..... να ένα άκρο

Κανονικά θα το έριχνα στους ψόφους, αλλά για μια άλλη φορά η πραγματικότητα και η επικαιρότητα με πρόλαβαν. Μέσα στο Σαββατοκύριακο, ένα μεγάλο μέρος της Χρυσής Αυγής συνελήφθη, πιθανόν για την συμμετοχή του σε 32 εγκλήματα, ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ ξηλώθηκε, πιθανόν γιατί έκανε τα στραβά μάτια στις παρασπονδίες της ΧΑ, και μια σειρά καθεστωτικοί εκδότες άλλαξαν ρότα και  βαφτίστηκαν αντιφασίστες, χτησιμοποιώντας κυνικά την δολοφονία του Killahp ως Κολυμβήθρα του Σηλωάμ για τους εαυτούς τους και όλο αυτό το τμήμα των αστών, πολιτικών και μη, που φανερά ή μη ενίσχυαν την ΧΑ, είτε γιατί έτσι ενισχυόταν η θεωρία των δύο άκρων, είτε γιατί θα δυέλυαν την συνδικαλιστική εκπροσώπηση σε διάφορους χώρους, είτε γιατί θα ψήφιζαν ότι συνέφερε τις επιχειρηματικές ελίτ. Άλλωστε η γραμμή της συνεργασίας των τάξεων αποτελεί ένα από τα βασικά αξιώματα του φασισμού.

Όμως μερικές φορές οι στόχοι της αστικής τάξης εκπληρώνονται με τρόπους που μπορεί να μας φαίνονται παράδοξοι, είναι όμως πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ βρέθηκε στην φυλακή για το λεγόμενο “Πραξικόπημα της Μπυραρίας”, λίγο καιρό πριν αποφυλακιστεί πανηγυρικά, και λίγα χρόνια πριν, με την αρωγή των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων. Και λίγο μετά την αποφυλάκιση, υπήρξε μια περίοδος “κυριλοποίησης” των Ναζί, που ολοκληρώθηκε με την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Τί ήταν αυτό; Πολύ απλά ήταν η βίαιη αποκοπή των λούμπεν στοιχείων ( που αποτελούσαν τα τάγματα ασφαλείας, γνωστά και ως SA) κατά τις παραμονές της εκλογικής νίκης των Ναζί στην Γερμανία του Μεσοπολέμου. Η αποκορύφωση ήταν η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, με την δολοφονία των ηγετικών φυσιογνωμιών των SA. Αυτό έγινε γιατί αυτά τα στοιχεία (τα οποία μπορούν να γίνουν ανεξέλεγκτα) αποτελούσαν πλεον ένα περιττό βαρίδι που δυσχαίρενε  την άνοδο προς την εξουσία. 

Η Φυλάκιση του Μηχαλολιάκου και των λοιπών μελών της ΧΑ, θα αποτελέσει για αυτούς μια ιδανική ευκαιρία, ας μην τρέφουμε αυταπάτες.  Εκτός από την ηρωοποίηση τους σε ένα μεγάλο στρώμα πρώην απολίτικων νοικοπκυραίων και νυν  απελπισμένων  νεόπτωχων που θα πιστέψουν, ακόμα περισσότερο, τον αντισυστημικό μανδύα της Χρυσής Αυγής, θα υπάρξει και η ευκαιρία για να ξεκινήσει αυτή η μακρά (ή απότομη) περίοδος της στρογγυλοποίησης της εμφάνισης (αλλά όχι των θέσεων) της ΧΑ.  Αυτό σημαίνει ότι, ίσως ακόμα και τώρα, πολλά από τα παλαιά στελέχη της ΧΑ θα αρχίσουν να βλέπουν την πόρτα της εξόδου και να αντικαθίστανται από άλλα, νεότερα και πιο μορφωμένα στελέχη, ή μεταγραφές αεροδρομίου από άλλους παραδοσιακούς χώρους της ελληνικής ακροδεξιάς. Ούτως ή άλλως, φαίνεται πως εδώ και καιρό έχει ξεκινήσεις μια προσπάθεια συνενόησης και συνεργασίας με άτομα από αυτό τον χώρο, έστω και για τις δημοτικές εκλογές, κατ’ αρχήν.  Όμως είναι σίγουρο ότι σε κάποια στιγμή, αν όχι ήδη, άτομα όπως ο Λαγός, ο Μπαρμπαρούσης, ο Καιάδας, ο Ματθαιόπουλος ίσως και ο Παναγιώταρος, θα αποτελέσουν αυτά τα βαρίδια τα οποία ο Μηχαλολιάκος θα θελήσει να ξηλώσει.  Από αυτή την σφαγή θα γλιτώσουν τα στελέχη που έχουν ένα καλύτερο δημόσιο και μορφωτικό προφίλ, άτομα τα οποία βρίσκονται κυρίως στην ομάδα γύρω από τον Μηχαλολιάκο όπως οι Παπάς, Κασιδιάρης, Μισιακας κοκ. Ήδη κάποια κατώτερα στελέχη που δεν πλησιάζουν αυτό το προφίλ (λ.χ. Βλαμάκαης) έχουν αρχίσει να διώχνονται από την οργάνωση. Και από τη στιγμή που θα γίνει αυτό το τελικό ξέπλυμα, οι δρόμοι για την εξουσία θα είναι ανηχτοί. Εκτός και εάν η αριστερά και ο α/α χώρος αλλάξουν στάση και ασχοληθούν επιτέλους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σοβαρά με το πρόβλημα και σταματήσουν να πιστεύουν ότι με μικρομερεμέτια (1-2 πορείες, περιστασιακό ξύλο στους φασίστες, νόμους και θεσμούς)  σταματιέται ο φασισμός.  Ο δρόμος είναι πολύ πιο δύσκολος και μακρύς, χρειάζεται υπομονή και συστηματική δουλειά, οργάνωση μέχρι αηδίας, επιχειρήματα και αντιπροτάσεις σε αυτά που λέει η ΧΑ. Ας τον διαβούμε, στο χέρι μας είναι.

Ενταγμένοι Δημοσιογράφοι

Υπάρχουν λογιών λογιών και φηραμάτων ενταγμένοι δημοσιογράφοι, που κάνουν διαφόρων ειδών ρεπορτάζ, ανάλογα με την ένταξη τους. Υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που εντάσσονται σε υπουργικά γραφεία, στρατιωτικές και αστυνομικές μονάδες. Σπανίως βγαίνουν από τα γραφεία τους και τις συνεντεύξεις τύπου για να κάνουν ρεπορτάζ. Συνήθως αναμασούν συνεντεύξεις και δελτία τύπου, και τις ελάχιστες φορές που κάνουν ρεπορτάζ, είναι τόσο φρακαρισμένο από την αυτολογοκρισία που στο τέλος, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν λέει τίποτα, και στην χειρότερη απλά αναμασά τα όσα θα έλεγε ένα δελτίο τύπου του υπουργείου ή της μονάδας.

Υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που είναι ενταγμένοι σε επιχειρηματικά μπλοκ. Συναγελάζονται με επιχειρηματίες και διευθύνωντες συμβούλους επιχειρήσεων. Θα τους δει κανείς σε μεγάλα γκαλά, σε κλαμπ και σε ακριβά εστιατόρια, να κάνουν παρέα με λογής λογής παράγωντες του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου. Αυτό όταν δεν βρίσκονται στο newsroom ή τα γραφεία μιας εφημερίδας ή ένός καναλιού, με το hands-free κολημένο σοτ αυτί, και κάποιον να τους δίνει εντολές (από την άλλη πλευρά της γραμμής) για το τι θα γράψουν, τι θα πουν, και με ποια σειρά θα χειριστεί το μέσο στο οποίο εργάζονται τις διάφορες ειδήσεις. Συνήθως κάνουν ότι κάνει και το πρώτο φήραμα, αλλά επίσης πολλές φορές αναλαμβάνουν τον ρόλο του σχολιαστή, και καμιά φορά η δουλειά συμπεριλαμβάνει και μια αγιογραφία του επιχειρηματία σοτν οποίο έχουν ενσωματωθεί, ή των ευνοούμενων του, ή στην διαφήμιση της κοσμικής ζωής (και των αγαθοεργιών) της κας του επιχειρηματία. Αυτοί βρίσκονται στο λεγόμενο payroll. Πένες επί πληρωμή στην υπηρεσία της υγειούς επιχειρηματικότητας. Λέμε τώρα.

Εκτός όμως από αυτά το πολύχρωμα ωδικα πτηνά υπάρχει και ο άλλος τύπος του ενταγμένου δημοσιογράφου. Μιλάμε για τον δημοσιογράφο που έχει θέσει την δουλειά του στην υπηρεσία του λάού , της κοινωνίας. 

Το περασμένο καλοκαίρι, στο κάμπινγκ της YRE, κατά τη διάρκεια μιας συζήτισης για την δημοσιογραφία, με θυμάμαι να περιγράφω πως μια ομάδα από τρελούς μπήκαμε στην κατειλημένη Ερτ  οπλισμένοι ως τα μπούνια,  για να θέσουμε εαυτούς στην υπηρεσία του αγώνα. Είχαμε φωτογραφικές μηχανές, κινητά, κάμερες, ένα μπουμ, δύο μικρόφωνα, ένα μόντεμ της πλάκας και δύο-τρία προσωπικά λάπτοπ. Αυτά ήταν τα φοβερά και τρομερά όπλα μας. 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μπλεκόμουν σε μια τέτοια υπόθεση. Ή πρώτη μου φορά σητν μάχημη δημοσιογραφία του δρόμου και της αντίστασης ήταν εκείνο το καλοκαίρι που η Ζούγκλα του Λακαντόνα κατέβηκε στην Αθήνα και κατέλαβαε το Σύνταγμα. Δούλεψα εκεί με πολλούς άλλους που έκαναν, πολλοι ίσως και για πρώτη φορά, το ίδιο με ‘μένα. Χρησιμοποιούσαν την εμπειρία τους στα ΜΜΕ για να δώσουν φωνή στις πλατείες. Και καταφέραμε το ακατόρθωτο. Ένα καλά στημένο δίκτυο από δημοσιογραφικά συνεργεία, κέντρα εκπμομπής, ραδιοσταθμό, και ένα media centre που έκαναν πραγματικότητα την “αντάρτικη δημοσιογραφία”, μέσα σε μια Αθήνα που ζούσε ένα κίνημα και μια καταστολή  χωρίς προηγούμενο. Το κίνημα δυαλήθηκε, αλλά γρήγορα φτιάξαμε τα δικά μας μέσα και συνεχίσαμε. Φτιάξαμε μια νέα καθημερινότητα για τους εαυτούς μας. Το πρωί δουλειά  και το απόγευμα στη κυνήγι της είδησης σχετικά με τα κινήματα.  Ή και το αντίστροφο, αναλογα με το ωράριο των “κανονικών” δουλειών μας.  Γιατί λίγοι  από εμάς ζούμε από τα ρεπορτάζ για το κίνημα. 

Σε κάθε διαδήλωση ή κατάληψη είμαστε από τους πρώτους στόχους. Κυρίως από τις αντιδιαδηλωτικές ομάδες της αστυνομίας, και κατά δεύτερο λόγο από αστυνομικούς της ασφάλειας ή ακροδεξιούς. Έχουν υπάρξει βέβαια και φορές όπου θερμόαιμοι διαδηλωτές έχουν κινηθεί εναντίον μας, αλλά συνήθως έχουν να κάνουν με την χαζομάρα ή τον βρασμό ψυχής των εν λόγω ατόμων, και ήταν ελάχιστες. Αντιθέτως, οι επιθέσεις από ασφαλίτες, αστυνομικούς των ΜΑΤ και φασίστες έχουν υπάρξει οργανωμένες, και με συγκεκρυμένο σκοπό. Το  να μας σταματήσουν από το να κάνουμε το επάγγελμά μας, και να συνετίσουν τους υπόλοιπους. Οι επαγγελματίες του χώρου,  είναι συνήθως κάπως καλύτερα προστατευμένοι, είτε από τις επαγγελματικές τους ενώσεις, ή από τα μέσα στα οποία δουλεύουν, αλλά εμείς , οι πολίτες δημοσιογράφοι, όταν τα πράγματα σκληραίνουν είμαστε ουσιαστικά ακάλυπτοι και χωρίας ασφάλεια καμία. Αυτή είναι η ζωή μας,  γιατί προσπαθούμε να δούμε την αλήθεια ζώντας στην κοινωνία, όχι από την ασφάλεια ενός γραφείου ή των γραμμών της Αστυνομίας. 

 Είναι μια ζωή δύσκολη. Στην ουσία ακούες ότι κάτι γίνεται στην πόλη, μαζεύεις τα υλικά σου και πας. Πάντα τίποτα το “επαγγελματικό ή πανάκρυβο”. Και αυτό γιατί, για να πεις την είδηση από την σκοπιά της κοινωνίας, δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από πράγματα που θα βρεις μέσα σε ένα οποιοδήποτε μικροαστικό σπίτι. Είπαμε, λάπτοπ. μόντεμ, κινητό, κάμερα, διάθεση για αγώνα, διάθεση να “αγνοήσεις¨τον κίνδυνο για να πεις τις ειδήσεις που για τα καθεστωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζονται ως “μη γενόμενες”, γιατί δεν συμφέρουν τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις.

Είμαστε οι άντρες και οι γυναίκες που έθεσαν τα ταλέντας τους στην πραγματικά αμαρκάλευτη ενημ’ερωση του λαού. Αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και χρόνια.

Είμαστε οι Μούμια Αμπού Τζαμάλ, οι νεκροί δημοσιογράφοι του Μεξικού, οι Σαβιάνο, οι τραυματισμένοι από τα ΜΑΤ φίλοι και συνάδελφοι. Είμαστε αυτοί που παλεύουν για να πουν τα πράγματα οπως τα αντιλαμβάνονται αυτοί, όπως τα βλέπει η αγωνιζόμενη κοινωνία, και όχι όπως τα βλέπουν οι πιγκουίνοι που αυτοαποκαλούνται έγκριτοι δημοσιογράφοι. 

Αυτή είναι η  παρακαταθήκη που αφήνουμε, αν και ακόμα είμαστε στα σπάργανα.

Για μια δημοσιογραφία στην υπηρεσία του λαού, αν εξαρτήτως εθνότητας, φύλου, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμόυ.

Με τις κάμερες πάντα οπλισμένες.......

Manifesto 2013

Εάν ένα τραγούδι έχει διάρκεια στον χρόνο τότε αυτό είναι ένα καλό τραγούδι
Βίκτορ Χάρα

 Γεια σου σύντροφε τραγουδοποιέ. Δεν με ξέρεις. Δεν με γνώρισες ποτέ. Στην πραγματικότητα, γεννήθηκα εννιά χρόνια αφού σήγησε η φωνή σου, κάπου δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα από την πατρίδα σου. Κι όμως, αν και δεν είμαι Νοτιοαμερικάνος, αλλά Νοτιοευρωπαίος, δεν ζω στην Χιλή του 1973 αλλά στην Ελλάδα του 2013, νομίζω ότι έχουμε πολλά κοινά. Το ίδιο και οι χώρες μας. Βασικά, εδώ στην Ελλάδα εφαρμόζουν όλα αυτά που έκαναν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην Χιλή οι δολοφόνοι σου. Δέρνουν τον κόσμο, διαπομπεύουν άρρωστους και αδύναμους ανθρώπους για να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και πανικού όταν το χρειάζονται, αφήνουν τους φασίστες να αλωνίζουν και να χτυπούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους και, τώρα τελευταία, εργαζόμενους που δεν κάνουν τα χατήρια των εργοδοτών. Με πρόσχημα το εξωτερικό χρέος, ξεπουλούν τον πλούτο του λαού και κλέβουν τα λεφτά και τις περιουσίες των ανθρώπων, τον μόχθο τους, για να σώσουν, λένε, τις τράπεζες και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και άσχετα με το τι πιστεύω για το έθνος και την εθνική αξιοπρέπεια (πιστεύω πως το έθνος είναι κάτι φτιαχτό και ίσως θα πρέπει να τελειώνουμε μαζί του), δεν μπορώ να καταλάβω τι ονομάζουν αξιοπρέπεια. Τους ανθρώπους που τρώνε από τα σκοπυπίδια; Τις γυναίκες που εκδίδονται για να βάλουν μια μπουκιά φαί στο τραπέζι της οικογένειας τους; Τους ανθρώπους που μένουν χωρίς δουλειά στα 45 και στα 50 γιατί “είναι πολύ γέροι και κοστίζουν πολύ¨; Τους νέους ανθρώπους που αναγκάζονται να φύγουν γιατί εδώ δεν υπάρχει δουλειά; Τους ηλικιωμένους που πρέπει να επιλέξουν εάν θα δώσουν λεφτά για το νοίκι, τα φάρμακα ή το καθημερινό τους φαϊ για να επιβιώσουν (και τι να προτοξοδεύσεις με 300 ευρώ σύνταξη); Τους μετανάστες που βάλαμε σε κλουβιά σαν και αυτά που οι στρατιωτικοί έβαζαν τους συμπατριώτες σου; Τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους για να σώσουν τις τράπεζες;

 Δεν ξέρω τι θα ένιωθες αν τα διάβαζες όλα αυτά σύντροφε τραγουδοποιέ. Εγώ όμως νιώθω οργή. Μια οργή που νιώθουν και πολλοί άλλοι εδώ. Οργή για όλα όσοα συμβαίνουν. Οργή γιατί επειδή κάπιοι πολύ πλούσιοι ζούσαν στην πολιτέλεια σε βάρος όλων των υπολοίπων, τώρα μας έχουν καθίσει στο σβέρκο και μας λένε να ζούμε πιο λιτά, για να επιβιώσει η χώρα, και την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ζουν μέσα στην προκλητική χλιδή, ξοδεύωντας τρομακτικά ποσά για να “αναδειχτούν” και να φανούν στις σελίδες των φυλλάδων του κουτσομπολιού. Για να επιβιώσει αυτός ο χλιδάτος συρφετός που σε όλη τη δεκαετία του ’90 νάρκωνε πολύ κόσμο με το όνειρο της χλιδής και των 15 λεπτών δημοσιότητας. Παρασύρθηκα σύντροφε τραγουδοποιέ.

Παρασύρθηκα από την τσαντίλα μου και σου έγραψα την παραπάνω παράγραφο. Ίσως γιατί είμαι από διαφορετική πάστα. Ακόμα ηχούν τα τραγούδια σου στα αυτιά μου, ακόμα με εμπνέουν οι μεγάλοι επαναστάτες του παρελθόντος, άνθρωποι σαν και ‘σένα σύντροφε τραγουδοποιέ, θεατρικέ συγγραφέα, δάσκαλε. Και για αυτό γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Γιατί υπήρξες μεγάλη έμπνευση για πολύ κόσμο. Γιατί αυτά τα σπασμένα δάχτυλα ακόμα μπορούν να παίξουν την κιθάρα με την απαραίτητη δεξιοτεχνία, για να ακουστούν οι ύμνοι του αγώνα, της επανάστασης και της αλλαγής. Γιατί, σύντροφε τραγουδοποιέ, θέλω και εγώ να παλέψω ενάντια σε αυτά που πάλεψες και εσύ. Γιατί, σύντροφε θεατρικέ συγγραφέα, για ‘μένα η αξιοπρέπεια δεν είναι ένα κενό γράμμα. Γιατί, σύντροφε δάσκαλε, εάν δεν παλέψουμε για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, το μόνο που μας μένει είναι η βαρβαρότητα. Πολύ σε κούρασα, σύντροφε τραγουδοποιέ. Αντίο σου, και έυχομαι του χρόνου, το γράμμα μου να έχει να σου πει για κατορθώματα και όχι για ότι με οργίζει.