Σεμνά και ταπεινά.....μας κλέβουνε!!!

Πριν μια περίπου τετραετία η ΝΔ έβγαινε στην κυβέρνηση με ηγέτη το «καθαρόαιμο» του κ Δαϊλάκη και σύνθημα τον «ανένδοτο» αγώνα κατά της διαφθοράς. Τώρα, εν έτει 2008, οι δηλώσεις περί σεμνότητας και ταπεινότητας φαντάζουν μόνο σαν ανέκδοτο. Ένα ανέκδοτο σε βάρος του απλού πολίτη, του εργαζόμενου, του νεολαίου, του φοιτητή. Ο «ανένδοτος» μετατράπηκε σε πλιάτσικο, με ιερείς, ηγούμενους, βουλευτές, υπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους ενδεδημένους με τον γαλάζιο μανδύα του πατριώτη ή τον πράσινο μανδύα του σοσιαλδημοκράτη να τρέχουν να διεκδικήσουν ο καθείς την μεγαλύτερη (σε χωρητικότητα) κουτάλα. Αυτό που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα της δράσης του συμπλέγματος σοσιαλδημοκρατών (μερικές φορές)-νεοφιλελεύθερων-λαικής δεξιάς και δεξιάς του Κυρίου- ΣΕΒ. Και δεν είναι μόνο το παπαδαρίο που θυσαυρίζει στις πλάτες μας. Είναι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες που γίνονται σιγά σιγά κάτι σαν τον Ζυμαρούλη. Όλοι δηλαδή όσοι έπιασαν τους ανέμους της αλλαγής που εμφανίστηκαν από το 85 και μετά (όλως παραδόξως όλοι έπνεαν προς την ίδια κατεύθυνση, την ΛΙΤΟΤΗΤΑ-ΙΔΙΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ).

Και επί ΠΑΣΟΚ υπήρχαν καραμπινάτες αρπαχτές και σκάνδαλα,απλά οι του ΠΑΣΟΚ ήταν ρε παιδί μου κομματάκι πιο επαγγελματίες, δεν πιάνονταν τόσο εύκολα, ούτε αντιδρούσαν τόσο σπασμωδικά (τουλάχιστον μετά από την φάση που έστειλε ο Αντρέας τα ΜΑΤ να δείρουνε τους παππούδες). Η συνταγή για ένα αποτελεσματικό σκάνδαλο επι ΠΑΣΟΚ, ήταν ή η διαιώνηση των τρεχόντων σκανδάλων (όπως η αφορολόγιτη εκκλησιαστική περιουσία), ή η έναρξη καινούριων σκανδάλων που θα μεταλαμπαδεύονταν στην όποια νέα κυβέρνηση (Ολυμπιακή,ΕΛΤΑ, ΟΤΕ), ή το κουκούλωμα (εντάξει τους ξέφυγε ο Κοσκωτάς, στην κορύφωση του σκανδάλου ήταν στα τελειώματα η κυβέρνηση τους-επερχόταν ο Μητσοτάκης με την «Κάθαρση» (άλλο ανέκδοτο κι’αυτό) αλλά για δείτε κάτι υπεργολαβίες που μοίραζε ο ΟΤΕ στα Βαλκάνια). Έτσι οι ΠΑΣΟΚΟΙ δεν είχαν τόσο χοντρό πρόβλημα όσο τα «γαλάζια παιδιά», εάν και θα ‘πρεπε.

Με τη ΝΔ όμως η αρπαχτή και η διαχείρηση αυτής είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονται, οι λίγοι θυσαυρίζουν πλέον ανοιχτά και αδιάντροπα. Το ξεκίνημα έγινε με την πρώτη προσπάθεια να ξεπουληθούν τα λιμάνια, μετά με την προσπάθεια για ιδιοτικοποίηση της παιδείας και την αντίδραση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως (ζαρντινιέρες, δακρυγόνα, πράσινα παπούτσια και έτερες ιστορίες). Στη συνέχεια SIEMENS, ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Βατοπέδι και τα συναφή. Δηλαδή μια συνεχής προσπάθεια να μεγαλώσει η μαύρη τρύπα που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ, και να ευνοηθούν οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες σε βάρος του κόσμου. Η κλασσικότερη κομπίνα που παίχτηκε ήταν τα καρτέλ. Χρόνια και χρόνια μας έχουν γανιάσει με εκείνη την ιστορία γι’ αγρίους ότι με ελεύθερη αγορά και ανταγωνισμό θα έχουμε......καλύτερες υπηρεσίες και τιμές.....Απεδείχθη μύθευμα αφού πολλές αγορές είναι ελεύθερες στην Ελλάδα, (όπως του γάλακτος, επί παραδείγματι), αλλά οι προσφερόμενες υπηρεσίες έχουν παραμείνει οι ίδιες, ενώ οι τιμές έχουν ανέβει κατακόρυφα.Στο δε γάλα, όπως και σε μια άλλη σειρά προϊόντων, η διαφορά των τιμών από εταιρία σε εταιρία έχειως ανώτατο όριο το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 10-20 λεπτών..... Μια βόλτα στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς αρκεί για να σας πείσει για την ορθότητα των όσων γράφω. Το λογικό αποτέλεσμα της ιστορίας αυτής, είναι το να έει φτάσει ο κοσμος στην κατάσταση να πηγαίνει για ψώνια στο σουπερμάρκετ με την πιστωτική κάρτα στο χέρι, αφού δεν ξέρει εάν το ρευστό που έχει θα φτάσει για να καλύψει τις καθημερινές ανάγκες του σπιτιού. Για διασκέδαση έξω βέβαια ούτε λόγος, μιας και αυτή έχει γίνει πια πανάκρυβη..

Όλο αυτό είναι το περιβάλλον υπο το οποίο διεξάγονται οι διάφορες ιερές μπίζνες, εν Ελλάδι, σε μια περίοδο όπου ένα πολλύ μεγάλο μέρος του κόσμου ουσιαστικά λέει το ψωμί ψωμάκι και οι ελάχιστοι μεγαλοεπιχειρηματίες να πλουτίζουν αδιάντροπα απο ‘δω και απο ‘κει.
Ένας τέτοιος είναι και ο Εφραίμ, όπως ήταν και ο Χριστόδουλος, ο Ιερώνυμος και οι προκατοχοι του, όπως είναι και ο Ττόμης ο Β (ο οποίος σύμφωνα με τον Κώστα Κωσταντίνου του «Π»έχει μεγάλη έφεση στο Κοντραμπάσο). Όμως η επιτυχία όλων αυτών, και ίδίως του Χριστόδουλου, του Ττόμη και του Εφραίμ στο οικονομικό μάνατζμεντ, δεν ωφείλεται μόνο στις διοικητικές και οικονομικές τους ικανότητες, ούτε μόνο στους στενούς δεσμούς τους με πολιτικούς και οικονομικούς παράγωντες, Έλληνες ή Κύπριους, πράσινους ή γαλάζιους. Ούτε τόσο σε εκείνη την μερίδα των ψηφοφόρων που «βλέπει ράσο και ανοίγει το πορτοφόλι». Ωφείλεται κυρίως στην αδυναμία των εκάστωτε κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν την εκκλησία ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια επικερδής και αδιφάγος επιχείρηση, με έμφαση στα κτηματικά. Και επιπλέον υπάρχει μια αδυναμία αντιμετόπισης των απατηλών τρώπων με τους οποίους διαχειρίζεται αυτήν την περιουσία η εκκλησία ή προσπαθεί να την επεκτείνει, πολλές φορές δείχνοντας ότι πέρα από τις περι πνευματικής και κοινωνικής εργασίας φανφάρες είναι στην ουσία μια αδίστακτη και χωρίς την παραμικρή κοινωνική ευαισθησία επιχείρηση. Απο την τιτάνια προσπάθεια για την οικοπεδοποίηση της Πεντέλης, του Υμμητου και της Πάρνηθας (όπου βρίσκονται τεράστιες ανεκμετάλευτες δασικές εκτάσεις, υπό την ιδιοκτησία μεγάλων μοναστηριών), μέχρι τα αίσχη της Μονής Τομπλου στο Κάβο Σίδερο και την έξωση των παιδικών κατασκηνώσεων στην περιοχή της Χαλκιδικής, αυτό είναι το πρόσωπο των ιερών πατεράδων του έθνους. Οι οποίοι ακόμα και στις φιλανθρωπίες-κινήσεις διαφήμισης κάνουν τόσο μικρά έξοδα, όσο είναι δυνατόν για να μην μειωθούν τα υπερκέρδη τους (βλέπε αλληλεγγύη), την ίδια στιγμή που κυκλοφορούν με τεθωρακισμένα τζιπ, λιμουζίνες και ελικόπτερα, φορώντας άμφια τα οποία εάν πωλούνταν θα κάλυπταν το χρέος μιας χώρας του τρίτου κόσμου......

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Κοιτάχτε τι γίνεται στις ΗΠΑ με την όψιμη κρατικοποίηση ιδιωτικών τραπεζών για ένα-με δύο χρόνια, με σκοπό την κάλυψη των χρεών τους. Εκεί ένας άλλος καλούλης του Θεού (που βγήκε πρόεδρος την πρώτη φορά με νωθεία, και που πίστευε ότι το θείο του καθήκον είναι να σκοτώνει μουσουλμάνους-με τα λεφτά των φορολογουμένων βέβαια), καθοδηγούμενος από μια σειρά επιφανείς μαθητές του Hayek και του Friedman και μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων (βλέπε Dick Cheney, Paul Wolfowitz και cia) έθετε σε εφαρμογή ένα τεράστιο πρόγραμμα δυάλυσης των όσων κρατικών υπηρεσιών είχαν επιζήσει της εποχής Ρήγκαν το οποίο συμπεριλάμβανε ακόμη και την ανάθεση υπεργολαβιών του Αμερικάνικου Στρατού σε εταιρίες μισθοφόρων, όπως η περίφημη Blackwater. Αυτό φανερώνει και το πως βλέπουν το κράτος αυτοί οι άνθρωποι. Δηλαδή ως μια μαύρη τρύπα στην οποία ρίχνουν τα χρέη των επιχειρηματιών, έτσι ώστε να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τα χρέη των επιχειρήσεων τους χωρίς να πληρώσουν οι ίδιοι δεκάρα. Έτσι ώστε όταν «υποχωρήσει» η κρίση, να ξαναπάρουν την επιχείρηση και να ξανασυσωρεύσουν κεφάλαια, τα οποία υποτίθεται ότι όταν θα φτάσουν σε ένα σημείο υπερχείλησης, έτσι μαγικά, θα πέσουν ως μάννα εξ ουρανού στους εργαζόμενους (οι οπιοι μέχρι τότε θα εργάζονται ανασφάλιστοι και τρεις κ’εξήντα, αλλά για το καλό τους σκοτώνται στη δουλειά χωρίς να βλέπουν δεκάρα τσακιστή). Δηλαδή, ακόμα και εάν πραγματικά το πιστεύουν αυτό το πράγμα, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι και κερατάδες και δαρμένοι, δηλαδή να δουλεύουν για λίγα λεφτά και ταυτόχρονα να πληρώνουν για τις μαλακίες των εργοδοτών τους.

Σημεία των καιρών; Σαφώς και όχι. Αυτή η βαλίτσα έρχεται από πολύ μακρυά, σχεδόν από την εποχή που φιλελεύθερα και αστικά φύλλα εκδήλωναν τον θαυμασμό τους προς τον Στάλιν, και οι Φιλελεύθεροι παρέα με τους Σταλινικούς και τους Συντηρητικούς συμμαχούσαν με το Ναζιστικό κόμμα στο Reichstag. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των αποτελεσμάτων της συμαχιάς ανάμεσα στους συντηρητικους (και κατ’ επέκτασην τη δεξιά του Κυρίου) και τους νεοφιλελεύθερους ήταν η Χιλή. Μετά τις απέλπιδες προσπάθειες αποσταθεροποίησης της άτακτης κυβέρνησης Αλιέντε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους διάφορους οικονομικούς «χιτμεν» (υπάληλους της CIA ειδηκευμένους στο οικονομικό σαμποτάζ), η τελική λύση ήρθε μέσα από την συμαχία συντηρητικών κύκλων της χώρας, με το State Department και τη CIA, υπηρεσίες που ήταν γεμάτες από ανερχόμενα φυντάνια τύπου George Bush Sr, και άλλα καθιερωμένα φυντάνια τύπου Henry Kissinger. To 1973 αυτή η συμορία κατέλυσε την δημοκρατία στη χώρα, έριξε την κυβέρνηση και στη θέση της εγκατέστησε τον στρατηγό Πινοσέτ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε η κυβέρνηση Πινοσέτ ήταν η ιδιοτικοποίηση όλων των κρατικών και κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα άνοιξε τις αγορές στην αχαλίνωτη επιχειρηματικότητα. Έτσι άρχησε ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο στους πόρους της χώρας, και μια άνευ προηγουμένου εκμετάλευση της εκεί εργατικής τάξης. Γιατί, ενώ η κυβέρνηση Πινοσέτ άφηνε τις εταιρίες να κάνουν κυριολεκτικά ότι θέλουν, την ίδια στιγμή, με τις ευλογίες φιλελεύθερων οικονομολόγων και κυβερνήσεων (όπως και συντηρητικών βέβαια), κατέστειλαν με περισσή αγριότητα τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες του χιλιανού λαού. Κάτι παρόμοιο πήγε να γίνει και στην Αργεντινή επί Menem, αλλά οδήγησε σε μια μεγαλοπρεπή κατάρευση της οικονομίας της χώρας προ ετών (με τις κυβερνήσεις να τρέχουν να σωθούν η μία μετά την άλλη). Παρόμοιες προσπάθειες απέτυχαν και στο Περού την Κολομβία και τη Βολιβία. Μάλιστα η εξήγηση που δίνει ένας άλλος πασίγνωστος νεοφιλελεύθερος, ο Geofrey Sachs στο τελευταίο του βιβλίου, που φέρει τον τίτλο «το τέλος της φτώχειας» ήταν,λίγο πολλύ, ότι επειδή αυτές οι χώρες είναι κατά κόρον ορεινές, και η μεγαλύτερη πλειοψηφεία των κατοίκων τους ζει σε υψηλό υψόμετρο, οπότε ο εγγέφαλος τους δεν «αερίζεται» καλά. ΄Λρα αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλέξουν και να επεξεργαστούν/αξιολογήσουν τις απαραίτητες πληροφορίες έτσι ώστε να λειτουργήσει η σωστά η ελευθερη αγορά και να απολαμβάνουν όλοι ίσων ευκαιριών κοκ. Εάν δεν είχα μια κάποια γνώση της δραματικής κατάστασης στην οποία έχουν φέρει αυτά τα οικονομικά μέτρα τον κόσμο σε αυτές τις χώρες, διαβάζοντας αυτά τα πράγματα θα γέλαγα. Γιατί μερικοί εκεί περά φαίνεται να μας θεωρούν αφελείς (συλλογικά). Μάλλον μια τέτοια αλαζωνία θα οδήγησε και την κυβέρνηση Βολιβίας όταν ιδιοτικοποίησε το....βρόχινο νερό στην περιοχή της Cochabamba. Ο λαός της περιοχής, που ούτως ή άλλως μαστίζεται από ακραία φτώχεια, ένιωσε ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι, πήρε τα όπλα και....all hell broke loose για την κυβέρνηση και τους εκεί άρχοντες, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω τον εν λόγω νόμο και.....λίγο αργότερα η κυβέρνηση να πέσει υπο το βάρος οικονομικών σκανδάλων και λαϊκών εξεγέρσεων. Στη δε Κολομβία, τη μόνη χώρα που επιμένει ανοιχτά στον νεοφιλελευθερισμό στην περιοχη, η κυβέρνηση Uribe κλυδωνίζεται τόσο άγρια λόγω της λαϊκής δυσαρέσκειας (η Κολομβία είναι μια από τις φτωχότερες χώρες της υφιλίου btw) που προσπαθεί μάταια και με σπασμωδικές κινήσεις να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού, με κινήσεις τόσο σπασμωδικές που θυμίζουν φάρσα, όπως τις κατηγορίες ενάντια στη Βενεζουέλα και τον Ισημερινό ότι υποστηρίζουν τους «τρομοκρατες» του FARC.

Δύο άλλα παράδειγμα ενός παρομοίου συμπλέγματος ήταν η Αγγλία από το 1979 έως τα τέλη της εποχής Blair και το φαινόμενο του «Ιρλανδικού Τίγρη». Η Αγγλία των δεκαετιών του ’60 και του ’70 θεωρείτο πρότυπο κοινωνικού κράτους. Όταν όμως ήρθε στην εξουσία η κυβέρνηση Θάτσερ, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αρχίσει την επιβολή μιας δρακόντειας εργατικής νομοθεσίας και ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα εκτεταμένων περικοπών που οδήγησε σε χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων. Στην συνέχεια ξεκίνησε την απορύθμιση των δημοσίων συγκοινωνιών. Τις οποίες ιδιοτικοποίησαν οι εργατικοί επί Μπλαιρ, των διδάκτρων σε όλα τα Πανεπιστήμια (άλλη μαγκιά των εργατικών), και της απορυθμισης του NHS (tο Βρετανικό ΕΣΥ). Δηλαδή η συνέχιση της πολιτικής Θάτσερ, χωρίς πολλές αλλαγές, τόσο στο διεθνές όσο και στο εσωτερικό μέτωπο. Αποτέλεσμα; Μια Αγγλία με αβυσαλέες κοινωνικές διαφορές, και ένα χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων το οποίο μεγαλώνει συνεχώς. Στη δε Ιρλανδία, η οποία σε όλη από τα τέλη της δεκαετίας του 90 ακολουθούσε κατά γράμμα τις εντολές της ΕΕ στο οικονομικό πεδίο, μόλις αυτό το καλοκαίρι είδαμε μια από τις πιο θεαματικές καταρεύσεις του συστήματος. Σχεδόν 250,000 άνθρωποι (σε μια χώρα με πληθυσμό όσο της Ελλάδας) έχασαν τη δουλειά τους μέσα σε τρείς μήνες. Αριθμοί που σοκάρουν.

Αλλά το θέμα δεν είναι το πόσο χρεωκοπημένος είναι ο καπιταλισμός. Σε λίγο καιρό, όλοι αυτοί θα βρουν μια ακόμη πολύπλοκη και δυσνόητη φόρμουλα για να μας εξηγήσουν πως ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα, και απλά η προηγούμενη ήταν λάθος γιατί είχε κάμποσες περίπλοκες μαθηματικές πράξεις λιγότερες από τη νεότερη. Το θέμα όμως είναι να μην πιαστούμε κορόιδα από αυτή τη νέα φόρμουλα, και να εξηγήσουμε με απλά λόγια στον κόσμο, γιατί ο καπιταλισμός, με την χρήση οιουδήποτε μαθηματικού τύπου, παραμένει ένα σύστημα άδικο, αδύστακτο και άναρχο, με το οποίο οι προνομιούχοι τα πέρνουν όλα και οι μη προνομιούχοι απλά πέρνουν τον μουτζούρη και τραβάνε τα πάνδεινα. Δεν είναι δύσκολοι καιροί αυτοί που ζούμε. Για τα λαμόγια που βρίσκονται στην κορυφή του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι καθόλου δύσκολοι, ίσα ίσα είναι εποχή παχιών αγελάδων. Είναι καιροί που η συνείδηση της εργατικής τάξης πρέπει να πάει μπροστά και να την οδηγήσει στο να εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον. Να εξωρήσει τον καπιταλισμό στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως κάποτε έκανε με τη φεουδαρχία.