Οι παραπόταμοι της πολιτικής (Ποστ Νιοστής Ανάγνωσης).

Μετά τους 58 και την Ελιά νόμιζα ότι οι φορείς των πολιτικών ιδεών που μας έφεραν τον Σημιτικό  “εκσυγχρονισμό” απλά θα παρέδιδαν το πνεύμα.  Όμως απεδείχθην γελασμένος οικτρά. Ο ένας λόγος είναι ότι οι Σημιτικές εφεδρείες ήταν περισσότερες από ότι νόμιζα.Ο άλλος λόγος είναι εξ’ίσου απλός.  Όπως και να το κάνουμε, τα στελέχη του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ παλεύουν για να κρατηθούν εν τη πολιτική ζωή, και να δίνουν ανάσες σε όποια κυβέρνηση κάνει τα χατήρια των σπόνσορων τους, έστω και δια νουντσίου. Γιατί, καλώς ή κακώς, αυτό το πράγμα είναι ο Σταύρος Θεοδοράκης. Ένας νούντσιος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ.

Εξ ίσου φοβερή είναι η ικανότητα του στελεχειακού δυναμικού αυτών των σχηματισμών να βρίσκουν αποπολιτικοποιημένα ονόματα για τους σχηματισμούς που φτιάχνουν. Άλλωστε από τους 58 στην Ελιά και μετά στο Ποτάμι, ένας Άντονυ Γκίντενς δρόμος είναι. Και ο τρίτος δρόμος γίνεται τρίτος πόλος, και οικονομία της αγοράς υποστηρίζουμε, και λάιτ αριστερές ιδέες έχουμε, και λίγο κοινωνικό κράτος από ‘δω και από ‘κει (ίσα να φαίνεται όμως, μην δυσαρεστήσουμε τους επενδυτές) θέλουμε. Και τι θέλουν εκείνες οι ρημάδες οι ιδεολογίες τώρα, είμαστε στο 2014 και οι ιδεολογίες τελείωσαν το ’89, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνον τον Φουκουγιάμα να μιλά για το τέλος της ιστορίας. Αυτά λένε, αυτά υποστηρίζουν. Μια “απολιτίκ” πολιτική , πέρα από ιδεολογικές αγγυλώσεις, λένε. Στην πραγματικότητα όμως οι πολιτικές τους απόψεις μάλλον είναι διαφορετικές. 

Το Ποτάμι, για παράδειγμα, που όλο και περισσότερο παρουσιάζεται σαν ένα νέο και ανεξάρτητο κόμμα είναι κλασσική περίπτωση τέτοιου σχηματισμού.  Βασικά κάθε άλλο παρά νέο είναι. Περισσότερο θυμίζει ένα Σημιτικό ΠΑΣΟΚ χωρίς τα στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Και οι υποστηρικτές του, τουλάχιστον τα ΜΜΕ που τον υποστιρίζουν πιο φανατικά, είναι το πάλαι ποτέ στήριγμα του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ που ελέγχονται από τον ΔΟΛ. Και μια άλλη σύνδεση με την εποχή Σημίτη. Ο Θεωδοράκης ήταν αρχισυντάκτης του “ΚΛΙΚ”. Ναι, του κλικ, του επαναστάτη του lifestyle Νίκου Κωστόπουλου.  Ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δια των πνευματικών και πολιτικών ταγών της δεκαετίας του ’90. Πιο καλός χρίστης της νεοφιλελεύθερης Newspeak πεθαίνεις.

Το καλό με όλη αυτή την ιστορία είναι ότι κάπιοι σοβαροί άνθρωποι όπως ο Χάγκεν Φλάισερ την κατάλαβαν από την αρχή την δουλειά και αποστασιοποιήθηκαν από την αρχή του όλου εγχειρήματος. Εκτός και εάν οι κακές γλώσσες που θέλουν την ανακοίνωση των ονομάτων τους ως μελών του “Ποταμιού” να γίνεται εν αγνοία τους, βγουν αληθείς, οπότε το πράγμα αλλάζει άρδην. 

Αργότερα, κατά τη διάρκεια των περιοδειών του “Ποταμιού”, φάνηκαν και άλλα πράγματα. Κατ’ αρχήν η λογική του “συζητούμε το πρόβλημα χωρίς να επιρεαζόμαστε από ιδεολογίες η πολιτικά προγράμματα”. Αν μη τι άλλο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως έλλειψη πολιτικού προγράμματος, αν όχι ως ύπαρξη μιας κρυφής πολιτικής ατζέντας. Γιατί ακόμα και για να ακολουθήσεις μια πολιτική τύπου “βλέπωντας και κάνοντας”, αυτή για να πετύχει πρέπει να έχει στόχους. Εκτός και αν ο στόχος είναι να αποσπάς συνέναιση, οπότε πάμε στο σενάριο της κρυφής ατζέντας. Όμως το Ποτάμι έδειξε και μια άλλη αδυναμία. Την ανυπαρξία πολιτικών απόψεων, αλλά και μιας σταθερής ιδεολογίας που θα το οδηγήσει στην ανάπτυξη επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων απέναντι σε οποιονδήποτε αντίλογο. Απέναντι στις ερωτήσεις μελών του κοινού, ο Θεοδωράκης απαντούσε με ένα στάνταρ τροπάριο, το οποίο ήταν τόσο κενό νοήματος, όσο και ο έντεχνος πολιτικός λόγος, επί παραδείγματι, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και όταν οι ερωτήσεις παραγίνονταν πιεστικές, άρχιζε ένα δεύτερο τροπάριο. Το “είστε τραμπούκοι που έστειλε ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αυτά δείχνουν  και κάτι άλλο. Ότι ο Θεοδωράκης είνώ εκφράζει άποψη επί των πάντων, με έναν λόγο που θυμίζει τον Θάνο Τζήμερο, στην πραγματικότητα είναι ενδεής ουσιαστικών προτάσεων και επιχειρημάτων. Δηλαδή, τουλάχιστον κατά την Παγκάλεια ρητορική, είναι ένας “κύριος τίποτα”.

Και στην ουσία αυτό καλείται να ψηφίσει όποιος σκέφτεται να ψηφίσει το Ποτάμι. Ένα πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη, χωρίς τα στελέχη του, αλλά με μεγάλες δόσεις από τίποτα, πασπαλισμένο με αντιφατικές διακυρήξεις περί ανθρώπινης πολιτικής και κοινής λογικής. 

Μας φταίει το παρελθόν μας, και για να φτιάξουμε τα λάθη που έγιναν τότε, μας λένε ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τους προταγωνιστές του.....