1 (έτος) στα 5: αριστερισμός άνευ λογοκρισίας

Είναι εκείνη η εποχή φαίνεται που ο κόσμος ξεκινά να γράφει τα blog του. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η επιδημία blogογενεθλίων. Πρώτα η Αϊσέ Δρακούν, μετά η Μικαέλλα, μετά.....μάλλον εγώ. Αυτό τον καιρό το blog γίνεται χρονιάρικο και είναι η ευκαιρία για τον ετήσιο απολογισμό. Το blog έγινε η ευκαιρία γιαα να γνωρίσω από κοντά νέο κόσμο (jim¬¬_hellas) αλλά και να βρω έναν σχετικά νέο κόσμο μπροστά μου. Διαβάζω μετα μανίας την Αϊσέ Δρακούν, και την Μικαέλλα, και μπορώ να πω ότι υστερώ σε δημιουργηκοτητα μπρόστα στις δύο τους. Μέσα σε ένα χρόνο έχω γράψει όσα ποστ γράφει η καθεμία τους σε ένα μήνα (και λιγότερο, και λιγότερο). Γελάω απίστευτα με τα παθήματα-σατηρικά του Φιρφιρή.Μακάρι μεγάλε Φιρφιρτέν να έβλεπαν και οι άλλοι τόσο ασόβαρα την κυπριακή κοινωνία. Μου τη δινει ο νεοφιλελεύθερος όταν μιλά για θέματα οικονομίας και πολιτικής, κυρίως γιατί πιστεύω ότι όσα λέει δεν διορθώνουν τα κακά της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά ίσα ίσα προσθέτουν ένα ακόμη λούκι στην πλάτη μας, όταν εφαρμόζονται. Παρ’ όλα αυτά όμως σε θέματα ανθρωπίνων διακιωμάτων ζωγραφίζει. Συμπάσχω με τους υπότες του funel. Δύσκολο το ειν’ σατυρίζων κωμικός στην εποχή μας. Αλλά μην ανυσιχέιτε σύντροφοι, ο κιοφτές γαρ εγγύς. Ακόμα γουστάρω τον πιτσιρίκο, κιας έχει πέσει. Έχω βρει δύο σχεδόν αδερφές ιντερνετοψυχές ( evitac & agrino), καθώς και συνάδελφους κραξιματίες της κυπριακής πολιτικής ( pou sou nefko pou paeis, και stravaramas). Λάτρεψα τη Βαρκελώνη και τη Λα Κορούνια, ενώ μου την έσπασε απίστευτα ο καιρός στη Γάνδη. Είδα επιτέλους το φαινόμενο Franz Ferdinand και άλλα λατρευτά γκρουπ (Echo and the Bunnymen, Strokes, Depeche Mode,Tool,Pearl Jam, Amparanoya) live. Γνώρισα απίστευτο κόσμο από τις ποιό κουφές γωνιές του κόσμου. Τελειοποίησα τα Ισπανικά μου. Πήρα μέρος σε όσα κινήματα μπόρεσα. Έκραξα πατόκορφα τον ντόπιο και μη καπιταλισμό μέσα από το blog. Συνέχισα επιτυχώς να γράφω στη στήλη μου στην Φοιτητική (τι νομίζετε μόνο απο ‘δω θα κράζω;). Ανδημοσίευσα μέσα από το blog ανακοινώσεις ομάδων ακτιβιστών, έτσι ώστε η φωνή τους να ακουστεί και λίγο παραπέρα. Γενικά προσπάθησα όσο μπορούσα να μείνω πιστός στην επαναστατική ιδεολογία και να διαδώσω την φλόγα της επανάστασης και τον εναλλακτικών ιδεών όσο ποιο πολλύ μπορούσα. Και πιστεύω ότι θα συνεχίσω, ακόμα και εάν αρχίσει να με τραγανίζει ο Μέγας Τραγανιστής, του καπετάνιου Χαντόκ (Τι; Δε διαβάζετε Τεν – Τεν στην Κύπρο; Πολλύ καλά κάνετε! Ο Gosciny γράφει πολλύ καλύτερους διαλόγους από τον Herge).

Λατρευτό είδος; Ροκ εντ Ρολ. Αγαπημένη μέθοδος αυτοκαταστροφής; Αλκοολ. Εφιάλτης; Η λήθη. Εχθρός; Τα κλειδαμπαρωμένα μυαλλά, το καπιταλιστικό σύστημα, ο Μητσοτάκης (κιας μάχεται να με βγάλει Μητσοτακηκό ο Πλαστήρας). Πατρίδα; Γη. Προορισμός; Παντού και πουθενά. Διεύθυνση Διαμονής; Χώρα των pub, Τρίτη πόρτα δεξιά, κάτω απ’ το βαρέλι με την Guiness.

Και στα δικά σας
Χαρούμενα Χριστούγεννα
Και επαναστατικό 2007