!!Basta Ya!!

Κατ’αρχήν να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.Δεν έχω καταθέσεις στο εξωτερικό. Μόνο 210 ευρώ “στο στρώμα” και άλλα 500 στην τράπεζα. Πέρνω 600 ευρώ τον μήνα. Ευτυχώς όμως δεν έχω να πληρώσω ενοίκιο γιατί ακόμα μένω στην οικογενειακή οικία. Οδηγώ ένα χιλιάρι αυτοκίνητο το οποίο μου αγόρασαν πρίν από 6 χρόνια, γιατί η απόσταση των 5 χιλιομέτρων από το σπίτι μου, ως τον κοντινότερο σταθμό του μετρό-προαστιακού, δεν καλύπτεται καθόλου, μα καθόλου από συγκοινωνίες, και πρέπει κάπως να πάω στην δουλειά μου. Εργάζομαι ως μεταφραστής σε δικηγορική εταιρία, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να δουλεύω νύχτες, Σάββατα και Κυριακές, όταν υπάρχουν deadlines για την δουλειά μου. 

Τα τελευταία πέντε χρόνια, εν μέσω άγριας λιτότητας, έχω δει τον μισθό μου να κουτσουρεύεται. Έχω δει τους φίλους και φίλες να μένουν χωρίς δουλειά. Έχω  δει φίλους και φίλες μου να φεύγουν, χωρίς την προοπτική της επιστροφής, γιατί δεν έβρισκαν δουλειά εδώ. Έχω δει φίλους να παλεύουν με το άγχος και την κατάθλιψη. Έχω δει φίλους και φίλες να τσακίζουν το μυαλό τους για 400 ευρώ σε βάρδιες σε call centre.Έχω δει τους άστεγους της πόλης μου να τετραπλασιάζονται. Έχω δει οικογένειες ανέργων, που δεν βρίσκουν δουλειά και παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με την κουτσουρεμένη σύνταξη του παπού ή της γιαγιάς. Έχω δει κόσμο να τρέχει αλλόφρων σε κοινωνικά ιατρεία, γιατί δεν μπορεί να καλύψει την φαρμακευτική αγωγή κάποιου αγαπημένου προσώπου, που πάσχει από σοβαρή και θανατηφόρα ασθένεια. Και την ίδια στιγμή, τον ανεκδιήγητο τότε υπουργό Υγείας να λέει ότι τα φάρμακα για τον καρκίνο πριν το τρίτο στάδιο δεν πρέπει να καλύπτονται από το κράτος, μιας και ο ασθενής δεν κινδυνεύει. Και τον διάδοχο του να διαπομπεύει άρρωστες γυναίκες για να πάρει λίγα ψυχαλάκια. Έχω δει τους θεσμούς να μου φορτώνουν μια κυβέρνηση χωρίς να την έχει ψηφίσει κανείς (βλέπε Παπαδήμο), και να προσπαθούν να ρήξουν μια άλλη κυβέρνηση, την οποία ψήφισε ο ελληνικός λαός. Έχω δει τον ένα από αυτούς τους καλούς Ευρωπαίους του ΝΑΙ, να αφήνει τις τράπεζες να πετάνε οικογένειες στο δρόμο (90 τη μέρα, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία) και να μοιράζει “νόμους φήμωτρα”. Έχω δει φίλους μου να συλλαμβάνονται στις έξι το πρωί από την αστυνομία της χώρας τους (όπου η κυβέρνηση πάλι είναι του ΝΑΙ) γιατί πρωταγωνιστούσαν σε καμπάνια ενάντια στον φόρο του νερού. Έχω δει φίλου και συντρόφους μου να δέρνονται και να ψεκάζονται σαν κατσαρίδες, είτε στο κέντρο της Αθήνας, είτε στην Χαλκιδική, γιατί διαδήλωναν ενάντια στα συμφέροντα των λίγων (που ψηφίζουν ναι). Έχω δει τις ουρές στα συσσίτια, τον κόσμο να τρώει από τα σκουπίδια, και από την άλλη βλέπω τους τραπεζίτες, τις ομιλούσες κεφαλές των ΜΜΕ, και τους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται (ναι αυτούς που μου λένε να ψηφίσω ΝΑΙ) να κυκλοφορούν με λιμουζίνες και να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Αυτούς που μας λένε ότι αν ψηφίσουμε όλοι θα πεινάσουμε. Έχω δει τους “σοβαρούς” Χρυσαυγήτες (αυτούς που πλευρίζουν όσοι ζητάνε το “ΝΑΙ”, αυτούς που πριν το γυρίσουν στο ΟΧΙ μας έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί χωρίς το ευρώ), να δέρνουν, να σκοτώνουν και να εξανδραποδίζουν χωρίς να τιμωρούνται, με τους ανθρώπους του “ΝΑΙ” να κάνουν τα στραβά μάτια, ή να τους χρησιμοποιούν για να κράξουν την αριστερά και τους α/α.Έχω δει αυτούς που μας λένε ότι πρέπει να ζούμε λιτά, να γίνονται όλο και πιο καλοζωισμένοι, και να επιμένουν να ζούμε, οι υπόλοιποι, με ψίχουλα, “για να σωθεί η χώρα”

Και μου έρχονται, πλέον, με, περίσσιο θράσσος, μα μου ζητήσουν να τους εμπιστευτώ, να ψηφίσω το δόγμα τους, για να σωθώ.Ε ΟΧΙ.

Του Καίσαρα.

Πάει ένας χρόνος, σχεδόν, από εκείνη την ημέρα που @Contrabbando ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνο το μεγάλο ταξίδι, από το οποίο κανείς δεν γυρνά.Βλέπετε ο πούστης ο καρκίνος δεν χαρίζεται.

Πολλοί μίλησαν, όταν μας άφησε. Άλλοι δεν χαρίστηκαν στις φιλοφρονήσεις, άλλοι ήταν λιτοί και περιεκτικοί. Επιτρέψτε μου να μπω στην δεύτερη κατηγορία.. Δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια. Μόνο να διηγηθώ ένα περιστατικό.

Θα ‘τανε δε θα’τανε ένα απόγευμα του Γενάρη ή του Φλεβάρη του ’11. Ίσως να ήταν Τρίτη, ίσως να ήταν και Τετάρτη. Ο κόσμος, όπως και εμείς, ήταν αφημένος στην παραζάλη του μεγάλου σηκωμού των Αιγυπτίων. Το ίδιο και ο Καίσαρας. Για τον Καίσαρα, τον φύσει και θέσει Αλεξανδρινό του Radiobubble, ο Μουμπάρακ, όπως και οι πάσης φύσεως τύρρανοι, διεφθαρμένοι και αδικούντες, αποτελούσαν αυτό που αποκαλούσε “ασχήμια”. Και όταν κάποιος σηκωνόταν ενάντια σε αυτήν την ασχήμια, ο Καίσαρας βρισκόταν, έστω και όσο του επέτρεπε η κατάσταση του, στο πλευρό του. Και εκείνη την στιγμή, αυτοί ήταν οι συμπατριώτες του, συμπατριώτες που ήξερε από τις διηγήσεις του πατέρα του.

Τον ακούγαμε λοιπόν τον Καίσαρα, στην καθιερωμένη εκπομπή του. Αυτός, κλεσμένος στο περίφημο παταράκι της Ιπποκράτους, εκείνη την ημέρα, τις ημέρες του μεγάλου σηκωμού.Τελείωνε τα καθέκαστα, σχολιάζωντας την εληνική επικαιρότητα, όταν, ξαφνικά, περίπου είκοσι λεπτά πριν κλείσει την εκπομπή, ξεκίνησε ένα, μάλλον ασυνήθιστο, για ραδιοφωνο λογίδριο. Μια πρόζα σχεδόν επική.

“Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στην Αίγυπτο, στην Ταχρίρ......... ακούστε....άκου πατέρα......σήκω και άκου την Ουμ Κούλσουμ.....άκου τους συμπατριώτες σου πατέρα......άκου τους Αιγύπτιους που τόσο αγαπούσες..άκου την ομορφιά......”

Και έβαλε ένα από εκείνα τα εικοσάλεπτα τραγούδια που ηχογραφούσε η μεγάλη κυρία του Αραβικού τραγουδιού, η κόρη του ιερέα από την Μανσούρα που αγαπήθηκε περισσότερο και από τον Νάσσερ. Και ξαφνικά κάπου ανάμεσα στα τσαλίμια της φωνής και τις μεσανατολίτικες μελωδίες κάτι ένιωσα. Δεν ξέρω πόσοι, από όσους ήταν στο καφέ της Ιπποκράτους εκείνη την στιγμή. Αλλά εγώ το ένιωσα. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έριχνε καρεκλοπόδαρα, ένιωσα την κάψα των δρόμων του Καϊρου. Και είχα την αίσθηση, ότι από το απέναντι πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους, βρίσκονταν οι μάζες των διαδηλωτών της Ταχρίρ και με καλούσαν να ενωθώ μαζί τους.

Αυτός ήταν ο Καίσαρας. Ένας πολεμιστής του φωτός. Ένας άνθρωπος προσπαθούσε να ενώσει ανθρώπους, σε όσα μήκη και πλάτη της γης μπορούσε, στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο..

Τελευταίος Ασπασμός

 Πως να χωρέσουν τέσσερα χρόνια σε ένα κείμενο; Μόνο τέσσερα; Ας πούμε έξι. Μια ολόκληρη ζωή, από εκείνο τον Νοέμβρη του 08, που πρωτοάκουσα Radiobubble. Για την ακρίβεια, ή ήταν μια από τις εκπομπές των Contrabbando, ή εκείνη η εκπομπή (live αναμετάδωση) των εκλογών στις ΗΠΑ (ναι εκείνων που πρωτοκέρδισε ο Ομπάμα). Ξεκίνησα ως απλός ακροατής, αλλά στην πορεία συνέχισα ως κάτι άλλο. Η αλήθεια ήταν ότι, τότε, το Radiobubble άνοιξε πόρτες στο μυαλό μου. Μέσω μιας εκπομπής του, βρέθηκα μπλεγμένος με ένα από τα πρώτα free press που κυκλοφόρησαν στη χώρα, το περίφημο “Καλειδοσκόπειο”, μαι σχέση που κρατάει ακόμα. Πριν από τέσσερα χρόνια, απαντώντας στην ανάγκη της κοινώτητας των φίλων του ραδιοσταθμού για ένα μέρος στο οποίο θα βρισκόταν η κοινότητα και θα τα έλεγε δια ζώσης. Μέσα στο στούντιο-καφέ της κοινότητας παίχτηκαν τα πάντα. Η, μάλλον, λίγο από τα πάντα. ΄Ερωτες, μικροί και μεγάλοι, διαφωνίες, φιλίες, συνεργασίες, εκπομπές, συναυλίες, γέλια, κλάμματα, χυλόπιτες, δράματα και περιπέτειες. Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, η κοινότητα του @radiobubble λέει αντίο στο φιλόξενο σπίτι της Ιπποκράτους 146, και ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες, σε νέα σπίτια, ίσως και με νέους φίλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το Σάββατο θα πάω για έναν τελευταίο ασπασμό στο καφενεδάκι της Ιπποκράτους, που ήταν το στέκι μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Οι παραπόταμοι της πολιτικής (Ποστ Νιοστής Ανάγνωσης).

Μετά τους 58 και την Ελιά νόμιζα ότι οι φορείς των πολιτικών ιδεών που μας έφεραν τον Σημιτικό  “εκσυγχρονισμό” απλά θα παρέδιδαν το πνεύμα.  Όμως απεδείχθην γελασμένος οικτρά. Ο ένας λόγος είναι ότι οι Σημιτικές εφεδρείες ήταν περισσότερες από ότι νόμιζα.Ο άλλος λόγος είναι εξ’ίσου απλός.  Όπως και να το κάνουμε, τα στελέχη του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ παλεύουν για να κρατηθούν εν τη πολιτική ζωή, και να δίνουν ανάσες σε όποια κυβέρνηση κάνει τα χατήρια των σπόνσορων τους, έστω και δια νουντσίου. Γιατί, καλώς ή κακώς, αυτό το πράγμα είναι ο Σταύρος Θεοδοράκης. Ένας νούντσιος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ.

Εξ ίσου φοβερή είναι η ικανότητα του στελεχειακού δυναμικού αυτών των σχηματισμών να βρίσκουν αποπολιτικοποιημένα ονόματα για τους σχηματισμούς που φτιάχνουν. Άλλωστε από τους 58 στην Ελιά και μετά στο Ποτάμι, ένας Άντονυ Γκίντενς δρόμος είναι. Και ο τρίτος δρόμος γίνεται τρίτος πόλος, και οικονομία της αγοράς υποστηρίζουμε, και λάιτ αριστερές ιδέες έχουμε, και λίγο κοινωνικό κράτος από ‘δω και από ‘κει (ίσα να φαίνεται όμως, μην δυσαρεστήσουμε τους επενδυτές) θέλουμε. Και τι θέλουν εκείνες οι ρημάδες οι ιδεολογίες τώρα, είμαστε στο 2014 και οι ιδεολογίες τελείωσαν το ’89, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνον τον Φουκουγιάμα να μιλά για το τέλος της ιστορίας. Αυτά λένε, αυτά υποστηρίζουν. Μια “απολιτίκ” πολιτική , πέρα από ιδεολογικές αγγυλώσεις, λένε. Στην πραγματικότητα όμως οι πολιτικές τους απόψεις μάλλον είναι διαφορετικές. 

Το Ποτάμι, για παράδειγμα, που όλο και περισσότερο παρουσιάζεται σαν ένα νέο και ανεξάρτητο κόμμα είναι κλασσική περίπτωση τέτοιου σχηματισμού.  Βασικά κάθε άλλο παρά νέο είναι. Περισσότερο θυμίζει ένα Σημιτικό ΠΑΣΟΚ χωρίς τα στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Και οι υποστηρικτές του, τουλάχιστον τα ΜΜΕ που τον υποστιρίζουν πιο φανατικά, είναι το πάλαι ποτέ στήριγμα του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ που ελέγχονται από τον ΔΟΛ. Και μια άλλη σύνδεση με την εποχή Σημίτη. Ο Θεωδοράκης ήταν αρχισυντάκτης του “ΚΛΙΚ”. Ναι, του κλικ, του επαναστάτη του lifestyle Νίκου Κωστόπουλου.  Ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δια των πνευματικών και πολιτικών ταγών της δεκαετίας του ’90. Πιο καλός χρίστης της νεοφιλελεύθερης Newspeak πεθαίνεις.

Το καλό με όλη αυτή την ιστορία είναι ότι κάπιοι σοβαροί άνθρωποι όπως ο Χάγκεν Φλάισερ την κατάλαβαν από την αρχή την δουλειά και αποστασιοποιήθηκαν από την αρχή του όλου εγχειρήματος. Εκτός και εάν οι κακές γλώσσες που θέλουν την ανακοίνωση των ονομάτων τους ως μελών του “Ποταμιού” να γίνεται εν αγνοία τους, βγουν αληθείς, οπότε το πράγμα αλλάζει άρδην. 

Αργότερα, κατά τη διάρκεια των περιοδειών του “Ποταμιού”, φάνηκαν και άλλα πράγματα. Κατ’ αρχήν η λογική του “συζητούμε το πρόβλημα χωρίς να επιρεαζόμαστε από ιδεολογίες η πολιτικά προγράμματα”. Αν μη τι άλλο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως έλλειψη πολιτικού προγράμματος, αν όχι ως ύπαρξη μιας κρυφής πολιτικής ατζέντας. Γιατί ακόμα και για να ακολουθήσεις μια πολιτική τύπου “βλέπωντας και κάνοντας”, αυτή για να πετύχει πρέπει να έχει στόχους. Εκτός και αν ο στόχος είναι να αποσπάς συνέναιση, οπότε πάμε στο σενάριο της κρυφής ατζέντας. Όμως το Ποτάμι έδειξε και μια άλλη αδυναμία. Την ανυπαρξία πολιτικών απόψεων, αλλά και μιας σταθερής ιδεολογίας που θα το οδηγήσει στην ανάπτυξη επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων απέναντι σε οποιονδήποτε αντίλογο. Απέναντι στις ερωτήσεις μελών του κοινού, ο Θεοδωράκης απαντούσε με ένα στάνταρ τροπάριο, το οποίο ήταν τόσο κενό νοήματος, όσο και ο έντεχνος πολιτικός λόγος, επί παραδείγματι, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και όταν οι ερωτήσεις παραγίνονταν πιεστικές, άρχιζε ένα δεύτερο τροπάριο. Το “είστε τραμπούκοι που έστειλε ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αυτά δείχνουν  και κάτι άλλο. Ότι ο Θεοδωράκης είνώ εκφράζει άποψη επί των πάντων, με έναν λόγο που θυμίζει τον Θάνο Τζήμερο, στην πραγματικότητα είναι ενδεής ουσιαστικών προτάσεων και επιχειρημάτων. Δηλαδή, τουλάχιστον κατά την Παγκάλεια ρητορική, είναι ένας “κύριος τίποτα”.

Και στην ουσία αυτό καλείται να ψηφίσει όποιος σκέφτεται να ψηφίσει το Ποτάμι. Ένα πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη, χωρίς τα στελέχη του, αλλά με μεγάλες δόσεις από τίποτα, πασπαλισμένο με αντιφατικές διακυρήξεις περί ανθρώπινης πολιτικής και κοινής λογικής. 

Μας φταίει το παρελθόν μας, και για να φτιάξουμε τα λάθη που έγιναν τότε, μας λένε ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τους προταγωνιστές του.....

Για τα παιδιά που χάθηκαν

Σε στιγμές τέτοιας οργής και τέτοιας οδύνης το μόνο που έχεις να προσφέρεις είναι συμπαράσταση και κατανόηση  για τους ανθρώπους που έφυγαν από μια χώρα σε πόλεμο για να ζήσουν, και είδαν τους αγαπημένους τους να χάνονται στα χέρια των δυνάμεων ασφαλείας της, εν καιρώ ειρήνης Ελλάδας.

Και οργή για τους υπαίτιους.


Αφιερωμένο σε αυτούς που επέζησαν και σε εμάς που ξαχάσαμε τι σημαίνει το να εγκαταλείπεις το σπίτι σου για να μην πεθάνεις.

Τέλος Εποχής (;)

τέλος του 2013 σήμανε πολλά. Αλλά κυρίως σήμανε  το τέλος μίας εποχής για το  διαδικτυακό ραδιόφωνο. Και αυτό γιατί  το 2013 ένα από τα αγαπημένα μου ραδιοφωνικά ντουέτα έκανε την τελευταία του εκπομπή. Και πολλών από εμάς στον κόσμο του διαδικτύου.

Η πρώτη τους ραδιοφωνική απόπειρα έγινε από ένα στούντιο στο Βύρωνα, κάπου γύρω στα 1996.  Ήταν ένας πιλότος, δηλαδή μια δοκιμαστική εκπομπή που θα πήγαινε για αξιολόγιση στους ραδιοσταθμούς της εποχής. Μόνο που εκπομπή ξεκίνησε το....2007, όχι στην μπάντα των fm, ούτε στα μεσαία, αλλά στην ραδιοφωνική μπάντα του διαδικτύου. Και ξεκίνησε, ή μάλλον ξεκίναγε κάπως έτσι.

Για τα επόμενα χρόνια, ο Τοσκαλούσα (επ. χαμένο πλοίο) και, κυρίως ο Καίσαρας Εμμανουήλ (επ. χαμένος ποιητής), χρησιμοποίησαν την συχνότητα του radiobubble για να υποδηθούν τους ακόλουθους ρόλους:

Του καφετζή στην ΓΑΔΑ (wannabe)

Του κονφερανσιέ σε γαμήλιες δεξιόσεις όπου εμφανίζονταν απρόσκλητοι

Του PR για εταιρίες ενοικίασης ελικοπτέρων (για αποδράσεις παντός είδους)

Του νοσταλγού του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ

Του πολεμικού ανταποκριτή από το Άγιο Όρος

Του ξεναγού στις καλύτερες μπάρες της Αθήνας (δις)

Του οπαδού του Κώστα Χατζή και του Δάκη

Του Λάτρη της Ρίτας Σακελαρίου (με τη βοήθεια του Dealsend)

Του Στέφανου Μάνου 

Και πολλών άλλων τύπων και προσόπων της επικαιρότητας. Ήταν η πιο ελευθερόστομη και πρωτοπόρα εκπομπή του ελληνικού ραδιοφώνου. Κάθε εκπομπή τους ήταν ικανή να γεμίσει τον ακροατή με αυτό το περίεργο αίσθημα, που πότε σε κάνει να γελάσεις, πότε να συγκινηθεί, και πότε να τα πάρει, κυριολεκτικά, στο κρανίο. Γιατί αυτοί ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι με ευαισθησίες, αστείρευτο χιούμορ και πολιτική κουλτούρα.  Ναι, οι Contrabbando προέβαλλαν έναν πολιτικό πολιτισμό, τελείως διαφορετικό από αυτόν που προωθούν διάφορα  βοσκόπουλα που φωνάζουν “βία”. Στην πραγματικότητα μια εκπομπή αυτών των δύο θα έκανε οιονδήποτε καθωσπρέπει νεοφιλελεύθερο να φύγει τρέχοντας και ουρλιάζωντας από τον τρόμο. Στο πρώτο τους πάρτυ, εκεί στου Γκοντού, είχε γίνει της τρελής. Άπειροι φίλοι του ντουέτου, και άπειρα γέλια. Με θυμάμαι να έχουν αναλάβει τον ρόλο του κονφερανσιέ, να μοιράζουν τα απίστευτα δώρα (προσφορά sex shop παρακαλώ), και εμένα να γυρίζω στην μονάδα (εκεί στον Βοτανικό) με ένα χανγκόβερ που ήταν λες και είχε βγει από την κόλαση. Και τα επόμενα πάρτυ τους, στον χώρο της ραδιόφουσκας, είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και όλο αυτό κράτησε για αρκετά χρόνια, με αρκετές τελευταίες εκπομπές.

Όμως σε αυτήν κάτι είχε αλλάξει. Θες ο φόρτος εργασίας του ενός, θές η επικείμενη μετανάστευση του άλλου για Θεσσαλονίκη,αυτή η τελευταία εκπομπή φαίνεται πως είναι πραγματικά η τελευταία, δεν είναι σαν τις τελευταίες συναυλίες των Πυξ Λαξ , λ.χ.

 Ας είναι.

Θα μου λείψουν

Οι μπαγάσες

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Είχα αποροφηθεί τόσο καιρό από τους "58", τις κινήσεις και παρακινήσεις στο ΠΑΣΟΚ, την Νέα Κεντροαριστερά, το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που δεν πρόσεξα ένα μικρό και απλό πράγμα.  Ότι δεν είμαστε οι μόνοι που ανακυκλώνουν πολιτικά σόγια. Το έχουμε μετατρέψει σε trend. Μας ακολούθησαν οι Αμερικάνοι με τους δύο Γεωργίους Θάμνους, τους Κένεντυ, τον Μπιλ και την Μπίλλαρι (όσοι βλέπατε Μήτσους θα καταλάβατε). Προσφάτως μας ακολούθησαν και οι Κυπρίοι. Εκτός από την καριέρα του γιού του Σπυρου Κυπριανού, της κόρης του Κληρίδη και της οικογένειας Κενεβέζου (που συνδέεται πολιτικά με τον Τάσσο Παπαδόπουλο), προσφάτος ένα ακόμη άξιο τέκνο της Κυπριακή πολιτικής σκηνής μονοπώλησε τα γεγονότα στο νησί.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος κληρονόμησε επιτέλους την θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Έγινε πρόεδρος του ΔΗΚΟ.


Ο Νικολάκοις πρόεδρος. Ζήσαμε για να το δούμε και αυτό….