Καημένε Ned

“Κακόμοιρο αγοράκι από το Leith, ξόδεψες όλα τα λεφτά σου στη ζα και τις πουτάνες ε; Live fast die last ε; Πως θα τα βγάλεις πέρα πιά; Ξέρεις ότι έτσι και συνεχίσει η κατάσταση θα βρεθείς με τσιμεντένια παπούτσια, να πέρνεις υπνάκο παρέα με τα ψάρια ε; Και αυτό εάν δεν επαναληφτεί το χτεσινό κόλπο, ή δε σου κάνει αλχημείες ο dealer. Μαλάκα!”

Η φωνή της συνείδησης μου είχε μόλις αρχίσει να ουρλιάζει. Σιγά σιγά ξεκίναγα να επανέρχομαι από τη μαστούρα του χτες. Γαμώτο. Πάλι άφραγκος. Δεν θα έχω να φαω για αρκετές μέρες, και θα γίνω σαν τα παιδάκια της Αιθιοπίας εάν συνεχίσω έτσι. Ένας μαλάκας εθισμένος στην πρέζα σαν τη μισή μου γειτονιά. Γαμώτο κάτι πρέπει να κάνω για αυτό. Κάπως πρέπει να μπω σε μια σειρά. Αποτοξίνωση τώρα! Ήρθα στο Dundee για να μορφωθώ, να γiνω άνθρωπος και κατέληξα πρεζάκιας. Το πως τα έχω βγάλει πέρα είναι ένα ζήτημα, αλλά δεν μπορώ άλλο πια. Ιδίως μετά το τελευταίο. Είπαμε ο εθισμός στη σπίντα και τα πληρωμένα γκομενάκια ήρθε αφού με παράτησε η μαλάκω η Tracey. Αλλά δεν μπορώ να πεθάνω για τη μαλάκω. Ήδη παραλίγο να αποδιμήσω εις κύριον τρεις φορές και δεν με πέρνει άλλο να κάνω μαλακίες. Σήμερα σχεδόν έπαθα ανακοπή, έμεινα εντελώς σέκος για αρκετή ώρα, έπρεπε οι γιατροί να μου κάνουν Κ.Α.Ρ.Π.Α για να ξαναβρώ αισθήσεις και αναπνοή. Ξύπνησα στο νοσοκομείο σήμερα το πρωί και ρώτησα κατευθείαν πως μπορώ να αποτοξινωθώ στα γρήγορα από τη ζα. Η καρδιά μου δεν αντέχει άλλη, είμαι 23 και έχω καρδιά πενηντάρη, ετοιμόροπη. Και είμαι και άφραγκος. Οπότε…πρέπει να βρω έναν τρόπο να ζήσω. Να αλλάξω ζωή. Πρέπει να μπω στο πρόγραμμα. Μπαίνει μια νοσοκόμα και την ρωτάω τι πρέπει να κάνω για να μπω στο πρόγραμμα. Μου δίνει ένα ερωτηματολόγιο που πρέπει να απαντήσω και ένα χαρτί για να υπογράψω. Με βάζουν σε λίστα αναμονής. Γαμώτο έξι μήνες περίμενε για να ξεκινήσω……
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πως θα περάσουν αυτοί οι έξι μήνες. Για όλο αυτό το διάστημα θα πρέπει να ζήσω κάθε μέρα με το δίλλημα πόνος-πρέζα. Έξι μήνες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που θα είναι θαύμα εάν θα επιζήσω. Φοβάμαι εάν θα επαναλάβω την σημερινή μαλακία, και εάν η επόμενη φορά θα είναι και η μοιραία. Μια φορά κάνεις το λάθος, και δεν διορθώνεται. Γυρνάω σπίτι. Αύριο θα είναι άλλη μια μέρα, με καταχρήσεις και ότι άλλο προκύψει.

Έξι μήνες μετά , ένα ράκος και μισό, περνάω την πόρτα της κλινικής. Δεν με αναγνωρίζω πια. Έχω χάσει 15 κιλά, και μετα βίας μπορώ να περπατήσω. Με κλείνουν σε ένα δωμάτιο, δεμένο, επί 10 μέρες. Πονάω παντού, και ένα αίσθημα αναγούλας με κυριεύει, ενώ αδυνατώ να κοιμηθώ. Βλέπω συνεχώς παραισθήσεις, και αισθάνομαι σαν να έχω βυθιστεί σε ένα αηδιαστικό πράγμα που με πνίγει. Ξερνάω συνέχεια. ΣΥ-ΝΕ –ΧΕΙ-Α. Μέσα όμως από αυτό το αηδιαστικό πράγμα μπορούσα να διακρίνω βέβαια ψήγματα από όσα γίνονταν γύρω μου. Τους γιατρούς που με ελέγχουν, τους ψυχολόγους που με ρωτάνε για το πω;ς αισθάνομαι και προσπαθούν να με ηρεμήσουν, τους βοηθούς τους, τους άλλους που μένουν στην κλινική και έρχονται να μου πουν κάνα δυο λογάκια για να με εμψυχώσουν. Και ξαφνικά κάπoυ στις δέκα μέρες το σώμα μου έχει αποβάλει κάθε ανάγκη για πρέζα. Τώρα ξεκινάνε όμως τα δύσκολα. Πρέπει να απεξαρτηθώ ψυχολογικά, να ξεκόψω από εκεί. Και αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Δηλαδή να μάθω να μην σκέφτομαι τα ναρκωτικά σαν λύση ή ξέσπασμα για τα όποια προβλήματα μου, αλλά να βρω κάποιους άλλους τρόπους να ξεσπάω. Να μην πηγαίνει το μυαλό μου εκεί. Και αυτό με δυσκολεύει. Καημένε Ned Ferguson. Τι σου μέλει να αντιμετοπίσεις. Όλες οι άσχημες προκλήσεις έιναι ακόμη μπροστά σου.

Οι πρώτες μέρες περνάνε σχετικά εύκολα. Γνωρίζω και άλλο κόσμο που πέρασε από την ίδια φάση μ’εμένα , κάνω φίλους. Ακούω πολλή μουσική. Δοκιμάζω να ζωγραφίσω αλλά δεν πιάνει. Και διαβάζω για το πανεπιστήμιο μου.Πηγαίνω συνέχεια στις συναντήσεις του γκρουπ για την ψυχοθεραπεία. Μιλάω με κόσμο. Και προετοιμάζομαι για να βγω στον ξενώνα. Τότε είναι που θα δυσκολέψουν τα πράγματα.

Ο ξενώνας είναι μια άλλη ιστορία. Μένω εκεί εδώ και ένα χρόνο περίπου. Περνάω δύο εξεταστικές, διαβάζω του σκοτωμού και τα καταφέρνω να περάσω όλα τα μαθήματα. Όλα μπαίνουν σε μια σειρά και πλησιάζω κοντά στο πτυχείο. Βλέπω την πρόοδο των φίλων μου. Άλλοι την ξαναπέφτουν στην πρέζα, άλλοι καθαρίζουν. Άλλοι έχουν τις πρώτες επιτυχίες και άλλους τους καταπίνει η σκληρή πραγματικότητα. Και παλεύω. “Μαλάκα Ned Ferguson! Παραλίγο να σε φάει μια ερωτική απογοήτευση ενώ είχες επιζήσει του Leith. Έχε χάρη όμως μπαγάσα που ξύπνησες όσο ήταν ακόμη καιρός”. Η ίδια φωνούλα και πάλι.

Αχνοακούω όμως και μια άλλη που ζητά τη μαστούρα…Αλλά έχω κλήσει την πόρτα πια….Γιατί εθίστικα σε κάτι άλλο… Τη νέα μου σχέση, που δεν έχει σχέση με τις παλιές κακές παρέες….Nice?