Η κατάντια της παλιάς αριστεράς (και γιατί χρειάζεται η νεα)

Χατζιδακιαμ Θοδωρακιαμ
Ισείς τρώτι κι πίνιτι κι εμενα μι τρωει η αρκούδα μι τρωει η αρκουδααααααα.
Διονύσης Σαββόπουλος

Την στιγμή που αυτό το κείμενο γράφεται, οι νέοι της Γαλλίας ζουν τον δικό τους Μάη (ή μάλλον Μάρτη). Και αυτό γιατί προσπαθούν να διατηρήσουν τα δικαιώματα τους, τόσο στην παιδεία όσο και στην εργασία.. Ο λόγος είναι το νομοσχέδιο που προσπαθεί να βάλει σε ισχύ η κυβέρνηση της Γαλλίας για την εργοδότιση των νέων κάτω των 26 ετών, ο οποίος επιτρέπει στους εργοδότες να απολύουν όσους νέους εργαζόμενους θέλουν χωρίς λόγο. Η παλιά αριστερά, όπως εκφράζεται από τα γνωστά κόμματα της Γαλλίας (Σοσιαδημοκράτες , Κομουνιστές) δεν κάνει απολύτως τίποτα. Όπως και τότε, πίσω στο 1968, που πρόδωσε εξόφθαλμα τους φοιτητές. Όπως και τον περασμένο Οκτώβρη, που γύρισε την πλάτη στους οργισμένους και απελπισμένους κατοίκους των γκέτο. Αντιθέτως η αντίδραση βρίσκεται στα χέρια των νέων και των μικρών (σε δύναμη) αλλά τεραστίων (σε αποίχιση) συνδικάτων που πρόσκεινται στη νέα αριστερά. Η παραδοσιακή έννοια του φοιτητικού-συνδικαλισμού-της-μπουατ-του πάρτυ-και-του-κόμματος, που υπάρχει σε Ελλάδα και Κύπρο στην Γαλλία είναι παντελώς άγνωστη. Και ας διαριγνύουν τα ηματια τους διάφοροι απολογητές (εγχώριοι και μη) απολογητές του νεοφιλελευθερισμού.

Και στην Κύπρο στο πανεπιστήμιο Κύπρου; Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει τόσο επαναστατική κίνηση, όπως η κατάληψη της Σορβώνης, το Τριγωνάκι της Αγλαντζίας και η οδός Λόρκα αποκλείεται να παρουσιάσουν την εικόνα που παρουσιάζει η «Πλατεία των Εθνών», έξω από τη Σορβόνη. Το φοιτητικό κίνημα είναι τελείως ανύπαρκτο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Οι Πολιτικά Ενεργοί φοιτητές του Πανεπιστημίου μας αρκούνται στο να ασχολούνται με το εάν και κατά πόσον πρέπει η Φοιτητική Ένωση να στηρίξει τις επιλογές ενός προέδρου για ένα θέμα που δεν καθορίζει το εάν θα έχει καλύτερη ποιότητα σπουδών το Πανεπιστήμιο, ή το εάν οι απόφοιτοι του θα μπορούν να βρουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη δουλεία μόλις βγουν στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως όταν μπαίνουν στο τραπέζι τέτοια ζητήματα, ή προσπαθούν εναγωνίως να τα αποφύγουν, ή δεν ασχολούνται ποσώς, ή παίρνουν τη θέση που τους διατάζει το κόμμα. Για την αυτονομία του πανεπιστημίου ας πούμε. Γνωρίζουν οι υποστηρικτές της ότι με αυτή το πανεπιστήμιο θα εξαρτάται από τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα ή να πουλάει αποφοίτους (σαν να ήταν πρόβατα στο μαντρί) σε εταιρίες, ή να υποβαθμηστούν «μη κερδοφόρες σχολές» όπως η Σχολή Ανθρωπιστικών επιστημών, ή και τα δύο;

Και καλά αυτό, αλλά κάποιες ομάδες φοιτητών αντιμετοπίζουν τεράστια προβλήματα. Τις βοηθάει κανείς; Να πω μερικά απλά παραδείγματα;

Το πρόβλημα των Ελλαδιτών φοιτητών που σπουδάζουν στην Πολυτεχνική. Έκανε κανείς από αυτούς που κόπτωνται για τους Ελλαδήτες καμία διαδήλωση έξω από την Ελληνική Πρεσβεία, για να αναγνωρίζεται το πτυχίο τους από το ΔΙΚΑΤΣΑ (αντιστοιχο ΚΙΣΑΤΣ)
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει έστω και μια επίσιμη πολιτική για να βοηθούνται οι φοιτητές που έχουν δυσλεξία. Ιδίως αυτό είναι μια τεράστια ντροπή για το πανεπιστήμιο, μιας και δεν δίνει τις ίδιες δυνατότητες ακαδημαϊκής επιτυχίας σε μια μερίδα φοιτητών που απλά έχει μια μαθησιακή δυσκολία ( και εάν δεν την είχε θα έσκιζε, μιας και οι δυσλεξικοί είναι πανέξυπνοι, απλά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν (εύκολα) και κάνουν πολλά σαρδάμ και ορθογραφικά λάθη) (ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ήταν δυσλεξικός). Όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης (στα οποία θεωρεί ότι ανήκει και το Πανεπιστήμιο μας), έχουν ειδικά ψυχολογικά κέντρα βοήθειας, επανδρωμένα με ειδικούς ψυχολόγους, για τους φοιτητές που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες, όπως η δυσλεξία, αλλά εδώ στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, τόσο οι μαθησιακές δυσκολίες, όσο και το θέμα της δημιουργίας ειδικού κέντρου για να βοηθούνται οι φοιτητές που τις έχουν δεν συζητιέται από κανέναν.
Το γεγονός ότι οι φοιτητές αντιμετοπίζονται ως «λεφτάδες». Πως γίνεται αυτό; Κανείς δεν έχει θέσει θεσμικά το θέμα του εργαζόμενου φοιτητή. Του φοιτητή που αδυνατεί να παρακολουθεί τακτικά τις διαλέξεις, επειδή έχει να βγάλει τα υπέρογκα έξοδα της φοίτησης στο πανεπιστήμιο Κύπρου ( Βιβλία, ενοίκιο, καθημερινά έξοδα (τα οποία σε σχέση με σχεδόν όλη την υπόλοιπη Ευρώπη είναι πανάκριβα, μόνο το Παρίσι και το Λονδίνο είναι ποιο ακρυβά από την Λευκωσία, αλλά προσφέρουν ασύγκριτα καλύτερη ποιότητα ζωής)). Και μιλάμε για φοιτητές που κινδυνεύουν (έστω και θεωρητικά) να μείνουν μαθήματα επειδή πρέπει να εργαστούν το πρωί, ή λόγω των υποχρεωτικών παρακολουθήσεων εργάζονται τα βράδια. Μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο που ζητάει από τους φοιτητές του ως υποχρεωτική βιβλιογραφία βιβλία συνολικής αξίας μέχρι και 120-150 λιρών ανα εξάμηνο, την στιγμή μάλιστα που πολλά από αυτά τα βιβλία δεν υπάρχουν στη βιβλιοθίκη. Βέβαια οι παρατάξεις δεν κάνουν τίποτα ούτε και για αυτό. Το θέμα του φοιτητικού βιβλιοπωλείου συζητιέται από την εποχή που ημουν πρωτοετής. Και ακόμα συζητιέται. Όμως δεν βλέπω να γίνεται τίποτα. Ίσα ίσα φαίνεται να έχει μπει στο συρτάρι των παρατάξεων. Και εν τω μεταξύ, για να μην επιβαρύνουν τους φοιτητές οι παρατάξεις…… με πρώτη πρώτη αυτή που εκφράζει την επίσημη αριστέρα στο πανεπιστημίου Κύπρου (!), προπαγανδίζουν κατά της φωτοτύπισης βιβλίων!!! Κώπτονται περισσότερο για τα δικαιώματα των εκδοτικών οίκων παρά για αυτά των φοιτητών. Και ύστερα διατυμπανίζουν ότι είναι αγωνιστές υπέρ των φοιτητικών συμφερόντων (!!!)

Βέβαια μιλάμε για την επίσημη αριστερά. Την αριστερά που πέταξε μερικά αφισάκια για το Ευρωσύνταγμα και Το Αντικομουνιστικό μνημόνιο, και το Ευρω-Φακέλωμα, και μετά θεώρησε ότι έκανε την δουλειά της. Την αριστερά που κατέβασε 25 φοιτητές για το Bolkenstein, για 30 λεπτά «αγωνιστικής παρουσίας», και μετά τους έστειλε για καφέ. Την αριστερά που επέλεξε να συνεργάζεται με τους Αμερικάνους και να διαδηλώνει ταυτόχρονα εναντίων τους. Την αριστερά του ωφτού κλέφτικου. Τα Θοδωράκια …

Οι λίγοι πραγματικά πολιτικά σκεπτόμενοι φοιτητές του πανεπιστημίου Κύπρου δεν έιναι ούτε Χατζηδάκια , ούτε Θοδωράκια. Είναι αυτοί που δεν έχουν παρασυρθεί από τον δολοφονικό, για τον εγκέφαλο μας, διπολισμό. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι τα μέλη της παλιάς τάξης πραγμάτων (παλαιάς αριστεράς συμπεριλαμβανομένης) που έχουν καταντήσει τις γενικές συνελεύσεις της ΦΕΠΑΝ σε « Fame Story» και την ένοια του πραγματικού αγώνα για τα δίκαια του φοιτητή (και του λαού, και της ανθρωπότητας όλης κατ’ επέκτασην ) (και δεν μιλάμε για την παλιά αριστερά και το κατεστημένο στο πανεπιστήμιο μόνο, αλλά παντού) όνειρο απατηλό.

Εάν συνεχίσουμε να τους αφήνουμε τον δρόμο ανοιχτό, και το εργασιακό μας μέλλον, αλλά και το μέλλον μας ως φοιτητές-γονείς-άνθρωποι βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Γιατί μεθυσμένοι από την εξουσία καθώς είναι, μας έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Στην Γαλλία τα καμώματα της παλιάς αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων δεν έχουν απήχηση (και συνήθως ούτε αποτέλεσμα), για τον απλό λόγο ότι στον μέσο γάλλο έχει καλλιεργηθεί η κουλτούρα της αμφισβίτισης, που σφυρηλατήθηκε μέσα από μια σειρά κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, στο επίκεντρο των οποίων βρέθηκε η Γαλλία. Αυτά , όμως τα κοινωνικά κινήματα δεν άγγιξαν ποσώς την νήσο Κύπρο, η οποία έχει επιλέξει τον αυτοαποκλεισμό σε σχέση με τις νέες ιδέες, και μένει προσκωλημένη σε ότι ποιο απαρχαιωμένο και σάπιο υπάρχει.

Βέβαια υπάρχει ελπίδα. Τα τελευταία έτη, τουλάχιστον σε χώρους εκτός πανεπιστημίου, έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται ομάδες ανθρώπων που έχουν σαν όραμα τη δημιουργία της νέας αριστεράς. Μπορεί να μην έχουν λάβει καθόλου δημοσιότητα από τα ΜΜΕ , τα οποία παρουσιάζουν το ΑΚΕΛ σαν την μόνη δύναμη αριστεράς στην Κύπρο, αλλά έχουν παράξει πολύ έργο, τόσο στον ιδεολογικό, όσο και στον αγωνιστικό τομέα, αθόρυβα και χωρίς πολλές πολλές φανφάρες. Είναι καιρός να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας σε αυτές τις ομάδες ακτιβιστών. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε και εμείς μια κουλτούρα αμφισβίτισης. Είναι καιρός να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας, να διδάξουμε στα Χατζηδάκια και τα Θοδωράκια ότι δεν θα τα εισακούσουμε. Ας γίνουμε ανηπάκωοι. Ας πούμε στους κοματοπατέρες, ακόμα και δημιουργώντας δικούς μας φορείς, «Come mothers and fathers, throughout the land, and don't criticize, what you can't understand, your sons and your daughters are beyond your command your old road is rapidly aging please, get out of the new one if you can't lend your hand».

Είναι ανάγκη και υποχρέωση μας να αγωνιστούμε κατά του κατεστημένου, με απεργίες, καταλήψεις , και όλα μας τα μέσα, για να υπερασπιστούμε τα δικαιωματά μας, και να αποκτήσουμε και άλλα δικαιώματα ως άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων και θρησκείας. Γιατί όπως συνεχίζει ο μεγάλος ποιητής «The line it is drawn the curse it is cast, the slow one now will later be fast, as the present now, will later be past,
the order is rapidly fadin'. And the first one now will later be last for the times they are a-changin'.