O πενηνταοχτάρης (είναι ο νέος της εποχής)

Μπορώ να πω ότι την περασμένη εβδομάδα, εμείς οι του τουίτερ το διασκεδάσαμε δεόντως. Γενικά κάθε κίνηση των “58” για την κεντροαριστερά μας διασκεδάζει. Τουλάχιστον εμάς στο αριστερίζον τουίτερ. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Όπως η απορία που έχουμε όσον αφορά την απουσία προσωπικοτήτων όπως ο Κίμων Κουλούρης, ο Χρίστος Παπουτσής και ο Μαντέλης από ένα τέτοιο τιτανοτεράστιο εγχείρημα, όπως το να γεμίσεις το “Ακροπόλ”  με μεσήλικες που ψάχνουν να βρουν ένα πολιτικό κλαδί από το οποίο να πιαστούν.

Το ακόμα πιο διασκεδαστικό όμως, είναι το πως αντέδρασαν κάποια από τα μεγάλα ΜΜΕ του τόπου. Γιατί η συγκέντρωση στελεχών δύο κομμάτων τα οποία ζουν τον αργό δημοσκοπικό θάνατο τους, σε οποιαδήποτε κανονική χώρα θα περιοριζόταν σε κάποιο μονόστηλο στο εσωτερικό της εφημερίδας, και δεν θα χαιρετιζόταν ως κομβικό πολιτικό γεγονός από το πρωτοσέλιδο. Επίσης κανείς από εμάς δεν κατάλαβε πως ένας σχηματισμός που αποτελείται από ένα πολιτικό προσοπικό γηρασμένο και φθαρμένο, το οποίο συνοψίζει όλα τα κακά της εποχής της Ισχυρής Ελλάδας θα φέρει την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, πως θα γίνουν φορείς του καινούριου που θα ισοπεδόσει το παλιό (του οποίου και είναι εκπρόσωποι).

Γιατί όπως και να το κάνουμε, το πολιτικό προσωπικό που απαρτίζει την πρωτοβουλία (ένας πρώην πρωθυπουργός, μια ντουζίνα πρώην υπουργοί, κάπιοι που υπήρξαν διανοούμενοι και ο Μπίστης) δεν είναι χαρτόκουτα και πλαστικά μπουκάλια που θα ανακυκλωθούν και αίφνης θα γίνουν κάτι καινούριο, αμόλυντο και χρήσιμο για την κοινωνία. Εκτός και εάν οι εγκέφαλοι εκεί στον ΔΟΛ ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε, δηλαδή.

Το ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα αποτελείται από αριβίστες, πολιτικά παχύδερμα, ψεκασμένους, απατεωνίσκους και ανθρώπους που υπηρετούν συμφέροντα το ξέρουμε, και χωρίς την βοήθεια των συγκεκρυμένων  ΜΜΕ. Το αξιοπερίεργο στην όλη ιστορία, είναι το γεγονός ότι τα συγκεκρυμένα ΜΜΕ δείχνουν το συγκεκρυμένο κομμάτι του πολιτικού σκηνικού ως κούρα δια πάσαν νόσο και μαλακία από την οποία πάσχει η χώρα. Και δεν εννοώ μόνο τους πενηνταοχτώ, αλλά και τους διάφορους τιτανοτεράστιους τηλεοπτικής κοπής υπουργούς της τρέχουσας κυβέρνησης που όταν δεν προκαλούν την καταστροφή της χώρας, τριγυρνούν στα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα (ή το αντίστροφο;).

Δυστυχώς ούτε οι πενηνταοχτώ δεν θα κουράρουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, ούτε τα ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν. Τόσο οι 58 όσο και τα ΜΜΕ που τους υποστιρίζουν είναι ένα κομμάτι της νόσου, που μας έχει παρουσιαστεί, περίτεχνα και με πολλά μπιχλιμπίδια και φρου-φρου, ως θεραπεία. Περαστικά μας.