Ο άρρωστος ήτο βαρέως

Έλλειψα για αρκετό καιρό από την μπλογκόσφαιρα, μετά από κάμποσο καιρό όπου έγραφα και δημοσίευα πράγματα κάπως τακτικά. Νομίζω πως πρέπει να εξηγήσω το γιατί. Αλλά να γράψω και για ένα δύο πράγματα περί θητείας. Ήμουν, που λέτε άρρωστος. Όχι δα τίποτα το σοβαρό. Απλά είχα κολήσει την κοινή γρίπη. Αλλά αυτό, όταν κάνεις τη θητεία σου σημαίνει και κάμποση ταλαιπορία. Και αυτό λόγω γραφειοκρατίας. Άμα ένας ναύτης είναι άρρωστος, πρέπει πρώτα να πάει στο γιατρό της μονάδας, για να τον εξετάσει. Ο γιατρός, θα γνωματεύσει εάν ο ναύτης πρέπει να πάει στο πλησιέστερο ναυτικό ή πολιτικό νοσοκομείο για παιρετέρω εξετάσεις. Στην δικιά μου περίπτωση έπρεπε να πάω στο ΝΝΑ. Εκεί με περίμενε η μεγάλη ταλαιπωρία. Πέντε ώρες μου πήρε η εξέταση. Και τι εξετάσεις δεν μου έκαναν μέσα στο νοσοκομείο. Μετά από δύο εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες, εξετάσεις στο λαιμό μου και δύο περάσματα με θερμόμετρο, είδα μία από τις νοσοκόμες να έρχεται προς το μέρος μου σπρώχνοντας ένα μηχάνημα σε ροδάκια, από το οποίο σέρνονταν διάφορα καλώδια. Πρώτη φορά έβλεπα καρδιογράφο, και εννωείται ότι με το που κατάλαβα τι ήταν αυτό το πράγμα, πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη. Λες να έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα; Ευτυχώς μια εξέταση της καρδιάς με υπέρηχο αργότερα έδειξε ότι δεν έτρεχε τίποτα με την καρδιά, απλά είχα τη γρίπη. Μου έδωσαν μερικές μέρες οίκω νοσηλίας (κάτι σαν άγραφη αναρρωτική άδεια). Και με έστειλαν σπίτι μου για να νοσηλευτώ. Πήγα και ‘γω ο έρμος σπίτι μου μπας και γίνω καλά. Έλα όμως που το οπλονομείο της μονάδας είχε άλλη άποψη επί των διαδικασιών. Οπότε το επόμενο πρωί (σ.σ. τη μέρα που πήγα στο ΝΝΑ ήμουν εξοδούχος), με πήραν τηλέφωνο, λέγοντας μου ότι λίγο –πολύ, έπρεπε να παρουσιαστώ εκεί με χαρτί από το νοσοκομείο για να μου δώσουν την άδεια. Πράγμα που έπρεπε να μου είχαν κάνει από το προηγούμενο βράδυ, μιας και το ΝΝΑ τους είχε ήδη στείλει σήμα με την άδεια μου. Και ενώ ετοιμαζόμουν να πάω εκεί να τους τα πω ένα χεράκι (με πυρετό), με ξαναπήραν τηλέφωνο λέγοντας ότι όλα είναι καλά. Για τις επόμενες μέρες, το οπλονομείο λειτουργούσε ως ξυπνητήρι μου, πάντα με την ερώτηση “πότε θα γυρίσεις στην υπηρεσία;”. Κάπως έτσι πέρασε η περασμένη εβδομάδα. Με αρρώστια και σπάσιμο αρχιδιών. Τελικά στις ένοπλες δυνάμεις, όταν πας να ζητήσεις κάτι που δικαιούσαι (ας πούμε άδειες, είτε αναρρωτικές, είτε ειδικές, είτε κανονική), σου πρίζουν τον έρωτα, ενώ όταν είναι να σου πουν να τους κάνεις κάτι, ή να πάρουν πίσω κάποια από τα δικαιώματα σου, αυτό γίνεται εν ριπή οφθαλμού, χωρίς να μπορείς να τους βάλεις τα οποιαδήποτε γραφειοκρατικά εμπόδια. Στο διάολο. Μαλάκες όλοι τους.