Όχι άλλη βουβαμάρα.

Λυπάμαι αλλά δεν πολυκαταλαβαίνω το τρέντι και απολιτίκ concept της βουβής διαμαρτυρίας. Πρέπει να γίνει μια κανονική διαμαρτυρία με πολιτικά συνθήματα και έναν σχετικό σαματά έξω από τη Βουλή για να ακουστούμε...

Φταίνε τα πεύκα- Τσιμέντο να γίνουν!

Δεν έχουν περάσει ούτε εικοσιτέσσερις ώρες από το σβήσιμο της μεγάλης πυρκαγιάς και η κυβέρνηση, ακόμα μια φορά, αντί να παραδεχτεί το αυτονόητο, δηλαδή το γεγονός ότι φέρει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών ευθυνών για την ανοργανωσιά της κατάστασης, ρίχνει την ευθύνη αλλού. Και όταν μιλάμε για ανοργανωσιά, μιλάμε για ένα πραγματικό μπάχαλο. Ενώ, επί παραδείγματι, το ΓΕΝ είχε θέσει σε επιφυηλακή όλες τις μονάδες της Αττικής, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των ναυτών απλά περίμεναν μέσα στις μονάδες, και όσοι στέλνονταν στα πύρινα μέτωπα απλά περίμεναν μέσα στο πούλμαν να βρεθεί κάποιος αξιματικός να τους πει τι να κάνουν. Δηλαδή βρίσκονταν εκεί απλά για να δείξουν ότι οι ένοπλες δυνάμεις ήταν εκεί, και απλά δεν χρησιμοποιήθηκαν από την πυροσβεστική. Και αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στα όσα γίνονταν στα πύρινα μέτωπα.
Μια πυροσβεστική με ένα κενό 3500 ανδρών, το οποίο υπάρχει από πριν τις προπέρσινες πυρκαγιές..14 πυροσβεστικά αεροπλάνα από τα οποία ζήτημα ήταν εάν μπορούσαν αν πετάξουν τα 7, μιας και το 70% του ελληνικού πυροσβεστικού στόλου αποτελείται από αεροσκάφη κατασκευασμένα στη δεκαετία του 70, δηλαδή, κοινώς, αεροπλάνα τα οποία ζήτημα είναι εάν θα αντέξουν τις συνθήκες μιας επιχείρισης κατάσβεσης, έλλειψη δασικών δρώμων και αντιπυρικών ζωνών, πληρώματα οχημάτων που δεν ήξεραν που να πάνε και πως να πάνε εκεί, και άλλα τινά που δείχνουν ότι η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε ποσώς με το θέμα των πυρκαγιών από τον Σεπτέμβρη του 2007 και εντεύθεν. Και, σαν να μην εφταναν όλα αυτά, μια ελληνική νομοθεσία, ψηφισμένη επί ΝΔ, που ουσιαστικά επιτρέπει την νόμιμη καταπάτηση των καμένων δασικών εκτάσεων, συν αποχαρακτιρισμούς δασών για να περνάν μέσα από αυτά αυτοκινιτόδρομοι.
Η Ελλάδα έχει εξελιχτεί σε ένα περιβαλλοντολογικό far west, όπου ο κάθε ιδιώτης κάνει ότι καταλαβαίνει με τις ευλογίες, βέβαια, της κυβέρνησης, η οποία σε περίπτωση που κάτι πάει στραβ΄ά, προσπαθεί, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, να νίψει τας χείρας της. Και αυτό γιατίν ουσιαστικά το πρώτο πριώνι της Ελλάδοςμ είναι η ίδια η κυβέρνση, που έχει αφήσει το περιβάλλον σε δεύτερη μοίρα χάριν μιας διαμφισβητούμενης, όσον αφορά την φύση και την αποτελεσματικότητα της, μορφής “πράσινης” ανάπτυξης, η οποία κυρίως αποφέρει κέρδη στους επιχειρηματίες που επιλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο της, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τους οδηγήσει στην παύση όσων δραστηριοτήτων τους όντως μολύνουν το περιβάλλον.

Και όλα αυτά σε βάρος, βέβαια, της ποιότητας ζωής του μέσου πολίτη, μιας ακαι αυτές οι πυρκαγίές με την αποψίλωση των δασών , οδηγούν στις εξής τρεις συνέπιες:
1) Άνοδο της θερμοκρασίας στην Αττική
2) Δραματική αύξηση των ρίπων που καταπίνει ό μέσος Αθηναίος , αφού δεν υπάρχει πλέον τρόπος αζυτοί οι ρίποι να ξαναμετατραπούν σε οξυγόνο, και
3) Το τελειωτικό χτύπημα σε κάθε προσπάθεια αναχαίτισης των πλυμηρών που υπάρχει περίπτωση να συμβούν μέσα στους επόμενους μήνες.

Πάνω απ’ όλα όμως, τα όσα έγιναν μ’εσα στο περασμένο Σαββατοκύριακο έχουν να επιβεβαιώσουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που όχι μόνο δεν μαθαίνει από τα λάθη της, αλλά επιμένει κιόλας να τα φορτώνει σε δανεικές πλάτες (βλέπε Στρατηγό Άνεμο, Υπερβολικά Πολλά Πεύκα, και οιαδήποτε άλλη κοινότυπη δικαιολογία μπορεί κανείς να σκαρφιστεί). Και αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν λίγο-πολύ τα τελευταία είκοσι χρόνια (ναι βάζω μέσα και το ΠΑΣΟΚ, όσο και να θέλει να φανεί ότι άλλαξε δεν μπορώ να ξεχάσω τι έλεγε μετά τις πυρκαγιές στην Πεντέλη κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’90).
Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι για όλα αυτά; Μήπως πρέπει να στείλουμε επιτέλους την κυβέρνηση σπίτι της; Μήπως πρέπει αν στείλουμε και το ΠΑΣΟΚ σπίτι του (αν δε πάρουν μαζί τους και την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ ακόμα καλύτερα). ; Άντε, γιατί καιρός τους είναι. Επιτέλους, καιρός είναι να πάρουμε εμείς, σαν λαός την κατάσταση στα χέρια μας. Εάν όντως θέλουμε κάτι να αλλάξει.

'Ολοι στο Σύνταγμα, για να δωθεί ένα τέλο στην λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος

Η Πρωτοβουλία για την Αντι-συστημική Αριστερά κάνει δημόσια έκκληση για κοινή δράση και συντονισμό των bloggers και των ενεργών πολιτών όπου με κάθε τρόπο (SMS, τηλέφωνα κλπ) να μεταδώσουν το ακόλουθο μήνυμα:

“Καλούμε όλους τους ενεργούς πολίτες και κάθε συλλογικότητα σε ανοιχτή δημόσια διαμαρτυρία την Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009, στις 7.00μμ στην Πλατεία Συντάγματος όπου:
1. Θα κατατεθούν στο προεδρείο της καμένα δέντρα στην Βουλή σαν απάντηση της φύσης και των ενεργών πολιτών στις πολιτικές που τα έκαψαν
2. Όλα τα καμένα τουλάχιστον των τελευταίων 10 ετών θα απαιτηθεί να κυρήσσονται αυτόματα αναδασωτέα στην πράξη και
3. Αν βρεθούν κτίσματα σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες του κτίσματος, ο εργολάβος και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδειες ( Πολεοδομία, ΔΕΗ ) και να τους επιδικάζονται και τα έξοδα κατεδάφισης του.”

Στρατηγός Άνεμος Ξανά (;)

Όλη τη χτεσινή μέρα μόονο μια σκέψη βρισκόταν στο μυαλό μου. Πάλι γυρνάμε στα ίδια και τα ίδια; Μήπως οι νεκροί της Πελλοπονίσου, η Πάρνηθα και η Πεντέλη πριν από δύο χρόνια ήταν απλά ένας εφιάλτης και τίποτα άλλο. Γιατί μπορεί εγώ να τα θυμάμαι όλα αυτά, αλλά βλέπω ότι η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου και τα ΜΜΕ έχουν απωθήσει αυτά τα γεγονότα στο υποσυνείδητο τους, πιθανόν υπολογίζοντας ότι και ο κόσμος έχει κάνει το ίδιο.

Και αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν 52 πυρκαγιές μέσα σε μια μέρα, αλλά παρ’ όλα αυτά, όλοι να ασχολούνται με το εάν το ΠΑΣΟΚ θα υποστηρίξει τον Παπούλια ή όχι. Δεν γίνεται να κινδυνεύει να ξανακαεί η Πάρνηθα και η κυβέρνηση να κάνει τον Κινέζο. Και εάν όντως το κάνει, νομίζω ότι δεν χωρούν ιδιαίτερες αμφιβολίας για το ενδεχόμενο της συνέργειας και όχι της απλής αμέλειας πια, στο μεγάλο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται τα τελευταία 15 χρόνια στην χώρα, και δη επί ΝΔ.

Πόσο μάλλον εάν σκεφτεί κανείς ότι η Πυροσβεστική επιχειρεί με τα ίδια απαρχαιωμένα Canadair, και πιθανόν τίποτα δεν έχει αλλάξει και όσον αφορά και τον επίγειο εξοπλισμό της. Στη Μαγούλα λόγου χάρη δεν υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες, και ορισμένες περιοχές είναι απροσπέλαστες για τα επίγεια μέσα της περιοχής. Αυτά φαίνονται από τις χτεσινές φωτιές. Και εάν λόγω δεκαπενταύγουστου αποφύγαμε τα θύματα στην Μαγούλα, ποιός είπε ότι το ίδιο θα γίνει εάν σήμερα το πρωί (σ.σ. το κείμενο γράφεται στις 2 και 20 τα ξημερώματα) ξαναανέβει η ταχύτητα του ανέμου και η φωτιά βάλει πλώρη για τα Δερβενοχώρια, η οποιαδήποτε άλλη κατοικημένη περιοχή. Πιθανό τότε εκτός από τις περιουσίες και τον φσικό πλούτο να βρεθούμε να θρηνούμε και ανθρώπινες ζωές.

Αλλά οι συνέπειες αυτής της πολιτικής δεν είναι μόνο άμεσες. Υπάρχουν και οι μακροπρόθεσμες. Ήδη ο Αθηναίος καταπίνει πενταπλάσιες ποσότητες καυσαερίου από αυτές που κατάπινε στην προ-Αττικής οδού εποχή. Και ενώ οι ρίποι πολλαπλασιάζονται, οι πνεύμονες πρασίνου του Λεκανοπεδίου αποψιλώνονται και τσιμεντοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς, για να μετατραπούν σε προεκτάσεις της Αττικής οδού, εμπορικά κέντρα, συγκροτήματα πολιτελών πολυκατοικιών, βίλες. Και το καυσαέριο πολλαπλασιάζεται, και η ποιότητα ζωής μας γίνεται όλο και χειρότερη.

Όχι δεν φταίει ο στρατηγός άνεμος για αυτό το χάλι. Φταίει το ξερό μας το κεφάλι. Φταίμε εμείς που συνεχίζουμε να ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Πράσινους και γαλάζιους οικοπεδοποιούς. Ποιός θυμάται την προ δωδεκαετίας ατάκα του Παπανδρέου και του Σημίτη ότι η Πεντέλη θα ξαναγίνει πράσινη; Έχουμε φτάσει στο έτος 2009 και η Πεντέλη όχι μόνο δεν ξανάπρασίνησε, αλλά επίσης απέκτησε περισσότερες βίλες και αυθαίρετα.Φταίμε εμείς που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει να στείλουμε την κυβέρνηση και το μάταιο αυτό σύστημα που λέγεται καπιταλισμό στο διάβολο, και περιμένουμε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο έχει θέσει ως αυτοσκοπό την παραγωγή κέρδους με οποιοδήποτε κόστος να δούμε την ζωή μας να καλυτερεύει. Φταίμε εμείς που βλέπουμε όλη αυτή τη σκανδαλώδη συμπεριφορά και αντί να αντιδράσουμε ξεροκαταπίνουμε μπας και τα κάνουμε όλα αυτά γαργάρα, και πιστέψουμε ότι όλες αυτές οι μαλακίες είναι ή αποτέλεσμα της φαντασίας μας, ή το απαύγασμα της νεολληνικής μαγκιάς, άνευ κλανιάς και εξατμήσεως….

Ε λοιπόν καιρός ν’αλλάξουμε τα πράγματα δεν βρίσκετε;

Zappa Κατάβασις

“Έχεις πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση”, μου είπε. Και πέτυχε διάνα. Όπως και να ‘χει οι γυναίκες στο να τα καταλαβαίνουν αυτά είναι μανούλες. Πως το λένε ρε παιδί μου. Το’χουν το θέμα. Και αυτή η τελευταία ατάκα, με έβαλε σε σκέψεις. Μάλλον με έβαλε στην διαδικασία να προσπαθήσω να καταλάβω τι έγινε αυτή η έρμη η αυτοπεποίθηση μου. Που στο διάολο πήγε; Και γιατί; Έκανα ένα μικρό τριπάκι στην οδό αναμνήσεων. Προφανώς και δεν ήταν η πρώτη φορά που έχασα την αυτοπεποίθηση μου, προφανώς και δεν είναι η πρώτη χρονιά φέτος.

Η πρώτη φορά ήταν πριν από περίπου 10 χρόνια. Τότε όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατα διαόλου. Κατ’ αρχήν ήμουν στην τρίτη λυκείου, πράγμα που από μόνο του είναι ένας παράγωντας στρές κ;αι απογοητεύσεων. Οι βαθμοί δεν ήταν και οι καλύτεροι, είχα τσακωθεί οριστικά με τον τότε κολητό μου (ακόμα δεν μιλιόμαστε) και, το σημαντικότερο, είχα περάσει από μια σχέση που με είχε σκοτώσει (κοινώς με παράτησε η πρώτη μου γκόμενα).Η αυτοπεποίθηση είχε βρεθεί στο ναδίρ. Πέρναγα μια ατελείωτη περίοδο μοναξιάς, με μοναδική μου παρέα την οικογένεια. Όμως ξαφνικά άλλαξα περιβάλλον, έφυγα για Dundee, αφού είχα πετύχει να μπω στο πανεπιστήμιο εκεί με τα τσαρούχια. Εκεί έκανα παρέες, φοιτητική ζωή, μόνιμη σχέση. Αλλά μετά από κάμποσο καιρό παραμονής εκεί, είδα ότι οι εκεί σπουδές μου δεν με ικανοποιούσαν, ότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω την νομική. Και βρήκα ένα άνοιγμα, πάλι μακρυά από την Αθήνα, σε κάποιο αντικείμενο που μου αρέσει. Πολιτικές Επιστήμες στην Κύπρο. ΜΙα και δυό λοιπόν, αποφάσισα να αφήσω την ζωή μου στο Dundee στο παρελθόν και να φύγω για το νησί. Και εκεί άρχισε πραγματικά η περιπέτεια μου.

Ένα από τα πράγματα στα οποία διαφέρει η Κύπρος από την Ελλάδα είναι ότι έχει μια πολύ αυστιρή και επιφυλακτική γραμμή απέναντι στους ξένους. Δεν είναι μόνο οι καλαμαράδες που βρίσκονται σε αυτή τη θέση (και ας το διατείνονται μερικοι)έιναι ένα μέρος από αυτούς που πέφτουν θύματα των διαφόρων προκαταλήψεων και της δυσπιστίας προς το “άγνωστο”. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φας πολλά χαστούκια και να περάσεις από 40 κύματα μέχρι να καταλάβουν ότι δεν θέλεις το κακό τους και απλά θέλεις ίση μεταχείριση. Και αυτό ήταν κάτι που δεν άντεξα. Αδυνατούσα να προσαρμοστώ, και πιστεύω ότι παρέμεινα απροσάρμοστος μέχρι τέλους, με τις συνέπειες που αυτό είχε στην φοιτητική μου ζωή. Δεν με άφηναν να φύγω για ένα ή δύο εξάμηνα στο εξωτερικό ως φοιτητής Erasmus. Τα ερωτικά πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Και ένιωθα απελπιστικά μόνος. Και κάθε φορά που προσπαθούσα να κάνω κάτι αυτό σκόνταφτε σε έναν τοίχο. Και βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ, και ένιωθα όλο και πιο πολύ ότι ήμουν ένας καταραμένος loser. Loser μέχρι αηδίας. Και το αποτέλεσμα ήταν να φτάσω στη σημερινή κατάσταση.
Κάπως έτσι, σε μια επιστροφή στην Κύπρο κάποιο χειμώνα βρέθηκα να θάβω την αυτοπεποίθηση μου σε κάποιο χωράφι δίπλα στο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Και έκτοτε, δεν κατάφερα να την ξαναανακτήσω, εν μέριε, ίσως, γιατί εκεί χτίζουν το καινούριο αεροδρόμιο….