το επαιτειακόν

Αν υπάρχει ένας λόγος που με κάνει να ασχολούμαι σε αυτό το άρθρο με το Κυπριακό, αυτός είναι η υποκρισία την οποία βλέπω να επικρατεί, σε σχέση με τη λύση του. Όλοι ευαγγελίζονται τη λύση αλλά, όποια λύση και να προτείνουν είτε είναι αδύνατον να γίνει κοινά αποδεκτή, είτε δεν μπορεί να γίνει βιώσιμη. Ολοι, αριστεράς συμπεριλαμβανωμένης, ζουν υπό την ψευδαίσθηση ότι τη λύση θα την δώσουν ο ΟΗΕ και η ΕΕ. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω, όμως, πως μπορούν οργανισμοί οι οπίοι είναι καθαρά δημιουργήματα αστικών πολιτικών ελίτ, να λύσουν νένα πρόβλημα που στη ρίζα του είναι.......ταξικό
Εξηγώ. Στο Κυπριακό ενεπλάκησαν, πέντε αστικές τάξεις. Η ελληνική αστική τάξη, που μάζι με την Ε/Κ αστική τάξη ζητούσαν ένωση. Η τουρκική αστική τάξη και η Τ/Κ αστική τάξη, που ως αντίδραση στις απαιτήσεις των δύο προαναφερθεισών αστικών τάξεων, προέβαλλε το αίτημα για τη διχοτόμιση (taxim). Και η βρετανική αστική τάξη που έπαιζε το διαίρει και βασίλευε, για να έχει υπό τον έλεγχο της την Ανατολική Μεσόγειο. Ο Κυπριακός λαός ουσιαστικά βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήταν ο μοναδικός χαμένος. Σε αυτό έχει την ευθύνη και η αριστερά, μιας και ΄.οχι μόνο δεν αντιστάθηκε στις ορέξεις του κεφαλαίου όπως αυτό εκφραζόταν στην Κύπρο, αλλά πολλές φορές το υπερφαλάγγιζε από τα δεξιά.Έτσι, φτάσαμε στν παρούσα κατάσταση, όπου ο λαός περιμένει μια λύση, η οποία ομως όποτε φαίνεται να εμφανίζεται, ουσιαστηκά σκαλώνει στην άρνηση της μίας ή της άλλης ελίτ. Και αυτό γιατί η κάθε προτεινόμενη λύση δεν είναι δυνατόν να αρέσει και στις δύο ελίτ μιας και αυτές λειτουργούν με την ανταγωνιστική λογική του καπιταλισμού, σε βάρος του απλού κόσμου που με τρόμο παρακολουθεί το ενδεχόμενο της λύσης να απομακρύνεται με γρήγορο βηματισμό και τα κόμματα να λειτουργούν αντιδραστικά, στην προσπάθεια τους να καμουφλάρουν το κενό που έχουν αφήσει. Αυτό γίνεται με συνθήματα κενά περιεχομένου και λύσεις σχοζοφρενικές. Τελευταία τέτοια, νόστιμη ιδέα που κυκλοφορεί, η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, με σεβασμό στο κοινωτικό κεκτημένο (μα δεν αναιρούν το ένα τ’άλλο;) και τη δέσμευση Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας ότι δεν θα επεμβαίνουν στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας (Ναι καλά, λες και εάν τη δώσουν θα την τηρήσουν). Λύσεις του τύπου «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο» όμως δεν οδηγούν πουθενά. Απλά μπαλώνουν προσωρινά κάποιες τρύπες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι έχουμε χορτάσει από πρόχειρες λύσεις- φαστ φουντ, οι οποίες μόνο για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται. Θέλουμε κάτι το ουσιαστικό, κάτι που θα χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Για αυτό και θα προτείνω τη λύση που προτείνουν οι περισσότεροι Τροτσκιστές αναλυτές για τα εθνικά προβλήματα. Μια σοσιαλιστική ομοσπονδία, όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι εργαζόμενοι μέσα από τα σινδυκάτα τους, και όχι οι όποιες πολιτικές ελίτ. Αυτό μπορεί να ενισχυθεί, από τη δημιουργία δικοινωτικών επιτροπών επαναπροσέγγισης, σε επίπεδα γειτονιάς, δήμου, ή χώρου εργασίας. Έτσι οι δύο κοινότητες θα μπορεσουν να έρθουν πραγματικά ποιο κοντά, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα αντιμετοπίζουν και οι δύο κοινότητες ανεξαιρέτως. Επίσης αυτό μπορεί να βοηθήσει στην διεκδήκηση ε/κ και τ/κ περιουσιών που χάθηκαν στις δικοινοτηκές ταραχές και κατά την εισβολή, αλλά και στην ομαλή επιστροφή όσων προσφύγων θέλουν να επιστρέψουν στις εστίες τους, αλλά και στην ομαλή συνύπαρξη με όσους εποίκους δεν θελήσουν να επιστρέψουν στην Τουρκία (σημ. Ένα μεγάλο μέρος των εποίκων είναι Κουρδικής καταγωγής και άρα με την επιστροφή του στην Τουρκία βρίσκεται υπό τον κίνδυνο διώξεων). Μπορεί να φαίνεται ουτοπική η λύση αυτή, αλλά τουλάχιστον είναι πιο πιθανό να επιβιώσει, και είναι εφικτή.

Λύσεις που διατηρούν το πολιτικό status quo και την κυριαρχία των αστικών τάξεων δεν υφίστανται καν ως λύσεις, αλλά διατηρούν εκείνο τον τεράστιο βραχνά που βρίσκεται πάνω απο το κεφάλι μας και λέγεται κατοχή. Τόσο η δεξιά, όσο και τα «αριστερά κοινοβουηλευτικά κόμματα» αδυνατούν να προσφέρουν μια οιαδήποτε λύση, πόσο μάλλον μια λύση που προβλέπει ένα ομοσπονδιακό κράτος που να λειτουργεί με τη λογική του σοσιαλισμού. Για αυτό τον λόγο πρέπει να ξεκινήσουμε τη δημιουργία μιας νέας αριστεράς, όπου οι αποφάσεις θα πέρνονται από τη βάση και όχι από κάποια ηγεσία, πράγμα που θα λειτουργήσει και ως μοντέλο για την λεθιτουργία της άνωθι ομοσπονδίας.