ΤΟ ΚΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Δεν γνωρίζω εάν φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ή όχι για την κατάσταση που επικρατεί φέτος σε σχέση με το νερό. Το μόνο που ξέρω ποιά είναι ότι ο πολίτης καλείται να πληρώσει τη νύφη για τις λάθος επιλογές του παρελθόντος σε σχέση με αυτό το θέμα, όπως θα καλείται να κάνει και για πολλά άλλα θέματα. Η ύπαρξη ελαχίστων ποσοτήτων νερού τα τελευταία χρόνια στα φράγματα, δεν φαίνεται να κινητοποιούσε τις κυβερνήσεις προς την λήψη μέτρων για εξοικονόμηση νερού. Αντιθέτως ενθάρρυνε αυτές τις κυβερνήσεις στο να ρισκάρουν σε βάρος του υδατικού ισοζυγίου και να κάνουν πολλά λάθη και παραλείψεις.

Κατ’ αρχήν θα μπορούσαν, οι δήμοι και η κυβέρνηση, να χρησιμοποιούν μη πόσιμο νερό για τις εργασίες όπου χρειάζεται πόσιμο νερό εδώ και πολλούς μήνες. Και ως κυβέρνηση μιας χώρας η οποία έχει πρόβλημα με τα αποθέματα νερού της, δεν θα επέτρεπε την δημιουργία γηπέδων γκολφ. Το τελευταίο, δηλαδή το γεγονός ότι η κυβέρνηση με την συνέργεια των περισσότερων κομμάτων (ακόμη και οι Οικολόγοι είχαν θετική άποψη για αυτή την ιδέα) , επέτρεψε τη λειτουργία αυτών των γηπέδων, δείχνει ένα πράγμα. Την προχειρότητα και την ανευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζουν εδώ και χρόνια οι κυπριακές κυβερνήσεις το περιβάλλον. Δείχνει επίσης και την προθυμία των κυβερνήσεων αυτών να μετακυλήσουν την ευθύνη στον μοναδικό μη φταίχτη, τον Κύπριο πολίτη. Γιατί δεν μπορεί η κυβέρνηση να επιτρέπει τη λειτουργία μιας εγκατάστασης που κάθε μέρα απαιτεί μια προμήθεια νερού που ισοδυναμεί με τις υδατικές ανάγκες μιας πόλης δέκα χιλιάδων κατοίκων (λέγε με γκολφ) και μετά να λέει στον μέσο πολίτη «καταναλώνεις πολύ νερό». Δεν μπορεί μια κυβέρνηση να μην οργανώνει ένα σύστημα δημοσίων συγκοινωνιών (με λεωφορεία και τρένα που να ανήκουν στο κράτος), και μετά να ζητά από τον πολίτη να παίρνει το λεωφορείο, το οποίο έρχεται στη χάση και στη φέξη και ανήκει σε ιδιωτική εταιρία, επιδοτούμενη από το κράτος (και είναι σαράβαλο, δηλαδή καμία σχέση με τα λεωφορεία που βλέπουμε στις ευρωπαϊκές πόλεις όπως η Αθήνα, η Βαρκελώνη, η Στοκχόλμη, το Βερολίνο ή το Λονδίνο).

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν λύνονται ούτε με μετακίλυση ευθυνών, ούτε με αποσπασματικές προσπάθειες, ούτε με σπασμωδικές ενέργειες. Λύνονται με μια ολοκληρωμένη και υπεύθυνη πολιτική η οποία θα λαμβάνει υπ’όψιν της τις καθημερινές ανάγκες του πολίτη, και τους πιο φιλικούς προς το περιβάλλον τρόπους της κάλυψης τους. Η σωστή περιβαλλοντική πολιτική προϋποθέτει και τις αντίστοιχες τομές και υποδομές οι οποίες στην Κύπρο δεν υπάρχουν. Δηλαδή προϋποθέτει αστικά λεωφορεία που να συνδέουν τις γειτονιές με το κέντρο της πόλης, αλλά και μεταξύ τους, τακτικά, και με πυκνά δρομολόγια (ας πούμε κάθε 20 λεπτά). Υπεραστικές συγκοινωνίες που να συνδέουν τις πόλεις με τα γύρω χωριά αλλά και τις πόλεις μεταξύ τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα (κάθε μία ώρα λ.χ.). Χρειάζεται κάδους ανακύκλωσης σε κάθε γειτονιά. Χρειάζεται την τόλμη να πεις όχι σε ριψοκίνδυνες για το περιβάλλον ιδέες, όσο οικονομικά ελκυστικές και να φαίνονται. Και ακόμη περισσότερο, χρειάζεται την ενεργή συμμετοχή όλων μας στην διεκδίκηση απλών πραγμάτων σαν και αυτά, πραγμάτων δηλαδή τα οποία βελτιώνουν την ποιότητα ζωής μας. Ημίμετρα, όπως η περιοδική διακοπή του νερού δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα, αντιθέτως ενδεχομένως να παρατείνουν την ύπαρξη του.