Οι πρόεδροι αλλάζουν, η εξωτερική πολιτική;

Φαίνεται ότι παρά τον νέο πρόεδρο, τα παλαιά ήθη ανθούν στη Γουάσινγκτον.Εδώ και κάμποσες μέρες στην Ονδούρα γίνεται λενα ακόμη πραξικόπημα. Ο λόγος είναι ένας πρόεδρος που ίσως να μοιάζει με τον Τσάβες, ίσως και όχι. Ο πρόεδρος θέλει να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, οι αμερικανόφιλοι στρατηγοί όμως όχι, παρά το γεγονός ότι μόνο ο πρόεδρος έχει ερείσματα στον λαό. Θυμίζει κάτι. Ναι, στο ίδιο έργο θεατές, από την εποχή που η CIA εγκαθιστούσε τον Σομόζα στο Ελ Σαλβαδόρ και μια σειρά άλλους δικτάτορες της αρεσκείας των ΗΠΑ σε όλη τη Λατινική Αμερική Να δω τώρα όλους τους δημοκράτες που μέχρι χτες ήταν λαλίστατοι στα του Ιράν.


Υ.Γ.Με θλίβη ο χαμός της, συνομίλικης μου, Νέντα. Δυστυχώς ο θρησκευτικός φανατισμός οπλίζει εύκολα το χέρι του κάθε διεστραμένου μαλάκα. Όμως, πρέπει να κοιτάξουμε τα των φικών μας Μουλλάσων, εκεί στην Ελλαδική και Κυπριακή Εκκλησία

¡VIVAN LOS COMPAÑEROS!

Στη Neda, που σκοτώθηκε από τους πραίτωρες του σκοταδιστικού καθεστώτως του Ιράν

Στην Οαχάκα, στο Μεξικό, ζει ο δάσκαλος γερο-δάσκαλος Francisco Rodriguez. Γιος μιας Μεξικάνας εργάτριας από το Ταμπίκο και ενός Ισπανού εμιγκρέ από τις Αστούριας, ο Don Francisco γενήθηκε μέσα στη φτώχεια και τους εργατικούς αγώνες. Ήταν μωρό ακόμη όταν οι γονείς του, που ήταν οργανωμένοι στους αναρχικούς της περιοχής, τον έπερναν στις διαδηλώσεις των εργατών στο Ταμπίκο. Η απεργία εκεί απέτυχε και ο στρατός με τη χωροφυλακή χτύπησαν άγρια τους εργάτες, και ο μικρός Francisco αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη μαζί με τους γονείς του και να μετακομίσει στην ενδοχόρα. Μεγάλώσε στο Ερμοσίγιο, όπου οι γονείς του εργάζονταν ως εργάτες γης. Έμενε, όπως και οι άλλοι φτωχοί του Μεξικού σε ένα χαμόσπιτο στη μέση της ζούγκλα, ενώ κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο, μιας και οι γονείς του δεν ήθελαν να γίνει αγράμματος.

Στα μέσα της δεκαετίας του 40 μετακομίζει στο Μέξικο Σίτι, και εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο, για να γίνει εκπαιδευτικός. Παράληλα δουλεύει σε μπαρ της πόλης, όπου συχνάζει όλη η καλιτεχνική πρωτοπορία της χώρας. Γνωρίζει τον Μπουνουέλ, τη Φρίντα Κάλο και τον άντρα της. Παράλληλα γοητεύεται από τη δουλειά του. Λατρεύει την αίσθηση και τη μυρωδιά της κιμωλίας, μα πάνω απ’όλα αγαπά τους συνανθρώπους του, τους απλούς και αγράμματους ιθαγενείς και χωρικούς, στους οποίους θέλει να διδάξει γράμματα για να μην πέφτουν τόσο εύκολα θύματα των διαφόρων αγυρτών που τους εξαπατούν,ιδίως των εμπόρων και των αφεντικών. Θέλει, όσο τίποτα, να εξοπλίσει τον κόσμο ενάντια στην καταπίεση. Και εδώ αρχίζει η πολιτική δουλειά του Francisco. Εγγράφεται στο Κόμμα. Δουλεύει νυχθημερόν στις οργανώσεις βάσης προσπαθώντας να οργανώσει τους εργάτες, τους φοιτητές, τοπυς γείτονες του. Οργανώνει κινήσεις. Κάποιες πετυχαίνουν, άλλες αποτυγχάνουν. Και μετά, έρχεται η πρώτη μετάθεση. Τσιάπας. Φτάνει εκεί με μεράκι, με τη θέληση να διδάξει. Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα. Οι ιθαγενείς τον βλέπουν με δυσπυστία, και η τοπική κυβέρνηση του κάνει τη ζωή δύσκολη. Υλικά δεν υπάρχουν γιατί ο διευθυντής εκπαίδευσης κλέβει τα λεφτά, ενώ τα παιδιά δεν έχουν να φάνε. Όμως δεν το βάζει κάτω. Μαθαίνει τις τοπικές γλώσσες, βοηθά τους ηθαγενείς στις δουλειές τους τα απογεύματα, βρίσκει τρόπο να παρακάμψει τον διευθυντή και να φτάνουν τα υλικά στην τάξη. Κάπως έτσι περνούν πέντε ή έξι χρόνια. Επιστρέφει στο Μεξικό, αφού όμως περάσει δύο χρόνια σε ορεινές κοινότητες.. Δουλεύει σε ένα λύκειο της πρωτεύουσας, ενώ συνάπτει σχέσεις με τους εξώριστους που μένουν στην πόλη. Παρακολουθεί όλη τη διαδικασία για και τα γυρίσματα για το Olvidadοs του Μπουνουέλ, ενώ γνωρίζει από κοντά τους αδεφούς Κάστρο, τον Καμίλο Σιενφουέγος, και έναν εντυπωσιακό νεαρό γιατρό από την Αργεντινή, με το όνομα Ερνέστο Γκεβάρα. Συμμετέχει στις εξορμήσεις των τρελών αυτών Κουβανών στα βουνά, μερικές φορές μάλιστα ως οδηγός, και εντυπωσιάζεται αππό τη θέληση του Αργεντίνου, που αν και πάσχει από χρόνιο άσθμα έχει βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει όλη την σκληρή εκπαίδευση που απαιτείται για να γίνει αντάρτης. Την τελευταία νύχτα πριν να φύγουν από την πόλη για να μπαρκάρουν με το Granma, γίνεται μια αποχαιρετιστήρια γιορτή στο σπίτι του Γκεβάρα. Λίγο πριν το δυαλήσουν,σηκώνει το ποτήρι του και φωνάζει:¡Vivan los companieros!
Αμέσως μετά ποτήρια τσουγκρίζουν και ο κόσμος, αρχίζει να τραγουδά τους στίχους του Χοσέ Μαρτί. Και λίγο αργότερα το El Pueblo Unido. Και λίγο μετά φεύγουν. Ο ίδιος επιστρέφει στο σπίτι. Δουελεύει και περιμένει υπομονετικά τα νέα. Η απόβαση στην Κούβα δεν πάει καλά, και ο δίος αρχίζει να ανησυχεί για την επόμενη μέρα. Όμως λίγο αργότερα μαθαίνει ότι το εντάρτικο έχει αρχίσει να εδραιώνεται κάπως, ότι οι άλλοι είναι καλά. Αρχίζει να βοηθά με την αποστολή όπλων και φαρμάκων. Και πάνω απ’ όλα συνεχίζει να διδάσκει.
Φτάνει το 1959, η επανάσταση στην Κούβα εδραιώνεται, και ο Τσε γίνεται υπουργός. Συνεχίζει όμως να εργάζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό, χωρίς σταματημό. Ο Fernando, που παρακολουθεί στενά την επανάσταση, μένει και πάλι έκπληκτος με τον Αργεντίνο, ο οποίος δουλεύει μεν για την επανάσταση, αλλά έχει και το θάρρος, ή θράσος, να ασκεί κριτική στη Σοβιετική Ένωση και την αντίληψη του ΚΚΣΕ για τον κομμουνισμό. Ο ίδιος συνεχίζει να διδάσκει, αλλά και αρχίζει να αμφιβητεί τις Σταλινικές ιδέες. Στη δεκαετία του 60 ανακαλύπτει σιγά σιγά τον Μαρκούζε, τον Σαρτρ, και βασικότερα, τις εκπαιδευτικές ιδέες του Πάουλο Φρέιρε. Αρχίζει να τις εφαρμόζει σιγά σιγά, και ωθεί τους μαθητές του να γίνουν άνθρωποι με δική τους κρίση, που να αποφασίζουν από μόνοι τους για τη ζωή τους. Το 1967 πάει μυστικά στην Κούβα για να εκπαιδευτεί σε σεμινάρια ως δάσκαλος, να μάθει πως να οργανώνει μαθήματα για την καταπολέμιση του αναλφαβιτισμού. Βλέπει για τελευταία φορά τον Τσε, που του λέει ότι ετοιμάζεται να ξαναφύγει για αντάρτικο, αυτή τη φορά στην Βολιβία. Τον Οκτώβρη όμως μαθαίνει τα άσχημα νέα. Το αντάρτικο απέτυχε, και ο Τσε είναι νεκρός. Πολλοί μιλάνε για προδοσία. Ούτως η άλλως ο Φιντέλ είιναι ακόμα πιστός στην Σοβιετική Ένωση, η οποία δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με τον Τσε. Έρχεται το 1968 και οι Σοβιετικοί εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία, σε μια προσπάθεια να σταματήσουν την “Άνοιξη της Πράγας”. Ο Francisco διαφωνεί με το κόμμα και φεύγει πικραμένος. Όμως συνεχίζει την συνδικαλιστική δράση, τρέχει στις διαδηλώσεις των φοιτητών και των μαθητών, είναι εκεί στους αγώνες των νέων. Και μετά γίνεται το Κακό. Οι φοιτητές οργανώνουν καταλήψεις και διαδηλώσεις, ζητώντας να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα. Απο κοντά και οι μαθητές, που οργανώνονται. Και ο Francisco είναι εκεί. Σιγά σιγά οι διαμαρτυρίες πέρνουν τη μορφή λαΪκής εξέγερσης κατά της κυβέρνησης. Κια κάπου εκεί αρχίζει η καταστολή. Την μοιραία εκείνη νύχτα, βρίσκεται στο κέντρο της διαδήλωσεις, στην πλατεία Τριών Πολιτισμών. Βλέπει τους στρατιώτες να εμφανίζονται, τις φωτοβολίδες από τα ελικόπτερα να σκάνε. Ακούει τις ριπές από τα πολυβόλα, τις εκρήξεις, βλέπει νέους ανθρώπους γύρω του να σωριάζονται γαζωμένοι από τις σφαίρες. Πολλοί μαθητές του, και φίλοι του σκοτώνονται εκεί, δύο ξεψυχούν μπροστά στα μάτια του. Αποσύρεται από την πολιτική και φεύγει με μετάθεση για την Οαχάκα. Και μετά σιωπή……
Το 1969 παντρεύεται, κάνει παιδιά, αλλά συνεχίζει να διδάσκει τον κόσμο μέχρι τα τέλη του ’87, που πέρνει σύνταξη. Διδάσκει μικρούς, μεγάλους. Δίνει από το υστέρημα του για να έχουν βιβλία και γραφική ύλη, και παπούτσια οι μαθητές. Όλα είναι ύσηχα…..

Όχι όμως σήμερα. Σήμερα είναι η δωδέκατη μέρα της κατάληψης της πλατείας της πόλης από τους δασκάλους. Ο Δον Φερνάντο παρακολουθούσε από κοντά τις εξελίξεις. Πρώτον γιατί απεργούσαν οι άνθρωποι των οποίων κάποτε ήτασν συνάδελφος, και δεύτερον γιατί τα πιο βασικά αιτήματα τους μετά τον μισθό αφορούσαν τη βελτιωση της ζωής των μαθητών τους, ιδίως εκείνων που έρχονταν από τα χωριά. Κάθε μέρα πήγαινε στην πλατεία, πήγαινε στον ραδιοσταθμό και έδινε ραδιοφωνικές διαλέξεις επί παντός επιστητού, και τα βράδυα έφερνε ψωμί στους καταληψίες συναδέλφους, και κιμωλίες για όσους έκαναν δωρεάν μαθήματα μέσα στην πλατεία. Χτες το βράδυ όμως τα πράγματα πήραν μια στροφή προς το χειρότερο. Η αστυνομία επιτέθηκε στην πλατεία, έδειρε τους δασκάλους, δυάλησε τον καταυλισμό και τον ραδιοσταθμό. Ο δον Φερνάντο ένιωσε οργή, λύπη για τους συναδέλφους, και μίσος για τους μπάτσους. Το επόμενο πρωί έπρεπε να κατέβει στην πόλη. Όλα αυτά δεν έπρεπε να μείνουν αναπάντητα.

Ήταν εννιά η ώρα όταν ξεκίνησε από το σπίτι, με τις κιμωλίες στην τσέπη και το μαντήλι στο χέρι, για να πάει στην πλατεία. Στον δρόμο κανείς. Και όμως, κάπου άκουσε σαματά. Και ξαφνικά τους είδε. Ένα τσούρμο που κατέβαινε με δρασκελιές τον δρόμο. Ήταν δεν ήταν πενήντα άτομα, φοιτητές, μαθητές συνταξιούχοι, εργάτες, αγρότες οπλισμένοι με κατσαρόλες, κοντάρια και μαντίλια. Μια μικρή αλλά μαχητική διαδήλωση, που ξεκίναγε από τη γειτονιά του. Δεν έχασε χρόνο και μπήκε μπροστά. Το μπλοκ τον υποδέχτηκε με επευφημίες. “Το λέει ακόμα η καρδούλα σου γερο-δάσκαλε, του φώναξε ένας γείτονας, ένας τριαντάρης εργάτης γης.” “ Ναι, όταν πρέπει να παλέψω για κάτι που έχει σημασία, το λέει”!

Όσο προχωρούσαν η διαδήλωση γινόταν όλο και πιο μεγάλη. Κόσμος μαζευόταν από τα γύρω στενά, τώρα ήταν φανερό ότι όλη η γειτονιά είχε κινητοποιηθεί για τη διαδήλωση. Παρακάτω όταν έμπαιναν στις μικροαστικές γειτονιές περίμεναν να έχουν προβλήματα. Όμως συνέβη το αντίθετο. Οι νεότεροι έμπαιναν στην πορεία, οι γηραιότεροι απλά χειροκροτούσαν, οι νοικοκυρές έλουζαν τον κόσμο με ένα ειδικό διάλειμα για τα δακρυγόνα που έφτιαχναν από νερό και λεμόνι, ή φάρμακα, γιατροί μοίραζαν χειρουργικές μάσκες και έμπαιναν στο μπλοκ για να δώσουν πρώτες βοήθειες σε περίπτωση σύγκρουσης. Όταν έφτασαν στον κεντρικό δρόμο, έμαθαν τα νέα και από τα γύρω χωριά. Οι Ινδιάνοι είχαν ξεσηκωθεί και αυτοί, είχαν καταλάβει τα τοπικά αστυνομικά τμήματα των περιοχών τους και κατέβαιναν στην πόλη. Οι λαοί της Οαχάκα είχαν ξεσηκωθεί. Τέτοιο ξεσηκωμό είχε να δει ο δον Φερνάντο από το ’68. Και ήταν πάλι στο κέντρο του αγώνα, μάχημος αγωνιστής.

Πια το πλήθος στο δρόμο ήταν τόσο μεγάλο που έμοιαζε σαν ένα ορμητικό ποτάμι που πέρναγε από τους δρόμους της πόλης. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν φτάσει κοντά στην πλατεία. Το πρώτο που αντίκρυσαν ήταν οι απεργοί που έτρεχαν να σωθούν από την αστυνομία. Μόλις όμως έβλεπαν πόσοι κατεβαιναν για να τους υποστηρίξουν, έκαναν μετάβολή, έμπαιναν στον κυρίως όγκο της πορείας και γύρναγαν για να ξανακαταλάβουν την πλατεία. Σε λίγο εμφανίστηκαν οι πρώτες σιδηρόφρακτες διμοιρίες, και πήραν θέση μάχης. Οι διαδηλωτές τρόμαξαν προς στιγμήν, αλλά αποφάσισαν να μην υποχωρίσουν. Απο δω και πέρα δεν υπήρχε γυρισμός. Μαζεύτηκαν μπροστά από τους αστυνομικούς.

“Γιατί μας χτυπάτε, είμαστε φτωχοί και άνθρωποι του λαού σαν και σας, δεν ντρέπεστε;” φώναζε μια γριά Μιξτέκα προς τους αστυνομικούς
“Ελάτε μαζί μας ή σηκωθείτε φύγετε, και για των δικών σας παιδιών τα δικαιώματα παλεύουμε” τους φώναζε ο Φερνάντο.

Συνθήματα δονούν την ατμόσφαιρα. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το τρομερό ¨ZAPATA VIVE¨. Ο Ζαπάτα ζει! Η αστυνομία ξεκίνησε την επίθεση με γκλομπ και δακρυγόνα. Όμ,ως όλοι έμειναν στη θέση τους. Ξαφνικά τα χτυπήματα από τα γκλομπ δεν σήμαιναν τίποτα, ούτε να δακρυγόνα από τις αύρες και οι πλαστικές σφαίρες από τα ελικόπτερα. Κάπιοι έβγαλαν πυροτεχνήματα και άρχισαν να τα ρίχνουν στα ελικόπτερα και τους αστυνομικούς, άλλοι απαντούσαν με καδρόνια και πέτρες, άλλοι απλά φώναζαν. Στο τέλος η αστυνομία υποχώρησε, τι υποχώρησε δηλαδή, τρέχοντας έφυγαν και εγκατέλειψαν την πλατεία. Οι διαδηλωτές είχαν κερδίσει την πρώτη νίκη. Μπήκαν μέσα και έστησαν οδοφράγματα, φτιάξανε τέντες για τους τραυματίες και επιδιόρθωσαν ότι μπόρεσαν από τον καταυλισμό. Ο Φερνάντο ήταν εκεί, έδινε πρώτες βοήθειες, βοήθαγε στο στήσιμο οδοφραγμάτων, φορτώθηκε πυροτεχνήματα και τα μοίρασε στα οδοφράγματα. Μόλις που πρόλαβε, γιατί το μεσημέρι η αστυνομία επανήλθε διρμύτερη. Οχι ότι αυτό σήμαινε τίποτα βέβαια, ο κόσμος, που στο μεταξύ είχε πολλαπλασιαστεί, την έστειλε στα τσακίδια. Το βράδυ ξεκίνησαν να καταλάβουν και τις γειτονιές. Ο Φερνάντο και το γκρουπ του δεν βρήκαν μπάσκινα ούτε για δείγμα. Έστησαν ένα οδόφραγμα με ένα παλιό φορτηγό που βρήκαν και κάτι κορμούς, έβγαλαν βάρδιες για το οδόφραμα και αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή γιορτή για τη νίκη τους. Η γιορτή είχε επίκεντρο το φτωχικό του δον Φερνάντο, ο οποίος άνοιξε δυο βαρέλια κρασί που είχε φυλαγμένο για ειδικές περιστάσεις, ενώ οι άλλοι γείτονες έφερναν φαγητό και τεκίλα. Ήταν ένα γεγονός που άξιζε ένα τρικούβερτο γλέντι. Επιτέλους οι λαοί μίλησαν ενάντια στην καταπίεση, και τώρα η γλυκειά μέθη της ελευθερίας και της εξέγερσης είχε καταλάβει όλη τη γειτονιά. Οι προπώσεις έδιναν και έπερναν, ενώ όλοι ήθελαν να μιλήσουν με τον μαχητικό γερο-δάσκαλο, να ακούσουν τη γνώμη του και να τον ρωτήσουν πως έβλεπε την κατάσταση. Κάποια στιγμή, χωρίσ να το καταλάβει, κάποιος του έδωσε ένα ποτήρι, η μουσική σταμάτησε και επικράτησε υσηχία. Ο δον Φερνάντο, απροετίμαστος,έπρεπε να βγάλει ένα μικρό λόγο. Ο οποίος ήταν ο εξής.
“Amigos, vecinos, me preguntais por el futuro. El futuro de este lucha,y el futuro de los pueblos de este ciudad. Vos digo que no se quando vamos a vencir o no, quando vamos a gañar nuestros derechos de pan, trabajo,educación,salud, libertad, una vida segura y feliz sin hambre y poverdad. Somos los mas pequeños del mundo, la gente de los povres, pero ahora somos tambien la gente de la lucha. Cuando nos organizamos, y guando explicamos el razon de nuestra lucha a todo el pueblo de Mexico y a los pueblos del mundo, y ellos se mezclan en esa lucha, estoy seguro que vamos a gañar. Pero ahora no esta el tiempo para pensar, lo vamos a hacer en la mañana. Mañana hacemos el plan de la continuación de nuestra lucha. Por ahora no se que esta nuestro futuro. Pero lo que hay visto hoy me gusta mucho.Es la revolucion mas bonita. La revolucion del pueblo. ¡Bivan los compañeros! ¡Vivan los compañeros!”
“Φίλοι, γείτονες, με ρωτάτε για το μέλλον. Το μέλλον αυτού του αγώνα, το μέλλον των λαών αυτής της πόλης. Σας λέω ότι δεν ξέρω εάν θα νικήσουμε ή όχι, εάν θα κερδίσομε το δικάιωμα μας για ψωμί,παιδεία δουλειά, υγεία ελευθερία, μια ζωή χαρούμενη χωρίς πείνα και κακουχίες. Είμαστε οι πιο μικροί, ο κόσμος των φτωχών, αλλά τώρα είμαστε και ο κόσμος του αγώνα. Εάν οργανωθούμε, και εξηγήσουμε στους λαούς του Μεξικού και του κόσμου τον λόγο του αγώνα μας, και αυτοί συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα, είμαι σίγουρος πως θα νικήσουμε. Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για περισσυλογή. Αυτό το κάνουμε αύριο. Αύριο το πρωί θα σχεδιάσουμε τη συνέχεια του αγώνα μας. Για την ώρα δεν ξέρω τίποτα για το μέλλον. Αυτό όμως που είδα σήμερα μου άρεσε πολύ. Και αυτό είναι η επανάσταση του λαού.Να πιουν οι σύντροφοι! Να ζήσουν οι σύντροφοι!”

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ

1) Η στάση του Τσάνες και σημαντικού κομματιού της αριστεράς που βασίζεται στην αρχή του “πας αντιαμερικάνος φίλος μου” είναι κατάπτυστη και κοντόφθαλμη μέχρι αηδίας. Το “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου δεν ισχύει πάντα. Ρωτήστε τους Ιρανούς αριστερούς, και κυρίως όσους ήταν στο Κομμουνιστικό Κόμμα επί Χομεϊνί.
2) Η εξέγερση του λαού του Ιράν έχει πραγματικά ψαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης, ανεφαιρέτως του ποιός φαίνεται να είναι ο ηγέτης της. Τώρα το εάν οι μουλάδες θα αντικατασταθούν από ένα τσιράκι της CIA ή κάποιον πραγματικά προοδευτικό άνθρωπο(και γιατί όχι σοσιαλιστή) είναι ένα θέμα που θα πρέπει να εξεταστεί από τα κάτω, και κυρίως από τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν βγει στους δρόμους του Ιράν.
3) Οι μουλάδες και το καθεστώς τους είναι από τα πιο αναχρονιστικά καθεστώτα πυο υπάρχουν. Αλλά αυτό γίνεται παντού όπου υπάρχει ανάμειξη της θρησκείας στα του κράτους.
4) Το γεγονός ότι ο Μουσαβί αντιπολιτεύεται τους μουλάδες, δεν αλλάζει ποσώς το παρελθόν του, ως γέννημα θρέμα αυτής της κλίκας. Το γεγονός επίσης ότι σπρώχνεται από τους Αμερικάνους και τους Άγγλους κάνει υις προθέσεις του εξ’ίσου ύποπτες. Ιδίως όταν ξέρεις ότι οι Αμερικάνοι δεν θα δυστάσουν να υποστηρίξουν ένα θεοκρατικό καθεστώς, αρκεί να είναι ένα “δικό τους” θεοκρατικό καθεστώς, σαν την Σαουδική Αραβία. Επιπλεόν ας μην ξεχνάμε ότι δύο από τα αγαπημένα παιδιά των Αμερικάνων στην περιοχή υπήρξαν ο Σαντάμ και ο Σάχης Ρεζά Παχλεβί, γνωστοί φιλάνθρωποι, δημοκράτες και υπέρμαχοι των ανθρώπινων δικαιομάτων τον καιρό που ήταν στα ντουζένια τους.
5) Όσο ενοχλητική είναι η υσηχία της αριστεράς για το θέμα, άλλο τόσο υποκριτική είναι η φλυαρία των πιο πολλών Δυτικών ΜΜΕ σε σχέση με το θέμα. Δυστυχώς έχουμε δει και τους δικούς σας πάτρονους της δημοκρατίας....

HABEMUS PAPAM

Απλά θα ήθελα να σχολιάσω λίγο το όλο σκηνικό που έγινε με την διαμάχη Τσίπρα-Αλαβάνου και την παραίτηση (και επαναφορά) του ηγέτη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο πιθανή ερμηνεία της παραίτησης της ίδιας, έχει να κάνει με τις εντός του Συνασπισμού διιχογνωμίες για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’όλα αυτά όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν μεταφέρθηκε στον τύπο, αλλά αντιθέτως ο κόσμος έμεινε με την εντύπωση ότι το όλο σκηνικό έγινε για την “μάχη της καρέκλας”, αφού ούτε ο ίδιος ο Αλαβάνος εξήγησε δημοσίως τους πολιτικούς λόγους πίσω από την παραίτηση του, ούτε όμως και ο Τσίπρας έδειξε με την αντίδραση του τους επί της πολιτικής λόγους που οδήγησαν στις διχογνωμίες αυτές.
Αντιθέτως αυτά τα μάθαμε “ανεπίσημα” μέσα από διαροές προς τον τύπο. Όλο αυτό το παρασκήνιο μόνο κακό μπορεί να κάνει, και να δημιουργήσει την εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακόμη κόμμα της σειράς στον μέσο πολίτη. Και λόγω της επικοινωνιακής διαχείρισης του όλου ζητήματος, νικητής από την όλη ιστορία μπορεί να βγει μόνο η αν;ανεωτική πτέρυγα με όσα συνεπάγεται αυτό το πράγμα. Πόσο μάλλον όταν όλο αυτό το σκηνικό στήνεται τον καιρό που κανονικά το αριστερό ρεύμα και ο Τσίπρας και οι συν αυτώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τους ανοιχτούς λογαριαμούς που έχουν με την ανανεωτική πτέρυγα ήδη από την εποχή του Δεκέμβρη.

First they came for the Jews….

Το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων στην Ομόνοια, όπως και στις άλλες περιοχές που διαμένουν μετανάστες, τις τελευταίες εβδομάδες θυμίζει όλο και περισσότερο σκηνικό γκέτο. Η αστυνομία μπαινοβγαίνει στις γειτονιές ελεύθερα, με τα όργανα της να εξευτελίζουν μετανάστες στο δρόμο, να κάνουν συλλήψεις στο σωρό και να τρομοκρατούν ανθρώπους που ήρθαν στη χώρα μας για να ξεφύγουν από φτώχεια, πολέμους και αυταρχικά κα8εστώτα. Και όλα αυτά στον απόηχο της εκλογικής επιτυχίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.
Μετά τις ευρωεκλογές ην κυβέρνηση ξαφνικά ανακάλυψε το θέμα των μεταναστών. Όχι για να σκύψει πάνω από τα προβλήματα τους, αλλά για να ηγηθεί της εξτρατείας ενάντια σε αυτούς. Από κοντά και το δήθεν αριστερό ΠΑΣΟΚ, το οποίο μυριζόμενο τις ψήφους αντέγραψε την ρατσιστική ρητορική Καρατζαφέρη σχεδόν μέχρι τελίας, μιας και μυρίστηκε ότι μπορεί να μαζέψει ψήφους και απο ‘κει. Παράληλα βλέπουμε διάφορους “αγανακτησμένους” πρώην καταδρομείς και νυν κατοίκους (βλέπε Δημήτρης Πιπίκιος) να τρέχουν στις γειτονιές που μένουν οι μετανάστες με μοναδική ατζέντα την εκκαθάριση της περιοχής από τα “μύαρα” στοιχεία και δίνοντας ουσιαστικά μια μηντιακή “πάσα” στα “παλικάρια” της Χρυσής Αυγής να κάνουν το “θεάρεστο” έργο τους κυνηγώντας μετανάστες στα στενά των συνοικιών, με την βοήθεια πάντα της ΕΛ.ΑΣ.

‘Ολο αυτό το σκηνικό είναι μια εικόνα από το παρόν αλλά και το μέλλον της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια εικόνα που κάθε άλλο παρά όμορφη είναι. Γιατί εάν δεν υπάρξει αντίδραση, και τα περιστατικά σαν το λυντσάρισμα των Πακιστανών στη Μανωλάδα θα πολλαπλασιαστούν, και οι απειλές που δέχονται όσοι Έλληνες τολμούν να δείξουν κάποια συμπάθεια προς τους μετανάστες θα αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα. Και η μαύρη αλήθεια είναι ότι θα ανοίξει ο δρόμος και για την εξολόθρευση και άλλων ενοχλητικών ομάδων, και άλλων αποδιωπομπαίων τράγων που θα τους φορτωθούν όλα τα κακά του συστήματος, σε μια προσπάθεια να αθωωθούν στην συνείδηση του κόσμου οι πραγματικοί υπαίτιοι της κρίσης, της ανεργίας και όλων των δεινών που μας μαστίζουν, δηλαδή το εθνικό και διεθνές κεφάλαιο. Έναντι όλης αυτής της ρητορικής το μόνο που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι ο ορθός λόγος και οι λύσεις που δίνουν πραγματική λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Δηλαδή τα πολιτικά επιχειρήματα και οι κοινοί κοινωνικοί αγώνες. Ας μιλήσουμε λοιπόν πριν να εκλείψουν όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να μιλήσουν.

ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ

Πολλά και ύποπτα πράγματα συμβαίνουν στην Αθήνα. Πολλύ φοβάμαι ότι μέσα στις επόμενες βδόμάδες η Ελλάδα θα ζήσει ημέρες της Ιταλίας του ’70. Δεν είμαι και πολλύ σίγουρος για αυτό που Θα πω αλλάτα γεγονότα των τελευταίων μηνών έχουν μια δυνατή οσμή από στρατηγική της έντασης. Από τις χειροβομβίδες στο στέκι μεταναστών, στις μπουνιές σε στέκια ομοφυλοφίλων, στους αγανακτισμένους δήθεν πολίτες του Αγίου Παντελεήμονα και της Πάτρας ‘εως και στη δράση της “σέκτας επαναστατών”, και στις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στπ Παλιό Εφετείο όλα έχουν την χαρακτηριστική μυρωδιά του παρακράτους και της Χρυσής Αυγής.

Το μόνο που μπορώ να αισθανθώ μετά το τελευταίο χτύπημα της Σέκτας είναι τρόμος. Τρόμος για τα μελούμενα. Τρόμος για την περεταίρω συμπεριφορά της αστυνομίας και της ελληνικής ακροδεξιάς που όλο και δυναμώνει. Η επίθεση έγινε ενώ εδώ και λίγες ημέρες βγήκε το πόρισμα για την δολοφονία Γρηγορόπουλου, τις ίδιες μέρες που η αστυνομία έχει αναλάβει κατ’ εντολίν της κυβέρνησης και με τη συνέργεια της Χρυσής Αυγής να συλλάβει και να τρομάξει όσους φτωχοδιάβολους βρίσκονται στις πέριξ του κέντρου περιοχές. Δηλαδή, σε μια εποχή που ευνοεί την καταστολή. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα εμένα με τρομάζει. Στη μετά Δεκέμβρη εποχή, φαίνεται ότι και πάλι η διαφορετική άποψη σιγά σιγά περνά στο περιθώριο, και απο κει και πέρα στην παρανομία, μετά από μεθόδους και μεθοδεύσεις από διάφορους κύκλους που λυμαίνονται τα κανάλια της ενημέρωσης και τον κρατικό μηχανισμό. Υπάρχει μάλιστα ένα περίεργο υπόγειο πλέγμα σχέσεων ανάμεσα σε επιτροπές κατοίκων, συλλλόγους εφέδρων, την Χρυσή Αυγή και μέλη του ΛΑΟΣ, το οποίο μονοπωλεί τον τηλεοπτικό χρόνο σε ρεπορτάζ για την μετανάστευση και την εγκληματικότητα και οργανώνει εκδηλώσεις μίσους, ενώ μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων έχουν δεχτεί απειλές, είτε ανώνυμα, είτε μέσω της ιστοσελίδας της Χ.Α., και οι μετανάστες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σειρά ρατσιστικών επιθέσεων και επιχειρήσεων σκούποας που συνδιοργανώνονται από τη Χρυσή Αυγή και διμοιρίες των ΜΑΤ. Και να μην ξεχνάμε τα του προκείμενου. Όταν σκοτώθηκε ο αστυνομικός, όλοι έδειξαν προς την Σέκτα. Αντιστοίχως στην επίθεση κατά της Κούνεβα, η αστυνομία συνεχίζει να ερευνά την ερωτική της ζωή, ενώ είναι γνωστό ότι είχε δεχτεί απειλές από μπράβους της εργοδοσίας, ενώ οι έρευνες άεχησαν με καθυστέρηση ενός μήνα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή μήπως ξέρουν πιοι βρίσκονται πίσω από ντη Σέκτα; Και μήπως η επίθεση έχει σκοπό να δημιουργήσει κλίμα κατά τη διάρκεια της δίκης του ΕΛΑ που διεξάγεται τώρα, όπως είχαν κάνει τα δύο προηγούμενα χτυπήματα μέσα στον Δεκέμβρη; Ύποπτα πράγματα σε ύποπτες εποχές. Και τρομακτικά. Που μου φέρνουν στο μυαλό την εποχή που η Ordine Nuovo έκανε τυφλές επιθέσεις με σκοπό να δημιουργήσει κλίμα ευνοηκό για μια αυταρχική στροφή στην Ιταλική κοινωνία. Και δυστυχώς αυτό το κλίμα τρομοκρατίας δεν θα το πληρώσουν μόνο αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Θα το πληρώσουν και πολλοί που δεν έχουν καμία σχέση με τα κινήματα και απλά έτυχε να βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και αυτό δεν είναι το πιο τρομακτικό ενδεχόμενο. Υπάρχει και η πιθανότητα της φασιστικής εκτροπής, έστω και μέσω εκλογών. Γιατί ο φασιμός από ένα τέτοιο κλίμα ευνοείται. Εκτός και εάν βρούμε τον τρόπο να απαντήσουμε πολιτικά σε όλα αυτά. Να πιαστεί μια αρχή

Μια βραδυά στη New Division

Ήταν μια ένα βράδυ Τρίτης μέσα στην πόλη της Λευκωσίας. Τρίτη βράδυ σημαίνει ένα πράγμα. Jazz στη New. Ξεκίνησα λοιπόν από σχετικά νωρίς, για να απολαύσω τη βραδυά στο έπακρο. Διασχίζοντας την αυλή για να μπω στον κυρίως χώρο του μπαρ πρόσεξα μια ελαφρά αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Σχεδόν κανείς δεν βρισκόταν εκεί, ή στα κλασικά σκαλάκια. Μόνο ένα ζευγάρι που μπαλαμουτιαζόταν. Πέρασα λοιπόν τον Ρομέο και την Ιουλιέτα αδιάφορα και μπήκα στο μπαρ. Η ατμόσφαιρα ήταν η τέλια ατμόσφαιρα για μια jazz’n’blues βραδυά. Χαμηλός φωτισμός και ο Muddy Waters να ξελαρυγγιάζεται από τους ενισχυτές μπας και παιχτεί κάνας παιρετέρω φραμπαλάς. Μέσα οι κλασσικοί θαμώνες της New και της γενικότερης περιοχής της Παλιάς Λευκωσίας, ήτοι μια σειρά από εναλλακτικούς τριαντάρηδες με υπαρξιακά προβλήματα. Πήγα και ‘γω στην κλασσική μου θέση, στη γωνία της μπάρας. Παρήγγειλα και ΄γω ένα μπέρμπον και χάθηκα στις σκέψεις μου, περιμένωντας τον Neil να εμφανιστεί. Το μπέρμπον κατέβαινε σιγά σιγά και εγώ απλά παρατηρούσα τον κόσμο.
Και ξαφνικά όλα άρχισαν να γίνονται πολύ παράξενα με έναν διασκεδαστικότατο τρόπο. Την θέση της μπαργούμαν είχε παραλάβει η Jessic Rabit, η οποία μοίραζε απλόχερα ποτά και φιλιά στους πελάτες, ενώ λίγο παραπέρα η Μαύρη Ντάλια ψώνιζε έναν ακόμη πελάτη. Ο Tom Waits παραπατούσε στην σκάλα, αγκαζέ με τον Sal Paradise, ενώ ο Allen Ginsberg σκάρωνε στιχάκια στην απέναντι γωνία, πέρνωντας μάτι τον Charles Bukowski την έπεφετ ταυτόχρονα στην Billie Holiday και την Frida Kahlo. Στην τουαλέτα ο William S. Burroughs σκόραρε ακόμε ένα φιξάκι με πρέζα, ενώ ο Rimbaud βρισκόταν σε μια κατάσταση ημί-μαστούρας από το όπιο, στην αγκαλιά της Janis Joplin. Στο βάθος, αναμεταξύ ουίσκι και τσιπς, ο θείος Φρανκ και ο Καπτάν Βοϊδόκαρδος σχεδίαζαν την επικείμενη κατάκτηση του κόσμου, ενώ λίγο παραπέρα ο John Dillinger παρέα με τη συμμορία του σχεδιάζαν το επόμενο χτύπημα. Στα ηχεία η κατάσταση αλλαξε άρδην, αφού Miles Davis και John Coltrane επιδίδονταν σε μία μαραθώνια κόντρα αυτοσχεδιασμού που έμοιαζε να κρατάει για πάντα, ενώ ακριβώς δίπλα στο ηχείο στεκόταν ένας εκστασιασμένος Holden Caulfield. Ξαφνικά μπήκαν τρεις περίεργοι τύποι με καπαρντίνες στο μαγαζί και αρχισαν να κόβουν κίνηση, αξιολογώντας τον χώρο και την ασφάλεια του. Όταν κατάλαβαν ότι ο χώρος είναι ασφαλής, έκατσαν και προσπάθησαν να κάνουν πως αγνωούν τα αγριεμένα βλέμματα του Καμιλο Σιενφουέγος και του Τσε. Είναι ο Τόνυ Μοντάνα, ο Αλ Καπόνε και ο Λάκυ Λουτσιάνο. Η ατμόσφαιρα μυρίζε μπαρούτι. Σε μια φάση ο Τόνυ Μοντάνα έκανε να αγριοκοιτάξει τον Κουβανό και τον Αργεντίνο, αλλά οι δύο τους του έρηξαν ένα βλέμα κοφτερό σαν λεπίδα και το ξανασκέφτηκε.Όμως νομίζω ότι κάπου είχε κρυμμένο το Λούγκερ, και δε θα δύσταζε να το τραβήξει, εά είχε πάρει κάμποση κόκα παραπάνω, ή αισθανόταν ότι τον έπερνε να κάνει μαγκιές στους σκληροτράχηλους αντάρτες της Σιέρα Μαέστρα, ιδίως τη στιγμή που κάθε καρυδιάς καρύδι θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ μέσα, και, κυρίως, περισσότεροι άντρες πιστοί στον Τσε, όπως ο Πεπίνο. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πήγαινε να ξεφύγει. Από τη μια οι επαναστάτες και από την άλλη οι εκπρόσωποι της Μαφίας και των εξωρίστων. Και παραδίπλα μια πλειάδα από μουσικούς, λογοτεχνικούς ήρωες, συγγραφείς και κινηματογραφικούς ήρωες στον μικρόκοσμο τους, να μην δείχνουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται πέρα από τον μικρόκοσμο τους. Και ενώ όλα έδειχναν προς την κατεύθυνση του μακελειού, να σου ο Raul Duke και ο τεράστιος Σαμοανός δικηγόρος του, να εισβάλουν στο σκηνικό. Έκαναν μια γύρα από όλα τα τραπέζια (εκτός από τους Κουβανούς) και μοιράζωντας τους κόκους του peyote λες και ήταν στραγάλια. Και πάνω που ένιωσα το peyote να σκάει στον εγκέφαλό μου, άκουσα μια γνώριμη φωνή να με ρωτά: “Πάλι χάθηκες στον κόσμο σου ρε ροζ Δουκάκι;”Είναι ο Neil.
Γαμώτο, όλο αυτό το πανηγύρι ήταν μόνο στο μυαλό μου. Άτιμη τζαζ, μου βάζεις πάλι ιδέες και κάνεις την φαντασία μου να οργιάσει………

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;Μια εξήγηση για την ήτταν του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.

Τώρα που φαίνεται να ανοίγουν πολλά μέτωπα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές, νομίζω ότι είναι καιρός να δούμε πιοί είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι της εκλοογικής αποτυχίας. Η μάλλον τι φταίει για την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Εγώ θα εστιάσω στα πιο σημαντικά από όλα αυτά.

Συνεργασίες

Στην διάρκεια του προηγούμενου έτους ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ ή όχι. Στη συνέχεια αυτή η αμφιταλάντευση εμφανίστηκε και όσον αφορά την προοπτική συνεργασίας με του Πράσινους. Αυτή όμως η αμφιταλάντευση για το θέμα ΠΑΣΟΚ έγινε ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε θέση ισχύος σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, και μπορούσε να υπαγορεύσει τους όρους υπό τους οποίους θα συνεργαζόταν με το ΠΑΣΟΚ, αποσκοπώντας στην αποδοχή από μέρους του ΠΑΣΟΚ ενός καθαρού minimum σοσιαλιστικού προγράμματος. Αυτό βέβαια θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ στην απόρριψη κάθε σκέψης συνεργασίας, και θα αποκάλυπτε την πραγματική φύση του ΠΑΣΟΚ. Όσο για την συνεργασία με τους οικολόγους, δεν θα έπρεπε να γίνει ούτε σκέψη για αυτήν, αφού οι οικολόγοι δεν εμφανίζονταν ούτε στα κινήματα πόλης το προηγούμενο διάστημα, πράγμα το οποίο δημιουργεί υποψίες για το πολιτικό στίγμα τους.

Ασαφές πρόγραμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει ένα σαφές σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το οποίο να μιλά για κοινονικοποιήσεις, πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων και δημόσια δωρεάν παιδέια, υγεία. Αντιθέτως, όμως μετά από μια προσπάθεια της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και του αριστερού ρεύματος του ΣΥΝ να μην υπάρξουν προστριβές με την ανανεωτική πτέρυγα, κατέφυγε στην δημιουηργία ενός προγράμματος το οποίο ήταν λίγο απ’όλα.Μέσα στο ίδιο πρόγραμμα γινόταν λόγος σχεδόν ταυτόχρονα για τη διαχείριση του καπιταλισμού και για τον σοσιαλισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει ένας καθαρός πολιτικός λόγος από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο γενικόλογες απαντήσεις.

Δεκέμβρης

Κατά τη δι’αρκεια του Δεκέμβρη είδαμε μια σειρά από στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ να κόβουν βόλτες στα κανάλια της τηλεόρασης λέγοντας κυριολεκτικά ότιν τους κατέβαινε, και πολλές φορές ξυφουλκώντας κατά της απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Από την άλλη πλευρά όμως η αριστερπή πτέρυγα του ΣΥΝ και η γραματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, παρά την υποστίριξη τους στο κίνημα του Δεκέμβρη. Αυτό έγινε γιατί αφ’ ενός μεν δεν προσπάθησαν να απαντήσουν πολιτικά στην προκλητική συμπεριφορά των ανανεωτικών, και αφ’ ετέρου διότι δεν στάθηκαν αποτελεσματικά απέναντι σε αυτό το κομμάτι του αναρχικού χώρου που συγχαίει την εξέγερση με το κάψιμο αυτοκινήτων και καταστημάτων. Τέτοιες λογικές εάν δεν αντιμετοπιστούν ενεργοποιούν τα συντηριτικά αντανακλαστικά μεγάλου μέρους της κοινωνίας,πράγμα, που όπως γνωρίζουμε, πάει πίσω συνείδηση και κίνημα.

Διγλωσία

Από τον Δεκέμβρη και μετά τα ΜΜΕ προωθούσαν ανοιχτά την ανανεωτική πτέρυγα ώς βασική εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, αν και αυτή εκπροσωπεί μόνο το 25% του συνόλου των ανθρώπων, οργανωμένων σε συνηστώσες ή ανένταχτων, που βρίσκεται εντός του πολιτικού χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Παράληλα όμως η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΝ δεν έχουν τολμήσει έως τώρα να κοντραριστούν ανοιχτά με την ανανεωτική πτέρυγα και περιορίζονται σε διακυρήξεις του τύπου “εμείς είμαστε παρώντες στο κίνημα του Δεκέμβρη” , διακυρίξεις που δεν είχαν ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα. Ως αποτέλεσμα όλων των άνωθι στοιχείων έβγαινε προς τα έξω μια διγλωσία που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται αφερέγγυος στα μάτια των πλατιών μαζών, μιας και αδυνατούσε να προσφέρει μια συγκεκρυμένη λύση για τα προβλήματα τους. Πολλές φορές μάλιστα η ίδια η αριστερή πτέρυγα απουσία της ανανεωτικής ακολουθούσε τις πρακτικές της ανανεατικής πτέρυγας σε τοπικό επίπεδο.

Ανανεωτική Πτέρυγα.
Εξ αρχής η ανανεωτική πτέρυγα δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και αυτός αποτελεί την ουσιαστική τροχοπέδη για τα σχέδια μιας οιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, τους οικολόγους και γενικά οποιασδήποτε οπορτουνιστικής κίνησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις αναρίθμητες απόπειρες σαμποτάζ των διαδικασιών εντός του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια για την επιβολή της στο συνέδριο, ενώ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εξτρατείας αναφέρθηκαν ξυλοδαρμοί μελλών άλλων οργανόσεων απο μέλη του ΣΥΝ, και σε ορισμένες περιοχές η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ σαμπόταρε ανοιχτά τον προεκλογικό αγώνα, είτε οργανώνοντας κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις σε μέρη από τα οποία δεν περνούσε κανείς, είτε σνομπάρωντας επιδεικτικά τις προεκλογικές παρεμβάσεις.

Ένα παράδειγμα προς μίμηση.

Πρόκειται για τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού κόμματος της Ιρλανδίας, Joe Higgins. Κατά την διάρκεια των προηγούμενων ετών ο Higgins και το Socialist Party επέδειξαν μια θαυμαστή προσύλωση στο πρόγραμμα τους και δεν απέκλειναν από αυτό ούτε γραμμή. Βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή μιας σειράς από σημαντικούς ταξικούς αγώνες (όπως αυτός ενάντια στις περικοπές του ασφαλιστικού, αλλά και αυτός των Τούρκων εργατών της κατασκευαστικής Gamma ενάντια στους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία), τόσο στο πεζοδρόμιο, όσο και από τα έδρανα της βουλής (ο Higgins διετέλεσ βουλευτής του ΣΚ στην Dail επί 10 συναπτά έτη, κερδίζοντας τον τίτλο του πιο μαχητικού και ικανού ρήτορα της). Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εξτρατείας μοίραζε ο ίδιος φυλλάδια και μίλαγε με τον κόσμο (μάλιστα σε ένα χιουμοριστικό στιγμιότυπο έκανε εξτρατεία υπέρ του δικαιώματος των παιδιών να βολτάρουν ελεύθερα στις πλατείες χωρίς να τα αγκαλιάζουν οι πολιτικοί που αλιεύουν ψήφους από τους γονείς), και δεν σκέφτηκε ούτε στιμή την συνεργασία με πράσινους η εργατικούς, και αντιτίθεται στη συνθήκη της Λισαβόνας. Όσο για τον προϋπολογισμό της εξτρατείας, αυτός προκάλεσε τηνέκπληξη του Ιρλανδικού τύπου με το μικρό του μέγεθος. Και τώρα εκπροσωπεί την Δυτική Περιφέρεια του Δουβλίνου, έχοντας πάρει το 14% των ψήφων και αφήνοντας πίσω υποψήφιους του κυβερνητικού Fianna Fail (συντηριτικοί) και του Sinn Fein (πολιτικό σκέλος του IRA) Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι όταν υπάρχει ένα ξεκάθαρο σοσιαλιστικό πρόγραμμα, το οποίο ακολουθείται πιστά, μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο και να βρεί απήχηση σε αυτόν. Αντιθέτως οι μεσοβέζικες και δήθεν ρεαλιστικές θέσεις δεν οδηγούν πουθενά.

Μια νέα ελπίδα

Και όμως από το ανοιξιάτικο συνέδριο και μετά, υπάρχει μια μεγάλη δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Είναι το Δεύτερο Κύμα, μια συγκροτημένη ομάδα ανεντάχτων αριστερών εντός του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζεται από το Κόκκινο και το Ξεκίνημα, και ζητά εκδημοκρατισμό της λειτουργείας της γραμματείας έτσι ώστε να εκπροσωπούνται επαρκώς οι ανένταχτοι, δημιουργία δομών με άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το Δεύτερο Κύμμα ήδη βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την ανανεωτική πτέρυγα με βάση αυτά τα θέματα, αλλά έχει τη δυνατότητα να καταφέρει να απαντήσει πολιτικά στις προκλήσεις της δεξιάς πτέρυγας και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δια ταύτα.

Η αποτυχία είναι αποτέλεσμα της δράσης της ανανεωτικής πτέρυγας και της αδυναμίας της γραμματείας και της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΝ να αντιμετοπίσουν ανοιχτά την ομάδα αυτή Μετά την αποτυχία αυτή οι επιθέσεις της ανανεωτικής πτέρυγας έχουν αρχίσει να εντείνονται, και δεν θα αποτελούσε κάτι το αξιοπερίεργο η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον τρέχωντα χρόνο. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει άμεσα είναι να αλλάξει η στάση της γραμματείας και της αριστερής πτέρυγας προς αυτή τη συγκεκριμένη μειοψηφία. Για να απαλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις αγκυλώσεις του ’90 πρέπει να γίνουν βαθειές τομές και μεγάλες μάχες, αλλά πρώτα πρώτα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με την ανανεωτική πτέρυγα, χωρίς να υπολογίσει το όποιο πολιτικό κόστος, και στη συνέχεια να εκπονήσει ένα καθαρό σοσιαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Δηλαδή να εκπληρώσει τις προσδοκίες της πλειοψηφίας του κόσμου που είναι οργανωμένος εκεί μέσα. Δεν μπορεί ένα 25% να κάνει κουμάντο στους υπόλοιπους, όσο media friendly και να είναι………

Περί ευρωεκλογών

Ίσως θα έπρεπε να γράψω για το θέμα νωρίτερα, αλλά νομίζω πως τώρα είναι η ώρα για να μιλήσω για το θέμα, τώρα που πολλοί ακόμα το σκέφτονται. Πολλοι απο εσάς θα σκέφτεστε εάν είναι όντως σκόπιμο να ψηφίσετε, και εάν αντιθέτως θα έπρεπε να προτιμήσετε ένα μπανάκι στη θάλασσα. Η δική μου άποψη είναι ότι τον ειδικά σε αυτές τιςε εκλογές η αποχή δεν πρέπει να είναι επιλογή. Το ίδιο και η “χαλαρή” ψήφος διαμαρτυρίας. Οι καιροί δεν σηκώνουν χαλαρή αντιμετώπιση της ψήφου, ιδίως από όσους εμάς θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί. Και αυτό γιατί αυτές οι εκλογές θα καθορίσουν μια σειρά από πολιτικές τις οπίες θα πρέπει να εφαρμόσουν οι τοπικές κυβερνήσεις.

Σε μια Ευρώπη όπου η ανεργία θερίζειμ η ακροδεξιά βρίσκεται σε άνοδο μαζί με όλα όσα πρεσβεύει,και το βιωτικό επίπεδο του μέσου πολίτη βρίσκεται σε καθοδική πορεία, η ψήφος στην αριστερά είναι μονόδρομος.

Αυτά λίγο πολύ ισχύουν και για το ελληνικό σκέλος των ευρωεκλογών. Δύο κόμματα τα οποία μέχρι πρότεινος ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτα (η ΔΡΑΣΗ του Στέφανου Μάνου και οι Οικολόγοι), και τα οποία δεν είχαν καμία τριβή με μ,είζονα κοινωνικά θέματα σε κινηματικό επίπεδο (σημειωταίον ότι οι Οικολόγοιδεν έχουν εμφανιστεί σε κανέναν από τους μείζονες οικολογικούς αγώνες την τελευταία διετία), πριμοδοτούνται αγρίως από το σύστημα, ως η καλύτερη λύση για τους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετά τα καλοκαιρινά μπάνια. Αυτό σημαίνει ότι αυτά τα κόμματα (τα οποία σημειωταίον έχουν δηλώσει ότι θα συνεργαστούν με τον οιονδήποτε για να υπάρξει μια σταθερή κυβέρνηση), είν αι ακίνδυνα για το πολιτικό σύστημα και μπορούν να γίνουν ένα γερό δεκανίκι για τον δικοματισμό, δηλαδή να συμπληρώσουν έναν ρόλο που μέχρι τώρα είχε πάρει μονοκοπανιά ο Καρατζαφέρης. Θα δίνατε ποτέ την ψήφο σας σε δεκανίκαι; Εγώ όχι.

Από την άλλη βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ να καπηλεύεται συνθήματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, επενδύοντας στο ότι ο περισσότεροσ κόσμος δεν γνωρίζει για την τύχη της μεγάλης Γερμανίδας επαναστάτριας στα χέρια της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας. Ένα ΠΑΣΟΚ που υπήρξε ουσιαστικά ο εμπνευστής για το σημερινό πολιτικό πρόγραμμα της ΝΔ, και το οποίο ακόμη έχει το θράσος να κοροϊδεύει τους πολίτες πετώντας τσιτάτα ππερί σοσιαλιομού, την ώρα που το πιο σοσιαλιστικό μέτρο που έχει κατά νου είναι να δίνει κίνητρα σε επιχειρηματίες για να προσλαμβάνουν νέους εργαζόμενους (όπως λόγου χάρη το να πληρώνει ο Έλλην φορολογούμενος τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία για τουθς νέους εργαζόμενους αντί για τον εργοδότη). Θα το ψήφιζες; Εγώ πάντως όχι, το πρόγραμμα του μου μοιάζει περισσότερο με μια ροχάλα στα μούτρα του Έλληνα παρά με διέξοδο από την κρίση και σχέδιο για αλλαγή. Επίσης εγώ δεν θα συνεργαζόμουν μαζί του, μιας και δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο ανάμεσα σε αυτό που ονοιμάζεται σοσιαλισμός και το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για μια αλλαγή ηγεσίας, αλλά όχι πολιτικής, και σίγουρα όχι συστήματος.
Για την ΝΔ ούτε λόγος. Ένα κόμμα που σφίζει από ακροδεξιούς, με οικονομικές ιδέες που έχουν αποδειχτεί πλέον ξεπερασμένες από την ίδια την κρίση. Ένα κόμμα που έχει καταστήλει βίαια όλους τους κοινωνικούς αγώνες της τελευταίας πενταετίας, από το φοιτητικό κίνημα στην εξέγερση του Δεκέμβρη, και το οποίο κυριολεκτικά δεν ακούει τους νέους, αλλά τους νοικοκυραίους, ότι και να σημαίνει αυτό. Όταν μάλιστα οραματίζεται μια πράσινη βιομηχανική ανάπτυξη σε μια χώρα που έχει γίνει σχεδόν τοξική από την ρύπανση που προκαλούν οι μεγάλες βιομηχανίες, το εν λόγω κόμμα στην εξουσία φτάνει στο σημείο να είναι και επικίνδυνο για την υγεία του Έλληνα πολίτη.
Οπότε; Ο μόνος δρόμος είναι η ενίσχυση της αριστεράς. Μιας αριστεράς που έχει φανεί στους αγώνες των τελευταίων ετών, που έχει δείξει ότι μπορεί να καταθέσει μια ρεαλιστική πρόταση. Μιας αριστεράς που μπορεί να ενωθεί και να κάνει θαύματα. 130 άνθρωποι σταμάτησαν κοτζάμ Βωβό από το να χτίσει Mall στον Βοτανικό. Φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν μερικά εκατομμύρια! Εμπρός λοιπόν, φίλε αναγνώστη. Βγες, ψήφισε και δείξε στα κόμματα εξουσίας ποιον πρέπει να φοβούνται. Εσένα!!!

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Η μποτίλια του ουίσκι πήγαινε διαρκώς από χέρι σε χέρι στην προβλήτα της Περιοχής Πυρομαχικών. Ήταν βραδάκι, γύρω στις δέκα, και είτε μόλις είχαμε γυρίσει από βάρδιες, είτε ετοιμαζόμαστε για να πάμε στις επόμενες σκοπιές. Όμως αυτό δεν εμπόδισε την παρέα να παραβρεθεί στο τελετουργικό, με διαφορετικές συνθέσεις αναλόγως την ώρα. Τώρα είμαστε μαζεμένοι σχεδόν όλοι, και περιμέναμε το Μπατσοπαίδι και τον Dertaroth να τελειώσουν το 8-12 για να κάτσουν και αυτοί για λίγο στο πάρτυ μας, μέχρι να φύγω για το 2-8 μου. Ήταν ακόμη ο καιρός που περιμέναμε να μάθουμε που θα πάμε μετά τη Σαλαμίνα, και μας έτρωγαν η αγωνία και η περιέργεια μαζί. Άλλοι ήθελαν να μείνουν, άλλοι να φύγουν και να αφήσουν μαύρη πέτρα από την υπηρεσία. Και ανάμεσα σε όλους ήμουν εγώ. Να γιορτάζω τα γενέθλια στη βάρδια. Σκατά. Αλλά τι μπορούσα να κάνω;

Ομολογουμένως στην προβλήτα είχε αράξει ένα καλό team. H αφρόκρεμα της τοιχαρχίας, οι τρελοί του χωριού. Εγώ, ο παλιός ο Ζαφειρό, ο Σαλί Μπερίσα. Ο Πανικός , ο Καρακατσάν-Αλαμάν ο Δημητράκης, ο Driver ο Chuck, και ο Καπετάνιος. Όλοι άνθρωποι με μια ιστορία από πίσω τους. Σπουδές, δουλειές, προσωπική ζωή. Και όλοι να καιγόμαστε στα πυρομαχικά για χάριν της μαμάς πατρίδας. O Ζαφειρό ήταν ο πιο ήρεμος απο όλους μας. Περίμενε την άδεια απολύσεως και ήξερε ότι θα έφευγε στην ώρα του από την μάταια τούτη υπηρεσία. Όλοι οι υπόλοιποι ήμαστε στην προσδοκία. Την ένταση την έκοβες, κυριολεκτικά με το μαχαίρι. Τριγύρω, στην ερημιά που είναι η περιοχή μετά τις 4 το απόγευμα δεν κουνιώταν φύλο. Η μόνη σχετική φασαρία προερχόταν από εμάς, που μοιραζόμασταν αστεία, προσωπικές ιστορίες και ανησυχίες. Και παράπονα. Κάποια στιγμή η συζήτηση ήρθε και στσ του Ναυτικού. Στα της μονάδας. Ο Chuck μας έλεγε πως κάπιοι αξιωματικοί προσπαθούσαν να βάλουν τους οδηγούς να έχουν ίδιες βάρδιες με μας. Λες και δεν τους έφτανε που οι οδηγοί στη βάρδια τους ουσιαστικά δεν κοιμούνται, και στις εξόδου τους είναι μονίμως stand by για εξωτερικά δρομολόγια. Κάποιος άλλος είπε για τις ανούσιες αγγαρίες που κάνουμε. Ο Καρακατσάν κάτι είπε ότι τουλάχιστον η μεταφορά μιας παλέτας απο τη μια αποθήκη στην άλλη και πίσω γεμίζει κάπως τον χρόνο που πρέπει ούτως ή άλλως να περάσουμε μέσα στη μονάδα. Στην οποία πρέπει να βρισκόμαστε για κάποιο στάνταρ χρονικό διάστημα, και κάνοντας κάποιες βάρδιες την εβδομάδα, είτε μας χρειάζονται πραγματικά είτε όχι. Ο Πανικός είπε κάτι για διαμόρφωση χαρακτήρων, που όμως, όπως όλοι είδαμε, δεν γλίνεται στη θητεία. Αντιθέτως ουσιαστικά εδώ αντί να μάθουμε να λειτουργούμε σαν ομάδα και να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, μαθαίνουμε το “ο καθένας για την πάρτη του”. Όλα όσα μας έλεγαν μάλλον ήταν πίπες, από τη στιγμή που το βίσμα περνά ζωή και κότα και όλοι οι άλλοι μένουν με τον μουτζούρη. Ζωή και αυτή. Άλλοι έμειναν στο ότι ουσιαστικά δυσκολεύονταν να κανονίσουν την ζωή τους έξω, γιατί πολύ απλά δεν ήξεραν πότε η διοίκηση θα έφερνε τ;α πάνω κάτω με τις εξόδους μας. Ένας αξιωματικός να ορίζει το πότε θα δεις οικογένια, σχέση φίλους, ανάλογα με τις καύλες του και το πόσο κόσμο έχει για σκοπιές στη μονάδα.
Κάπου εδώ εμφανίζεται, σχεδόν από το πουθενά ένα στριφτό. Και αυτό, τζούρα με τζούρα αρχίζει να πηγαινοέρχεται από χέρι σε χέρι. Και εμφανίζεται και δεύτερο και τρίτο. Αρχίζουμε να φτιαχνόμαστε. Ο Παπ , ο οποίος γενικά δεν πίνει, αρχίζει να χάνει την οπτική επαφή με το περιβάλλον.
“Μαλάκες, δεν βλέπω την τύφλα μου” λέει. Παρ’όλα αυτά παραμένει. Γέλια .Ξαφνικά έχουμε γίνει μια χαμογελαστή παρέα.Η αλλαγή της διάθεσης είναι θεαματική Τα αστειάκια και οι άναρθρες κραυγές (δείγμα του κάψίματος μας), δίνουν και πέρνουν. Κάπου ανάμεσα στα “πυρκ” τα “κάρκαλ” και τα αστεία πετάχτηκε ένας αξιωματικός. Μας σημάδεψε με έναν φακό στα μάτια. Λες να ψυλιάστηκε τίποτα. Έφυγε χωρίς να πει λέξη, πράγμα που μπορεί να σημαίνει μια σειρά πράγματα. Μάλλον όμως δεν είχε αποδείξεις για οτιδήποτε μεμπτό. Μετά το αναμενόμενο μούδιασμα, επιστρέψαμε στις δραστηριότητες της βραδυάς. Διασκέδαση και πάλι διασκέδαση.
Σε κάποια φάση ο Chuck έφυγε , πήγε να φέρει τους άλλους. Μέσα σε πέντε λεπτά Μπατσοπαίδι και Dertaroth κατέβαιναν από το τζιπ φωνάζωντας μου “χρονια πολλά”. Γαμώτο γίνομαι 27 και δεν έχω ζήσει ακόμη τη μεγάλη περιπέτεια, δεν είχα την κινηματογραφική εφηβεία, ούτε τα τρελά τρελά φοιτητικά χρόνια που υπόσχονταν τα ΑΕΙ στην Ελλάδα. Και είμαι εδώ, στη Σαλαμίνα, να φυλάω αποθήκες από αόρατους εχθρούς.
Κοίταξα τον Dertaroth στα μάτια. Μου φάνηκε πιο σκοτεινός από ότι συνήθως, η διάθεση του ήταν χάλια.

Πόναγε.

Τον ρωτησα τι έχει και μου είπε πως δεν έχει τίποτα, απλά είναι λίγο θυμωμένος που πάλι έχει βραδυνή σκοπιά. Τον πιέσαμε κάμποσο παραπάνω μέχρι να μας πει ότι ένιωθε κάποιον πόνο στα αρχίδια, ο οποίος ξεκίνησε το μεσημέρι. Μάλλον είχε κοίλη, και μάλλον λόγω της φορτηγίδας που τραβήξαμε μόνοι μας το μεσημέρι. Ο παλιός του είπε να κινηθεί δικαστικώς, εάν όντως έχει πάθει ζημιά. Εγώ όμως τον είδα διστακτικό, όσον αφορά αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά έτσι είναι ο Dertaroth. Μπορεί να γίνει χαλί να τον πατήσουν χωρίς λόγο….
“Παλιομαλάκες, σκατά στον τάφο τους”, είπε ο Μπερίσα “ έτσι και γίνει τίποτα θα δούμε πιοι είναι όντως οι μάγκες εδώ μέσα. Πάντως όχι όσοι πουλάνε καραβανιλίκι και όχι τα βύσματα. Να μου το θυμηθείτε.”

Το μπουκάλι ξαναέκανε μια γύρα. Και κάπου εκεί ενώ γέμιζα το ποτήρι μου ξανά με το ποτό τα είδα όλα πεντακάθαρα. Μέσα από το κατάμαυρο υγρό είδα την στρατιωτική μου ζωή. Πως πραγματικά είναι. Μια κοροΪδία. Όπως έλεγε και ο καπετάνιος, που σαν ναυτικός κάτι ξέρει παραπάνω, μας διοικούν κουραμπιέδες. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι να κάνουν με εμάς. Είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, άνθρωποι που περνούν ένα διάστημα της ζωής τους φορώντας μια στολή και υπακούηηωντας σε εντολές, χωρίς να ξέρουν το γιατί, απλά γιατί κάποιος ρους έδωσε την εντολή. Και δεν κάνουμε και τίποτα το ουσιαστικό, δεν προσφέρουμε στην κοινωνία, οπότε όλη αυτή η κατάσταση μας φαίνεται σχεδόν σαν φυλακή. Αλλά είδα και τους ανθρώπους γύρω μου. Ο ένας παράξενος, ο άλλος γκρινιάρης, ο άλλος να μην πέρνει στα σοβαρά σχεδόν τίποτα, ο άλλος λίγο τρελός, ο ύσηχος που σιγά σιγά έγινε πιο κάφρος από ολους μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους περνάω αυτό το ανούσιο χρόνο, με τους οποίους δέθηκα. Αυτοί που θα μου σταθούν στη δυσκολία και θα με κράξουν στο λάθος, που θα χαρούν με τη χαρά μου. Είναι οι φίλοι μου και δεν τους αλλάζω με τίποτα.