Zappa Κατάβασις

“Έχεις πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση”, μου είπε. Και πέτυχε διάνα. Όπως και να ‘χει οι γυναίκες στο να τα καταλαβαίνουν αυτά είναι μανούλες. Πως το λένε ρε παιδί μου. Το’χουν το θέμα. Και αυτή η τελευταία ατάκα, με έβαλε σε σκέψεις. Μάλλον με έβαλε στην διαδικασία να προσπαθήσω να καταλάβω τι έγινε αυτή η έρμη η αυτοπεποίθηση μου. Που στο διάολο πήγε; Και γιατί; Έκανα ένα μικρό τριπάκι στην οδό αναμνήσεων. Προφανώς και δεν ήταν η πρώτη φορά που έχασα την αυτοπεποίθηση μου, προφανώς και δεν είναι η πρώτη χρονιά φέτος.

Η πρώτη φορά ήταν πριν από περίπου 10 χρόνια. Τότε όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατα διαόλου. Κατ’ αρχήν ήμουν στην τρίτη λυκείου, πράγμα που από μόνο του είναι ένας παράγωντας στρές κ;αι απογοητεύσεων. Οι βαθμοί δεν ήταν και οι καλύτεροι, είχα τσακωθεί οριστικά με τον τότε κολητό μου (ακόμα δεν μιλιόμαστε) και, το σημαντικότερο, είχα περάσει από μια σχέση που με είχε σκοτώσει (κοινώς με παράτησε η πρώτη μου γκόμενα).Η αυτοπεποίθηση είχε βρεθεί στο ναδίρ. Πέρναγα μια ατελείωτη περίοδο μοναξιάς, με μοναδική μου παρέα την οικογένεια. Όμως ξαφνικά άλλαξα περιβάλλον, έφυγα για Dundee, αφού είχα πετύχει να μπω στο πανεπιστήμιο εκεί με τα τσαρούχια. Εκεί έκανα παρέες, φοιτητική ζωή, μόνιμη σχέση. Αλλά μετά από κάμποσο καιρό παραμονής εκεί, είδα ότι οι εκεί σπουδές μου δεν με ικανοποιούσαν, ότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω την νομική. Και βρήκα ένα άνοιγμα, πάλι μακρυά από την Αθήνα, σε κάποιο αντικείμενο που μου αρέσει. Πολιτικές Επιστήμες στην Κύπρο. ΜΙα και δυό λοιπόν, αποφάσισα να αφήσω την ζωή μου στο Dundee στο παρελθόν και να φύγω για το νησί. Και εκεί άρχισε πραγματικά η περιπέτεια μου.

Ένα από τα πράγματα στα οποία διαφέρει η Κύπρος από την Ελλάδα είναι ότι έχει μια πολύ αυστιρή και επιφυλακτική γραμμή απέναντι στους ξένους. Δεν είναι μόνο οι καλαμαράδες που βρίσκονται σε αυτή τη θέση (και ας το διατείνονται μερικοι)έιναι ένα μέρος από αυτούς που πέφτουν θύματα των διαφόρων προκαταλήψεων και της δυσπιστίας προς το “άγνωστο”. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φας πολλά χαστούκια και να περάσεις από 40 κύματα μέχρι να καταλάβουν ότι δεν θέλεις το κακό τους και απλά θέλεις ίση μεταχείριση. Και αυτό ήταν κάτι που δεν άντεξα. Αδυνατούσα να προσαρμοστώ, και πιστεύω ότι παρέμεινα απροσάρμοστος μέχρι τέλους, με τις συνέπειες που αυτό είχε στην φοιτητική μου ζωή. Δεν με άφηναν να φύγω για ένα ή δύο εξάμηνα στο εξωτερικό ως φοιτητής Erasmus. Τα ερωτικά πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Και ένιωθα απελπιστικά μόνος. Και κάθε φορά που προσπαθούσα να κάνω κάτι αυτό σκόνταφτε σε έναν τοίχο. Και βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ, και ένιωθα όλο και πιο πολύ ότι ήμουν ένας καταραμένος loser. Loser μέχρι αηδίας. Και το αποτέλεσμα ήταν να φτάσω στη σημερινή κατάσταση.
Κάπως έτσι, σε μια επιστροφή στην Κύπρο κάποιο χειμώνα βρέθηκα να θάβω την αυτοπεποίθηση μου σε κάποιο χωράφι δίπλα στο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Και έκτοτε, δεν κατάφερα να την ξαναανακτήσω, εν μέριε, ίσως, γιατί εκεί χτίζουν το καινούριο αεροδρόμιο….