Μια βραδυά στη New Division

Ήταν μια ένα βράδυ Τρίτης μέσα στην πόλη της Λευκωσίας. Τρίτη βράδυ σημαίνει ένα πράγμα. Jazz στη New. Ξεκίνησα λοιπόν από σχετικά νωρίς, για να απολαύσω τη βραδυά στο έπακρο. Διασχίζοντας την αυλή για να μπω στον κυρίως χώρο του μπαρ πρόσεξα μια ελαφρά αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Σχεδόν κανείς δεν βρισκόταν εκεί, ή στα κλασικά σκαλάκια. Μόνο ένα ζευγάρι που μπαλαμουτιαζόταν. Πέρασα λοιπόν τον Ρομέο και την Ιουλιέτα αδιάφορα και μπήκα στο μπαρ. Η ατμόσφαιρα ήταν η τέλια ατμόσφαιρα για μια jazz’n’blues βραδυά. Χαμηλός φωτισμός και ο Muddy Waters να ξελαρυγγιάζεται από τους ενισχυτές μπας και παιχτεί κάνας παιρετέρω φραμπαλάς. Μέσα οι κλασσικοί θαμώνες της New και της γενικότερης περιοχής της Παλιάς Λευκωσίας, ήτοι μια σειρά από εναλλακτικούς τριαντάρηδες με υπαρξιακά προβλήματα. Πήγα και ‘γω στην κλασσική μου θέση, στη γωνία της μπάρας. Παρήγγειλα και ΄γω ένα μπέρμπον και χάθηκα στις σκέψεις μου, περιμένωντας τον Neil να εμφανιστεί. Το μπέρμπον κατέβαινε σιγά σιγά και εγώ απλά παρατηρούσα τον κόσμο.
Και ξαφνικά όλα άρχισαν να γίνονται πολύ παράξενα με έναν διασκεδαστικότατο τρόπο. Την θέση της μπαργούμαν είχε παραλάβει η Jessic Rabit, η οποία μοίραζε απλόχερα ποτά και φιλιά στους πελάτες, ενώ λίγο παραπέρα η Μαύρη Ντάλια ψώνιζε έναν ακόμη πελάτη. Ο Tom Waits παραπατούσε στην σκάλα, αγκαζέ με τον Sal Paradise, ενώ ο Allen Ginsberg σκάρωνε στιχάκια στην απέναντι γωνία, πέρνωντας μάτι τον Charles Bukowski την έπεφετ ταυτόχρονα στην Billie Holiday και την Frida Kahlo. Στην τουαλέτα ο William S. Burroughs σκόραρε ακόμε ένα φιξάκι με πρέζα, ενώ ο Rimbaud βρισκόταν σε μια κατάσταση ημί-μαστούρας από το όπιο, στην αγκαλιά της Janis Joplin. Στο βάθος, αναμεταξύ ουίσκι και τσιπς, ο θείος Φρανκ και ο Καπτάν Βοϊδόκαρδος σχεδίαζαν την επικείμενη κατάκτηση του κόσμου, ενώ λίγο παραπέρα ο John Dillinger παρέα με τη συμμορία του σχεδιάζαν το επόμενο χτύπημα. Στα ηχεία η κατάσταση αλλαξε άρδην, αφού Miles Davis και John Coltrane επιδίδονταν σε μία μαραθώνια κόντρα αυτοσχεδιασμού που έμοιαζε να κρατάει για πάντα, ενώ ακριβώς δίπλα στο ηχείο στεκόταν ένας εκστασιασμένος Holden Caulfield. Ξαφνικά μπήκαν τρεις περίεργοι τύποι με καπαρντίνες στο μαγαζί και αρχισαν να κόβουν κίνηση, αξιολογώντας τον χώρο και την ασφάλεια του. Όταν κατάλαβαν ότι ο χώρος είναι ασφαλής, έκατσαν και προσπάθησαν να κάνουν πως αγνωούν τα αγριεμένα βλέμματα του Καμιλο Σιενφουέγος και του Τσε. Είναι ο Τόνυ Μοντάνα, ο Αλ Καπόνε και ο Λάκυ Λουτσιάνο. Η ατμόσφαιρα μυρίζε μπαρούτι. Σε μια φάση ο Τόνυ Μοντάνα έκανε να αγριοκοιτάξει τον Κουβανό και τον Αργεντίνο, αλλά οι δύο τους του έρηξαν ένα βλέμα κοφτερό σαν λεπίδα και το ξανασκέφτηκε.Όμως νομίζω ότι κάπου είχε κρυμμένο το Λούγκερ, και δε θα δύσταζε να το τραβήξει, εά είχε πάρει κάμποση κόκα παραπάνω, ή αισθανόταν ότι τον έπερνε να κάνει μαγκιές στους σκληροτράχηλους αντάρτες της Σιέρα Μαέστρα, ιδίως τη στιγμή που κάθε καρυδιάς καρύδι θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ μέσα, και, κυρίως, περισσότεροι άντρες πιστοί στον Τσε, όπως ο Πεπίνο. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πήγαινε να ξεφύγει. Από τη μια οι επαναστάτες και από την άλλη οι εκπρόσωποι της Μαφίας και των εξωρίστων. Και παραδίπλα μια πλειάδα από μουσικούς, λογοτεχνικούς ήρωες, συγγραφείς και κινηματογραφικούς ήρωες στον μικρόκοσμο τους, να μην δείχνουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται πέρα από τον μικρόκοσμο τους. Και ενώ όλα έδειχναν προς την κατεύθυνση του μακελειού, να σου ο Raul Duke και ο τεράστιος Σαμοανός δικηγόρος του, να εισβάλουν στο σκηνικό. Έκαναν μια γύρα από όλα τα τραπέζια (εκτός από τους Κουβανούς) και μοιράζωντας τους κόκους του peyote λες και ήταν στραγάλια. Και πάνω που ένιωσα το peyote να σκάει στον εγκέφαλό μου, άκουσα μια γνώριμη φωνή να με ρωτά: “Πάλι χάθηκες στον κόσμο σου ρε ροζ Δουκάκι;”Είναι ο Neil.
Γαμώτο, όλο αυτό το πανηγύρι ήταν μόνο στο μυαλό μου. Άτιμη τζαζ, μου βάζεις πάλι ιδέες και κάνεις την φαντασία μου να οργιάσει………