Μανώλη Ρασούλη το ανάγνωσμα

1978. Θεσσαλονίκη. Μια παρέα μένει κοινοβιακά σε ένα διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. Κοιμούνται στρωματσάδα και γράφουν έναν καθαρά ελληνικό δίσκο. Τρελή κι αδέσποτη, Κανείς εδώ δεν τραγουδά και τα ρέστα.

Μέσα της δεκαετίας του ’80. Καθ’ οδόν προς την Ελαφόνησο, κάπου έξω από το Άστρος.Κλεισμένοι σε ένα Lada Niva. ΄Έχουμε ακούσει για ν-οστή φορά το Φορτηγό και τα δέκα χρόνια κομμάτια του Σαββόπουλου. O πατέρας μου απηυδυσμένος, αποφασίζει να βάλει κάτι άλλο στο κασετόφωνο, εγώ θέλω να ξαν’ακούσω το «Σαν τον Καραγκιόζη» και την φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Αρπάζει μια κασέτα στην τύχη και την βάζει.
« Τη ζωή σαν αχθοφόρος...»

Οι φωνές διαδέχονται η μία την άλλη, μαθαίνω τον Παπάζογλου, τον Ξηδάκη αλλά και τον Ρασούλη. Και τα δυακόσια τόσα χιλιόμετρα του φιδωτού δρόμου περνάν σαν νεράκι

200 κάτι. Ο Ρασούλης, με πιτσιρικάδες στο σχήμα, παίζει σε κάποιο αντιρατσιστικό. Έχει ασπρίσει για τα καλά, αλλά έχει κέφια, και κάνει την συναυλία πανηγύρι. Και εγώ, σχεδόν σαν μικρό παιδί, ακούω.
Ποτέ δεν ήμουν λαϊκός, ακόμα και το έντεχνο κάπως ξόφαλτσα το πήρα. Όμως ο Ρασούλης ήταν κάτι άλλο. Μαζί με τους ρεμπέτες, τον Στράτο, τον Στελάρα, ήταν αληθινός. Ήταν ροκ, και ας μην πολυάκουγες την ηλεκτρική στα τραγούδια του. Ιδεολόγος, γκουρού, στιχουργός, άνθρωπος της τέχνης. Αυτό ήταν ο κύριος Μανώλης, για πολλούς από εμάς που τον γνωρίσαμε μέσα από την μουσική.
Σήμερα, θα πάω σπίτι, θα ξεθάψω εκείνο το Lp, θα ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί, και θα ξαναγίνω ο πιτσιρίκος της δεκαετίας του ’80...

Στην υγειά σας κύριε Μανώλη