ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ)

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ)

Ήταν σαν εφιάλτης. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα κακό όνειρο. Τσιμπήθηκα, αλλά τελικά ήταν μια πραγματικότητα. Στη συνέχεια νόμιζα πως έφταιγε το πολύ διάβασμα για το ΜΑΣ 051 και παραλογιζόμουν. Που τέτοια τύχη όμως. Η Κυριακάτικη εφημερίδα, η οποία δήλωνε αριστερών πεποιθήσεων, σχεδόν κόμπαζε για το γεγονός ότι στην Κύπρο θα έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, και θα γίνουμε κέντρο παιδείας προς πώληση. Και αναρωτιόμουν. Είναι αυτή η αριστερά που κόμπαζε προ μηνών για τη συμμετοχή της στο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, στο οποίο ζήταγε μόνο κρατικά πανεπιστήμια; Και όμως είναι ακριβώς η ίδια. Στην Ελλάδα για να τα έχουν καλά με τους ΚΝήτες αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, εδώ στην Κύπρο λένε ναι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αρκεί λέει να είναι μη κερδοσκοπικά! Σχιζοφρένεια!

Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ιδιωτικό σημαίνει και κερδοσκοπικό. Οπότε οιαδήποτε ιδέα ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν θα έχουν ως στόχο το κέρδος είναι τουλάχιστον στερούμενη πραγματισμού, αν όχι γελοία. Ενδεικτικά το «μη κερδοσκοπικό» Χάρβαρντ έχει δίδακτρα 40,000 δολάρια το χρόνο.

Οπότε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τρέχει με αυτό το θέμα στην Κύπρο. Όχι δεν περιμένω να βγει ο Χριστόφιας και να υλοποιήσει όλα τα φιλεκπαιδευτικά και φιλεργατικά μέτρα που έχει εξαγγείλει (όπως η περίφημη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία ουδείς ξέρει τι ακριβώς προβλέπει) από μόνος του. Ούτε περιμένω από το ΑΚΕΛ της εργατικής ειρήνης να κάνει τίποτα, πολύ απλά γιατί η αριστερά τους έχει μείνει στη σταλινική θεώρηση ότι «κίνημα είναι μόνο ότι ελέγχει το κόμμα», και στη γραφειοκρατική άποψη ότι δεν είναι η ώρα για μαζικές κινητοποιήσεις και δυναμική διεκδίκηση, μιας και προέχει το εθνικό , οπότε θα πρέπει να το λύσουμε όλοι μαζί πρώτα (με τον αστικό τρόπο) και να καθόμαστε σε διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά για ότι διεκδικούμε (αντί να βγαίνουμε μαζικά στο πεζοδρόμιο) (βλέπε θεωρία των Σταδίων).

Και εδώ φτάνουμε στο δια ταύτα. Πρέπει να πιέσουμε τις ηγεσίες, τόσο του ΑΚΕΛ όσο και των κατά τόπους σχημάτων του. Και αυτό γιατί μόνο έτσι θα αναγκαστούν να αναλάβουν οι ηγετικοί του ΑΚΕΛ τι σημαίνει ο όρος «αριστερός αγωνιστής», και τι ακριβώς ρόλο παίζουν οι ίδιοι. Οι αγώνες, κύριοι, γίνονται στους δρόμους, και όχι στα διάφορα λουξ γραφεία. Τα κινήματα, κύριοι, χτίζονται στα αμφιθέατρα με τους απλούς φοιτητές και τους εργαζόμενους, και όχι στα κυριλέ συνεδριακά κέντρα και στα conference rooms παρέα με τους εργοδότες…

Και μιας και λέμε για σοσιαλισμό….δεν θα ήταν καλύτερο, σαν ιδέα, να παλέψουμε για να καταργηθούν τα δίδακτρα (στο ΤΕΠΑΚ, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια) και να περιέλθουν αυτά στα χέρια των φοιτητών και των καθηγητών τους; Έτσι μια απλή σοσιαλιστική ιδέα πετάω….Αλλά ξέχασα….η έρμη η σταλινική θεωρία των σταδίων….δεν φτάσαμε στον πλήρη καπιταλισμό ακόμη και δεν είμαστε έτοιμοι να επαναστατήσουμε για να τα ανατρέψουμε όλα αυτά……ή μήπως πέσατε έξω


Νίκος Κοκκάλης
ΚΠΕ ΠΟΛΕ 6Ο