Ο Διογένης στην εξέγερση

βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, δεν μπορώ παρά να ανατρέξω στην ιστορία του Διογένη.
Ο Διογένης ήταν ένας από τους ποιο γνωστούς κυνικούς φιλόσοφους, ουσιαστικά ένας αναρχικός της εποχής του. Ζει σε ένα πιθάρι, τις νύχτες περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας με ένα φανάρι ψάχνωντας να βρει τον άνθρωπο. Μια ημέρα, εμφανίζεται μπροστά στο πιθάρι του ένας νεαρός ηγεμώνας με μεγάλη δύναμη και το όνομα Αλέξανδρος, ο οποίος έχει ακούσει κάτι για τις ιδέες του. Του τάζει λαγούς και πετραχείλια, αλλά αυτός του ζητά απλά να κάνει στην άκρη γιατί του κρύβει τον ήλιο. Όλοι, μιλάνε για την μεγαλοψυχία και τον σεβασμό που έδειξε ο Αλέξανδρος στον “Αυθάδη” φιλόσοφο. Και όλοι χάνουν το προφανές. Δηλαδή, ότι επρόκειτο ουσιαστικά περί ενός κωλοδάχτηλου στην εξουσία. Στην ουσία ο Διογένης, ακόμα και παρά τη θέληση του, έλεγε ένα εξευγενισμένο μεν-μεγαλειώδες δε “αει γαμήσου” στον Βασιλιά, αλλά και σε όλα αυτά που πρέσβευε.
Εάν ζούσε ο Διογένης στη σημερινή Αθήνα μάλλον θα ήταν στο στοιχείο του. Και αυτό γιατί θα έβλεπε αυτό το κωλοδάχτυλο στην εξουσία να ανορθώνεται και να πολλαπλασιάζεται, σε ψηφιακές και αναλογικές διαστάσεις, στους δρόμους και στο χαρτί. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στους λόγους. Η στάση του διογένη ωφειλόταν στην πιστή τίρηση μιας θερείας και την εφαρμογή της στην πράξη. Η εξέγερση όμως τον δεκαεξάρηδων δεν έχει το θεωρητικό ή το ιδεολογικό υπόβαθρο που ψάχνουν όμως οι διάφοροι θιασώτες της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης.
Αντιθέτως αυτή η εξέγερση ωφείλεται κυρίως σε παράγοντες που είναι εμπειρικοί, με μια γερή δόση μαρξιστικής θεωρίας. Αυτοί οι δεκαεξάχρονοι, αυτοί οι εικοσάρηδες και οι εικοσπεντάρηδες δεν είναι ένα οποιοδήποτε στρώμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι γόνοι των αστικών οικογενειών, των μικροαστών και των λούμπεν προλετάριων του σήμερα, που θα γίνουν οι καταπιεσμένοι προλετάριοι των άλλων. Μια γενιά δίχως μέλλον, μια γενιά σε απόγνωση. Μια γενιά που αφού δώσει τα κέρατα της σε φροντιστήρια, θα περάσει σε ένα ΑΕΙ που ανάθεμα και αν θα το έχει επιλέξει, θα το τελειώσει μετα βασάνων και κόπων, θα τσιμπήσει και κάνα μεταπτυχειακό, θα μάθει και δύο-τρεις γλώσσες για να καταλήξει σε μια κωλοδουλειά των 600 και των 700 ευρώ, την ίδια στιγμή που ο αληταράς απο δίπλα με την Πόρσε θα συνεχίσει να θυσαυρίζει, είτε γιατί τα έχει καλά με το κόμμα, είτε γιατί είναι ένα από τα λαμόγια που το σύστημα απλά και μόνο επιβραβεύει. Ενώ για το μεγαλύτερο μέρος της γενιάς των 30κάτι το όνειρο ήταν ένα Χάμερ, μια βίλα και βραδυές στην Παραλιακή και την Ιερά, για αυτήν την ομάδα ανθρώπων, ποια, όλα αυτά μοιάζουν με μια επικίνδυνη οφθαλμαπάτη, ένα ανύπαρκτο καρότο για πολλά μαστίγια.
Ούτε ήταν μόνο για τη δολοφονία του Αλέξη που ξεσηκώθηκαν. Ήταν για ένα σωρό πράγματα τα οποία γίνονται γύρω τους. Και αυτά τα πιτσιρίκια έχουν μυαλό και καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε το Βατοπέδι, ούτε το σκάνδαλο στο υπουργείο πολιτισμού, ούτε οι αγκαλιές των ΜΑΤ με την Χρυσή Αυγή, ούτε η ζαρντινιέρα και τα πράσιανα παπούτσια, ούτε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τα παρελκόμενα της, ούτε τα 28 δις στις τράπεζες, ούτε η γενιά των 700 ευρώ. Καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνήσεις της Ελλάδας δολοφονούν τους νέους, αργά και συστηματικά, για να τρομάζουν και τους μεγαλύτερους. Όλα αυτά έχουν μετατρέψει τη νεολαία σε μια βραδυφλεγή βόμβα, η οποία σκάει με έναν τόσο βίαιο αλλά και σινάμα όμορφο τρόπο. Γιατί είναι ωραίο, μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα της ελληνικής πολιτικής, την οποία σπάνε αυτά τα παιδιά, να ξεπροβάλλει ο όριμος πολιτικός λόγος μιας ομάδας συνειδητοποιημένων και επαναστατημένων μαθητών και φοιτητών που ξέρουν τι θέλουν και πως να το διεκδικήσουν.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε οι χούλιγκαν που βλέπουμε στις ειδήσεις, ούτε τα ξένα κέντρα που επικαλούνται ΝΔ, ΚΚΕ και ΛΑΟΣ (οποία σύμπτωσις!!!), είναι το μέλλον μιας χώρας που τρώει τα παιδιά της, απλά και μόνο προς παραδειγματισμό των μεγαλυτέρων.
Κάτι το οποίο εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ. Γι’ αυτό και εάν τελικά η ΝΔ κάνει την απειλή της πραγματικότητα και κατεβάσει τις ένοπλες δυνάμεις στο δρόμο, εγώ θα αρνηθώ να σηκώσω όπλο σε αυτά τα παιδιά, και τουλάχιστον θα προσπαθήσω να πείσω τους άλλους της μονάδας μου να κάνουν το ίδιο, ή και εάν χρειαστεί να στασιάσουν, για να μην χυθεί περισσότερο αίμα από αυτό του αδικοχαμένου Αλέξη……..