Manifesto 2013

Εάν ένα τραγούδι έχει διάρκεια στον χρόνο τότε αυτό είναι ένα καλό τραγούδι
Βίκτορ Χάρα

 Γεια σου σύντροφε τραγουδοποιέ. Δεν με ξέρεις. Δεν με γνώρισες ποτέ. Στην πραγματικότητα, γεννήθηκα εννιά χρόνια αφού σήγησε η φωνή σου, κάπου δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα από την πατρίδα σου. Κι όμως, αν και δεν είμαι Νοτιοαμερικάνος, αλλά Νοτιοευρωπαίος, δεν ζω στην Χιλή του 1973 αλλά στην Ελλάδα του 2013, νομίζω ότι έχουμε πολλά κοινά. Το ίδιο και οι χώρες μας. Βασικά, εδώ στην Ελλάδα εφαρμόζουν όλα αυτά που έκαναν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην Χιλή οι δολοφόνοι σου. Δέρνουν τον κόσμο, διαπομπεύουν άρρωστους και αδύναμους ανθρώπους για να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και πανικού όταν το χρειάζονται, αφήνουν τους φασίστες να αλωνίζουν και να χτυπούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους και, τώρα τελευταία, εργαζόμενους που δεν κάνουν τα χατήρια των εργοδοτών. Με πρόσχημα το εξωτερικό χρέος, ξεπουλούν τον πλούτο του λαού και κλέβουν τα λεφτά και τις περιουσίες των ανθρώπων, τον μόχθο τους, για να σώσουν, λένε, τις τράπεζες και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και άσχετα με το τι πιστεύω για το έθνος και την εθνική αξιοπρέπεια (πιστεύω πως το έθνος είναι κάτι φτιαχτό και ίσως θα πρέπει να τελειώνουμε μαζί του), δεν μπορώ να καταλάβω τι ονομάζουν αξιοπρέπεια. Τους ανθρώπους που τρώνε από τα σκοπυπίδια; Τις γυναίκες που εκδίδονται για να βάλουν μια μπουκιά φαί στο τραπέζι της οικογένειας τους; Τους ανθρώπους που μένουν χωρίς δουλειά στα 45 και στα 50 γιατί “είναι πολύ γέροι και κοστίζουν πολύ¨; Τους νέους ανθρώπους που αναγκάζονται να φύγουν γιατί εδώ δεν υπάρχει δουλειά; Τους ηλικιωμένους που πρέπει να επιλέξουν εάν θα δώσουν λεφτά για το νοίκι, τα φάρμακα ή το καθημερινό τους φαϊ για να επιβιώσουν (και τι να προτοξοδεύσεις με 300 ευρώ σύνταξη); Τους μετανάστες που βάλαμε σε κλουβιά σαν και αυτά που οι στρατιωτικοί έβαζαν τους συμπατριώτες σου; Τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους για να σώσουν τις τράπεζες;

 Δεν ξέρω τι θα ένιωθες αν τα διάβαζες όλα αυτά σύντροφε τραγουδοποιέ. Εγώ όμως νιώθω οργή. Μια οργή που νιώθουν και πολλοί άλλοι εδώ. Οργή για όλα όσοα συμβαίνουν. Οργή γιατί επειδή κάπιοι πολύ πλούσιοι ζούσαν στην πολιτέλεια σε βάρος όλων των υπολοίπων, τώρα μας έχουν καθίσει στο σβέρκο και μας λένε να ζούμε πιο λιτά, για να επιβιώσει η χώρα, και την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ζουν μέσα στην προκλητική χλιδή, ξοδεύωντας τρομακτικά ποσά για να “αναδειχτούν” και να φανούν στις σελίδες των φυλλάδων του κουτσομπολιού. Για να επιβιώσει αυτός ο χλιδάτος συρφετός που σε όλη τη δεκαετία του ’90 νάρκωνε πολύ κόσμο με το όνειρο της χλιδής και των 15 λεπτών δημοσιότητας. Παρασύρθηκα σύντροφε τραγουδοποιέ.

Παρασύρθηκα από την τσαντίλα μου και σου έγραψα την παραπάνω παράγραφο. Ίσως γιατί είμαι από διαφορετική πάστα. Ακόμα ηχούν τα τραγούδια σου στα αυτιά μου, ακόμα με εμπνέουν οι μεγάλοι επαναστάτες του παρελθόντος, άνθρωποι σαν και ‘σένα σύντροφε τραγουδοποιέ, θεατρικέ συγγραφέα, δάσκαλε. Και για αυτό γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Γιατί υπήρξες μεγάλη έμπνευση για πολύ κόσμο. Γιατί αυτά τα σπασμένα δάχτυλα ακόμα μπορούν να παίξουν την κιθάρα με την απαραίτητη δεξιοτεχνία, για να ακουστούν οι ύμνοι του αγώνα, της επανάστασης και της αλλαγής. Γιατί, σύντροφε τραγουδοποιέ, θέλω και εγώ να παλέψω ενάντια σε αυτά που πάλεψες και εσύ. Γιατί, σύντροφε θεατρικέ συγγραφέα, για ‘μένα η αξιοπρέπεια δεν είναι ένα κενό γράμμα. Γιατί, σύντροφε δάσκαλε, εάν δεν παλέψουμε για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, το μόνο που μας μένει είναι η βαρβαρότητα. Πολύ σε κούρασα, σύντροφε τραγουδοποιέ. Αντίο σου, και έυχομαι του χρόνου, το γράμμα μου να έχει να σου πει για κατορθώματα και όχι για ότι με οργίζει.