Για την παλαιστίνη

“Sometimes you don’t need a weatherman to tell you wich way the wind blows”
Bob Dylan


Ο παλαιστινιακός λαός, βρίσκεται, τις τελευταίες μέρες μεταξύ διασταυρωμένων πυρών. Η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται υπό την απειλή ανθρωπιστικής καταστροφής, μιας και λόγω των συνεχών μαχών υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε βασικά φάρμακα αλλά και σε τροφή. Η πόλη βρίσκεται υπό το φάσμα της πείνας, ενώ δεν αποκλείεται μέσα στις επόμενες μέρες να εμφανιστούν και επιδημίες, αφού τόσο οι τοπικές υπηρεσίες υγείας όσο και οι οργανώσεις αρωγής δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό όσο οι μαίνονται οι μάχες στην περιοχή. Ιδιαίτερα άσχημη είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται περίπου 180,000 άμαχοι, η επιβίωση των οποίων βασιζόταν στην επισιτιστική βοήθεια της UNHCR, η οποία εγκατέλειψε την περιοχή μετά την επίθεση που δέχτηκαν δύο μέλη της την περασμένη εβδομάδα. Το άμεσο μέλλον των κατοίκων της περιοχής προβλέπεται αρκετά δυσοίωνο, μιας και κατ’ αρχήν η επικρατούσα Χαμάς φαίνεται να έχει οργανώσει θρησκευτική αστυνομία, στα πρότυπα του Ιράν, μέλη της οποίας φέρονται να έχουν ξεκινήσει περιπολίες στη μαρτυρική πόλη. Ένα δεύτερο στοιχείο που χειροτερεύει τα πράγματα είναι το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι δυτικές κυβερνήσεις στους Παλαιστινίους, ενώ πάντα υπάρχει ο φόβος του αστάθμητου παράγοντα, ονόματι Ισραηλινός Στρατός, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να επιχειρεί στην περιοχή τους τελευταίους έξι μήνες. Και όλα αυτά σε μια κατάσταση που θυμίζει έντονα την παροιμία με τους δύο γαϊδάρους που τσακώνονταν σε ξένο αχυρώνα.
Γιατί όμως λέω ότι Φατάχ και Χαμάς πλακώνονται σε ξένο αχυρώνα; Γιατί πολύ απλά πλακώνονται για την «εκπροσώπηση» ενός λαού τον οποίο δεν εκπροσωπούν, ή τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, του οποίου τα συμφέροντα αδυνατούν να προστατεύσουν, και δεν μπορούν , ή δε θέλουν, να δώσουν λύση στα πραγματικά προβλήματα του.

Η ΦΑΤΑΧ, έχει διαφθαρεί τα μάλα, και η πολιτική των συνεχών συμβιβασμών που ακολουθούσε απέναντι στο έχει οδηγήσει σε μια σειρά από παταγώδεις αποτυχίες. Από την άλλη η «μεγάλη ζωή» που διάγουν οι διάφοροι μεγαλοπαράγωντες της , εν αντιθέσει με την συνεχόμενη εξαθλίωση του μέσου παλαιστίνιου, έχει οδηγήσει τον λαό στην πλήρη απαξίωση της. Ο λαός στράφηκε προς την επόμενη πιο ριζοσπαστική λύση, η οποία ήταν ορατή στον ορίζοντα, την Χαμάς. Η Χαμάς είναι μια ακραία ισλαμιστική οργάνωση, που θεωρεί ότι το για την κατάσταση στην Παλαιστίνη ευθύνονται αποκλειστικά οι Εβραίοι και το Ισραήλ, και η ευημερία θα έρθει μόνο με την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ. Η Χαμάς βλέπει δηλαδή το Ισραήλ σαν ένα μονοκόματο σύνολο, αρνούμενη να δει τις διαφωνίες στο εσωτερικό του, και ακόμα περισσότερο, ότι η κυβέρνηση Ολμέρτ κλυδωνίζεται, πράγμα που προσφέρει ευκαιρίες στους παλαιστίνιους. Επίσης, όποτε η Χαμάς κάνει κάποια επίθεση στο έδαφος του Ισραήλ, χιλιάδες παλαιστίνιοι που μένουν στις υπό παλαιστινιακή διοίκηση περιοχές, αλλά εργάζονται στο Ισραήλ, χάνουν εργασίες και μεροκάματα, μιας και βρίσκονται αποκλεισμένοι μέσα στις περιοχές που μένουν, αφού το Ισραήλ κλείνει όλα τα μεθοριακά περάσματα, για μέρες, ή και βδομάδες. Συν το γεγονός ότι κάθε τυφλή επίθεση της Χαμάς στρέφει την Ισραηλινή κοινή γνώμη όλο και περισσότερο κατά του αγώνα των παλαιστινίων για ανεξαρτησία.

Μέσα όμως στο δράμα της όλης κατάστασης προβάλλει μια ιστορική ευκαιρία, τόσο για τους παλαιστίνιους, όσο και για τους Ισραηλινούς, για να αποτινάξουν τον ζυγό της βίας και της ανελευθερίας που τους ταλανίζει, και τις κυβερνήσεις που διαιωνίζουν αυτό τον φαύλο κύκλο. Την ίδια στιγμή που μιλάμε το Ισραήλ ταλανίζεται από ένα πρωτοφανές κύμα απεργιών, ενώ η κυβέρνηση απειλείται από την λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω σκανδάλων και της «λιβανέζικης γκάφας», με την οποία το Ισραήλ βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο των πάντων πλην ΗΠΑ. Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του παλαιστινιακού λαού, ο οποίος θα πρέπει να αποφασίσει επιτέλους ότι η ανεξαρτησία του περνάει από την παγκόσμια, και πρωτίστως την Ισραηλινή, κοινή γνώμη, και όχι από το Ισλάμ ή τους διεθνείς οργανισμούς. Μια συμπόρευση σε αγώνες ενάντια σε πολιτικές που ζημιώνουν και τους δύο λαούς, σε θέματα όπως η εργασία, η παιδεία, η υγεία και η καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, μπορούν τουλάχιστον να οδηγήσουν στο χτίσιμο αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δύο λαούς, και , γιατί όχι, στην δημιουργία μιας νέας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις, φτώχεια και εθνικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή. Αρκεί και οι μεν και οι δε να κλείσουν τους τωρινούς ηγέτες τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας