Università di Cipro: Arrivenderci e ‘VA FANCULO!

Σε μια βδομάδα από σήμερα μαζεύω τα μπογαλάκια μου και λέω οριστικά αντίο. Παίρνω το πτυχίο μου και ρίχνω επιτέλους μαύρη πέτρα πίσω μου και δεν ξαναγυρνώ. Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δηλαδή, γιατί στην Κύπρο σκοπεύω να επιστρέψω λίαν συντόμως, εάν αποφασίσουν τελικά οι φασίστες να επισκεφτούν το Νησί.
Στα καθ’ημάς τώρα. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου ακολουθεί το χαβά του. Πρόσφατα έδωσε τα πάπούτσια στο χέρι σε κάποιους φοιτητές του μαθηματικού (ανάμεσα σε αυτούς και κάτι φίλους μου). Ένας ακόμη βαίνει ολοταχώς προς διαγραφή, αν και διαβάζει για να περάσει όλα τα μαθήματα φέτος. Αλλά υπολογίζω στην αδιαλλαξία των καθηγητών του Παν.Κυ, οι οποίοι (τουλάχιστον ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών) δεν σε περνάνε εάν εκφράζεις γνώμη αντίθετη με τη δική τους, ή εάν δεν είσαι παιδί λάστιχο και δεν καταφέρνεις να διαβάζεις 20 ώρες το 24ωρο. Η εργασιακή ελαστικότητα και η διαδικασίες της Μπολόνια έχουν μπει στους όρους λειτουργίας του ucy, και ιδίως αυτή η περίφημη αυτονομία (η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην επιβολή διδάκτρων και την καταστροφή της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας).
Περιμένω εναγωνίως να μάθω την βαθμολογία για το τελευταίο μάθημα που έδωσα (στα άλλα δύο πήρα 9,5 και 10 αντιστοίχως), με την ελπίδα να μου ανεβάσουν λίγο τον μέσο όρο, μπας και φτάσω στο «λίαν καλώς».
Περιμένω επίσης να δω εάν θα μπουν οι τελευταίες κριτικές μου στην φυτητική, στο τεύχος του Μάη. Αν και εάν κρίνω από τους προηγούμενους μήνες, μάλλον δεν θα μπουν ούτε του αγίου πούτσου, μιας και το τελευταίο εξάμηνο δεν εμφανίζονται στην «φ», και στη θέση τους μπαίνουν άρθρα των πέντε και έξι σελίδων γεμάτα μαλακίες. Το ίδιο γίνεται και με το τελευταίο άρθρο του Neil, στο οποίο τα χώνει για την κατάσταση στην «Πρυτανική Φωνή» (βλ. Δύο προηγούμενα post). Περιμένει το άρθρο του να μπει εδώ και δύο μήνες, αλλά δεν το δημοσιεύουν. Αλλά γιατί να τα δημοσιεύσουν; Και η φυτιτική ένα μαγαζάκι έχει γίνει, και μάλιστα αυτοί που κάνουν κουμάντο είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο και στο Πανεπιστημιακό Ραδιόφωνο, πιθανόν παρέα με τους γνωστούς-άγνωστους εν τη μπλογκόσφαιρα και την φοιτητική κοινότητα σπιούνους και τσίρους τους. Είναι απίστευτοι... Εγώ έχω φτάσει αισίως τα 26 και δεν το σκέφτομαι καν να πουληθώ στο διάολο, και αυτοί είναι κάτι αμούστακα εικοσάχρονα που ακόμη δεν έχουν βγει απ’τ’ αυγό τους και μου χτίζουν καριέρα. Έ, ρε κάτι παλικάρια.
Μίλαγα και με κάποιους από τους παραγωγούς και μου έλεγαν πως πολύ φοβούνται ότι θα τσεκουρωθούν. Εν τω μεταξύ η διοίκηση του ραδιοσταθμού παίρνει κάθε τεύχος 4 σελίδες για να διαφημίσει τα του ραδιοσταθμού. Έτσι, χρησιμοποιούμε φοιτητικές πηγές για να διαφημίσουμε τζάμπα την εταιρία μας, παίρνουμε λεφτά της ΦΕΠΑΝ για να καλύψουμε έξοδα τα οποία θα έπρεπε να καλύπτει η εταιρία, λειτουργούμε κατά παράβαση μιας σειράς άρθρων της εργατικής νομοθεσίας, και είμαστε άνετοι και ωραίοι. Βέβαια σε αυτό δεν φταίνε αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά. Φταίει και η ΦΕΠΑΝ, που αν και ξέρει τι όργια γίνονται με αυτό το θέμα (δηλαδή ότι χρηματοδοτείται, εμμέσως, με λεφτά που θα πήγαιναν στους ομίλους, μια εταιρία) επιλέγει να κάνει τον Κινέζο, αντί να τους βάλει χέρι. Βέβαια θα μου πεις, το να ανταλλάζουν φτυαριές με λάσπη είναι πολύ πιο επικερδές από το να λαβαίνουν δράση σε φλέγοντα ζητήματα της καθημερινής και μη ζωής των φοιτητών.
Αποφάσισε λέει το ΔΗΚΟ ότι ο Τάσσος έχασε επειδή δεν έκανε ρουσφέτια και ήταν ο μόνος έντιμος υποψήφιος. Εδώ γελάει και ο παρδαλός emo. Μερικές φορές πιστεύω ότι θα έπρεπε να κλείσουν την μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών του ΔΗΚΟ σε κλουβί σε περίοπτη θέση μέσα στον ζωολογικό κήπο της Λεμεσού, για να δείχνουν τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της μακράς έκθεσης στην ρητορική του «Δευκαλίωνα», τον Γιορκατζισμό και τα απομνημονεύματα του Γρίβα.

Μεγάλοι σεισμοί σε Κίνα και Καμπότζη, και όπως πάντα, τα θύματα δεν είναι ούτε οι Κινέζοι γραφειοκράτες και η γενικότερη νομενκλατούρα, ούτε οι Καμποντιανοί Στρατηγοί. Είναι η φτωχολογιά, μάλιστα σε δύο χώρες όπου οι κοινωνικές διαφορές είναι αβυσσαλέες.

Και το μπλογκ της Δασκαλούας έγινε ενός χρόνου....Να το χαίρεται η κούκλα....Μια επίσκεψη κατά κει δεν βλάπτει καθόλου