανεξάρτητοι καλλιτέχνες του δρόμου, οπότε αυτό κάνει τα ταξίδια ακόμα πιο εύκολα. Μερικές φορές έχουμε προβλήματα στα σύνορα διότι κάποτε είναι παράνομο να δουλεύουμε στο δρόμο χωρίς βίζα, αλλά συνήθως δεν είναι πρόβλημα. Χρειαζόματε πολύ λίγα λεφτά κυρίως για φαγητό, έτσι ταξιδεύουμε, συναντούμε νέους ανθρώπους στη διαδρομή. Περισσότεροι από εκατό άνθρωποι έχουν ταξιδέψει με αυτό το τσίρκο κατά καιρούς. Είναι αναρχικό και κάπως χαοτικό αλλά στην τελική επέρχεται μια αρμονία και μια ισορροπία και τα πράγματα δουλεύουν από μόνα τους. Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν ταξίδευαν όλοι αυτοί μαζί.....Αυτό που χρειάζεται είναι η ΄κρίσιμη μάζα’Ας μιλήσουμε λίγο περισσότερο για την εμπειρία και την αίσθηση του να ταξιδεύετε και να δουλεύετε με αυτό τον τρόπο.Μαριλίς: Για την αλήθεια, είναι ένας τρόπος προσαρμογής. Έχει πολλή πλάκα όταν καθόμαστε όλοι και αρχίζουμε «τώρα θα πάμε εδώ, τώρα θα πάμε εκεί» και αρχίζουμε τις υποθέσεις «θα είναι έτσι» ή «θα είναι αλλιώς» και «αν πάμε εκεί, θα έχουμε αυτά τα προβλήματα» και «αν πάμε αλλού θα έχουμε αυτά» κ.ο.κ. Ποτέ δεν ξέρεις!! Όλοι μας πρέπει να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε. Κάποτε τα πράγματα είναι πάρα πολύ καλά, κάποτε δεν είναι. Τον περισσότερο καιρό νομίζω μας απασχολεί το ταξίδι, είμαστε πολύ πολύ προσεκτικοί όσον αφορά τα χρήματα και, για παράδειγμα, όταν ήμαστε στην Τουρκία ξέραμε ότι ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα, οπότε ζητούσαμε φαγητό ή κάποιο μέρος για να κοιμηθούμε και αυτό ήταν αρκετό. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είμαστε θίασος, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ένα πείραμα ζωής. Δοκιμάζουμε ένα τρόπο ελεύθερης ύπαρξης σε ένα καπιταλιστικό κόσμο όπου όλοι είναι τόσο απορροφημένοι σε ευθύνες και γεμάτοι πίεση. Νοιώθω ένα αίσθημα ελευθερίας πάνω στο ποδήλατό μου. Αν έχουμε προβλήματα κάπου και μας διώχνουν, απλώς φεύγουμε. Ακόμα και αν δεν έχουμε πολλά χρήματα, έχουμε τα ποδήλατα μας, μπορούμε να φύγουμε και να πάμε κάπου αλλού. Για την ώρα είμαστε μια χαρά!Ραφαέλ: Αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι να προσπαθείς να δουλέψεις με οχτώ άλλα άτομα χωρίς πραγματικά να υπάρχει ποτέ κάποιος «υπεύθυνος». Όλοι έχουμε διαφορετικές ιδέες για το πού να πάμε, μπορεί να σκεφτούμε είκοσι διαφορετικά μέρη και να καταλήξουμε είκοσι χιλιόμετρα πιο κάτω. Τώρα κάποιοι σκέφτονται να παν πίσω στην Τουρκία, άλλοι πίσω στην Ελλάδα, άλλοι να επιστρέψουν σπίτι, να παν στο Κουρδιστάν, στη Συρία..... Δε ξέρουμε πραγματικά πού θέλουμε να πάμε, πάντως κάπου ζεστά και αν είναι δυνατό κάπου που δεν έχουμε πάει ξανά.Είναι περίπου το ίδιο όταν δουλεύουμε. Τη νύχτα πριν τη παράσταση στο «Θέατρο χωρίς Σύνορα», προσπαθούσαμε ακόμα να τελειώσουμε την παράσταση, φτιάχναμε τις μαριονέτες για το θέατρο σκιών, τελειώναμε το σενάριο. Ποτέ δε γράφει κανείς από μόνη της ή μόνος του μια ιστορία και να τη δώσει στους υπόλοιπους.Μαριλίς: Τα έχει αυτά η αναρχία: τη μια μέρα έχει ένα άτομο περισσότερο κίνητρο ή έμπνευση, την άλλη μέρα κάποιο άλλο. Είναι μια εμπειρία κοινοτικής ζωής, κάπως σαν το ΄70 . Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ πλούσια εμπειρία για το ‘Εγώ’.Πώς χειρίζεστε το ‘Εγώ’ σε ένα τέτοιο σχήμα;Τσιάνιν: Όταν βάζεις μαζί εννιά αστροναύτες που δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους, πού πάνε και όλοι έχουν διαφορετικές ιδέες, βεβαίως και θα προκύψουν προβλήματα: θα μαλώσεις, θα διαφωνήσεις. Η παράσταση είναι η ώρα που όλα λύνονται και συντονίζονται.Ραφαέλ: Όταν ήμαστε στην Ισταμπούλ έπρεπε να ζήσουμε και οι εννιά σ’ ένα δωμάτιο όσο περίπου και αυτή η κουζίνα για ενάμιση μήνα. Μοιραζόμαστε το χώρο και τα χρήματά μας, όλα τα λεφτά που κερδίζουμε πάνε στο φαγητό και στις βίζες ή φυλάγονται για κάποια ανάγκη.Μαριλίς: Η εθνικότητα είναι επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή.Ναι, πρόσεξα ότι μιλάτε όλοι διάφορες γλώσσες..Μαριλίς: Ιταλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Αγγλικά, Γαλλικά. Πολλοί από μας έχουμε ταξιδέψει για κάποιο καιρό στην Ευρώπη, οπότε μαθαίνουμε λίγο από την κάθε γλώσσα. Κι όταν χρειάζεται να συμφωνήσετε για κάποιο ζήτημα;Ραφαέλ:Συνήθως το συζητούμε για λίγο και αν δεν έχουμε συναίνεση την ώρα που χρειάζεται να πάρουμε μια απόφαση, συνήθως κάποια άτομα έχουν μια καθαρότερη εικόνα του τι θέλουν να κάνουν ή έχουν περισσότερη έμπνευση, οπότε κι οι υπόλοιποι μπορεί να καταλήξουμε στο «Α, αυτή είναι καλή ιδέα, το κάνουμε». Δεν μπορούμε για παράδειγμα να μαγειρεύουμε όλοι μαζί, κάποιοι πρέπει να το κάνουν κάθε φορά, οπότε κάποιο άτομο παίρνει την πρωτοβουλία.Μαριλίς: Πριν νόμιζα ότι η δράση ήταν το πιο σημαντικό, δηλαδή όταν έχεις κάτι στο μυαλό σου το εξηγάς, το κάνεις και οι άλλοι εμπνέονται, πείθονται και το κάνουν κι εκείνοι. Αυτό δεν είναι πάντοτε αλήθεια! Το πού να πάμε για παράδειγμα, είναι πολύ πιο πολύπλοκο, οπότε καταλήγουμε πολλές φορές κάποιοι να πηγαίνουν εκεί, άλλοι να πηγαίνουν αλλού και να συναντιόμαστε πάλι μετά από λίγες μέρες....Έχει ενδιαφέρον όμως. Για την ώρα σταματήσαμε για το χειμώνα, έχουμε κάπου να μείνουμε, έχουμε χρόνο για εξάσκηση, για να ξανασκεφτούμε τα νούμερα μας, για να συγκεντρωθούμε σε πράγματα που είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθούμε μαζί τους όταν ποδηλατούμε συνέχεια. .……Τσιάνιν: Εκτός των άλλων, τώρα χειμωνιάζει και είναι πολύ δύσκολο να ποδηλατείς στο κρύο. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να ποδηλατήσεις στο χιόνι;Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης θα δημοσιευτεί στο τρίτο τεύχος των Φάλιων
http://www.falies.org/index.php?iID=12&aID=40
http://www.cyprus-mail.com/news/

My name is Edward Murrow

Στα τρία χρόνια που είμαι στη νήσο Κύπρο, υπήρξαν μια σειρά από κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που μου προκάλεσαν απίστευτα άσχημη εντύπωση. Ίσως γιατί εδώ οι εκφάνσεις του συστήματος είναι ποιο εμφανείς. Ίσως και γιατί κανείς δεν φαίνεται να αντιδρά (φανερά) στην νήσο Κύπρο, ενάντια σε αυτές.


Η πρώτη είναι η εργατική ειρήνη. Αυτή η σύμπραξη εργαζόμενων, αφεντικών, πολιτικής εξουσίας και οργάνων καταστολής, μπορεί να φαινόταν χρήσιμη για το κοινωνικό σύνολο στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, αλλά τώρα, μετά από τριάντα χρόνια δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης. Ίσα ίσα λειτουργεί υποβοηθητικά για το μεγάλο κεφάλαιο και όποιον κατέχει την εξουσία. Πως όμως έγινε αυτό; Με τη βοήθεια των κατασταλτικών πολιτικών που χρησιμοποιήθηκαν για να ικανοποιηθεί αυτό το δόγμα (διάλογος με τα αφεντικά, έλλειψη μεγάλων απεργιών κλπ), κατάφεραν να εισχωρήσουν στις παρατάξεις αριστεράς , ως «προσκείμενοι» σε αυτές, στρατιωτικοί, αστυνομικοί και κεφαλαιοκράτες. Έτσι δημιουργήθηκε ένα άτυπο είδος οικονομικού και πολιτικού πατροναρίσματος των παρατάξεων αυτών. Μπορούσαν, δηλαδή, να διατηρήσουν την οργανωτική δομή και την φρασεολογία τους, αλλά σε ζητήματα πολιτικής το μεγάλο κεφάλαιο εχειτον πρώτο λόγο.

Για να καλύψουν τυχόν απώλειες όσον αφορά την αποδοχή τους από την κοινή γνώμη (δηλαδή το εκλογικό σώμα) οι παρατάξεις αυτές ακολούθησαν τρεις τακτικές. Πρώτον έπρεπε να εφεύρουν ένα άλλο πρόβλημα για να αποπροσανατολίσουν το κοινό. Αυτό το πρόβλημα ήταν ήδη σερβιρισμένο (Κυπριακό). Με αφορμή το Κυπριακό αυτή η ιδιότυπη νομενγκλατούρα επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι επιβίωσης, το οποίο βασιζόταν σε μια αέναη μάχη ενάντια σε ανεμόμυλους, οι οποίοι είχαν αναλάβει (ίσως εν αγνοία τους, ίσως όχι) τον ρόλο του Μεγάλου Σατανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, σε μια σειρά από περιπτώσεις (όπως η τελευταία συνεδρίαση της ΦΕΠΑΝ), να παραμεριστούν θέματα τα οποία έκαιγαν την εκάστοτε κυβέρνηση, χάριν θεμάτων εντυπωσιασμού. Η δεύτερη τακτική είχε ως στόχο να διατηρήσει την εικόνα που είχαν καλλιεργήσει αυτές οι παρατάξεις στο παρελθόν. Δηλαδή την εικόνα του αγωνιστή. Εκεί επιστρατεύτηκαν μια σειρά από μέτρα. Ελεγχόμενες κινητοποιήσεις (που πολλές φορές υπερέβαιναν τα όρια του καπελώματος) , απεργίες μαϊμού (όπως η ημίωρη για το Μπόλκενσταϊν (ναι μεν θέλουμε να αγωνιστούμε, για τα δικαιώματα της εργατιάς, αλλά πρέπει να μην χάσουν τα κέρδη της εργάσιμης μέρας και τα αφεντικά)) , και ένα στραγγαλιστικό μονοπώλιο νελολαιίστηκων οργανώσεων (που πρόσκεινται σε αυτές). Έτσι όχι μόνο προβατοποιείται η κοινή γνώμη, αλλά και όποια ελεύθερη φωνή υπάρχει, θάβεται από το τεράστιο τίποτα που έχουν να αντιτάξουν στις επιταγές του κεφαλαίου.
Η Τρίτη τακτική που χρησιμοποιούν είναι κάτι ανάμεσα στο σαμποτάζ και το «κάρφωμα». Οι μνήμες από τις μεθοδεύσεις που έγιναν στη ΦΕΠΑΝ για να μην συζητηθούν θέματα που έκαιγαν (όπως η σύγκλιση με την ΕΕ), αλλά και από τις αντιπολεμικής του 2002 (όπου η περιφρούριση, που ανήκε σε τέτοια οργάνωση, παρέδιδε μετανάστες και αναρχικούς στην αστυνομία). (β πολ. Συνθήκη)

Όπου όλες αυτές οι τακτικές αποτυγχάνουν, ή έστω δεν λειτουργούν ικανοποιητικά, μπαίνει ο ρόλος της καταστολής. Η αστυνομία έχει αναλάβει αυτό τον ρόλο, με περισσή χαρά. Το δικαστικό κύκλωμα ακολουθεί. Ο λόγος που υπάρχει τόση καταστολή, είναι ότι υπάρχει απίστευτη ανοχή απέναντι στις πράξεις των ταγμάτων ασφαλείας, πράγμα που πηγάζει από την πρώτη πολιτική συνθήκη. Δηλαδή, τα τάγματα ασφαλείας βρίσκονται στο απυρόβλητο ( και ο υπουργός τους κάνει πλάτες).
Έτσι κάθε αγωνιζόμενος νέος, που δεν δέχεται να βολευτεί μέσα στα καλούπια που του προσφέρει το εθνικιστικό- καπιταλιστικό κράτος, βρίσκεται κυνηγημένος. Η αντίσταση στην Κύπρο έχει ποινηκοποιηθεί, χωρίς αυτή η ποινικοποίηση να νομιμοποιείται ποσώς. Χαρκτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του αγωνιστή Άρη Μαρκίδη που θα συρθεί στα δικαστήρια στο τέλος του μήνα , με ανυπόστατες κατηγορίες.

Όλα αυτά μου δημιουργούν την ανάγκη να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό το βρώμικο, άδικο και ανελεύθερο σύστημα, και τις Μακαρθικές μεθόδους που χρησιμοποιεί. Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι υπόθεση όλων μας. Η προάσπιση τους, είναι δυνατή μόνο μετά από μία εκ βάθρων ανατροπή των υπάρχουσων κοινωνικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, μακρυά από κάθε πολιτικό πατρονάρισμα

Καλή Νύχτα· και Καλή Τύχη



Υ.Γ. Η στήλη νοιώθει την ανάγκη να δηλώσει την αμέριστη συμπαράσταση της στον διωκώμενο κοινωνικό αγωνιστή Άρη Μακρίδη, έναν από τους ελάχιστους πραγματικούς αγωνιστές στον τόπο αυτό.