Monday, November 20, 2006

το επαιτειακόν

Αν υπάρχει ένας λόγος που με κάνει να ασχολούμαι σε αυτό το άρθρο με το Κυπριακό, αυτός είναι η υποκρισία την οποία βλέπω να επικρατεί, σε σχέση με τη λύση του. Όλοι ευαγγελίζονται τη λύση αλλά, όποια λύση και να προτείνουν είτε είναι αδύνατον να γίνει κοινά αποδεκτή, είτε δεν μπορεί να γίνει βιώσιμη. Ολοι, αριστεράς συμπεριλαμβανωμένης, ζουν υπό την ψευδαίσθηση ότι τη λύση θα την δώσουν ο ΟΗΕ και η ΕΕ. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω, όμως, πως μπορούν οργανισμοί οι οπίοι είναι καθαρά δημιουργήματα αστικών πολιτικών ελίτ, να λύσουν νένα πρόβλημα που στη ρίζα του είναι.......ταξικό
Εξηγώ. Στο Κυπριακό ενεπλάκησαν, πέντε αστικές τάξεις. Η ελληνική αστική τάξη, που μάζι με την Ε/Κ αστική τάξη ζητούσαν ένωση. Η τουρκική αστική τάξη και η Τ/Κ αστική τάξη, που ως αντίδραση στις απαιτήσεις των δύο προαναφερθεισών αστικών τάξεων, προέβαλλε το αίτημα για τη διχοτόμιση (taxim). Και η βρετανική αστική τάξη που έπαιζε το διαίρει και βασίλευε, για να έχει υπό τον έλεγχο της την Ανατολική Μεσόγειο. Ο Κυπριακός λαός ουσιαστικά βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήταν ο μοναδικός χαμένος. Σε αυτό έχει την ευθύνη και η αριστερά, μιας και ΄.οχι μόνο δεν αντιστάθηκε στις ορέξεις του κεφαλαίου όπως αυτό εκφραζόταν στην Κύπρο, αλλά πολλές φορές το υπερφαλάγγιζε από τα δεξιά.Έτσι, φτάσαμε στν παρούσα κατάσταση, όπου ο λαός περιμένει μια λύση, η οποία ομως όποτε φαίνεται να εμφανίζεται, ουσιαστηκά σκαλώνει στην άρνηση της μίας ή της άλλης ελίτ. Και αυτό γιατί η κάθε προτεινόμενη λύση δεν είναι δυνατόν να αρέσει και στις δύο ελίτ μιας και αυτές λειτουργούν με την ανταγωνιστική λογική του καπιταλισμού, σε βάρος του απλού κόσμου που με τρόμο παρακολουθεί το ενδεχόμενο της λύσης να απομακρύνεται με γρήγορο βηματισμό και τα κόμματα να λειτουργούν αντιδραστικά, στην προσπάθεια τους να καμουφλάρουν το κενό που έχουν αφήσει. Αυτό γίνεται με συνθήματα κενά περιεχομένου και λύσεις σχοζοφρενικές. Τελευταία τέτοια, νόστιμη ιδέα που κυκλοφορεί, η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, με σεβασμό στο κοινωτικό κεκτημένο (μα δεν αναιρούν το ένα τ’άλλο;) και τη δέσμευση Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας ότι δεν θα επεμβαίνουν στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας (Ναι καλά, λες και εάν τη δώσουν θα την τηρήσουν). Λύσεις του τύπου «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο» όμως δεν οδηγούν πουθενά. Απλά μπαλώνουν προσωρινά κάποιες τρύπες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι έχουμε χορτάσει από πρόχειρες λύσεις- φαστ φουντ, οι οποίες μόνο για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται. Θέλουμε κάτι το ουσιαστικό, κάτι που θα χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Για αυτό και θα προτείνω τη λύση που προτείνουν οι περισσότεροι Τροτσκιστές αναλυτές για τα εθνικά προβλήματα. Μια σοσιαλιστική ομοσπονδία, όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι εργαζόμενοι μέσα από τα σινδυκάτα τους, και όχι οι όποιες πολιτικές ελίτ. Αυτό μπορεί να ενισχυθεί, από τη δημιουργία δικοινωτικών επιτροπών επαναπροσέγγισης, σε επίπεδα γειτονιάς, δήμου, ή χώρου εργασίας. Έτσι οι δύο κοινότητες θα μπορεσουν να έρθουν πραγματικά ποιο κοντά, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα αντιμετοπίζουν και οι δύο κοινότητες ανεξαιρέτως. Επίσης αυτό μπορεί να βοηθήσει στην διεκδήκηση ε/κ και τ/κ περιουσιών που χάθηκαν στις δικοινοτηκές ταραχές και κατά την εισβολή, αλλά και στην ομαλή επιστροφή όσων προσφύγων θέλουν να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά και στην ομαλή συνύπαρξη με όσους εποίκους δεν θελήσουν να επιστρέψουν στην Τουρκία (σημ. Ένα μεγάλο μέρος των εποίκων είναι Κουρδικής καταγωγής και άρα με την επιστροφή του στην Τουρκία βρίσκεται υπό τον κίνδυνο διώξεων). Μπορεί να φαίνεται ουτοπική η λύση αυτή, αλλά τουλάχιστον είναι πιο πιθανό να επιβιώσει, και είναι εφικτή.

Λύσεις που διατηρούν το πολιτικό status quo και την κυριαρχία των αστικών τάξεων δεν υφίστανται καν ως λύσεις, αλλά διατηρούν εκείνο τον τεράστιο βραχνά που βρίσκεται πάνω απο το κεφάλι μας και λέγεται κατοχή. Τόσο η δεξιά, όσο και τα «αριστερά κοινοβουηλευτικά κόμματα» αδυνατούν να προσφέρουν μια οιαδήποτε λύση, πόσο μάλλον μια λύση που προβλέπει ένα ομοσπονδιακό κράτος που να λειτουργεί με τη λογική του σοσιαλισμού. Για αυτό τον λόγο πρέπει να ξεκινήσουμε τη δημιουργία μιας νέας αριστεράς, όπου οι αποφάσεις θα πέρνονται από τη βάση και όχι από κάποια ηγεσία, πράγμα που θα λειτουργήσει και ως μοντέλο για την λεθιτουργία της άνωθι ομοσπονδίας.

4 comments:

the Idiot Mouflon said...

ΠΡΟΤΑΣΗ

Πυρήνες Αλλυλεπίδρασης (Interaction Cores)

Τουτέστιν, χώροι όπου ΕΚ και ΤΚ θα ζουν, θα εργάζονται, θα ερωτεύονται, θα πονούν και θα παλεύουν μαζι. Π.χ. ένας χώρος στη παλιά Λευκωσία ικανός να φιλοξενήσει 4-5 βιοτεχνίες απλών αυτοεργοδοτούμενων (και μερικών υπαλλήλων) με τις βιοτεχνίες να παραθέτουν τα προιόντα τους στη βιτρίνα... ίσως ένα cafe και ένα βιβλιοπωλέιο με παρόμοια κατεύθυνση και επάνδρωση.

ΜΑΚΡΙΑ ΟΜΩΣ απο κομματικούς μηχανισμούς, στρατευμένες απόψεις, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κλπ.

(Άμα ρίξεις και 4-5 κάμερες μπορείς να δημιουργήσεις την αντι-πρόταση του Big Brother, φτάνει τα στιγμιότυπα να επικεντρώνονται σε αυτή ακριβώς την αλληλεπίδραση και να μην λειτουργούν ηδονοβλεπτικα, να μην υπάρχει έπαθλο / συμβόλαιο με δισκογραφική, φιλοξενία σε παράθυρα τηλε-καημένων, κλπ. Να είναι δηλαδή σκοπός τους ΜΟΝΟ η περιγραφή του πως θα μπορούσε να λειτουργήσει μια ΣΥΜΒΙΩΣΗ, ποια θα είναι τα προβλήματα της, ποιες οι πιθανές λύσεις, κ.ο.κ.)

Α, και με τον Τάκη Χατζηγεωργίου (για κανέναν λόγο άλλο πέραν του ότι είναι παρουσιάσιμος με τρόπο ευπρεπή και όχι χυδαίο-τηλεοπτικό) παραγωγό & παρουσιαστή, δεδομένου ότι μετά που θα τον διώξουν απ τον ΑΣΤΡΑ (πάρθηκε ήδη η απόφαση) θα βρει το θάρρος και αυτός να φύγει απο το ΑΚΕΛ - ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΝΕΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ.

the Idiot Mouflon said...

εεε. αλληλεπίδρασης ..μαμώ την ορθογραφία μου

Sceptic Anonymous said...

Συμφωνώ με κάποια πράγματα που λες, όπως ότι η λύσεις που μας προτείνουν στην ουσία διαιωνίζουν την κατοχή και την νοθευμένη ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αλλά διαφωνώ ότι το πρόβλημα είναι ταξικό. Αν και είμαι και εγώ σε ένα πολύ αφηρημένο επίπεδο σοσιαλιστής διαφωνώ με την ταξική ανάλυση. Νομίζω ότι είναι ξεπερασμένος τρόπος ανάλυσης. Όπως και ο όρος κεφάλαιο είναι πολύ αφηρημένος και δεν βοηθά.

Η ταξική ανάλυση ανέκαθε είχε προβλήματα στο να εξηγήσει φαινόμενα όπως την θρησκεία και τον εθνικισμό. Θα μου πεις τώρα ότι και αυτά τα φαινόμενα έχουν ταξική μορφή.

Μόνο όταν ξεπεράσουμε τα εθνικά μας κόμπλεξ θα λυθεί το κυπριακό για αυτό και υπάρχει κίνδυνος να μην γίνει ποτέ. Αποεθνικοποίηση τώρα. Είμαστε όλοι Κύπριοι, όποιος νιώθει κάτι διαφορετικό, δικαίωμα του αλλά δεν έχει το δικαίωμα να ταλαιπωρεί ολόκληρο το νήσι επειδή την είδε κάτι άλλο. Σε ένα ιδανικό κόσμο το όνομα, η θρησκεία και η καταγωγή σου δεν θα πρέπει να είναι σημαντικά. Είμαστε Κύπριοι και αυτό είναι αρκετό για να δημιουργήσει την βάση του Κυπριακού κράτους χωρίς ποσοστά και μαλακίες. Όσπου υπάρχουν αυτοί και εμείς δεν υπάρχει λύση.

Συμφωνώ ότι θέλουμε μια νέα αριστερά αλλά το κατά πόσο οι εργαζόμενοι θα φανούν σοφότεροι των πολιτικών ελίτ θα δείξει. Έχω μια φοβερή υποψία ότι ως λαός έχουμε την ηγεσία που μας ταιριάζει.

Μακάρι να έχω λάθος.

zappa said...

Koita den einai toso 8ema sofias oso 8ema tou na antilhftoume oti ta problhmata mas, toulaxiston sthn bash tous einai koina. Gia ayto proteinw, sto mellon, mia omospondh kypro ypoton elegxo twn ergazomenwn, meta omws apo thn efarmogh ths drashs pragmatwn opws koina syndikata, klp,klp. H amoibaia katanaohsh, kai akoma poio polly h symbiwsh kai o allhlosebasmos, sfyrilatountai mesa apo koinous agwnes enantia se oti mas adhkei