Εκδηώσεις

βούτηξα αυτό από το blog της Δασκαλούας και το αναμεταδίδω

Εκδηλώσεις
Έμαθα ότι αύριο στα γραφεία της οργάνωσης "Νεολαία Ενάντια στον Εθνικισμό" στο κτίριο Γαλαξία, 4ος όροφος, γραφείο 407, στις 7μμ γίνεται η προβολή του έργου "Πάμπτωχοι ΑΕ" με τον Γιάννη Μπέζο. Πρόκειται για μια ταινία-ύμνο στη συλλογική οικολογική δράση. Θα ακολουθήσει συζήτηση. Επόμενες προβολές τους θα είναι:
3/7 Hotel Rwanda
10/7 Dirty, pretty things
17/7 Saved

Football Factory & Straight Story ήταν οι δύο προηγούμενες πετυχημένες προβολές τους.

Επίσης την Παρασκευή 29 Ιουνίου, στον ίδιο χώρο και στις 6μμ θα γίνεται ανακύκλωση ρούχων, παπουτσιών, αξεσουάρ κτλ. Κοινώς φέρτε ότι έχετε για να βγει στο σφυρί κυριολεκτικά. Οι τιμές θα είναι πολύ χαμηλές (γενικά ακούγεται για αρχική τιμή κάτι σεντ μέχρι όσο πάει). Φέρτε ό,τι έχετε!

Για την παλαιστίνη

“Sometimes you don’t need a weatherman to tell you wich way the wind blows”
Bob Dylan


Ο παλαιστινιακός λαός, βρίσκεται, τις τελευταίες μέρες μεταξύ διασταυρωμένων πυρών. Η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται υπό την απειλή ανθρωπιστικής καταστροφής, μιας και λόγω των συνεχών μαχών υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε βασικά φάρμακα αλλά και σε τροφή. Η πόλη βρίσκεται υπό το φάσμα της πείνας, ενώ δεν αποκλείεται μέσα στις επόμενες μέρες να εμφανιστούν και επιδημίες, αφού τόσο οι τοπικές υπηρεσίες υγείας όσο και οι οργανώσεις αρωγής δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό όσο οι μαίνονται οι μάχες στην περιοχή. Ιδιαίτερα άσχημη είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται περίπου 180,000 άμαχοι, η επιβίωση των οποίων βασιζόταν στην επισιτιστική βοήθεια της UNHCR, η οποία εγκατέλειψε την περιοχή μετά την επίθεση που δέχτηκαν δύο μέλη της την περασμένη εβδομάδα. Το άμεσο μέλλον των κατοίκων της περιοχής προβλέπεται αρκετά δυσοίωνο, μιας και κατ’ αρχήν η επικρατούσα Χαμάς φαίνεται να έχει οργανώσει θρησκευτική αστυνομία, στα πρότυπα του Ιράν, μέλη της οποίας φέρονται να έχουν ξεκινήσει περιπολίες στη μαρτυρική πόλη. Ένα δεύτερο στοιχείο που χειροτερεύει τα πράγματα είναι το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι δυτικές κυβερνήσεις στους Παλαιστινίους, ενώ πάντα υπάρχει ο φόβος του αστάθμητου παράγοντα, ονόματι Ισραηλινός Στρατός, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να επιχειρεί στην περιοχή τους τελευταίους έξι μήνες. Και όλα αυτά σε μια κατάσταση που θυμίζει έντονα την παροιμία με τους δύο γαϊδάρους που τσακώνονταν σε ξένο αχυρώνα.
Γιατί όμως λέω ότι Φατάχ και Χαμάς πλακώνονται σε ξένο αχυρώνα; Γιατί πολύ απλά πλακώνονται για την «εκπροσώπηση» ενός λαού τον οποίο δεν εκπροσωπούν, ή τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, του οποίου τα συμφέροντα αδυνατούν να προστατεύσουν, και δεν μπορούν , ή δε θέλουν, να δώσουν λύση στα πραγματικά προβλήματα του.

Η ΦΑΤΑΧ, έχει διαφθαρεί τα μάλα, και η πολιτική των συνεχών συμβιβασμών που ακολουθούσε απέναντι στο έχει οδηγήσει σε μια σειρά από παταγώδεις αποτυχίες. Από την άλλη η «μεγάλη ζωή» που διάγουν οι διάφοροι μεγαλοπαράγωντες της , εν αντιθέσει με την συνεχόμενη εξαθλίωση του μέσου παλαιστίνιου, έχει οδηγήσει τον λαό στην πλήρη απαξίωση της. Ο λαός στράφηκε προς την επόμενη πιο ριζοσπαστική λύση, η οποία ήταν ορατή στον ορίζοντα, την Χαμάς. Η Χαμάς είναι μια ακραία ισλαμιστική οργάνωση, που θεωρεί ότι το για την κατάσταση στην Παλαιστίνη ευθύνονται αποκλειστικά οι Εβραίοι και το Ισραήλ, και η ευημερία θα έρθει μόνο με την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ. Η Χαμάς βλέπει δηλαδή το Ισραήλ σαν ένα μονοκόματο σύνολο, αρνούμενη να δει τις διαφωνίες στο εσωτερικό του, και ακόμα περισσότερο, ότι η κυβέρνηση Ολμέρτ κλυδωνίζεται, πράγμα που προσφέρει ευκαιρίες στους παλαιστίνιους. Επίσης, όποτε η Χαμάς κάνει κάποια επίθεση στο έδαφος του Ισραήλ, χιλιάδες παλαιστίνιοι που μένουν στις υπό παλαιστινιακή διοίκηση περιοχές, αλλά εργάζονται στο Ισραήλ, χάνουν εργασίες και μεροκάματα, μιας και βρίσκονται αποκλεισμένοι μέσα στις περιοχές που μένουν, αφού το Ισραήλ κλείνει όλα τα μεθοριακά περάσματα, για μέρες, ή και βδομάδες. Συν το γεγονός ότι κάθε τυφλή επίθεση της Χαμάς στρέφει την Ισραηλινή κοινή γνώμη όλο και περισσότερο κατά του αγώνα των παλαιστινίων για ανεξαρτησία.

Μέσα όμως στο δράμα της όλης κατάστασης προβάλλει μια ιστορική ευκαιρία, τόσο για τους παλαιστίνιους, όσο και για τους Ισραηλινούς, για να αποτινάξουν τον ζυγό της βίας και της ανελευθερίας που τους ταλανίζει, και τις κυβερνήσεις που διαιωνίζουν αυτό τον φαύλο κύκλο. Την ίδια στιγμή που μιλάμε το Ισραήλ ταλανίζεται από ένα πρωτοφανές κύμα απεργιών, ενώ η κυβέρνηση απειλείται από την λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω σκανδάλων και της «λιβανέζικης γκάφας», με την οποία το Ισραήλ βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο των πάντων πλην ΗΠΑ. Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του παλαιστινιακού λαού, ο οποίος θα πρέπει να αποφασίσει επιτέλους ότι η ανεξαρτησία του περνάει από την παγκόσμια, και πρωτίστως την Ισραηλινή, κοινή γνώμη, και όχι από το Ισλάμ ή τους διεθνείς οργανισμούς. Μια συμπόρευση σε αγώνες ενάντια σε πολιτικές που ζημιώνουν και τους δύο λαούς, σε θέματα όπως η εργασία, η παιδεία, η υγεία και η καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, μπορούν τουλάχιστον να οδηγήσουν στο χτίσιμο αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δύο λαούς, και , γιατί όχι, στην δημιουργία μιας νέας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις, φτώχεια και εθνικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή. Αρκεί και οι μεν και οι δε να κλείσουν τους τωρινούς ηγέτες τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Προς μπαχαλους που μπαχαλευουν συναυλιες

Το να τα κάνεις λίμπα σε συναυλία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Το να κυνηγας ένα συγκρότημα που μερικοί από τους φαν του είναι φασίστες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Το να τραυματιζεις μέλος άλλου συγκροτήματος που οι φαν τοπυ αποκλείεται να συμπεριλαμβάνουν φασίστες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Το να κυνηγάς κόσμο επειδή για κάποιο λόγο έχει πάσο VIP ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Το να καις το αμάξι του άλλου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Τι σκατά θες. Να αναλάβουν την περιφρούριση της συναυλίας τα ΜΑΤ, με τα γνωστα επακόλουθα;
Να διπλασιάσεις τις μαλακίες που έκανες με συναυλίες μετά το Indie Free Festival, που μετά από δικές σου μαλακίες έχει σχεδόν καταργηθεί;
Να κάνεις ακόμα και όσους σε συμπαθούν να τα πέρνουν στο κρανίο με την πάρτη σου;\

Ε ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΑΛΑΚΑΣ

Περί Athens Art, ελληναράδων, ΚΟΚ, και δικαστικού συστήματος

Γενικά δεν διαβάζω αθλητικό τύπο, αλλά καμιά φορά πέφτουν στα χέρια μου κάνα δυο διαμαντάκια, ιδίως όταν πρόκειται για την πένα του Αντώνη Πανούτσου. Ο Πανούτσος γενικά, (αν και δεν μου αρέσει πολύ η εκπομπή του στο Mega, τον προτιμούσα χίλιες φορές στην Αθλητική Κυριακή (με τη βίβλο του ποδοσφαίρου για όσους ξέρουνε), και το Tora!Tora!Tora! (εποχή Μουντιάλ 2002)) είναι από τους καλύτερους στο είδος του, ώντας αθλητικογενής δημοσιογράφος, αλλά πολλές φορές πετάει και άρθρα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου τα οποία αφοπλίζουν με την ειλικρινή και λογική, στα μάτια μου, προσέγγιση τους. Χίλια ευχαριστώ λοιπόν στον φίλο μου τον Γιώργο τον Italiano, που μου έστειλε αυτό το διαμαντάκι, γιατί εδώ ο Πανούτσος φαίνεται να έχει μεγάλα κέφια.




Eίδα το βίντεο της Εύας Στεφανή στο youtube.com. Πρέπει να πω ότι ήταν καμαρωτή παπαριά περιωπής. Μέσα από ένα μαύρο χαρτί με τρύπα, που υποτίθεται ότι είναι η κλειδαρότρυπα, βλέπεις μία να το παίζει. Εκτός αν αυτός που την πηδάει τον έχει τόσο μικρό, που μοιάζει με δάχτυλο.

Τέλος πάντων, ελπίζω ότι για το γύρισμα η σκηνοθέτρια να κινηματογράφησε το δικό της, γιατί να ταλαιπωρείται ένα μια χαρά μ...νί για τόσο μάπα ταινία δεν το θέλει ούτε ο Θεός, που τέτοιες ταινίες βλέπει και θα μας κάνει όλους αδερφές. Το βίντεο εκεί που το είδα δεν είχε ήχο, αλλά αναφορά ότι σε αυτό το σημείο παιζόταν ο εθνικός ύμνος. Και αυτό το σημείο δεν με εξιτάρει. Εδώ έχουμε ακούσει τον εθνικό ύμνο να τον τραγουδούν γκρο πλαν ο Χαριστέας και ο Βρύζας. Ακόμα και να τον τραγουδούσε το μ...νί της Στεφανή, θα πάθουμε σοκ; Ρε, η Ελλάδα δεν πεθαίνει. Οσα μ...νιά την επιβουλεύονται να σκουριάσουν, ρε, γιατί σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Τώρα πάμε και στην altera pars του παπαδαριού και των οπαδών του Καρατζαφέρη.

Για να υπάρχει ουσιαστική πρόκληση της δημοσίας αιδούς πρέπει κάποιος ανύποπτος να παρακολούθησε κάτι που τον σόκαρε τόσο, που δεν θα μπορεί να συνέλθει για την υπόλοιπη ζωή του. Και λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Τι έγινε και αυτός που έκανε την καταγγελία έπαθε τόσο σοκ, που έφτασε στο σημείο να τραβολογιέται σε αστυνομίες και αξιωματικούς υπηρεσίας για να κάνει καταγγελίες; Περνούσε από το Art Athina, είπε να μπει μέσα για να ανάψει ένα κεράκι και όταν αντίκρισε το μ...νί της Στεφανή κατάλαβε ότι, αντί για τον Αγιο Παντελεήμονα, είχε μπει στην έκθεση; Είχε μπει στην έκθεση επί τούτου, αλλά στράβωσε επειδή το μ...νί της Στεφανή ήταν φάλτσο;

Τέλος πάντων, μια κοινωνία των δέκα εκατομμυρίων πολιτών πρέπει να έχει ανοχές για να διατηρηθεί. Θέλει η Στεφανή να προβάλλει ένα μ...νί που τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, έναν κώλο που κλάνει θούρια του Ρήγα Φερραίου; Από τη στιγμή που το κάνει σε κλειστό χώρο, δικαίωμά της, δικαίωμα όποιου πάει να πει «τι υμνάρα ή θουριάρα είναι αυτή!» και ελπίζω ότι η Ελλάδα θα επιζήσει του γεγονότος. Πήγε κάποιος κατά λάθος και έπαθε λαλά που του πρόσβαλαν τον ύμνο; Να κάνει κατακόρυφο και να πάθει αλ αλ για να του περάσει.

Σε τέτοιες αβάν γκαρντ εκδηλώσεις παρακαλούν να μπει επισκέπτης. Σιγά που περνούσε ο περαστικός ψηφοφόρος του ΛΑΟΣ ή η περιπλανώμενη θεούσα του Χριστόδουλου και σοκαρίστηκαν. Μου θυμίζει την ιστορία με τη γεροντοκόρη που είχε πάει στο αστυνομικό τμήμα για να πει ότι το απέναντι ζευγάρι πηδιέται και το βλέπει από το παράθυρο της κουζίνας και ενοχλείται. Ενας αστυνομικός τη συνόδευσε σπίτι. Πήγε στην κουζίνα κοίταξε απέναντι και είπε: «Από εδώ δεν φαίνεται τίποτα. Αν όμως ανεβείτε στον νεροχύτη, θα δείτε πόσο ωραία φαίνεται το δωμάτιο», του απάντησε η γεροντοκόρη.

Επειδή οι Ελληνες τρελαινόμαστε να πιστεύουμε ότι είτε είμαστε οι μεγαλύτεροι γίγαντες που πάτησαν το πόδι τους στη Γη είτε οι ασημαντότεροι μαλάκες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη, πάντα στην αποτίμηση των διοργανώσεων που αναλαμβάνουμε καταλήγουμε στα άκρα. Καταλήγουμε να λέμε ότι όλη η υφήλιος γελάει, όπως είχε γίνει στους Μεσογειακούς του 1991 ή ότι όλη η υφήλιος έχει πέσει γονατιστή και μας ζητάει συγγνώμη που μας αμφισβήτησε, όπως με τους Ολυμπιακούς του 2004. Ούτε στην πρώτη περίπτωση ισχύει, αφού τους Μεσογειακούς τους έχει γραμμένους όλη η οικουμένη, ούτε στη δεύτερη, αφού το μόνο που ζήτησαν συγγνώμη οι άνθρωποι ήταν για το ότι δεν είμαστε τόσο άχρηστοι όσο είχαν αρχικά νομίσει. Το τελευταίο λοιπόν κόλλημα που τρώμε είναι ότι κάναμε τον φοβερότερο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ που γνώρισε η Ευρώπη. Οχι ακριβώς.

Ο ιδιοκτήτης της Λίβερπουλ, Τομ Χικς, έκανε δηλώσεις χθες για την έκθεση της ΟΥΕΦA η οποία χαρακτήριζε τους οπαδούς της Λίβερπουλ τους χειρότερους της Ευρώπης. Αφού αποκάλεσε τον Ουίλιαμ Γκαγιάρ, εκπρόσωπο της ΟΥΕΦA στον τελικό, «κλόουν», ο Χικς πρόσθεσε ότι λόγω των πλαστών εισιτηρίων και των ντου οπαδοί της Λίβερπουλ που είχαν κανονικά εισιτήρια έμειναν έξω από το γήπεδο, επειδή οι θέσεις τους είχαν καταληφθεί από τους απατεώνες και τους τσαμπατζήδες. Θυμηθείτε πόσο δύσκολο ήταν να βρεις εισιτήριο για τον τελικό, με τι κέφι θα πήγαινε κάποιος για να ζήσει την εμπειρία της ποδοσφαιρικής ζωής του και πριν από την είσοδο, χωρίς να έχει κάνει τίποτα, να του λένε ότι δεν έχει δικαίωμα να μπει. Σε τέτοια περίπτωση σκοτώνεις άνθρωπο και αν ο δικαστής που σε δικάσει έχει ιδέα από ποδόσφαιρο, μετατρέπει την κατηγορία από κακούργημα σε πλημμέλημα.

Το ίδιο εύκολο ήταν σε όποιον έχει μια ιδέα από κινηματογράφο να τρελαθεί, διαβάζοντας και ακούγοντας αυτά που αναφέρθηκαν στον θάνατο του Σωτήρη Μουστάκα. Αν ο Ορσον Ουέλες ήταν Ελληνας και είχε πεθάνει, λιγότερα θα έλεγαν. Και για να φέρουμε τα πράγματα στα ίσια, ρε παιδιά. Οταν κάποιος πεθαίνει, είθισται να τονίζονται οι καλές πλευρές του χαρακτήρα του και οι ικανότητές του. Ας πούμε, χτύπα ξύλο, ότι πεθαίνει ο Αλέκος Αλεξανδρής. Τον επικήδειο δεν θα τον ξεκινήσεις: «Εφυγε από κοντά μας αυτός που έχασε το γκολ στο ματς με τη Δανία». Το ίδιο, ξαναχτύπα ξύλο, αν χάναμε τον allenatore Nicolo. Δεν θα ξεκινήσεις: «Ενας μεγάλος γκολτζής έφυγε από κοντά μας. Ενα χρόνο στην Αβελίνο δεν έβαλε ούτε ένα γκολ στο πρωτάθλημα». Θα γράψεις ότι ήταν ο μεγαλύτερος σκόρερ του Ολυμπιακού, ο πιο καλοντυμένος ποδοσφαιριστής, ο προπονητής που δεν έχει ρίξει ποτέ ομάδα και τα σχετικά. Δεκτό λοιπόν να γράψει κάποιος για τον Σωτήρη Μουστάκα ότι ήταν από τους πολύ καλούς ηθοποιούς της επιθεώρησης. Να τον γράψει πρίγκιπα της μούτας, βασιλιά του Δελφινάριου, αυτοκράτορα της βιντεοκασέτας. Αλλά να τον γράφει κάποιος μεγάλο ηθοποιό εξαντλεί και ξεπερνά κάθε όριο επικήδειας κολακείας και μεταθανάτιας ανοχής. Ακολουθεί μια πρόχειρη επιλογή από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις του μακαρίτη.

«Φίφης ο αχτύπητος». «Κολωνάκι: Διαγωγή μηδέν». «Ο μόδιστρος». «Κόρη της Πενταγιώτισσας». «Ο τσαχπίνης». «Για μια χούφτα τουρίστριες». «Ο παρθενοκυνηγός». «Εγώ και το πουλί μου». «Πάτερ Γκομένιος». «Καμικάζι τσαντάκιας». «Αν ήταν το βιολί πουλί». «Τσιτσιολίνος». «Μην το παίζεις, υπουργέ». «Αντρέα, προχώρα». «Πετσί και Κόκκαλη». Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Από όσους έγραψαν διθυράμβους για τον Σωτήρη Μουστάκα υπάρχει ένας που να αντέχει να δει μία από αυτές τις ταινίες χωρίς να φωνάξει: «Τι μαλακία είναι αυτή;». Επίσης, αν ο Μουστάκας είναι κάτι σαν τον Μινωτή, ο Στιβ Ντούζος τι είναι; Ο Βεάκης; Και ο Μόσιος στον ρόλο του Ταμτάκου τότε τι είναι; Ο Κάβλεκ Γκίνες; Για να δανειστώ λίγο χιούμορ από τις ταινίες του μακαρίτη. Νομίζω ότι και ο ίδιος ο Μουστάκας, αν μπορούσε να τα διαβάσει αυτά που γράφτηκαν, θα του σηκωνόταν η τρίχα. Μεροκάματο έκανε ο άνθρωπος και ελπίζω ότι δεν το περνούσε για υψηλή τέχνη.

Οπως μεροκάματο κάνουμε όσοι γράφουμε σε εφημερίδες. Καλύτερα, χειρότερα, της σειράς, όποιος γράφει για το μεροκάματο γράφει, γεμίζει κάποιο χώρο καθημερινά και ό,τι έγραψε δεν αξίζει ούτε να διαφυλαχθεί ούτε να αναδημοσιευθεί. Το γράφω για όσους κατά καιρούς μου είπαν γιατί δεν αναδημοσιεύω τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει σε εφημερίδες. Ο λόγος είναι ότι τα κείμενα των εφημερίδων υπάρχουν για τη στιγμή και έπειτα από μερικές μέρες δεν έχει νόημα να τα ξαναδιαβάσεις. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα σιχαίνομαι τόσο, που ανάθεμα και αν έχω έστω και ένα μου κείμενο. Και ο τρίτος και κυριότερος είναι ότι όταν αποφασίσεις να κάνεις συλλογή κειμένων σου, είναι σαν να αποφάσισες ότι είσαι για το μουσείο. Σε αυτή τη λογική ο Ζαν Πολ Σαρτρ είχε αρνηθεί το Νόμπελ. Και όπως καταλαβαίνετε, εμείς οι γίγαντες της διανόησης σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο.

Οπως, για παράδειγμα, ο εγκληματολόγος αναγνώστης Κωνσταντίνος Δουβλής, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ότι ο Ιταλός Ceasare Beccaria στο «Περί τιμωριών» βιβλίο του το 1775 είχε γράψει ότι για να είναι μια ποινή αποτελεσματική πρέπει να είναι «Swift, Certain and Severe». «Αμεση, σίγουρη και σκληρή». Και ότι στην Ελλάδα των δικαστικών αποφάσεων της πενταετίας και της ατιμωρησίας των ισχυρών, η ποινή μπορεί να είναι μόνο σκληρή. Με τους τροχονόμους να καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι τα 500 ευρώ πρόστιμο μπορεί να αντιπροσωπεύουν τον μισό μισθό ενός εργαζόμενου, είναι εύκολο να πάει περίπατο και το τρίτο αναγκαίο σκέλος για μια αποτελεσματική ποινή. Οπότε ο νέος ΚΟΚ, όπως και όλοι οι προηγούμενοι σε ορισμένες διατάξεις του, κυρίως αυτές που χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή άλλων είναι εξοντωτικές για τον οδηγό, προβλέπεται να ατονήσει. Και ο αναγνώστης καταλήγει στο λογικό συμπέρασμα. «Μικρότερες ποινές, μεγαλύτερη συχνότητα στους ελέγχους». Διαφορετικά, όπως γράφει, ο παραβάτης θα παίζει με τις πιθανότητες, γνωρίζοντας ότι με τους σποραδικούς ελέγχους θα είναι πάντα υπέρ του.

ΕΝΑ τραγουδακι για την αμαλια (οχι εγω, ο Nick Cave)

When you're sad and when you're lonely
And you haven't got a friend
Just remember that death is not the end

And all that you held sacred
Falls down and does not mend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end

When you're standing on the crossroads
That you cannot comprehend
Just remember that death is not the end

And all your dreams have vanished
And you don't know what's up the bend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end

When storm clouds gather round you
And heavy rains descend
Just remember that death is not the end

And there's no one there to comfort you
With a helping hand to lend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end

For the tree of life is growing
Where the spirit never dies
And the bright light of salvation
Up in dark and empty skies
When the cities are on fire
With the burning flesh of men
Just remember that death is not the end

When you search in vain to find
Some law-abiding citizen
Just remember that death is not the end

Not the end, not the end
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end


Και μακρυά από τους εκεί γιατρούς, μακρυά από τους παρτάκηδες

και τα λιβάδεια με τις μωβ αγελάδες

Arbeit Macht Frei

Αφού κατάφερα να τα σκατώσω βασιλικά με το πανεπιστήμιο, και να βρεθώ στο τσακ του να μην πάρω πτυχείο, ανέλαβε δράση η μαμά Wehrmacht. Με περίμενε στο αεροδρόμιο και με μετέφερε στο camp Drafi, περίπου 20 χιλιόμετρα από την Αθήνα, και συγκοινωνιακά, στο τέρμα του κόσμου. Λεωφορείο δεν φτάνει μέχρι εκεί, και πρέπει να έχεις αμάξι ακόμα και για να πας να κάνεις τις πιο απλές δουλιές, μην πούμε για έξοδο. Το πρόγραμμα τώρα, και κατά πάσα πιθανότητα για τους επόμενους 2 μήνες περίπου, περιλαμβάνει υγιηνή διατροφή (όχι ότι με χαλάει), επισκέψεις σε γιατρούς ( δεν πολλυγουστάρω, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω), και διάβασμα στατιστικής (το περίφημο ΜΑΣ 051, όπου κόβεται το μισό ΚΠΕ), πληροφορικής (excel, powerpoint, και άλλα απλά πράγματα που για μένα φαντάζουν κινέζικα, άσε το γεγονός ότι είναι για κομπιούτερ φτιαγμένα για windows), μια εργασία για τις Θεωρίες Κοινωνικού Συμβολαίου ( οκ ίσως το μόνο πράγμα από τα τρία που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω και δεν με ενοχλεί), καθώς και μια μικρή προπαρασκευή για ότι άλλο μάθημα μπορεί να πάρω (no prob, για την ώρα).

Το θέμα είναι να αντέξει το μυαλό μου όλη αυτή την πειθαρχημένη διαβίωση, και να καταλάβω κάτι από όλο αυτό το ordeal. Τουλάχιστον προσλάβαμε κάποιον μαθηματικό ο οποίος σκαμπάζει κάτι παραπάνω από στατιστική, και μπορεί, τουλάχιστον φαινομενικά, να με κάνει να καταλάβω κάτι παραπάνω από ότι οι προκάτοχοι του. Αλλά μπορεί να μην χρειαστούμε, εν τέλει, την βοήθεια του, μιας και υπάρχει μια αμυδρή περίπτωση να έχω περάσει το μάθημα. Η μαμά Wehrmacht, έχει τάξει ένα καντήλι, ίσα με το μποϊ μου στην Παναγιά την Εκατονταπυλιανή της Πάρου, εγώ όμως πιστεύω ότι κανονικά θα έπρεπε να τάξει έναν επίχρυσο πολυέλαιο στην Παναγία της Τήνου, μιας και θα χρειαστώ πραγματικά υψηλές δυνάμεις για να με λυπηθεί η καθηγήτρια , και να ακούσει τις παρακλήσεις μου, ως μέλλοντος επι πτυχίω φοιτητή που κρέμεται από την πένα της. Αλλά εάν περάσω το εν λόγω μάθημα, αυτό σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να ζοριστώ τόσο πολλύ, και ίσως να έχω κάμποσες παραπάνω ελεύθερες μέρες την εβδομάδα για να κάνω ότι γουστάρω, και ίσως να μπορέσω να κάνω τα ταξιδάκια που θέλω, ή κάποια απο αυτά. Μέχρι τώρα έχω πει bye bye στο ταξίδι στη Γερμανία για το G8, και προς το παρόν αποχαιρετώ και Ισπανία, καθώς και εκείνο το φεστιβάλ στις Άλπεις, όπου παίζουν οι Gogol Bordello. Επείσης λίγο δύσκολο το camping στην Πάρο, αν και παλεύεται (ούτως ή άλλως 25 Ιουλίου με 5 Αυγούστου που είναι οι μέρες του camping είναι μέσα στις κενές ημερομηνίες για μαθήματα, μιας και όλοι οι καθηγητές πάνε διακοπές).

Και όλα αυτά γιατί «μαλακιζόμουν» όλο αυτό τον καιρό..όσο το σκέφτομαι αυτό, τόσο εκνευρίζομαι, και μαζί με το σχεδόν συνεχές διάβασμα, και τον εγκλεισμό στο σπίτι, μάλλον θα μου στρίψει, όπως μου είχε στρίψει και επί πανελληνίων. Τόσες μέρες συνεχές διάβασμα έχω να δω από τότε που έδινα πανελλλήνιες εκείνο τον τρομακτικό Σεπτέμβριο του 1999, ως μαθητής της Β Λυκείου....

Το καλοκαίρι της κολάσεως έρχεται...........και όποιος επιζήσει.....