My name is Edward Murrow

Στα τρία χρόνια που είμαι στη νήσο Κύπρο, υπήρξαν μια σειρά από κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που μου προκάλεσαν απίστευτα άσχημη εντύπωση. Ίσως γιατί εδώ οι εκφάνσεις του συστήματος είναι ποιο εμφανείς. Ίσως και γιατί κανείς δεν φαίνεται να αντιδρά (φανερά) στην νήσο Κύπρο, ενάντια σε αυτές.


Η πρώτη είναι η εργατική ειρήνη. Αυτή η σύμπραξη εργαζόμενων, αφεντικών, πολιτικής εξουσίας και οργάνων καταστολής, μπορεί να φαινόταν χρήσιμη για το κοινωνικό σύνολο στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, αλλά τώρα, μετά από τριάντα χρόνια δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης. Ίσα ίσα λειτουργεί υποβοηθητικά για το μεγάλο κεφάλαιο και όποιον κατέχει την εξουσία. Πως όμως έγινε αυτό; Με τη βοήθεια των κατασταλτικών πολιτικών που χρησιμοποιήθηκαν για να ικανοποιηθεί αυτό το δόγμα (διάλογος με τα αφεντικά, έλλειψη μεγάλων απεργιών κλπ), κατάφεραν να εισχωρήσουν στις παρατάξεις αριστεράς , ως «προσκείμενοι» σε αυτές, στρατιωτικοί, αστυνομικοί και κεφαλαιοκράτες. Έτσι δημιουργήθηκε ένα άτυπο είδος οικονομικού και πολιτικού πατροναρίσματος των παρατάξεων αυτών. Μπορούσαν, δηλαδή, να διατηρήσουν την οργανωτική δομή και την φρασεολογία τους, αλλά σε ζητήματα πολιτικής το μεγάλο κεφάλαιο εχειτον πρώτο λόγο.

Για να καλύψουν τυχόν απώλειες όσον αφορά την αποδοχή τους από την κοινή γνώμη (δηλαδή το εκλογικό σώμα) οι παρατάξεις αυτές ακολούθησαν τρεις τακτικές. Πρώτον έπρεπε να εφεύρουν ένα άλλο πρόβλημα για να αποπροσανατολίσουν το κοινό. Αυτό το πρόβλημα ήταν ήδη σερβιρισμένο (Κυπριακό). Με αφορμή το Κυπριακό αυτή η ιδιότυπη νομενγκλατούρα επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι επιβίωσης, το οποίο βασιζόταν σε μια αέναη μάχη ενάντια σε ανεμόμυλους, οι οποίοι είχαν αναλάβει (ίσως εν αγνοία τους, ίσως όχι) τον ρόλο του Μεγάλου Σατανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, σε μια σειρά από περιπτώσεις (όπως η τελευταία συνεδρίαση της ΦΕΠΑΝ), να παραμεριστούν θέματα τα οποία έκαιγαν την εκάστοτε κυβέρνηση, χάριν θεμάτων εντυπωσιασμού. Η δεύτερη τακτική είχε ως στόχο να διατηρήσει την εικόνα που είχαν καλλιεργήσει αυτές οι παρατάξεις στο παρελθόν. Δηλαδή την εικόνα του αγωνιστή. Εκεί επιστρατεύτηκαν μια σειρά από μέτρα. Ελεγχόμενες κινητοποιήσεις (που πολλές φορές υπερέβαιναν τα όρια του καπελώματος) , απεργίες μαϊμού (όπως η ημίωρη για το Μπόλκενσταϊν (ναι μεν θέλουμε να αγωνιστούμε, για τα δικαιώματα της εργατιάς, αλλά πρέπει να μην χάσουν τα κέρδη της εργάσιμης μέρας και τα αφεντικά)) , και ένα στραγγαλιστικό μονοπώλιο νελολαιίστηκων οργανώσεων (που πρόσκεινται σε αυτές). Έτσι όχι μόνο προβατοποιείται η κοινή γνώμη, αλλά και όποια ελεύθερη φωνή υπάρχει, θάβεται από το τεράστιο τίποτα που έχουν να αντιτάξουν στις επιταγές του κεφαλαίου.
Η Τρίτη τακτική που χρησιμοποιούν είναι κάτι ανάμεσα στο σαμποτάζ και το «κάρφωμα». Οι μνήμες από τις μεθοδεύσεις που έγιναν στη ΦΕΠΑΝ για να μην συζητηθούν θέματα που έκαιγαν (όπως η σύγκλιση με την ΕΕ), αλλά και από τις αντιπολεμικής του 2002 (όπου η περιφρούριση, που ανήκε σε τέτοια οργάνωση, παρέδιδε μετανάστες και αναρχικούς στην αστυνομία). (β πολ. Συνθήκη)

Όπου όλες αυτές οι τακτικές αποτυγχάνουν, ή έστω δεν λειτουργούν ικανοποιητικά, μπαίνει ο ρόλος της καταστολής. Η αστυνομία έχει αναλάβει αυτό τον ρόλο, με περισσή χαρά. Το δικαστικό κύκλωμα ακολουθεί. Ο λόγος που υπάρχει τόση καταστολή, είναι ότι υπάρχει απίστευτη ανοχή απέναντι στις πράξεις των ταγμάτων ασφαλείας, πράγμα που πηγάζει από την πρώτη πολιτική συνθήκη. Δηλαδή, τα τάγματα ασφαλείας βρίσκονται στο απυρόβλητο ( και ο υπουργός τους κάνει πλάτες).
Έτσι κάθε αγωνιζόμενος νέος, που δεν δέχεται να βολευτεί μέσα στα καλούπια που του προσφέρει το εθνικιστικό- καπιταλιστικό κράτος, βρίσκεται κυνηγημένος. Η αντίσταση στην Κύπρο έχει ποινηκοποιηθεί, χωρίς αυτή η ποινικοποίηση να νομιμοποιείται ποσώς. Χαρκτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του αγωνιστή Άρη Μαρκίδη που θα συρθεί στα δικαστήρια στο τέλος του μήνα , με ανυπόστατες κατηγορίες.

Όλα αυτά μου δημιουργούν την ανάγκη να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό το βρώμικο, άδικο και ανελεύθερο σύστημα, και τις Μακαρθικές μεθόδους που χρησιμοποιεί. Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι υπόθεση όλων μας. Η προάσπιση τους, είναι δυνατή μόνο μετά από μία εκ βάθρων ανατροπή των υπάρχουσων κοινωνικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, μακρυά από κάθε πολιτικό πατρονάρισμα

Καλή Νύχτα· και Καλή Τύχη



Υ.Γ. Η στήλη νοιώθει την ανάγκη να δηλώσει την αμέριστη συμπαράσταση της στον διωκώμενο κοινωνικό αγωνιστή Άρη Μακρίδη, έναν από τους ελάχιστους πραγματικούς αγωνιστές στον τόπο αυτό.