Horatio Alger Must Die

Από τη φτώχεια στα πλούτη. Ο καλός, εργατικός και φιλόδοξος άνθρωπος πάντα ανταμοίβεται. Καλώς ορίσατε στην Πεμπτουσία του Αμερικάνικου ονείρου. Προσωπική επιτυχία, δάνειο, αμάξι, σπιταρόνα , όμορφη σύζηγος, φραγκάτος σύζηγος, κουτσούβελα στα καλύτερα σχολία. Μπαίνεις μπατίρης και βγαίνεις γιάπις. Γίνεσαι στέλεχος της Enron, ή της όποιας Enron, την φαλιρίζεις και πέρνεις ένα τεράστιο bonus για οτ κατόρθωμα σου. Γίνεσαι υπάλληλος της κάθε Enron, φαληρίζει, και χάνεις δουλειά, σπίτι, δάνειο. Θεέ μου τι ψέμα.
Το όνομα μου είναι John Kelly. Είμαι από την Βοστώνη, αλλά εδώ και πολλά χρόνια ζω στη Νέα Υόρκη. Μέχρι πριν έξι μήνες ζούσα σε ένα όμορφο διαμερισματάκι στις παρυφές του Lower East Side, με θέα το Central Park. Τώρα, εδώ και έξι μήνες, ζω σε ένα trailer park , λίγο έξω από το New Jersey. Άνεργος, και το επίδομα δεν υπάρχει, οι δε δουλειές είναι ένα πράγμα που ψάχνω με το δίκανο. Ευτυχώς κράτησα το αμάξι, το κομπιούτερ, το στερεοφωνικό και ένα-συο άλλα πράγματα που είναι χρήσιμα, όπως το μίξερ-μπλέντερ και το φούρνος μικροκημάτων. Κατά τα άλλα όμως μηδέν.
Όπως διηγήθηκα πριν, ζούσα σχετικά άνετα. Νοίκιαζα το διαμέρισμα μου, πήγαινα κάθε πρωί στη δουλειά μου, είχα στο γκαράζ το αμάξι μου, διακοπές στο Hampton’s και όλα τα άλλα ωραία . Ώσπου μια ωραία μέρα μάθαμε ότι το αφεντικό της λογιστικής εταιρίας που είχαμε, την έκανε. Δηλαδή, απλά έκλεισε την εταιρία επειδή υποτίθεται ότι δεν έβγαινε οικονομικά και έφυγε. Και άφησε όλους εμάς στο δρόμο χωρίς αποζημιώσεις, έτσι απλά. Ήταν λες και είχε ανοίξει η γη να με καταπιεί. Κυριολεκτικά. Ξαφνικά βρέθηκκα σχεδόν άφραγκος, χωρίς κανένα εισόδημα. Εννωείται πως ξεκίνησα αμέσως να ψάχνω γιαα να βρω δουλειά, αλλά όπου πήγαινα έβλεπα το ίδιο σκηνικό. Άλλους 200-300 να βρίοκονται στην ουρά πριν από εμένα. Τώρα πια έχω χάσει κάθε ελπίδα, στις περισσότερες αγγελίες ούτε που πέρνω τηλέφωνο για να ψάξω δουλειά. Και αυτό γιατί ξέρω την απάντηση. “Συγνώμη, βρίκαμε άλλον, ή συγνώμη δεν μπορούμε να κ΄πανουμε άλλες προσλήψεις, η κρίση βλέπετε”. Τέτοιες μαλακίες. Και να φανταστείς ότι όταν ήμουν μικρός διάβαζα τα βιβλία του Horatio Alger. Και τα πίστευα. Τι μαλάκας που ήμουν τότε. Πίστευα όλες αυτές τις βλακείες για να βρεθώ ξαφνικά να κάνω τι; Τώρα πια δε βρίσκω δουλειά ούτε ως οδοκαθαριστής. Πάλι καλά που βρήκα μια δουλίτσα σε ένα deli, αλλά και αυτή είναι part-time. Δηλαδή τα λεφτά που πέρνω είναι σχεδόν μηδενικά.

Ας γυρίσουμε λοιπόν στο προκείμενο. Τον Horatio Alger. Θεέ μου ποιος μπορεί να πιστεύει σε αυτόν τώρα πια. Οι κλασσικοί ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί γερουσιαστές που μας σέρβιραν όλες αυτές τις βλακείες για το πως θα βγάζαμε περισσότερα λεφτά μετατρέποντας τα λεφτά της σύνταξης μας σε μετοχές; Οι γιάπηδες που είχαν την ιδέα να πλασάρουν έτσι μετοχές στον κόσμο μπας και βγάλουν κάνα φράγκο παραπάνω. Ω ναι αυτοί πραγματικά πιστεύουν τον Alger, όσον αφορά τον τομέα του κέρδους. Οι πολιτικοί μας δεν νομίζω να πιστεύουν ούτε αυτοί τα του Alger. Απλά όλη αυτή η κατάσταση τους βοηθά σε αυτό το παιχνιδάκι εξουσίας. Quid pro quo.Σου δίνω τους ψηφοφόρους και τα λεφτά για να γίνεις ηγέτης, μου δίνεις τη δυνατότητα να κάνω ότι γουστάρω. Και τι έκαναν; Μας πούλησαν ξανά εκείνη την παλιά καλή ψευδαίσθηση.Τον Horatio Algerκαι το παραμυθάκι του. Αλλά πλέον ο κομπος έχει φτάσει στο χτένι.
Η σημερινή μέρα δεν διαφέρει σε πολλά και από τις υπόλοιπες. Ανοίγω την εφημερίδα με τις αγγελίες, και κοιτάω για να δω εάν υπάρχουν εταιρίες που να ψάχνουν για εργαζόμενους. Σημειώνων τηλέφωνα, τηλεφωνώ. Τζίφος. Τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκο. Ξαφνικά ξανανιώθω, μετά από μια βδομάδα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Κάποτε ήμουν ένας περίφανος εργαζόμενος άνθρωπος. Τώρα τι είμαι; Ένα μηδενικό. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Κάποτε έπαιζα τους ισολογισμούς μιας εταιρίας στα ΄δαχτυλα. Τώρα κάθομαι και κάνω προσθέσεις για να βγάλω τον λογαριασμό του κάθε πελάτη που έφαγε και ήπιε στον χώρο εργασίας μου. Δεν αντέχω πια. Δεν μπορώ, το μυαλό μου έχει κολήσει. Έχω σχεδόν χάσει την περιφάνεια μου. Για αυτοπεποίθηση δεν μιλάω. Το μυαλό μου σιγά σιγά έχει αρχίσει να πέρνει ανάποδες στροφές. Καταραμένοι πολιτικοί, καταραμένα αφεντικά , καταραμένε Horatio Alger. Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΟΛΟΥΣ!!! Δεν πάει άλλο. Χρειάζονται δραστικές λύσεις πια. Λύσεις απελπισίας, αλλά δραστικές. Και δεν σκέφτομαι τον θάνατο μου. Όχι η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Δεν βοηθά! Ίσως θα πρέπει να βρω κάτι άλλο.

Και τότε ανοίγει μια πόρτα στο μυαλό μου, σκέφτομαι κάτι που δεν έχει περάσει από το μυαλό μου μέχρι τώρα. Γαμώτο, πως δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν; Ο Horatio Alger πρέπει να πεθάνει. Αλλά πως στο διάολο σκοτώνεις κάποιον που είναι πεθαμένος; Το μυαλό μου για μια φορά ακόμη σκαλώνει. Αλλά ξανασκάει κάποια ιδέα. Μήπως σκοτώνεις ένα νεκρό απλά εξαφανίζοντας το έργο του. Μηπως αυτός είναι ο τρόπος. Μήπως το καταφέρνεις καταστρέφοντας τις αναμνήσεις που μπορεί να έχουν οι μελλοντικές γενιές; Γκρεμίζοντας τις παρακαταθήκες του; Χμ, ίσως αυτό πρέπει να κάνω. Να εμποδίσω την διάδωση των ιδεών του. Να βρω τα βιβλία του σε κάθε βιβλιοθίκη και να τα καταστρέψω. Να μην ξαναμολύνει ποτέ μυαλό με τις ανοησίες του για το Αμερικάνικο Όνειρο. Να ξεκινήσω από τις βιβλιοθήκες και μετά να πάω στον εκδοτικό οίκο και τις αποθήκες του. Και να τα κάψω όλα. Αυτό είναι! Δεν ξέρω πως θα το κάνω, που θα βρω τα λεφτά, αλλά θα βρω ποιες βιβλιοθήκες έχουν πονήματα του, θα τα δανειστώ και θα τα κάψω. Και θα αρχίσω πρώτα με το Νιυ Τζέρσεϋ και τη Νέα Υόρκη. Τώρα κιόλας!

Ξεκινάω για την τοπική βιβλιοθήκη. Μπαίνω μέσα, κοιτάω στην οθώνη του υπολογιστή και βλέπω καμιά δεκαριά βιβλία του. Τα βρίσκω όλα και τα βάζω στον σάκο μου,βρίσκω ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει σε ένα σοκάκι, τα πετάω όλα μαζί απο κει και φεύγω σαν κύριος. Παιχνιδάκι! Πέρνω το σακίδιο και το βάζω στο αμάξι, φεύγω για να ββρω μια έρημική τοποθεσία. Β΄ρισκω ένα εγκαταλελειμένο λούνα πάρκ, βγάζω τα βιβλία και τους βάζω φωτιά .
“Αχ τι ώραία που μοιάζει η εκδίκηση κύριε Alger. Γλυκειά σαν σοκολάτα και κρύα σαν ένα ποτήρι μπύρα. Μερικές δεκάδες άνθρωποι θα γλιτώσουν από τις μπαρούφες σου Hortio. Και αύριο κι άλλοι, και μεθαύριο κι άλλοι. Κύριε Algerέχω πάρει φόρα και τίποτα δεν με σταματά. Τίποτα, κανείς και με καμία παναγία. Να το ξέρεις κάθαρμα. Σε έχω στοχεύσει. Και δεν είσαι ο τελευταίος! Μετά οι πολυεθνικές! Και οι τράπεζες! Και οι Ρεπουμπλικάνοι! Και οι Δημοκρτικοί! Τρομάχτε, έρχομαι να σας περιλάβω. Τρεχάτε να κρυφτείτε σαν τα μικρά ποντικάκια…..Δεν ξέρετε ότι και πάλι θα σας βρω, και τίποτα και κανείς δε θα σας σώσει……
Μαζεύομαι και πάω σπίτι. Αύριο είναι μια νέα μέρα. Και μια νέα επιχείρηση με το όνομα του Alger γραμμένο πάνω της……Καλύτερα σχεδιασμένη, πιο θεαματική. Και πρέπει να είμαι ξεκούραστος….