Κάτι λίγα για τα χτεσινά και προχτεσινά γεγονότα

Τι μπορώ να νιώθω; Οργή και μόνο οργή. Οργή γιατί μια δράκα μπαχαλάκηδων-ουγκ-προβοκατόρων κατάφερε να αμαυρώσει μια πορεία 200,000 ανθρώπων ενάντια στη επιβολή των μέτρων του ΔΝΤ, σκοτώνωντας τέσσερις ανθρώπους που μάλλον ήθελαν και αυτοί να απεργήσουν, αλλά η εργοδοσία της τράπεζας που εργάζονταν τους απειλούσε με απόλυση. Αισθάνομαι οργισμένος που οι τέσσερις που χάθηκαν άδικα θα σκοτωθούν ξανά και ξανά, αφού οι διάφοροι Καρατζαφεροπρετεντέρηδες θα τους κάνουν σημαία τους για να κάνουν και άλλες εκστρατείες ενάντια στα δικαιώματα και τα κεκτημένα όλων μας. Που ο Βγενόπουλος με τους 18 μπράβους και τα τρία κότερα θα βγάλει για μια ακόμη φορά την ουρίτσα του απ’έξω, παρά το γεγονός ότι το κτίριο της τράπεζας του δεν είχε άδεια από την πυροσβεστική λόγω ελλειπούς πυρασφάλειας. Που παρά τον κόσμο που μαζεύτηκε, η κύβέρνηση για μια φορά ακόμη κώφευσε, και έστειλε τα ΜΑΤ για να τον δυαλήσουν. Που σχεδόν άπαντες οι πολιτικοί αρχηγοί της Ελληνικής δεξιάς κόπτωνται για τα συνθήματα περί βουλής, την ώρα που οι ίδιοι την κάνουν τσίρκο. Που στο όνομα της «δημοκρατίας επιτρέπουν την δικτατορία των αγορών. Που όλοι μα όλοι οι τηλε-αστέρες και οι ταγοί της δημοκρατίας μας συνεχίζουν να προωθούν τις, ανυαγισμένες εδώ και μια δεκαετία , Θατσερικές πολιτικές, αγνοώντας επιδεικτικά τα πιο απλά μέτρα που θα μπορούσαν να πάρουν. Που όλοι προσπαθούν να χρεώσουν την ρεμούλα στους εργαζόμενους και όχι στα μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα..

Νιώθω όμως και μια σχετική χαρά. Εκτός από τα τραγικά γεγονότα της Marfin, είδα ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών, από απογοητευμένους ΠΑΣΟΚΟΥΣ μέχρι εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, να βγαίνουν και να φωνάζουν ενάντια στο ΔΝΤ , την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση, το ΛΑΟΣ, τα μεγάλα λαμόγια. Ήταν που είδα, για πρώτη φορά, τόσους πολλούς μετανάστες να πορεύονται χέρι χέρι με Έλληνες και να διεκδικούν ανθρώπινους μισθούς. Που είδα παππούδες και γιαγιάδες να κατεβαίνουν και να φωνάζουν στην αστυνομία, που είδα πενηντάρηδες να κυνηγούν τους κάφρους της ομάδας «Δ». Που είδα κόσμο να ανασυγκροτείται μετά τα πρώτα δακρυγόνα και να ξαναπροσπαθεί να πορευτεί προς τη βουλή, όχι μία, ούτε δυο, αλλά τρεις και τέσσερις φορές. Που είδα διαδηλωτές με πυροσβεστήρες και μάνικες να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τους ανθρώπους από την καιγόμενη τράπεζα, αν και αυτό αποδείχτηκε μάταιο. Η απάντηση της κυρίας στο μετρό, αφού άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα. «Όσο και να προσπαθούν να τα γυρίσουν ο κόσμος δεν θα μασήσει». Το ότι χτες, παρ’όλη την τρομοκρατία από τα ΜΜΕ, και την αστυνομία, μαζεύτηκαν 10,000 άνθρωποι γύρω από τη Βουλή για να διαμαρτηρηθούν για τα νέα μέτρα. Ότι η παγωμάρα έγινε οργή, και η οργή αμισβίτιση. Ποιός, θα πέρνει πλέον την τιβί και τις ανακυκλούμενες κεφαλές της Ελληνικής Πολιτικής και Δημοσιογραφίας στα σοβαρά;