Τέλος Εποχής (;)

τέλος του 2013 σήμανε πολλά. Αλλά κυρίως σήμανε  το τέλος μίας εποχής για το  διαδικτυακό ραδιόφωνο. Και αυτό γιατί  το 2013 ένα από τα αγαπημένα μου ραδιοφωνικά ντουέτα έκανε την τελευταία του εκπομπή. Και πολλών από εμάς στον κόσμο του διαδικτύου.

Η πρώτη τους ραδιοφωνική απόπειρα έγινε από ένα στούντιο στο Βύρωνα, κάπου γύρω στα 1996.  Ήταν ένας πιλότος, δηλαδή μια δοκιμαστική εκπομπή που θα πήγαινε για αξιολόγιση στους ραδιοσταθμούς της εποχής. Μόνο που εκπομπή ξεκίνησε το....2007, όχι στην μπάντα των fm, ούτε στα μεσαία, αλλά στην ραδιοφωνική μπάντα του διαδικτύου. Και ξεκίνησε, ή μάλλον ξεκίναγε κάπως έτσι.

Για τα επόμενα χρόνια, ο Τοσκαλούσα (επ. χαμένο πλοίο) και, κυρίως ο Καίσαρας Εμμανουήλ (επ. χαμένος ποιητής), χρησιμοποίησαν την συχνότητα του radiobubble για να υποδηθούν τους ακόλουθους ρόλους:

Του καφετζή στην ΓΑΔΑ (wannabe)

Του κονφερανσιέ σε γαμήλιες δεξιόσεις όπου εμφανίζονταν απρόσκλητοι

Του PR για εταιρίες ενοικίασης ελικοπτέρων (για αποδράσεις παντός είδους)

Του νοσταλγού του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ

Του πολεμικού ανταποκριτή από το Άγιο Όρος

Του ξεναγού στις καλύτερες μπάρες της Αθήνας (δις)

Του οπαδού του Κώστα Χατζή και του Δάκη

Του Λάτρη της Ρίτας Σακελαρίου (με τη βοήθεια του Dealsend)

Του Στέφανου Μάνου 

Και πολλών άλλων τύπων και προσόπων της επικαιρότητας. Ήταν η πιο ελευθερόστομη και πρωτοπόρα εκπομπή του ελληνικού ραδιοφώνου. Κάθε εκπομπή τους ήταν ικανή να γεμίσει τον ακροατή με αυτό το περίεργο αίσθημα, που πότε σε κάνει να γελάσεις, πότε να συγκινηθεί, και πότε να τα πάρει, κυριολεκτικά, στο κρανίο. Γιατί αυτοί ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι με ευαισθησίες, αστείρευτο χιούμορ και πολιτική κουλτούρα.  Ναι, οι Contrabbando προέβαλλαν έναν πολιτικό πολιτισμό, τελείως διαφορετικό από αυτόν που προωθούν διάφορα  βοσκόπουλα που φωνάζουν “βία”. Στην πραγματικότητα μια εκπομπή αυτών των δύο θα έκανε οιονδήποτε καθωσπρέπει νεοφιλελεύθερο να φύγει τρέχοντας και ουρλιάζωντας από τον τρόμο. Στο πρώτο τους πάρτυ, εκεί στου Γκοντού, είχε γίνει της τρελής. Άπειροι φίλοι του ντουέτου, και άπειρα γέλια. Με θυμάμαι να έχουν αναλάβει τον ρόλο του κονφερανσιέ, να μοιράζουν τα απίστευτα δώρα (προσφορά sex shop παρακαλώ), και εμένα να γυρίζω στην μονάδα (εκεί στον Βοτανικό) με ένα χανγκόβερ που ήταν λες και είχε βγει από την κόλαση. Και τα επόμενα πάρτυ τους, στον χώρο της ραδιόφουσκας, είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και όλο αυτό κράτησε για αρκετά χρόνια, με αρκετές τελευταίες εκπομπές.

Όμως σε αυτήν κάτι είχε αλλάξει. Θες ο φόρτος εργασίας του ενός, θές η επικείμενη μετανάστευση του άλλου για Θεσσαλονίκη,αυτή η τελευταία εκπομπή φαίνεται πως είναι πραγματικά η τελευταία, δεν είναι σαν τις τελευταίες συναυλίες των Πυξ Λαξ , λ.χ.

 Ας είναι.

Θα μου λείψουν

Οι μπαγάσες

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Είχα αποροφηθεί τόσο καιρό από τους "58", τις κινήσεις και παρακινήσεις στο ΠΑΣΟΚ, την Νέα Κεντροαριστερά, το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που δεν πρόσεξα ένα μικρό και απλό πράγμα.  Ότι δεν είμαστε οι μόνοι που ανακυκλώνουν πολιτικά σόγια. Το έχουμε μετατρέψει σε trend. Μας ακολούθησαν οι Αμερικάνοι με τους δύο Γεωργίους Θάμνους, τους Κένεντυ, τον Μπιλ και την Μπίλλαρι (όσοι βλέπατε Μήτσους θα καταλάβατε). Προσφάτως μας ακολούθησαν και οι Κυπρίοι. Εκτός από την καριέρα του γιού του Σπυρου Κυπριανού, της κόρης του Κληρίδη και της οικογένειας Κενεβέζου (που συνδέεται πολιτικά με τον Τάσσο Παπαδόπουλο), προσφάτος ένα ακόμη άξιο τέκνο της Κυπριακή πολιτικής σκηνής μονοπώλησε τα γεγονότα στο νησί.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος κληρονόμησε επιτέλους την θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Έγινε πρόεδρος του ΔΗΚΟ.


Ο Νικολάκοις πρόεδρος. Ζήσαμε για να το δούμε και αυτό….

Του Αδώνιδος

Μάυρη ζωή 

Μαύρη ζωή που κάνουμε

Εμείς οι μαύροι τηλεβιβλιοπώλες

Εμείς οι μαύροι τηλεβιβλιοπώλες

Όλη τη μέρα περικοπές 

Το βράδυ στα κανάλια

O πενηνταοχτάρης (είναι ο νέος της εποχής)

Μπορώ να πω ότι την περασμένη εβδομάδα, εμείς οι του τουίτερ το διασκεδάσαμε δεόντως. Γενικά κάθε κίνηση των “58” για την κεντροαριστερά μας διασκεδάζει. Τουλάχιστον εμάς στο αριστερίζον τουίτερ. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Όπως η απορία που έχουμε όσον αφορά την απουσία προσωπικοτήτων όπως ο Κίμων Κουλούρης, ο Χρίστος Παπουτσής και ο Μαντέλης από ένα τέτοιο τιτανοτεράστιο εγχείρημα, όπως το να γεμίσεις το “Ακροπόλ”  με μεσήλικες που ψάχνουν να βρουν ένα πολιτικό κλαδί από το οποίο να πιαστούν.

Το ακόμα πιο διασκεδαστικό όμως, είναι το πως αντέδρασαν κάποια από τα μεγάλα ΜΜΕ του τόπου. Γιατί η συγκέντρωση στελεχών δύο κομμάτων τα οποία ζουν τον αργό δημοσκοπικό θάνατο τους, σε οποιαδήποτε κανονική χώρα θα περιοριζόταν σε κάποιο μονόστηλο στο εσωτερικό της εφημερίδας, και δεν θα χαιρετιζόταν ως κομβικό πολιτικό γεγονός από το πρωτοσέλιδο. Επίσης κανείς από εμάς δεν κατάλαβε πως ένας σχηματισμός που αποτελείται από ένα πολιτικό προσοπικό γηρασμένο και φθαρμένο, το οποίο συνοψίζει όλα τα κακά της εποχής της Ισχυρής Ελλάδας θα φέρει την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, πως θα γίνουν φορείς του καινούριου που θα ισοπεδόσει το παλιό (του οποίου και είναι εκπρόσωποι).

Γιατί όπως και να το κάνουμε, το πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει την πρωτοβουλία (ένας πρώην πρωθυπουργός, μια ντουζίνα πρώην υπουργοί, κάπιοι που υπήρξαν διανοούμενοι και ο Μπίστης) δεν είναι χαρτόκουτα και πλαστικά μπουκάλια που θα ανακυκλωθούν και αίφνης θα γίνουν κάτι καινούριο, αμόλυντο και χρήσιμο για την κοινωνία. Εκτός και εάν οι εγκέφαλοι εκεί στον ΔΟΛ ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε, δηλαδή.

Το ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα αποτελείται από αριβίστες, πολιτικά παχύδερμα, ψεκασμένους, απατεωνίσκους και ανθρώπους που υπηρετούν συμφέροντα το ξέρουμε, και χωρίς την βοήθεια των συγκεκρυμένων  ΜΜΕ. Το αξιοπερίεργο στην όλη ιστορία, είναι το γεγονός ότι τα συγκεκρυμένα ΜΜΕ δείχνουν το συγκεκρυμένο κομμάτι του πολιτικού σκηνικού ως κούρα δια πάσαν νόσο και μαλακία από την οποία πάσχει η χώρα. Και δεν εννοώ μόνο τους πενηνταοχτώ, αλλά και τους διάφορους τιτανοτεράστιους τηλεοπτικής κοπής υπουργούς της τρέχουσας κυβέρνησης που όταν δεν προκαλούν την καταστροφή της χώρας, τριγυρνούν στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα (ή το αντίστροφο;).

Δυστυχώς ούτε οι πενηνταοχτώ δεν θα κουράρουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, ούτε τα ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν. Τόσο οι 58 όσο και τα ΜΜΕ που τους υποστιρίζουν είναι ένα κομμάτι της νόσου, που μας έχει παρουσιαστεί, περίτεχνα και με πολλά μπιχλιμπίδια και φρου-φρου, ως θεραπεία. Περαστικά μας.