Goodnight Ladies

Μερικές φορές, υπάρχουν απώλειες πολύ μακρυνές, που σε οδηγούν σε μια μορφή αναδρομής των χρόνων που πέρασαν.  Μια τέτοια ήταν αυτή της Δευτέρας. Γιατί, με μια μπανάνα και έναν Transformer στα αυτιά, καταδυόμουν επί πολλά χρόνια, τόσο στους δικούς μου υπαρξιακούς βούρκους, όσο και στις δύσολες γειτονιές των πόλεων που έμενα. Ο Lou Reed αποτελούσε έναν από τους λογοτεχνικούς και μουσικούς μου ήρωες καθ’όλη την ύστερη εφηβεία μου και τον καιρό που ήμουν εικοσάρης, με μια ιδιαίτερη θέση στο πάνθεον των ηρώων στους οποίους κατέφευγα για να αντιμετωπίσω την απώλεια και τις δυσκολίες, κάπου εκεί κοντά δίπλα στον Nick Cave, την Patti Smith, τις Τρύπες και τον Neil Young. 

Αλλά ακόμα και όταν δεν πέρναγες δύσκολες φάσεις, ο Λου είχε αυτό το πράγμα που μπορούσε πάντα να σε γοητεύσει. Μια γραφή που παρέπεε ανάμεσα στο μονόστηλο μιας εφημερίδας και τον Κέρουακ, με ολίγη από Μαρκήσιο φον Μαζόχ (βλέπε Veuns In Furs). Και μια μουσική γραφή πάντα αξεπέραστη. Ότι και να άγγιζε, είτε αυτό ήταν βρώμικο ροκ εντ ρόλ, είτε τζαζ στην πιο χαλαρή της μορφή, είτε λευκός θόρυβος (βλέπε Metal Machine Music), είτε μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, είτε μπλιμπλικοείδή, το μετέτρεπε σε ένα έργο άγριας ομορφιάς. Ακόμα και όταν στον τελευταίο δίσκο του έπαιξε μέταλ, το έκανε με απαράμηλλο στυλ, και προσέθεσε ακόμα ένα διαμαντάκι στην συλλογή του.

Τον ανακάλυψε, τον ανακάλυψε ο Andy Warhol, ο οποίος και τον υποστήρηξε στα πρώτα του βήματα, αλλά στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του, εκεί μετά τους    Velvet Underground, τον προστάτευσε και τον συμβούλεψε ο Bowie, πράγματα που δεν ξέχασε ποτέ.  Για αυτό τον λόγο έφτιαξε και εκείνο το μνημειώδες “Songs for Drella” , παρέα με τον John Cale, αυτόν τον παραγνωρισμένο (πάτωσε σε πωλήσεις, περιέργως πως) φόρο τιμής στον μεγάλο εικαστικό. Αλλά, μην ξεχνώντας ότι χωρίς την βοήθεια των άλλων, πολλοί ταλαντούχοι δεν μπορούν να διακρηθούν, έκανε τον μέντορα και σε πολλούς άλλους νέους μουσικούς, με αποκορύφωμα τον Anthony Hegarty (Anthony and the Johnsons), οι οπίοι θα ήταν τελείως άσημοι αν ο θείος Λου δεν έβαζε το χεράκι του.

Στα εβδομηντακάτι του, επιβιβάστηκε στον Δορυφόρο της Αγάπης,  και πήγε να συναντήσει εκείνο το Νεοϋορκέζικο σύμπαν που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, με τους ναρκομανείς, τις αρσενικές και θυλικές πόρνες, τον Warhol, τις ντεμπουτάντ, τα βαποράκια, τους απόκληρους, τους ηδονιστές κοσμικούς, τον Poe, τους νταβατζήδες, τις ανούσιες τηέφωνικές συζητήσεις και τους γεμάτους όνειρα νεοφερμένους επαρχιώτες. Δεν μας άδησε μόνους, αλλά μας άφησε με μια τεράστια μουσική και λογοτεχνική κληρονομιά.

Αντίο Λου

Καληνύχτα Κυρίες….

Για ένα ριάλιτι αδειανό, για μια Μαρία

Πέρασα όλο το βράδυ ψάχνωντας πράγματα αριστερά δεξιά για να γράψω για αυτή την ιστορία. Μια μικρή, από την Βουλγαρία, η οποία βρέθηκε/πωλήθηκε/δεν έχω ιδέα τι σε μια οικογένεια Ρομά, η οποία την εκμεταλεύτηκε για να βγάλει κάποια λεφτά από επιδόματα και, πιθανόν από τα φανάρια. Βλέπωντας και ψάχνωντας πράγματα, λοιπόν, έπεσα πάνω σε αυτό. Κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90, είχε γυριστεί μια ταινία, όπου υπήρχε μια ερωτική σκηνή, στην οποία συμμετείχε (κάπως) ένα βρέφος.  Η ταινία, και τα γυρίσματά της, προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα, και σχολιάστηκαν σε πάμπολλα τηλεοπτίκά πάνελ της εποχής. Και εδώ βρήκα , χάρη σε έναν φίλο που το θυμήθηκε, αυτό το βίντεο από ένα talk show της εποχής. Παρουσιαστής, ο γνωστός μας Πάνος Παναγιωτόπουλος. Βέβαια εδώ απέχει παρασάγγας από την εικόνα στην οποία τον έχουμε συνηθήσει, αυτήν του άβαταρ της ΝΔ.

Προσέξτε τις λεκτικές μπούφλες που σερβίρει ο Ραφαηλίδης στον Σαββόπουλο. Μπορεί να του την λέει βιτριολικά, να τον κράζει πατόκορφα, ο τρόπος που το λέει δεν έχει καμία σχέση με τα πάνελ της σημερινής τηλεόρασης.  Ακόμα και ο Δοξιάδης, ο οποίος εξίσταται και σηκώνει τον τόνο της φωνής του, το κάνει μέσα στα όρια του πολιτικού πολιτισμού, χωρίς  να διακόπτει το σύμπαν. Και η λεκτική μονομαχία Σαββόπουλου-Ραφαηλίδη, γίνεται πολιτισμένα. Ο καθένας αφήνει τον άλλο να ολοκληρώσει τα όσα λέει πριν απαντήσει. Πείτε μου ένα talk show, ένα οτιδήποτε με πάνελ στην τωρινή Ιδιωτική Τηλεόραση όπου οι πάντες δεν αλλαλάζουν σαν τους βάρβαρους, ιδίως όταν πρόκειται να επιτεθούν στην μειοψηφούσα (στο πάνελ) άποψη.  Μόνο και μόνο η στάση της Σώτης Τριανταφύλλου σε εκείνο το πάνελ με τον Κατρούγκαλο νομίζω ότι λέει πολλά για τα μηντιακά έθιμα μετά τον Αυριανισμό και τον Εκσυγχρονισμό (με τους ιδιώτες μηντιάρχες).

Κάπου εδώ παρεμβαίνει η τότε Υπουργός Πολιτισμού. Και αναρωτιέμαι. Από πότε είχαμε έναν σοβαρό άνθρωπο στο ΥΠΠΟΤ; Και ποιος ήταν. Σίγουρα δεν ήταν αυτός που κατά τη θητεία του κάηκε μέρος της Αρχαίας Ολυμπίας επειδή δεν λειτουργούσε το πανάκρυβο σύστημα πυρόσβεσης του χώρου. Ούτε ο άλλος που είχε τον Ζαχόπουλο σε θέση κλειδί. Ούτε εκείνος που γέμησε το ΥΠΠΟΤ με ημέτερους από την Μεσσηνία. Ούτε ο άλλος που επί των ημερών του έγινε ληστεία σε μουσείο γιατί υπήρχαν ελλειπή μέτρα ασφαλείας. Ουτε καν ο καινούριος, που φαίνεται να δίνει μισό κάρο λεφτά σε μέτριους που απλά υποστηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση.

Οι διαφορές στον χειρισμό είναι χαώδεις. Από την μία, στα οπισθοδρωμικά nineties του εκσυγχρονισμού ο χειρισμός του θέματος γίνεται με μια σχετική ευαισθησία και χωρίς αλλαλαγμούς. Από την άλλη, στα προηγμένα και “φιλελεύθερα” ΜΜΕ του 2013 , ένα παιδί που δεν ξέρουμε καν αν κακοποιήθηκε και πως, πέφτει θύμα της εκμετάλευσης των ΜΜΕ , που το κάνουν θέαμα, για να ξυπνήσουν τα κατώτερα ένστικτα του κοινού τους, για να το μετατρέψουν σε ένα ελατήριο για το μηντιακό λυντσάρισμα μιας μειονότητας που ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, που είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης καταδίωξης της από κάθε λογής δεισυδαίμονες, μικρόνοους και γλοιώδεις μικροαστούς, αλλά και κάθε μορφής αυταρχική κυβέρνηση, από τον καιρό του Βλαντ Ντρακούλ μέχρι τον Σοσιαλδημοκράτη (κατά τα άλλα) Ολάντ.

Το πιο αηδιαστικό από όλα, ήταν το γεγονός ότι τα, κατα τα άλλα αντιφασιστικά-αντιρατσιστικά, ΜΜΕ μας σοκαρίστικα από το γεγονός ότι ένα ξανθό παιδάκι ζούσε με μια οικογένεια Ρομά, και όχι το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά, στην Ελλάδα του 2013, ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Και ανάμεσα σε αυτά, υπάρχουν και εκατοντάδες τσιγγανόπουλα. Αλλά φαίνεται ότι ο περίφημος εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ’90 , στην πραγματικότητα ήταν μια οπισθοδρόμιση. Γιατί τα παιδιά του αυριανισμού και  εκσυγχρονισμού, είναι όλοι αυτοί, που πουλώντας οπισθοδρομικές απόψεις, και στρέφωντας τους νεόφτωχους απέναντι στους πολύ φτωχούς,  βλέπουν τα κασέ  και τα νούμερα τους να ανεβαίνουν, και προστατεύουν αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και πλουσιότεροι στην πλάτη όλων μας.Ο Αυριανισμός έβγαλε όλα αυτά τα τέρατα που βιάζουν κάθε έννοια λογικής και αξιοπρέπειας μέσα από τις οθώνες μας, και ο εκσυγχρονισμός τα εξέθρεψε τα τελευταία είκοσι χρόνια. 

Ίσως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε το αυτονόητο. Ότι δεν χρειαζόμαστε ΜΜΕ αυτού του είδους. Ότι χρειαζόμαστε δικά μας ΜΜΕ, που να μην βλέπουν την επικαιρότητα και την ενημέρωση μέσα από τους διαστρευλωτικούς φακούς της εξουσίας, αλλά όπως είναι.

Ποστ μικρόν και ακατάστατον

Όταν δεν έχω κάτι να γράψω, γράφω για τα γκομενικά μου.
Και όταν γράφω για γκομενικά, πρυτανεύει η γκρίνια.





ΝΟΜΟΣ

40 Μέρες

Πέρασαν σαράντα μέρες και ακόμα δεν έχω συνηθήσει ρε σύντροφε. Ακόμα περιμένω να εμφανιστείς σε μια πορεία και να μου πεις ότι “είναι αγριεμένοι οι μπάτσοι σήμερα”. Και χτες, στα σαράντα σου, περίμενα να βρεθείς ανάμεσα μας, να τραγουδήσουμε παρέα το “Ερωτόκριτο”, ή να βρεθούμε μετά παρέα στην ΕΡΤ, εκεί που είχες αφιερωθεί τις τερλευταίες μέρες σου εδώ. Αλλά και πάλι δεν. Δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις αυτές τις μέρες ρε Αχιλλέα, αλλά μας λείπεις. Μας λείπει η γκρίνια σου, μας λείπει το κράξιμο σου, μας λείπει το μόνιμο άγχος σου για το πως θα “ανοίξουμε τον αγώνα στον κόσμο”, μας λείπει το χιούμορ σου, μας λείπει το “δεν προλαβαίνω, ήρθα για να κάτσω δύο λεπτά και μετά φεύγω (αλλά στην πραγματικότητα θα μείνω ‘κάνα τριώρο)”. Κατά τα άλλα ακόμα παλεύουμε. Ακόμα. 

Τελικά, Αχιλλέα, οι σπόροι που έσπερνες αρίστερά-δεξιά φυτρώνουν και μεγαλώνουν σύντροφε. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να πονάμε. Γιατί δεν αντέχουμε να βρισκόμαστε για να θυμόμαστε συντρόφους που χάθηκαν. Αλλά να χαιρόμαστε τους συντρόφους στα καλά τους, όταν πετυχαίνουν νίκες. Να μην χάνουμε ανθρώπους σαν και εσένα, σύντροφε.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ.

Με αφορμή το ομοφοβικό παραλήρημα γνωστού ταμπλόυντ για την “Ζωη της Αντέλ”.

Σε μία από τις πρώτες σκηνές του “Ταμπούρλου”, του Φόλκερ Σλέντορφ, η μητέρα του νεαρού Όσκαρ μαζί μετην σύζηγο του αρχηγού των προσκόπων διαβάζουν παρέα τα “Καμώματα του Ρασπούτιν”. Οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες των περιπτύξεων του περίφημου, για τις ακολασίες του, Ρώσου μοναχού, τις κάνουν να χαμογελούν πονηρά την στιγμή που ο σχεδόν ενήλικος εγκεφαλικά Όσκαρ διαβάζει τους μεγάλους κλασσικούς. Σημαντική λεπτομέρεια. Η σύζηγος του προσκοπάρχη, θα γίνει πιστή ακόλουθος της ναζιστικής ιδεολογίας, παρέα με τον σύζηγο της.

Η σκηνή αυτή δεν έχει καμία διαφορά από την πραγματικότητα. Οι εκδόσεις που ασχολούνται με την κελειδαρότρυπα, και ιδίως με τις προσωπικές ζωές των κατά τόπους προσωπικοτήτων, εκφράζουν και απευθύνονται στα, πιο συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας. Και ενίοτε στα πιο μισαλλόδοξα. Και αυτό γιατί χρησιμοποιώντας μια υποτιθέμενη ερωτική ελευθερία (για ποιούς;), και παίζοντας το χαρτί της κοινωνικής κριτικής καταφέρνουν να πουλήσουν εκατομμύρια φύλλα, και ταυτόχρονα να προωθήσουν μια κοινωνία ελέγχου δια μέσω της κλειδαρότρυπας, της ηιθικής και της βούλισης των μελών της.  Οι πελάτες αυτών των εκδόσεων είναι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, μικροαστοί, που ονειρεύονται να γίνουν μεγαλοαστοί, και άρα να απολαύσουν τις “ελευθερίες” που ευαγγελίζονται αυτές οι εκδόσεις μέσα από τα lifestyle ινδάλματα που προωθούν.

Όλες τις ελευθερίες; Προφανώς και όχι. Γιατί πίσω από την κλειδαρότρυπα βρίσκεται η άλλη πηγή εσοδων από τους μικροαστούς. Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια γαρνιρισμένο με μπόλικο γκλάμουρ και μπόλικες αναπαραστάσεις πραγματικών αρσενικών και πραγματικών θυλικών. Αρσενικών που “έιναι μάγκες και κάνουν κουμάντο” και θυλικών που προορίζονται σαν μέσο τεκνοποίησης ή απόλαυσης από τους ισχυρούς αρσενικούς χωρίς να έχουν ουσιαστική βούληση. Και αυτό γιατί η σεξουαλική ελευθεριότητα έχει ως μόνο σκοπό την επιβίψωση του έθνους, των παραδόσεων του και όλων όσων συνεπάγεται η εθνοκεντρική αντίλυψη του εκάστοτε μικροαστού.

Σε αυτό τον ελεύθερο έρωτα, οτιδήποτε πειράζει την φυλετική μας καθαρότητα είναι κακό, και οτιδήποτε δεν συνδει με τις νόρμες των ετεροφυλοφυλικών σχέσεων, που θα παράξουν την συνέχεια του έθνους, δεν έχει κανένα χώρο. Όπως δεν έχει χώρο ο οιοσδήποτε ασμφισβητεί το έθνος και τις καθεστικυιές αξίες του, όποιος δεν ταιριάζει στην εικόνα του ισχυρού και έξυπνου επιχειρηματία/τραγουδιστή/σταρ που οι εκδότες (στην πλειψηφία τους μεγαλοαστοί τύπου Βαρδηνογιάννη ) θέλουν να πλασάρουν στον μικροαστό για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα γίνει κάτι τέτοιο, και άρα τις πωλήσεις των εντύπων αυτών. Δεν έχει θέση ο διαφορετικός, ο μόνος που έχει θέση είναι μια εννιαία μάζα που σκέφτεται το ίδιο, κάνει το ίδιο, καταναλώνει το ίδιο, κάνει έρωτα σε παρόμοια άτομα.

Αντιθέτως, σε αυτά τα έντυπα θέση έχουν το μίσος, ο ρατσισμός, και όσοι τα προωθούν , ιδίως αν είναι φιλικοί προς την αστική τάξη. Σε αυτές τις φυλάδες ξεπλένονται μαχαιροβγάλτες, μισαλόδοξοι, μαφιόζοι, ρατσιστές και άλλα καλά παιδιά του κοινού ποινικού δικαίου, ώς παρεξηγημένοι άνθρωποι με μούσκουλα και ιδανικά, τους οποίους δεν καταλαβαίνει ο υπόλοιπος κόσμος (αφού πάει τις γιαγιάδες στο ΑΤΜ, ε και που μαχαιρώνει κάναν λαθραίο που είναι το κακό;).

Ο φασισμός ξεπλένεται μέσα από ημίγυμνα κορίτσια της σελίδας 3, στημένα ρεπορτάζ  με μπούληδες που περνάνε την γιαγιά απέναντι στην Αχαρνών, κραυγές για την εγκληματικότητα των μεταναστών, οδυρμούς για το Μεταξουργείο (λέμε τώρα) που από “Ελληνικό  Σανς Ελιζέ” έγινε  μπανλιέ της χειρότερη υποκατηγορίας, εγκυμοσύνες-σχέσεις-χωρισμούς-χλιδόσπιτα διασήμων, θεωρίες των δύο άκρων, κράξιμο των συνδικαλιστών, οδηγίες για το πως να καυλώσεις τον χλιδάτο άντρα/βγάλεις γκόμενα την μοντέλα, πολλή κλειδαρότρυπα (με νουθεσίες που ξεπερνούν τα όρια της κακεντρέχειας), και “προστασία του ήθους της φυλής απέναντι σε ξωθεν επιβουλές” (χέβι μέταλ, λεσβίες, εβραίοι, μετανάστες.... και η λίστα τελειωμό δεν έχει).

Θυμηθείτε. Πιοι έκαναν την Χρυσή Αυγή lifestyle προϊόν. Οι εκδότες που όλο αυτό τον καιρό έκαναν όλα τα παραπάνω, οι κομιστές των εθνικών μας γαργαλιστικών λεπτομερειών, οι χλιδέμπορες του κίτρινου τύπου. Αυτοί.

Όλοι αυτοί είναι, τελικά, η επιβεβαίωση μιας φράσης. Όπως ο έρωτας περνάει από το στομάχι, ο φασισμός περνάει από την κλειδαρότρυπα.

Για να μην ξεχάσουμε ποτέ

Η λήθη είναι ο χειρότερος εχθρός. Τόσο για τους φευγάοτυς, όσο και για τους ευάισθητους, και για τις ιδιοφυίες και για αυτούς που αντιστάθηκαν. Να μην ξεχάσουμε, γιατί έτσι και ξεχάσουμε, δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε πως να ορθώσουμε το ανάστημα μας.

Γειά στο στόμα σου Νώντα

Κανονικά δεν θα άνοιγα το στοματάκι μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά, εν τέλει θα το ανοίξω.

Εύγε Νώντα,  τελικά σε αγαπάμε γιατί αν και έχεις μεγαλώσει (και δεν σε έχουν πάρει τα χρόνια) δεν έχεις αλλάξει καθόλου.