40 Μέρες

Πέρασαν σαράντα μέρες και ακόμα δεν έχω συνηθήσει ρε σύντροφε. Ακόμα περιμένω να εμφανιστείς σε μια πορεία και να μου πεις ότι “είναι αγριεμένοι οι μπάτσοι σήμερα”. Και χτες, στα σαράντα σου, περίμενα να βρεθείς ανάμεσα μας, να τραγουδήσουμε παρέα το “Ερωτόκριτο”, ή να βρεθούμε μετά παρέα στην ΕΡΤ, εκεί που είχες αφιερωθεί τις τερλευταίες μέρες σου εδώ. Αλλά και πάλι δεν. Δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις αυτές τις μέρες ρε Αχιλλέα, αλλά μας λείπεις. Μας λείπει η γκρίνια σου, μας λείπει το κράξιμο σου, μας λείπει το μόνιμο άγχος σου για το πως θα “ανοίξουμε τον αγώνα στον κόσμο”, μας λείπει το χιούμορ σου, μας λείπει το “δεν προλαβαίνω, ήρθα για να κάτσω δύο λεπτά και μετά φεύγω (αλλά στην πραγματικότητα θα μείνω ‘κάνα τριώρο)”. Κατά τα άλλα ακόμα παλεύουμε. Ακόμα. 

Τελικά, Αχιλλέα, οι σπόροι που έσπερνες αρίστερά-δεξιά φυτρώνουν και μεγαλώνουν σύντροφε. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να πονάμε. Γιατί δεν αντέχουμε να βρισκόμαστε για να θυμόμαστε συντρόφους που χάθηκαν. Αλλά να χαιρόμαστε τους συντρόφους στα καλά τους, όταν πετυχαίνουν νίκες. Να μην χάνουμε ανθρώπους σαν και εσένα, σύντροφε.