Ψυχή Βαθιά.

Ψυχή βαθιά. Ένα σύνθημα, που πάνω απ’ όλα έδειχνε την απελπισία των ανταρτών του ΕΑΜ. Χωμένοι σε ορύγματα, από τη μια οι αντάρτες και από την άλλη οι φαντάροι, απλοί νέοι που βρέθηκαν να πολεμάνε για αντίπαλες παρατάξεις. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο μέτωπο για να παλέψουν για ιδανικά, ή επειδή τους ανάγκασαν, ή για να προστατέψουν τους ανθρώπους τους, σε ένα δράμα για την μετακατοχική Ελλάδα, όπου οι παλιοί προδότες γίνονται σύμαχοι, ενάντια σε αυτούς που ουσιαστικά μονοπολούσαν την εντός Ελλάδας αντίσταση κατά των Γ ερμανών. Και μαζί με όλα αυτά, οι ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών που μοιρολατρικά σχεδόν σκύβουν το κεφάλι όταν ακούν τις αξιώσεις των Αμερικανών, και την Σταλινική προδοσία από την άλλη πλευρά, που αποτυπώνονται από τις φρούδες ελπίδες για την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης προς βοήθεια των ανταρτών. Και, εγκλωβισμένοι σε όλο αυτό το μοιραίο παιχνίδι, οι απλοί Έλληνες που δεν έχουν ουσιαστικά ιδέα για το που να στραφούν. Ουσιαστικά όμως έχει να κάνει με την απαρχή των δαιμονίων που κατατρέχουν ακόμη την ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή. Γιατί σήμερα βλέπουμε τα πολιτικά δυσέγγονα και εγγόνια των Γερμανοτσολιάδων και της αντιδραστικής δεξιάς να διεκδικούν κομμάτι της εκλογικής πίττας, την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ γίνεται απολογιτής του Στάλιν και οι πιο μετριοπαθείς φωνές, που ανήκουν είτε στις κεντρώες απόψεις είτε στην κεντροδεξία ή την κεντροαριστερά, άγονται και φέρονται απο εδώ και από ‘κει, αλλά κυρίως από τις σειρήνες ρτου εθνικισμού. Του κάποτε Αμερικανόδουλου εθνικισμού, που τώρα την έχει ‘δει “κόντρα στο σύστημα”. Η ψυχή δεν είναι μόνο η ιστορία δύο αδερφιών ππου βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Είναι και η ιστορία των λαθών και των διαψευσμένων προσδοκιών της Ελληνικής αριστεράς, αλλά και της αγωνιόδους προσπάθειας της Ελληνικής δεξιάς, με όλα όσα την χαρακτιρίζουν, να τραβήξει έναν λαό “εκώντα-ακόντα” στο δρόμο “της Δύσης”, μιας δύσης που όμως σημαίνει περισσότερα δεινά παρά καλά.