Για ένα ριάλιτι αδειανό, για μια Μαρία

Πέρασα όλο το βράδυ ψάχνωντας πράγματα αριστερά δεξιά για να γράψω για αυτή την ιστορία. Μια μικρή, από την Βουλγαρία, η οποία βρέθηκε/πωλήθηκε/δεν έχω ιδέα τι σε μια οικογένεια Ρομά, η οποία την εκμεταλεύτηκε για να βγάλει κάποια λεφτά από επιδόματα και, πιθανόν από τα φανάρια. Βλέπωντας και ψάχνωντας πράγματα, λοιπόν, έπεσα πάνω σε αυτό. Κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90, είχε γυριστεί μια ταινία, όπου υπήρχε μια ερωτική σκηνή, στην οποία συμμετείχε (κάπως) ένα βρέφος.  Η ταινία, και τα γυρίσματά της, προκάλεσαν σάλο στην Ελλάδα, και σχολιάστηκαν σε πάμπολλα τηλεοπτίκά πάνελ της εποχής. Και εδώ βρήκα , χάρη σε έναν φίλο που το θυμήθηκε, αυτό το βίντεο από ένα talk show της εποχής. Παρουσιαστής, ο γνωστός μας Πάνος Παναγιωτόπουλος. Βέβαια εδώ απέχει παρασάγγας από την εικόνα στην οποία τον έχουμε συνηθήσει, αυτήν του άβαταρ της ΝΔ.

Προσέξτε τις λεκτικές μπούφλες που σερβίρει ο Ραφαηλίδης στον Σαββόπουλο. Μπορεί να του την λέει βιτριολικά, να τον κράζει πατόκορφα, ο τρόπος που το λέει δεν έχει καμία σχέση με τα πάνελ της σημερινής τηλεόρασης.  Ακόμα και ο Δοξιάδης, ο οποίος εξίσταται και σηκώνει τον τόνο της φωνής του, το κάνει μέσα στα όρια του πολιτικού πολιτισμού, χωρίς  να διακόπτει το σύμπαν. Και η λεκτική μονομαχία Σαββόπουλου-Ραφαηλίδη, γίνεται πολιτισμένα. Ο καθένας αφήνει τον άλλο να ολοκληρώσει τα όσα λέει πριν απαντήσει. Πείτε μου ένα talk show, ένα οτιδήποτε με πάνελ στην τωρινή Ιδιωτική Τηλεόραση όπου οι πάντες δεν αλλαλάζουν σαν τους βάρβαρους, ιδίως όταν πρόκειται να επιτεθούν στην μειοψηφούσα (στο πάνελ) άποψη.  Μόνο και μόνο η στάση της Σώτης Τριανταφύλλου σε εκείνο το πάνελ με τον Κατρούγκαλο νομίζω ότι λέει πολλά για τα μηντιακά έθιμα μετά τον Αυριανισμό και τον Εκσυγχρονισμό (με τους ιδιώτες μηντιάρχες).

Κάπου εδώ παρεμβαίνει η τότε Υπουργός Πολιτισμού. Και αναρωτιέμαι. Από πότε είχαμε έναν σοβαρό άνθρωπο στο ΥΠΠΟΤ; Και ποιος ήταν. Σίγουρα δεν ήταν αυτός που κατά τη θητεία του κάηκε μέρος της Αρχαίας Ολυμπίας επειδή δεν λειτουργούσε το πανάκρυβο σύστημα πυρόσβεσης του χώρου. Ούτε ο άλλος που είχε τον Ζαχόπουλο σε θέση κλειδί. Ούτε εκείνος που γέμησε το ΥΠΠΟΤ με ημέτερους από την Μεσσηνία. Ούτε ο άλλος που επί των ημερών του έγινε ληστεία σε μουσείο γιατί υπήρχαν ελλειπή μέτρα ασφαλείας. Ουτε καν ο καινούριος, που φαίνεται να δίνει μισό κάρο λεφτά σε μέτριους που απλά υποστηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση.

Οι διαφορές στον χειρισμό είναι χαώδεις. Από την μία, στα οπισθοδρωμικά nineties του εκσυγχρονισμού ο χειρισμός του θέματος γίνεται με μια σχετική ευαισθησία και χωρίς αλλαλαγμούς. Από την άλλη, στα προηγμένα και “φιλελεύθερα” ΜΜΕ του 2013 , ένα παιδί που δεν ξέρουμε καν αν κακοποιήθηκε και πως, πέφτει θύμα της εκμετάλευσης των ΜΜΕ , που το κάνουν θέαμα, για να ξυπνήσουν τα κατώτερα ένστικτα του κοινού τους, για να το μετατρέψουν σε ένα ελατήριο για το μηντιακό λυντσάρισμα μιας μειονότητας που ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, που είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης καταδίωξης της από κάθε λογής δεισυδαίμονες, μικρόνοους και γλοιώδεις μικροαστούς, αλλά και κάθε μορφής αυταρχική κυβέρνηση, από τον καιρό του Βλαντ Ντρακούλ μέχρι τον Σοσιαλδημοκράτη (κατά τα άλλα) Ολάντ.

Το πιο αηδιαστικό από όλα, ήταν το γεγονός ότι τα, κατα τα άλλα αντιφασιστικά-αντιρατσιστικά, ΜΜΕ μας σοκαρίστικα από το γεγονός ότι ένα ξανθό παιδάκι ζούσε με μια οικογένεια Ρομά, και όχι το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά, στην Ελλάδα του 2013, ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Και ανάμεσα σε αυτά, υπάρχουν και εκατοντάδες τσιγγανόπουλα. Αλλά φαίνεται ότι ο περίφημος εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ’90 , στην πραγματικότητα ήταν μια οπισθοδρόμιση. Γιατί τα παιδιά του αυριανισμού και  εκσυγχρονισμού, είναι όλοι αυτοί, που πουλώντας οπισθοδρομικές απόψεις, και στρέφωντας τους νεόφτωχους απέναντι στους πολύ φτωχούς,  βλέπουν τα κασέ  και τα νούμερα τους να ανεβαίνουν, και προστατεύουν αυτούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και πλουσιότεροι στην πλάτη όλων μας.Ο Αυριανισμός έβγαλε όλα αυτά τα τέρατα που βιάζουν κάθε έννοια λογικής και αξιοπρέπειας μέσα από τις οθώνες μας, και ο εκσυγχρονισμός τα εξέθρεψε τα τελευταία είκοσι χρόνια. 

Ίσως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε το αυτονόητο. Ότι δεν χρειαζόμαστε ΜΜΕ αυτού του είδους. Ότι χρειαζόμαστε δικά μας ΜΜΕ, που να μην βλέπουν την επικαιρότητα και την ενημέρωση μέσα από τους διαστρευλωτικούς φακούς της εξουσίας, αλλά όπως είναι.