Μια μαρτυρία από τις 26/9

Κατεβαίνωντας προς το Μουσείο, είχα ήδη προσέξει δύο παράξενα πράγματα. Κατ’ αρχήν πέντε ολόλευκες “αύρες” νοικιασμένες από το Ισραήλ, που είχαν παρκάρει στην Ηρώδου του Αττικού. Δεύτερον, το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκόψει την κυκλοφορία στην Σόλωνος από το ύψος της διασταύρωσης με την οδό Κανάρη, πράγμα το οποίο γινόταν για πρώτη φορά σε πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε αστυνομικός ούτε για δείγμα σε όλη την διαδρομή μέχρι το Μουσείο, όπου θα συναντιόμουν με το μπλοκ. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Νίκο, στα στενά των Εξαρχείων, του Κωλονακίου και στην Αλεξάνδρας και πολλούς κάθετους δρόμους, υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί με πολιτικά ή της ομάδας ΔΙΑΣ που έλεγχαν τα στοιχεία και τις τσάντες περαστικών. Φτάνωντας στο Μουσείο η εικόνα έμοιαζε απογοητευτική. Λίγος κόσμος στον δρόμο και τις γύρω σκιές, μια εικόνα που έδειχνε μεγάλύτερη κινητοποίηση της αστυνομίας από αυτήν της ΓΣΕΕ. Ευτυχώς με το που άρχησαν οι λόγοι της ΓΣΕΕ η εικόνα φάνηκε να αλλάζει. Ενώ η κινητοποίηση έμοιαζε να είναι πολύ μικρή, τελικά ο κόσμος που πύκνωνε πάνω στην Πατησίων έδειχνε μια ελαφρώς καλύτερη εικόνα. Ξαφνικά, οι λόγοι από την εξέδρα σταμάτησαν, και ένα μεγάφωνο μας ενημέρωσε ότι η κεφαλή της πορείας (ΓΣΕΕ-Συνδικάτα) θα ξεκίναγε από την Ιουλιανού, κατέβει μέσω 3ης Σετεμβρίου και Ομόνοιας στην γωνία Πανεπιστημίου και Αιόλου και μετά να οδηγήσει την πορεία στο Σύνταγμα. Έπρεπε λοιπόν να περιμένουμε. Εγώ ήμουν στο πανό, και περιμένωντας έκανα τις κλασσικές χαιρετούρες με φίλους από την Οργάνωση και από το Σύνταγμα, με τους οποίους συναντιέμαι σε κάθε πορεία. Μπροστά μας στεκόταν το μπλοκ της τοπικής του ΣΥΡΙΖΑ Παιανίας, που αποτελείτο κυρίως από μεσόκοπες κυρίες , αλλά και κάνα δύο νεαρούς. Μας ζήτησαν να κρατήσουμε και το δικό τους πανό (μια λινάτσα στην ουσία) κάτω από το δικό μας. Δεχόμαστε και αρχίζουν τα αστειάκια περί καπελώματος. Μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίζονται και άλλα μπλοκ από τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία παρασέρνουν και τις κυρίες , μαζί με το πανό τους, σε κάποιο σημείο αρκετά πιο μπροστά από εμάς. Έτσι μένουμε πίσω από ένα άλλο μπλοκ. Το μπλοκ των αναρχικών, το οποίο είναι αρκετά μαζικό, έχει την ουρά του στα 200 μέτρα από εμάς, σχεδόν ακριβώς στην είσοδο του Μουσείου. Περασε ακόμα ένα τέταρτο. Ο ντουντουκέρης του μπροστινού μπλοκ άρχισε να γίνεται ανυπόμονος, και πήρε μπρος, περισσότερο για να σπάσει την μονοτονία του περίμενε παρά για οτιδήποτε άλλο. Ο δικός μας παρέμενε ψύχραιμος και τηρούσε στάση αναμονής. Ξαφνικά κάποιος τον πήρε τηλέφωνο. “Σύντροφοι περιμέναμε τόση ώρα, αλλά περιμέναμε για καλό λόγο. Η κεφαλή της πορείας έχει φτάσει στο Σύνταγμα αλλά υπάρχει τόσος κόσμος από πίσω που η Σταδίου έχει φρακάρει. Συγκροτούμε το μπλοκ , μπάινουμε ανάμεσα στα δύο πανό και ξεκινάμε”, μας ειπε. Ζητωκραυγές. Συνθήματα “Εμπρός Λαε..” και τα λοιπά. Σηκώσαμε το μπροστινό πανώ και ξεκινήσαμε για το Σύνταγμα. Φτάσαμε στην Αιόλου χωρίς κανένα πρόβλημα, και με το που στρίψαμε στην Σταδίου, άφησα το πανό στα χέρια κάποιου άλλου συντρόφου, για να πάρω σημαία στο χέρι και να αρχίσω να καταγράφω. Χαλαρά συνθήματα, γέλια, συζητήσεις, εικασίες για την στάση του ΚΚΕ, και του ΠΑΜΕ, κράξιμο ανελέητο για την ΠΑΣΚΕ και την υπόλοιπη ηγεσία της ΓΣΕΕ. Οι πρώτοι κρότοι από τα δακρυγόνα τις μολότωφ και τις χειροβομβίδες έφτασαν στα αυτιά μας μόλις περάσαμε την Κλαυθμώνος. Το μπλοκ, όπως και τα μπροστινά ακινητοποιήθηκε. Και ο χύμα κόσμος που οπισθοχωρούσε παγίωσε την εικόνα ενός Συντάγματος απροσπέλαστου από τα χημικά και τις συγκρούσεις, τουλάχιστο προσωρινά. Για το τι γινόταν στο ίδιο το Σύνταγμα οι πληροφορίες που έφταναν από τα μπλοκ πιο μπροστά και τον κόσμο που οπισθοχωρούσε ήταν συγκεχυμένες. Αλλά από τα όσα άκουσα έβγαινε το εξής συμπέρασμα. Καθώς το μπλοκ των αναρχικών έφτανε στο ύψος του Κινγκ Τζορτζ, είδαν επί της Βασιλέως Γεωργίου, έξω από τα ξενοδοχεία, πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ και των ΥΜΕΤ. Σχεδόν αμέσως μια ομάδα περίπου 30-50 ατόμων επιτέθηκε στις διμοιρίες με αποτέλεσμα τα ΜΑΤ να επιτεθούν με χημικά στο κυρίως σώμα του μπλοκ. Εν τω μεταξύ το μπλοκ των φοιτητών του πολυτεχνίου, που ήταν λίγο πιο μπροστά, επιχειρούσε να περάσει μέσα από το Σύνταγμα, μόνο και μόνο για να βρεθεί μπροστά σε ένα τείχος από δακρυγόνα και να αναγκαστεί σε συγκροτημένη υποχώρηση. Το ίδιο έκαναν και τα μπλοκ των συν ελεύσεων γειτονιών. Όταν οι ρήψεις σταμάτησαν προς στιγμήν, μόνο τότε κατάφεραν να ανέβουν στην Αμαλίας μέσα από την πλατεία. Εν τω μεταξύ εμείς και τα υπόλοιπα μπλοκ ετοιμαζόμασταν να αντιμετοπίσουμε την κατάσταση. Κάναμε πλευρικές αλυσίδες με τις σημαίες μας, αλλά και για πρώτη φορά, λόγω του κινδύνου, κάθετες αλυσίδες μέσα στο μπλοκ. Ένας άρχισε να μοιράζει μάσκες, σαν και αυτές που έχουν οι μπογιατζήδες, για να μην έχουμε πρόβλημα με τα δακρυγόνα. Η ντουντούκα έδινε οδηγίες για το πως θα αποφύγουμε τα δακρυγόνα, και το πως θα οργανωθεί το μπλοκ. Σε λίγο οι κρότοι μεταφέρθηκαν προς την Πανεπιστημίου. Ήταν φανερό ότι τα ΜΑΤ είχαν σπάσει την πορεία σε κομμάτια και έσπρωχναν με την βια τα πρώτα μπλοκ προς τα Προπύλαια. Το Σύνταγμα ήταν ακόμα απροσπέλαστο και γίνονταν συγκρούσεις και στην Αμαλίας. Από τους κάθετους δρόμους βλέπαμε μπλοκ να κατεβάινουν με βήμα ταχύ την Πανεπιστημίου, ακολουθούμενα απο “χακί” διμοιρίες των ΜΑΤ. Φτάσαμε στην Βουκουρεστίου, όπου είδαμε μια διμοιρία να κατεβαίνει με βήμα ταχύ προς το μέρος μας. Κανείς από αυτούς δεν ήταν πάνω από 1,60 με τα χέρια στην ανάταση.. Τελικά έστρηψαν δεξιά πάνω στο πεζοδρόμιο και τρέχουν προς την Κοραή. Το σύνθημα “Εξω απ’την πορεία η αστυνομία” δονησε το μπλοκ. “Παραλίγο να μας την πέσει ένα τάγμα κοντών”, παρατηησε ένας τύπος δίπλα μου, ο οποίος είχε την εμφάνιση του σούπερ-χιπστερά. Γελια. Το άγχος για τα επόμενα λεπτά έσπασε, και ξεκινήσαμε για Σύνταγμα. Η ποσότητα τον χημικών που είχε πέσει στο Σύνταγμα πρέπει να ήταν μεγάλη, γιατί με το που φτάσαμε στο ύψος της Καραγιώργη Σερβίας τα μάτια μου άρχησαν να καίνε και άρχησε και εκείνος ο καταραμένος βήχας που με πιάνει τα τελευταία χρόνια όποτε εισπνέω χημικά. Βεβαίως εγώ είχα μια απλή μάσκα, σαν τους περισσότερους, και όχι κάτι παραπάνω. Η οι πιο μάχημοι είναι η φίλη μου η Ηλέκτρα, που δεν πολυκαταλαβαίνει από σωματικές ταλαιπωρίες, και ο σύντροφος Α., ένας οδηγός λεωφορείου που κατεβαίνει σε διαδηλώσεις από την εποχή της μεγάλης απεργίας του 1992. Και οι δύο ήταν οι μόνοι που δεν καλύπταν κάπως στόμα και μάτια. Κοιτάζωντας κοιτάζωντας προς την την απέναντι αλυσίδα είδα έναν νεαρότερο σύντροφο, το Μιχάλη, να φοράει μια σχεδόν διαστημική μάσκα, σαν αυτές που φορούν οι διασώστες της πυροσβεστικής πριν μπουν σε φλεγόμενο κτίριο για να κάνουν απεγκλωβισμό. Έξω από το Κινγκ Τζωρτζ είδαμε ένα στρατό από αστυνομικούς των ΜΑΤ (τουλάχιστον 10 σειρές σε στοίχιση ανά 20 άτομα φαίνονταν, αλλά πρέπει να υπήρχαν και άλλοι κρυμμένοι). Εν τω μεταξύ ακούγονταν κρότοι που φαινόταν να προέρχονται από την Αμαλίας και το τέρα της Φιλλελλήνων. Μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα φαίνονταν σημάδια από τα πολλά δακρυγόνα, αλλά και το περίπτερο κάποιου event που συνδιοργάνωνε ο δήμος, το οποίο είχε πάρει φωτιά. Το σκηνικό συμπλήρωναν κομμάτια από σπασμένα μάρμαρα και λεκέδες από malox στην συμβολή Όθωνος και Φιλελλήνων.. Στρίψαμε αριστερά ένα δρόμο πριν την Ρώσικη Εκκλησία (δίπλα στην οποία είχε στηθεί το θρυλικό Media Centre του Συντάγματος, στις τρεις μεγάλες ημερομηνίες του κινήματος, δηλαδή 15, 28 και 29 Ιουνίου του 2011), και σταθήκαμε. Στην Αμαλίας πρέπει ακόμα να γινοταν ο κακός χαμός, γιατί ακόμα ακούγαμε κρότους. Και τα νεύρα από τα δακρυγόνα είχαν φουντώσει, οπότε τα συνθήματα, καυστικά για την αστυνομία, τους φασίστες και την κυβέρνηση, έδιναν και έπερναν. Πριν τα δακρυγόνα το μπλοκ ήταν χαλαρό, και ήταν σαν να κρατούσε δυνάμεις για να φωνάξει μπροστά από την Βουλή, αλλά τώρα, σε πείσμα των κλεισμένων λαρυγγιών από τα δακρυγόνα, και του τσουξίματος στα μάτια, ο παλμός και η ένταση είχαν ανέβει κατακόρυφα. Ένας μεγαλύτερος και πιο έμπειρος διαδηλωτής από το μπλοκ στεκόταν μπροστά από τους λεκέδες από την σκόνη των χημικών, για να επισημαίνει το σημείο και να μην το πατάμε εμείς, και αν αποφεύγουμε παιρεταίρω προβλήματα. Ο ντουντουκέρης είχε πια αναλάβει τον ρόλο του καθυσιχαστή για τους φοβισμένους (που είμαστε αρκετοί) και του εμψυχωτή-δυναμιτιστή-διοργανωτή για όλους όσους είχαν πάρει φόρα από τα νεύρα τους. Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την Αμαλίας , αλλά και πάλι σταματήσαμε στο ύψος του πάντα φιλόξενου ξενοδοχείου “Αμαλία”, η είσοδος του οποίου ήταν γεμάτη κόσμο που προσπαθούσε να αποφύγει τα χημικά. Το προσωπικό του “Αμαλία” , από εκείνες τις εφιαλτικές σχεδόν μερές του Συντάγματος και μετά, έκανε τον χώρο του Ξενοδοχείου ασφαλές καταφύγιο για όσους διαδηλωτές δεν άντεχαν τα χημικά της αστυνομίας. Το ίδιο έκαναν οι άνθρωποι και σήμερα. Γεια στα χέρια τους, πολλύς κόσμος που έμεινε εκεί έχει να τους θυμάται για πολύ καιρό ακόμη. Πλέον η μάχη είχε μεταφερθεί στην Πανεπιστημίου ολοκληρωτικά. Συνεχίσαμε να κινούμαστε στην προηγούμενη διάταξη επί της Αμαλίας. Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Τώρα είχα μα καλύτερη εικόνα της κατάστασης. Κοιταζωντας αριστερά προς την πλατεία, είδα την γνωστή ομάδα του “Κοινωνικού Ιατρείου του Συντάγματος” σκυμένη πάνω από κα΄ποιους ξαπλωμένους ανθρώπους. Υπήρχαν, δηλαδή, άτομα που είχαν τραυματιστεί σοβαρά. Όπως κάθε φορά, τα πάλε ποτέ “ακούνητα στρατιωτάκια” του Πολύδωρα, του Παπουτσή και τώρα του Δένδια, είχαν δείξει τον γνωστό τους ζήλο και είχαν δείρει ανελέητα άνδρες και γυναίκες. Χωρίς, μάλιστα, να το γνρίζω εκείνη την στιγμή, μια φίλη είχε τραυματιστεί ελαφρά στο πόδι από δακρυγόνο. Η οργή και η ένταση στον κόσμο του μπλοκ, ίδια και απαράλαχτη, παρά τον πολλαπλασιαζόμενο πόνο. Τα μάτια μου έτσουζαν, αλλά άντεχα ακόμη, υπήρχαν όμως άλλοι που χρειάζονταν το Maalox πολύ περισσότερο από εμένα μέσα στο μπλοκ , αλλά και στα διπλανά. Η Ηλέκτρα, από πίσω, ήταν λες και δεν είχε καταλάβει με τίποτα. Τι να πω για αυτήν την κοπέλα, ένα πλάσμα που έφτανε δεν έφτανε το ένα και εξήντα με τα χέρι στην ανάταση, αλλά στην πορεία πουυ μας έτυχε η Marfin, όταν στο μπλοκ μας είχαν πέσει δακρυγόνα και ΔΙΑΣ μαζί, και αυτή είχε πάρει από το χεράκι εμένα, κοτζάμ μαντράχαλο δύο μέτρα που δεν έβλεπε την τύφλα του από τα χημικά και με είχε οδηγήσει σε ασφαλές σημείο. Τα συνθήματα έδιναν και έπερναν, ξεκινώντας από το σκωπτικό “ όταν όλη η χώρα είναι σ’απεργία, η μόνη που δουλεύει είν’ η αστυνομία”, μέχρι το αφριτικό “ΜΑΤ τιβί, Χρυσή Αυγή , όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί “, και τα συνθηματα για την τροϊκα εσωτερικού. Στην Πανεπιστημίου τα πράγματα ηρεμησαν αισθητά και η περιφρούρηση χαλάρωσε. Λίγο μετά τα Προπύλαια μαζέψαμε πανό και σημαίες. Εγώ με τον Μχάλη και την κοπέλα του συνεχίσαμε προς Ομόνοια, για να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Στο ύψος όμως της Εμμανουήλ Μπενάκη, βρήκαμε καμιά σαρανταριά ανθρώπους στημένους στα αριστερά μας, κυρίως μεσήλικες, να βρίζουν μια διμοιρία. “Πέφτει το κλασσικό κράξιμο τώρα “ μας είπε ο Αχιλλέας, ένας ξανθός με αραιά μαλλιά και μια κάμερ αστο χέρι. Εγώ δεν μπήκαν καν στο νόημα. “Μόλις έδεσαν 20 παιδία που δεν έκαναν τίποτα, κάποια από αυτά τα έδειραν κιόλας. Πριν απο λίγο τα πήρε μια κλούβα.” μας πληροφόρησε μια μαυριδερή πενιντάρα, με μια ελιά δίπλα στην μύτη. Ο κόσμος συνέχισε να βρίζει για λίγο, όμως όλοι είδαν ότι ήταν πλεον μάταιο και άρχησαν να σπάνε. Συνεχήσαμε λοιπόν και ‘μεις τον δρόμο μας για την Ομόνοια. Όμως, ενώ φτάναμε στην Αόλου, ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά μας μια διμοιρία που κυνήγαγε κόσμο, ερχόμενη από Ομόνοια. Ξεκινήσαμε και εμείς να γυρνάμε προς Προπύλαια για να βρόύμε άλλη διαδρομή, αλλά η διμοιρία της Μπενάκη βγήκε και αυτή στην την Πανεπιστημίου, και άρχησε να τρέχει προς το μέρος μας. Τότε το περπάτημα έγινε τρεχάλα, και χωθήκαμε σε ένα στενό στα αριστερά μας, προς Εξάρχεια. Κάπιοι από το γκρουπ που κυνηγιόταν μπήκαν σε μια στοά, και οι υπόλοιποι μπήκαμε συνεχίσαμε προς Θεμιστοκλέους. Τελικά η στοά μάλλον απεδείχθη φάκα, αφού τα ΜΑΤ επαψαν να ασχολούνται με εμάς και μάλλον εγκλόβησαν όσους μπήκαν εκεί. Μόλις χαλάρωσε το πράγμα, ο Μιχάλης αναρωτήθηκε γιατί δεν αμυνόμασταν ενεργητικά. Αλλά λίγο με την στάση της ΕΛΑΣ, λίγο με την συλλογική σας τσαντίλα, άντε να του εξηγήσεις ότι αν δεν υπάρχουν συσχετισμοί και οργανωμένο σχέδιο, κάθε σύγκρουση με ένοπλα τμήματα τύπου, λ.χ. ΜΑΤ είναι μάταιη, και ότι προτιμότερο το να διαφύγεις σώος εσύ και οι γύρω σου, για να παλέψεις μια μέρα ακόμη. Το δυαλήσαμε στην Ακαδημίας και συνεχισα προς Εξάρχεια/ Πήγα στον Μαύρο Γάτο για μια πορτοακαλάδα, και για να ηρεμήσω και να μαζέψω τις σκέψεις μου. Είχα να γράψω ένα άρθρο για το site. Μετά από ώρα, και πάνω που τελείωνα το άρθρο,έμαθα για την επίθεση της ΕΛΑΣ στην προσυγκέντρωση της Λ.Σ. Ζωγράφου, το ξύλο που εφαγαν μαθητές δάσκαλοι και φοιτητές εκεί, και τις προσαγωγές, πριν καν ξεκινήσουν να κατεβαίνουν για την πορεία. Τελείωσα το άρθρο με ένα προαίσθημα. Ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.